Ανάπτυξη από το 2014 προαναγγέλλει ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας.

Για μεγέθυνση κάντε δεξί κλίκ και επιλέξτε "άνοιγμα σε νέα καρτέλα"

Οχυρό "Ευρώπη"

Όταν οι Πέρσες με τους Δαρεικούς*, κατέκτησαν ότι δεν μπόρεσε να κατακτήσει ο Δαρείος με τους στρατηγούς του. 

Για μεγέθυνση κάντε δεξί κλίκ και επιλέξτε "άνοιγμα σε νέα καρτέλα"

* Χρυσά και ασημένια νομίσματα που έκοψε ο  Δαρείος Α΄ (Νταριγιάβους): γιος του Υστάσπους (Βιστάσπα) 

- Δαρεικός στατήρ: διάμετρος 17μμ, βάρος 9,44 γραμμάρια, καθαρότης σε χρυσό 98%. Στην εμπρός πλευρά απεικονίζει τον Μεγάλο Βασιλέα στην ημιγονυπετή στάση του τοξότη, με τόξο στο αριστερό και (μάλλον) ακόντιο στο δεξί χέρι. Λόγω αυτής της παράστασης οι Έλληνες αποκαλούσαν το νόμισμα αυτό «τοξότη». Στην πίσω πλευρά δεν υπάρχει παράσταση, αλλά το αποτύπωμα από το καλούπι (Βρετανικό Μουσείο).

Χρυσός "Δαρεικός"  Βρετανικό Μουσείο.

Η Τριήρης "Ολυμπιάς" και τα "Ελγίνεια"

Ότι ο καθείς έχει, αυτό και προβάλλει. 
Ας το κάνουμε κι αυτό. 

Για μεγέθυνση κάντε δεξί κλίκ και επιλέξτε "άνοιγμα σε νέα καρτέλα"

Η υποκουλτούρα της διαμαρτυρίας

Για μεγέθυνση κάντε δεξί κλίκ και επιλέξτε "άνοιγμα σε νέα καρτέλα".

Τρέλα με τις ιδιοκτησίες

Για μεγέθυνση κάντε δεξί κλίκ και επιλέξτε "άνοιγμα σε νέα καρτέλα".

Ο κύριος πρύτανης παρουσιάζει...

To one man show του Θ. Πελεγρίνη σε ένα μπαρ του Κολωνακίου

Ο νεαρός στην πόρτα είναι σαφής όταν τσεκάρει το βιβλίο των κρατήσεων: «Λυπάμαι, αν δεν έχετε κάνει κράτηση δεν υπάρχει θέση. Μόνο στο βάθος, αλλά θα δείτε την παράσταση από τον προτζέκτορα». Τα τραπέζια στο μπαρ της Πλατείας Κολωνακίου είναι όλα ρεζερβέ για την πρεμιέρα των τριών θεατρικών μονολόγων του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών υπό τον τίτλο «Φθορά, Φθορά, Φθορά». Ο Θεοδόσης Πελεγρίνης γράφει και πρωταγωνιστεί, ακολουθώντας τις σκηνοθετικές επιταγές του Μιχάλη Μητρούση.

Μητρούσης και πρύτανης γνωρίζονται περί τα δέκα χρόνια, αλλά αυτή είναι η πρώτη τους συνεργασία. Ο σκηνοθέτης αγωνιά γιατί «είναι ένα δύσκολο κείμενο, εντός εισαγωγικών καταθλιπτικό, για να το ανεβάσεις σε μπαρ». Από την άλλη όμως πιστεύει στον πρωταγωνιστή του: «Ο ηθοποιός Πελεγρίνης είναι με την καλή έννοια θεατρικό ψώνιο». Σπεύδει αμέσως να διευκρινίσει πως εννοεί ότι έχει «μεράκι». Ο χώρος - όπου μπουκάλια κρασί και πιάτα με το φαγητό πηγαινοέρχονται πάνω στους δίσκους φουριόζων σερβιτόρων - είναι επιλογή του πρύτανη. «Βασικό χαρακτηριστικό της τέχνης είναι ο αιφνιδιασμός και προκύπτει και μέσα από το έργο και από την εκτέλεσή του», εξηγεί.

ΤΟ ΤΡΑΚ. Οσο πλησιάζει το τρίτο κουδούνι ο πρύτανης είναι κάπως ανήσυχος. Κάθεται σε μια πολυθρόνα στα παρασκήνια, δηλαδή στο πατάρι του μαγαζιού, και κοιτά, χωρίς να εστιάζει, απορροφημένος από τις σκέψεις του, μια το κοινό του κάτω στο ισόγειο και μια το πάτωμα. «Η δροσιά που διαθέτει η ψυχούλα μου είναι αυτό που κάνω με το θέατρο», είχε πει πριν από λίγο.

Οσο ο performer αυτοσυγκεντρώνεται, η ζωή στο μπαρ ρεστοράν συνεχίζεται. «Μαρία! Ενα κλαμπ σάντουιτς στο δύο», φωνάζει με όλη του τη δύναμη ένας από τους σερβιτόρους. Ο σκηνοθέτης πίνει μια γουλιά από το λευκό του κρασί και μονολογεί: «Δεν είναι οργανωμένα εδώ τα πράγματα. Δεν είναι θέατρο. Είναι μπαρμπουτσουλούκι (sic) και για να μαζευτεί θέλει προσπάθεια». Λίγα λεπτά αργότερα όμως με καμάρι θα αναφωνήσει: «Είναι εδώ διάφοροι πρυτάνεις και του λένε (του Πελεγρίνη): "Μα ποιος είσαι; Ο Ντάριο Φο;"». 

Η παράσταση θα αρχίσει με μισή ώρα καθυστέρηση. Μετά τον πρόλογο του σκηνοθέτη τα φώτα σβήνουν και το μπαρ φωτίζεται μόνο από κεριά. Από τα μεγάφωνα ακούγεται η Μπίλι Χόλιντεϊ. «I am mad about a boy» («Είμαι τρελή για ένα αγόρι»). Ο ηθοποιός ανεβαίνει με βήμα αργό προς το πατάρι, όπου θα εκτελέσει τον πρώτο μονόλογο. Κάθεται στο μοναδικό στοιχείο του μίνιμαλ σκηνικού, ένα μαύρο δερμάτινο σκαμπό. Αίφνης τινάζεται όρθιος και βροντοφωνάζει, με φωνή μπάσα: «Γαμώ την κοινωνία μου. Γαμώ τη σκρόφα, την ξέκωλη, την κοινωνία μου. Λες και δεν με γέννησε εμένα μάνα».

«Η σταφίδα που αιωρείται ανάμεσα στα σκέλια μου», όπως θα πει αργότερα, είναι η αιτία του θυμού του. Είναι η πρώτη «Φθορά». Η δεύτερη είναι τα γηρατειά και η τρίτη η αναπηρία, δυο κομμένα πόδια. Κεντρικό θέμα και των τριών μονολόγων, πλην φυσικά της σωματικής φθοράς, η ψυχική φθορά που μπορεί να προκαλέσει η αδυναμία ικανοποίησης των γενετήσιων ορμών. Η σαρξ μπορεί να είναι ασθενής, το πνεύμα όμως ακράτητο: «Η σκέψη είναι απείρως μεγαλύτερη από τη ζωή. Ο,τι μου αρνιέται η ζωή μπορώ να το κερδίσω με τη σκέψη», λέει το κείμενο κάπου. Μάλιστα, όσο προχωράει η παράσταση, τόσο τα όρια μεταξύ σαρκός και πνεύματος διαλύονται: «Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως. Γαμάμε κατ' επανάληψη άρα γαμώντας μαθαίνουμε».

ΜΕΘ' ΥΠΟΒΟΛΗΣ. Οταν ο Πελεγρίνης ξεχνά τα λόγια ειδοποιεί τον υποβολέα του χτυπώντας σε στυλ «όπα!» τα δάχτυλά του. Ο υποβολέας, πρώην διδάκτορας υπό την επίβλεψη του πρυτάνεως και νυν συνάδελφός του, είναι πάντα δίπλα του για να κάνει τη «βρώμικη» - όπως την αποκαλεί - δουλειά. Κάποιοι θεατές παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον. Αλλοι δεν κρύβουν την έκπληξή τους. Μόνο μια ξανθιά κυρία στα πρώτα τραπεζάκια λαγοκοιμάται και ξυπνά στις εξάρσεις του πρωταγωνιστή.

Το έργο θα κλείσει με τη φράση «όλοι ζούμε μεσ' τη φθορά. Αλλοι τη νιώθουν. Αλλοι τη βιώνουν». Το χειροκρότημα στο φινάλε είναι καταιγιστικό, ενώ μια - δυο θαυμάστριες του πρυτάνεως φωνάζουν «Μπράβο!». Ο Πελεγρίνης θα κάνει μια βόλτα ανάμεσα στο κοινό του για να το ευχαριστήσει. Το πάρτι θα συνεχιστεί με τη μόνιμη αοιδό του μαγαζιού. Οπως γράφει και σε μια αφίσα «JK live κάθε βράδυ / Πουπέτα Λάππα / Πιάνο - φωνή».

 

«Ελλάδα, συνέχισε να προχωράς»

Το διαφημιστικό σλόγκαν του ουίσκι Johnnie Walker «κούμπωσε» στο ελληνικό πρόβλημα. Το νέο βίντεο της εταιρείας που διαδόθηκε, σε χρόνο-ρεκόρ από τα media, είναι μια καμπάνια φτιαγμένη με πρωταγωνιστές Ελληνες

«Keep Walking Greece»! Που πάει να πει: «Ελλάδα, συνέχισε να προχωράς». Ενα τραγούδι με τίτλο «Υου'll never walk alone» («Ποτέ δεν θα βαδίζεις μόνος σου»), με στίχους που προτρέπουν «να περπατήσεις μέσα στη βροχή ακόμη και αν τα όνειρά σου μοιάζουν να χάνονται». Και μία υποσημείωση : «Εμπνέουμε ο ένας τον άλλον». Δεν πρόκειται για πολιτικό μήνυμα-σύνθημα (από τους «Αγανακτισμένους», από κάποιο πολιτικό κόμμα, από πιτσιρικάδες που μοντάρουν τις ιδέες τους στο Διαδίκτυο, από τους αλλοδαπούς συμπαραστάτες μας), ούτε για μια σύγχρονη εκδοχή τού «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς». Πρόκειται για μια διαφήμιση ουίσκι, του Johnnie Walker. Εδώ και χρόνια όλες του οι καμπάνιες αναπτύσσονται γύρω από την ιδέα του «Keep Walking», η οποία εφέτος «κουμπώνει» ιδανικά στο ελληνικό πρόβλημα. Ενα πετυχημένο διαφημιστικό μήνυμα λοιπόν χρησιμοποιείται για τις ανάγκες μιας διαφήμισης ως κοινωνικό σύνθημα που δείχνει σε έναν ολόκληρο λαό ότι η λύση - ή έστω μια πρόταση - είναι η συλλογικότητα; Ή μήπως, ακόμη και αν δεν προϋπήρχε, το «Keep Walking» θα έπρεπε να έχει εφευρεθεί για να εμψυχώσει όλους εμάς τους ημιεξαντλημένους Ελληνες;

 

 

 

Η διαφήμιση. Η καμπάνια «Keep Walking Greece», η οποία προβάλλεται από τις 13 Φεβρουαρίου, συγκίνησε, προβλημάτισε, αμφισβητήθηκε και, γενικά, με όρους της διαφημιστικής αγοράς «έγραψε». Το αποδεικνύουν τα περίπου 200.000 άτομα και τα χιλιάδες σχόλια που αναρτήθηκαν τις δέκα πρώτες ημέρες της προβολής της στα social media (youtube, twitter, facebook, daily motion κτλ.). Που σημαίνει ότι 20.000 άτομα, κατά μέσον όρο, κάθε μέρα έβλεπαν το σποτ. Στην Ελλάδα όπου προβάλλεται ως διαφήμιση, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη όπου προβλήθηκε από εκπομπές, ακόμη και από δελτία ειδήσεων στο πλαίσιο του γενικού ενδιαφέροντος για τη χώρα μας. Συνέπεσε μάλιστα η προβολή της με την κορύφωση του κινήματος «We are all Greeks». Τα σχόλια ήταν και θετικά αλλά και αρνητικά. Οι σύγχρονοι επικοινωνιακοί κανόνες όμως λένε πως ό,τι διχάζει την κοινή γνώμη είναι επιτυχία.

 

Η μεγαλύτερη επιτυχία ωστόσο είναι ότι αυτή η καμπάνια υλοποιήθηκε από μια αμιγώς ελληνική διαφημιστική εταιρεία, τη νεοσύστατη The Newtons Laboratory, ύστερα από διαγωνισμό που έκανε η Diageo Hellas που διακινεί το Johnnie Walker, στον οποίο συμμετείχαν μεγάλες διαφημιστικές εταιρείες, ανάμεσά τους και η ΒΒΗ που έχει κάνει έως τώρα όλα τα σποτ της καμπάνιας «Keep Walking».

 

«Σήμερα περπατάς στον δρόμο και βλέπεις την πλειονότητα των ανθρώπων να κινείται με το κεφάλι κάτω», λέει στα «ΝΕΑ» o Ανδρέας Γρηγοριάδης, διευθύνων σύμβουλος και διευθυντής Δημιουργικού της The Newtons Laboratory. «Ναι, οι δυσκολίες είναι τεράστιες, αλλά δεν σημαίνουν αυτονόητα ήττα. Η καμπάνια λοιπόν μιλάει για την άλλη μας πλευρά. Αυτή που μας κάνει να σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά, να κρατάμε την αξιοπρέπειά μας, να βλέπουμε όλα αυτά που μπορούμε να πετύχουμε και να προχωράμε. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως κατορθωτό, και κυρίως είναι στη φύση του Ελληνα».

 

Οι αντιδράσεις. Κάτι ανάλογο μας λέει και ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών του σποτ Τάκης Ζερβουλάκος - ο άλλος είναι ο Χάρης Πατραμάνης, ένας από τους πιο παραγωγικούς σκηνοθέτες της διαφήμισης. Ο πρώτος (με μεγάλη καριέρα ως διευθυντής φωτογραφίας στον ελληνικό κινηματογράφο, με βραβεία για ταινίες, μεταξύ άλλων, όπως το «Ρεμπέτικο» και η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα», ενώ πρόσφατα έκανε και την καμπάνια της Wind με τον Τάκη Σπυριδάκη ως «Αγαπούλα») πιστεύει ότι η μόνη περίπτωση να σωθεί κάποιος είναι να σηκωθεί από τον καναπέ και να σκεφτεί πώς θα ζήσει. «Γιατί όσο κάθεται στον καναπέ δεν ζει. Η κίνηση είναι ζωή. Και το ότι μια πολυεθνική εταιρεία ενσωματώνει στη διαφήμισή της το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολύ θετικό και προς τιμήν της». Τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να είναι και μια απάντηση σε όσους μέσω Διαδικτύου σχολίασαν αρνητικά την αναφορά του προβλήματος ενός ολόκληρου λαού στη διαφήμιση ενός αλκοολούχου ποτού.

 

«Ψαρεύουμε» άλλο ένα από τα αρνητικά σχόλια - επί ιδεολογικού αυτή τη φορά -, που λέει ότι για να λυθεί το πρόβλημα της Ελλάδας δεν χρειάζεται «Keep Walking», χρειάζεται αντίσταση, και το μεταφέρουμε στον Ανδρέα Γρηγοριάδη. «Το τι χρειάζεται δεν είναι δική μας δουλειά ούτε να το πούμε ούτε να το υποδείξουμε σε κανέναν. Αλίμονο αν τα προϊόντα έκαναν αυτή τη δουλειά. Η σκηνή όπου περπατούν οι άνθρωποι στην ταινία είναι απλώς μια συμβολική στιγμή που λέει ότι το να κλειστεί ο καθένας στο σπίτι του, στο καβούκι του, στον κόσμο του και να περιμένει να περάσει η μπόρα, ίσως δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος. Το "You'll never walk alone" παραπέμπει σε συλλογικότητα. Στα πολλά πράγματα που ως Ελληνες είμαστε μαζί». Και επειδή είναι ένα από τα εθνικά μας χούγια να ψάχνουμε να βρούμε παντού το «εκ του πονηρού», τι απαντά σε όσους λένε ότι η επικολυρική ατμόσφαιρα του σποτ εκβιάζει το συναίσθημα; «Τα γνήσια συναισθήματα δεν εκβιάζονται, εκτός αν κάποιος μας υποτιμά πλέον τόσο πολύ. Και συνήθως είναι αυτοί που αδυνατούν να δημιουργήσουν οποιοδήποτε συναίσθημα που κρίνουν τους άλλους με λέξεις χωρίς αντίκρισμα».

 

Οι πρωταγωνιστές. Μια καμπάνια λοιπόν φτιαγμένη από Ελληνες για Ελληνες και με Ελληνες. Γιατί σχεδόν τίποτα δεν είναι στημένο σε αυτή την ταινία. Κανένα από τα πρόσωπα που εμφανίζονται δεν είναι μοντέλο. Είναι όλοι... κανονικοί άνθρωποι - χωρίς μακιγιάζ και χωρίς ενδυματολογική επιμέλεια -, τους οποίους οι σκηνοθέτες τους βρήκαν στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Και οι σκηνές, εκτός από αυτήν στο φινάλε όπου περπατούν όλοι μαζί στο πάρκο, προβάλλονται έτσι όπως τις τράβηξε ο φακός αναζητώντας τα πρόσωπα.

 

Στη συνέχεια βέβαια η παραγωγή έπαιρνε και την έγγραφη άδειά τους για να χρησιμοποιηθούν τα πλάνα στην καμπάνια. «Αυτό ακριβώς ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της συγκεκριμένης παραγωγής», μας λέει ο Τάκης Ζερβουλάκος. «Για ημέρες αναζητούσα τους "πρωταγωνιστές" στους δρόμους. Υπήρξε ημέρα που δεν βρήκα κανέναν και ημέρα που βρήκα 40. Ζητώντας στη συνέχεια τη συγκατάθεσή τους, τις περισσότερες αρνητικές απαντήσεις τις πήρα, όπως ήταν αναμενόμενο, από τους πιο ηλικιωμένους. "Βιάζομαι, παιδάκι μου", ήταν συνήθως η απάντησή τους. Οι περισσότεροι από τους υπολοίπους όμως ήταν θετικοί. Και ο καθένας είχε κάποιο διαφορετικό κίνητρο, όπως ανακάλυψα, όταν τους εξηγούσα τι ακριβώς κάναμε. Θυμάμαι κάποιον που μου είπε "ο Θεός σε έστειλε", αλλά τα πλάνα του δεν χρησιμοποιήθηκαν τελικά στην ταινία».

 

Το τραγούδι. Ενα δυνατό σημείο του σποτ είναι το τραγούδι «You'll never walk alone». Οι περισσότεροι το ξέρουν ως επιτυχία του αμερικανού τραγουδιστή της κάντρι Τζόνι Κας και παρά πολλοί ως τον ύμνο της Λίβερπουλ. Στην πραγματικότητα γράφτηκε το 1945 από τον Ρίτσαρντ Ρότζερς, σε στίχους του Οσκαρ Χαμερστάιν για το μιούζικαλ «Καρουσέλ». Εκτοτε έχει τραγουδηθεί και δισκογραφηθεί από καλλιτέχνες όπως ο Φρανκ Σινάτρα, ο Ελβις Πρίσλεϊ, ο Μπομπ Ντίλαν, η Τζούντι Γκάρλαντ, η Ντόρις Ντέι, ο Πέρι Κόμο, η Πάτι ΛαΜπελ και βέβαια ο Τζόνι Κας. Υμνος της Λίβερπουλ έγινε το 1963. Τη διασκευή για το «Keeρ Walking Greece» την έκανε το συγκρότημα DNA Lab και το τραγουδάει ο Βασίλης Τζαβάρας.

Οι συντελεστές

n

Διαφημιστική εταιρεία: The Newtons Laboratory

n

Εταιρεία παραγωγής: Boo Productions

n

Σκηνοθέτες: Τάκης Ζερβουλάκος, Χάρης Πατραμάνης

n

Διευθυντής παραγωγής: Ηρακλής Μαυροειδής

n

Διευθυντής δημιουργικού: Ανδρέας Γρηγοριάδης

n

Δημιουργική ομάδα: Λεωνίδας Αρβανίτης (creative director), Γιάννης Λιβέρης, Γαβριήλ Νικολάου (art directors), Γιώργος Πασχαλίδης (senior copywriter), Κώστας Βερβενιώτης (strategic planning director), Χρήστος Παπαποστόλου, Περικλής Βανικιώτης, Eric Parks, Αποστόλης Ράμμος, Ζήσης Μπέλλας, Θανάσης Ρέμπελος.

 

Πηγή

 

Για να γελάσει το χειλάκι μας και εμψυχωθούμε

Χουζούρι μετά τη διάσωση
Ζωάκια που γλίτωσαν από του χάρου τα δόντια απολαμβάνουν τη θαλπωρή σε ένα Κέντρο Διάσωσης Αγριων Ζώων στη Βρετανία

Σε ένα Κέντρο Διάσωσης Αγριων Ζώων στη Βρετανία, το χουζούρεμα ακούγεται σαν ασυντόνιστη ορχήστρα. Μικρά ζωάκια που γλίτωσαν από του χάρου τα δόντια, μεταφέρθηκαν εκεί για να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους. Ηταν πεινασμένα και ξεπαγιασμένα από το κρύο πριν περάσουν τις πόρτες του Κέντρου. Και μόλις οι ειδικοί τα περιέθαλψαν με πολλή προσοχή ώστε να αρχίσουν να ανακτούν σιγά σιγά τις δυνάμεις τους, εκείνα έπεσαν σε χειμερία νάρκη. Εκαναν τα κοιμισμένα μην τυχόν περάσει από το μυαλό κανενός να τα γυρίσει πίσω στο φυσικό τους περιβάλλον! Μόνη παραφωνία σε αυτή τη γαλήνια εικόνα αποτελεί, όπως ήταν αναμενόμενο, ένα μικρό γουρούνι που δεν βρέθηκε πεταμένο σε κάποια γωνιά του δρόμου, αλλά σε μια ξαπλώστρα δίπλα σε πισίνα.

Η ενυδρίδα που ξεκουράζεται στο μάγουλο της μαμάς

Τη μια τη λένε Μπέκι και την άλλη Νίκι. Η Μπέκι που είναι μερικών ημερών κοιμάται ανέμελη στο μάγουλο της θετής της μητέρας. Και μάλιστα έχει βολευτεί τόσο καλά ώστε έχει απλώσει και τα χεράκια της, σαν να λέει στη μαμά της «μην ξυπνήσεις τώρα και σηκωθώ κι εγώ». Η Μπέκι είναι ενυδρίδα που ζει στη Βρετανία, στο Σόμερσετ. Εκεί είναι και η μαμά της που τη φροντίζει καθημερινά παρέχοντάς της τροφή και θαλπωρή. Τα ζωάκια αυτά ζουν στο γλυκό νερό και έχουν μακρύ και ελαστικό κορμί με πλούσια γούνα που το κρατά στεγνό από τα τσαλαβουτήματα. Υπάρχουν βέβαια και οι θαλάσσιες ενυδρίδες ή βίδρες, που είναι πιο μεγάλες. Στο νερό είναι πολύ επιδέξιες κολυμβήτριες και χρησιμοποιούν τα πίσω πόδια τους σαν κουπιά. Μόλις κουραστούν βγαίνουν έξω τρέχοντας για να φάνε κάτι και να ξεκουραστούν στο μάγουλο της μαμάς…

Απόδραση από τα νύχια της γάτας

Αυτός ο τόσο μικρούλης μουσκαρδίνος, ο τόσο ευαισθητούλης, με το τριχωτό κεφαλάκι που δεν διακρίνεται από το υπόλοιπο σώμα του, και που χωρά και περισσεύει στην παλάμη ενός χεριού, ε λοιπόν αυτό το αξιολύπητο τρωκτικό γλίτωσε από τα νύχια μιας γάτας. Στο Ντέβον της Βρετανίας μια καλή νοικοκυρά εκτόξευσε το φαράσι στην παλιόγατα και έσωσε το μικρό ζωάκι παραδίδοντάς το στο Κέντρο Διάσωσης Αγριων Ζώων που βρίσκεται κάπου εκεί κοντά.

Για ένα κομμάτι κρέας, ένας σκύλος δέχτηκε με πολύ προθυμία να
το φυλάει. Από τη γάτα...

Ντάμπο... η νυχτερίδα

Ακόμη και η μαμά της την θεώρησε άσχημη. Μόλις την γέννησε, περίμενε τέσσερις μέρες να δει σε τι θα μοιάσει. Την πέμπτη μέρα, μόλις διαπίστωσε ότι αντί για νυχτερίδα άρχιζε να φέρνει σε... ελεφαντάκι με αυτά τα τόσο μεγάλα αυτιά της, την άρπαξε απ’ το σβέρκο και την πέταξε καταγής. Ετσι ακριβώς συνέβη. Την βρήκε όμως κάποιος σπλαγχνικός άνθρωπος και την παρέδωσε στο Κέντρο Διάσωσης Αγριας Ζωής που, όπως δεν είπαμε νωρίτερα, βρίσκεται στο Σόμερσετ της Βρετανίας. Εκεί εξελίχθηκε σε σταρ γιατί όλοι ξετρελάθηκαν μαζί της. Μένει να φανεί αν πετάει με τ’ αυτιά ή τα φτερά της...

Το περιζήτητο γουρουνάκι – μινιατούρα

Δεν είναι γουρουνάκι επειδή μοιάζει με γουρούνι, αλλά επειδή εκείνο το αυγουστιάτικο μεσημέρι, απολάμβανε το αφεντικό του να κουρεύει το γκαζόν σε μια φάρμα στο Πένιγουελ της Βρετανίας. Τόσο συνέπασχε μαζί του που νεκρώθηκε στον ύπνο πάνω στην ξαπλώστρα. Τέτοια γουρουνάκια - μινιατούρες ζουν αρκετά εκεί. Και υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής από ανθρώπους που θέλουν να αγοράσουν ζωάκια αυτού του είδους.

Η τσιριχτή φωνή του Χιονονιφάδα

Το παχύ τρίχωμα δεν θα μπορούσε να σώσει τον νεογέννητο ασβό από τον θάνατο. Μόλις πέντε ημερών, νηστικός, εγκαταλειμμένος, λίγα λεπτά μόνο απέμεναν πριν το τέλος. Ο καλός Θεός όμως προίκισε τα ζωάκια αυτά με τσιριχτή φωνή ακόμα κι όταν είναι μια σταλιά. Στο χιονισμένο Ντέβον της Βρετανίας, ένας άνθρωπος άκουσε το κλαψούρισμα και τις διαμαρτυρίες του μικρούλη και τον έσωσε. Αργότερα, όταν άνοιξε τα μάτια του, τον ονόμασαν Χιονονιφάδα!

Πηγή