Η Μανιάτισσα με το δρεπάνι! Η συγκινητική ιστορία από την Επανάσταση...

Το Σπήλαιο του Δυρού της Μάνης, είναι ένα από τα ομορφότερα του πλανήτη, με αποτέλεσμα να "τραβάει" χιλιάδες επισκέπτες από Ελλάδα και εξωτερικό, προκειμένου να απολαύσουν τη βαρκάδα τους στο σπήλαιο, παρακολουθώντας ένα από τα θαύματα της φύσης.

Κοντά στο σπήλαιο βρίσκεται κι ένα μεγάλο άγαλμα το οποίο βρίσκεται ανάμεσα σε ελιές. Πρόκειται για τη φιγούρα της κυρίας του χωριού, η οποία είναι γνώριμη σε όλους μας. Φοράει τη μαντήλα, το φακιόλι, στο κεφάλι, με το μακρύ μέχρι τις πατούσες των ποδιών φόρεμα. Το πρόσωπό της είναι αγριεμένο, με βαθιές σκαμμένες ρυτίδες και κραδαίνει απειλητικά ένα μεγάλο δρεπάνι.

Πίσω στο καλοκαίρι του 1826, η Ελλάδα ήταν διχασμένη ενώ ο Ιμπραήμ είχε εισβάλλει στην Πελοπόννησο, προσπαθώντας να καταπνίξει την Επανάσταση.

Σε εκείνη τη μάχη πολέμησαν άοπλες οι γυναίκες της Μάνης, σε μία κρίσιμη περίοδο που η Επανάσταση κινδύνευε λόγω των εσωτερικών διαμαχών, οι οποίες αποδυνάμωναν και έριχναν το ηθικό των πολεμιστών μας.

Ο Ιμπραήμ, έχοντας αποβιβασθεί στη Μεθώνη, έσφαζε κόσμο δίχως έλεος. Ο Παπαφλέσσας, ο οποίος επιχείρησε να τον σταματήσει στο Μανιάκι, έχασε τη ζωή του, μαζί με τους 300 άνδρες που τον πλαισίωναν.

Ο εθνικός διχασμός είχε κορυφωθεί, ύστερα από την καθαίρεση του πρόεδρου του νομοτελεστικού σώματος, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και την αντικατάστασή του από τον Κουντουριώτη. Έτσι είχαμε τη δημιουργία δύο κυβερνήσεων, μία υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη με έδρα την Τρίπολη και μία δεύτερη υπό τον Κουντουριώτη με έδρα το Κρανίδι.

Τον Αύγουστο ο Ιμπραήμ κατέλαβε τη Μονεμβασιά, το Δεκέμβριο έφθασε στο Μεσολόγγι για να ενισχύσει τους πολιορκητές. Εν τέλει, στις 10-11 Απριλίου κατέλαβε την πολιορκημένη πόλη μετά την ηρωική έξοδο με τους 4.000 νεκρούς και τους 6.000 αιχμαλώτους. Οι ήττες αυτές των Ελλήνων, δεν επέτρεπαν να αισιοδοξούν. Τα αισθήματα που κυριαρχούσαν ήταν η φρίκη, η απελπισία και ο φόβος.

Υπό αυτό το κλίμα, ο Ιμπραήμ επέστρεψε στην Πελοπόννησο, έχοντας την έπαρση του αήττητου στρατάρχη και τον τίτλο του πορθητή.

Επιθυμώντας να εκμηδενίσει τις πενιχρές αντιστάσεις και με στόχο να "τιμωρήσει" τους Μανιάτες, στράφηκε προς το μοναδικό ελεύθερο κομμάτι της Ελλάδας, τη Μάνη. Η Ελεύθερη Μάνη ήταν μεγάλο και επικίνδυνο εμπόδιο στα σχέδιά του να αποκτήσει τον έλεγχο της Πελοποννήσου.

Φθάνοντας κοντά στη Βέργα του Αλμυρού, όπου οι Μανιάτες είχαν ταμπουρωθεί για να τον αντιμετωπίσουν, ο Ιμπραήμ απαιτεί την παράδοση όλης της Μάνης, απειλώντας πως "θα την περάσει όλη από το σπαθί του και δεν θα αφήσει ούτε ίχνος σπιτιού".

Ο ηγέτης των Μανιατών, Γιώργος Μαυρομιχάλης, σαν άλλος Λεωνίδας υπέγραψε το έγγραφο ως "αρχηγός των Σπαρτιατών" στο οποίο διαμήνυσε τα εξής:

"Σε περιμένουμε με όσας διαθέτεις δυνάμεις. Οι κάτοικοι της Μάνης γράφομε και σε περιμένομε".

Το πρωί της 22ης Ιουνίου του 1826 ξεκίνησε η διπλή επίθεση του Ιμπραήμ στη Μάνη. Η επίθεση ήταν κατά μέτωπο, με 8.000 πεζούς και 2.000 ιππείς εναντίον των περίπου 2.400 Μανιατών στη Βέργα του Αλμυρού.

Τα πλοία αρχικά προσέγγισαν τον όρμο της Μάλσοβας, ύστερα από τον "κανονιοβολισμό" της ναυαρχίδας συνεχίζουν προς τον Όρμο του Δυρού. Στο χωριό του Δυρού δεν υπήρχε ούτε ένας Μανιάτης και οι δυνάμεις του Ιμπραήμ συνέχισαν να αποβιβάζονται τα ξημερώματα της 22ας προς την 23η Ιουνίου.

Στη Βέργα ο στρατός του Ιμπραήμ κυριολεκτικά αποδεκατίστηκε από τους ηρωικά μαχόμενους Μανιάτες.

Η ίδια πανωλεθρία περίμενε τον επαρμένο Ιμπραήμ και στο δεύτερο μέτωπο που άνοιξε στην "καρδιά" της Μάνης, στο Δυρό. Εκεί, οι λεβέντισσες γυναίκες με τα δρεπάνια του θερισμού, με πέτρες, με ξύλα, με τα δόντια και τα νύχια ακόμα, θέρισαν στην κυριολεξία τις δυνάμεις του.

Πηγή