ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δημοσίευση επιστολής που έπεσε στην αντίληψη του Ε.Τ. και
δημοσιοποιείται ως ενδιαφέρουσα, δίχως οποιαδήποτε παρέμβαση ή σχόλιο ή
δική μου άποψη κλπ. Ο Ε.Τ.
Αυτός ο τίτλος μιας μεγάλης επιτυχίας του θεατρικού συγγραφέα Tennessee Williams, αποδίδει καλύτερα από κάθε τι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην αγαπημένη μας χώρα αυτό το καλοκαίρι. Η αντίφαση αυτής της έκφρασης δεν αφορά φυσικά τις καιρικές συνθήκες του ηλιόλουστου κλιματολογικού Παραδείσου που μας χάρισε ο Θεός, ούτε και την διαύγεια του Απολλώνιου πνευματικού φωτός αυτού του λαού. Με αυτό το φώς, από τους αρχαίους σοφούς μέχρι τις σύγχρονες προσωπικότητες που αναδεικνύει, και με τις δημιουργικές στρατιές της διασποράς του, συμβάλλει αδιάλειπτα επί χιλιετίες στην πρόοδο και ευδαιμονία όλου του κόσμου , εκτός όμως της…. δικής του πατρίδας.
Αυτός ο τίτλος μιας μεγάλης επιτυχίας του θεατρικού συγγραφέα Tennessee Williams, αποδίδει καλύτερα από κάθε τι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην αγαπημένη μας χώρα αυτό το καλοκαίρι. Η αντίφαση αυτής της έκφρασης δεν αφορά φυσικά τις καιρικές συνθήκες του ηλιόλουστου κλιματολογικού Παραδείσου που μας χάρισε ο Θεός, ούτε και την διαύγεια του Απολλώνιου πνευματικού φωτός αυτού του λαού. Με αυτό το φώς, από τους αρχαίους σοφούς μέχρι τις σύγχρονες προσωπικότητες που αναδεικνύει, και με τις δημιουργικές στρατιές της διασποράς του, συμβάλλει αδιάλειπτα επί χιλιετίες στην πρόοδο και ευδαιμονία όλου του κόσμου , εκτός όμως της…. δικής του πατρίδας.
Αυτές ακριβώς οι αρετές του λαού μας είναι που τον κάνουν να μην υποψιάζεται το κακό, να εξιδανικεύει εύκολα, να πιστεύει και να εμπιστεύεται την μοίρα του στο κάθε αγγελικό πρόσωπο και στην κάθε μελίρρυτη γλώσσα που καταφέρνει να δονήσει το θυμικό του. Έτσι καλοπροαίρετος, «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» κατά τον Δ. Σολωμό, αποδιώχνει συνεχώς από την σκέψη του την αλήθεια , ότι μαζί με τ’ άλλα, τα πολλά και τα μεγάλα, σ’ αυτόν τον ίδιο τόπο γεννήθηκε και κάθε είδος εξουσιαστικού εσμού και δυσωδίας και προ παντός το προσφιλέστατο στους επιτήδειους και λίαν προσοδοφόρο σπόρ της Δημαγωγίας. Γι’ αυτό και δεν θέλει να αναλογισθεί ούτε να παραδεχθεί ούτε να θυμάται αυτός ο λαός την αιώνια εξουσιαστική του νύχτα και καταχνιά, από την εποχή της εξόντωσης των Πυθαγορείων, του Σωκράτη και άλλων πνευματικών και εθνικών φάρων ών ούκ έστι αριθμός μέχρι σήμερα. Θέλει να ξεχνά την υπόσκαψη και παράδοση του αρχαίου κόσμου στους βαρβάρους, εξωραΐζει με ύμνους ευσεβείας και πορφυρογέννητα μεγαλεία την άνευ προηγουμένου εξουσιαστική σήψη και παράδοση του Βυζαντινού κόσμου στους υπερβαρβάρους και στην δική μας την γενιά στέκει άφωνος εμπρός στην βαμπιρική αφαίμαξη της ζωτικότητάς του και στην παράδοση χρεοκοπημένου του Νεοελληνισμού στους Νεοβαρβάρους. Όλα μοναδικά « κατορθώματα » στην παγκόσμια ιστορία, αποτελέσματα της προαιώνιας εξουσιαστικής κόπρου του Αυγείου και του ηγετικού ελλείμματος αυτού του λαού.
Θα βγεί όμως και από αυτή την δοκιμασία, έστω πολυτραυματίας , παρά την αδιόρθωτη αυτοκαταστροφική του ευπιστία σε ανίερες ομάδες συμφερόντων, καμουφλαρισμένων με ιδεοληπτικά σοφίσματα και «πιασάρικες» αλτρουϊστικές παρόλες. Θα αντλήσει πάλι δυνάμεις επιβίωσης από το γιγάντιο απόθεμα της Σοφίας του και θα επιβιώσει, γιατί Κόσμος, δηλαδή Στολισμός, Κάλος , δεν μπορεί να νοηθεί, να υπάρξει, χωρίς το Ελληνικό Φώς.
Πρέπει όμως κάποτε, εκτός από την επιβίωση, να ανατάξει και το πεπρωμένο του και να μην του αρκεί μόνο ότι “ η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ” που τραγουδάει αυτάρεσκα, λές και ξέρει υποσυνείδητα πόσο σπέρμα αυτοκαταστροφής εγκλείει μέσα του, ώστε απορεί και ο ίδιος και χαίρεται που ακόμα…. ζεί και δεν έχει εξαφανιστεί τελείως από την Ιστορία.
Πρέπει όμως κάποτε, εκτός από την επιβίωση, να ανατάξει και το πεπρωμένο του και να μην του αρκεί μόνο ότι “ η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ” που τραγουδάει αυτάρεσκα, λές και ξέρει υποσυνείδητα πόσο σπέρμα αυτοκαταστροφής εγκλείει μέσα του, ώστε απορεί και ο ίδιος και χαίρεται που ακόμα…. ζεί και δεν έχει εξαφανιστεί τελείως από την Ιστορία.
Για να επιτύχει όμως αυτή η ανάταξη, οι αναγκαίες προϋποθέσεις είναι τόσο απλές όσο καταλυτικές και ριζοσπαστικές. Θα αλλάξουν όλα και ο λαός αυτός θα μεγαλουργήσει πάλι, αποκλειστικά και μόνο εάν και όταν:
α) το εκπαιδευτικό σύστημα της μέσης κυρίως εκπαίδευσης πάψει να κυριαρχείται από δήθεν προσφορά επιστημονικής παιδείας , ενώ ο κρυφός πραγματικός σκοπός είναι ο σκοταδισμός : Να παραμείνουν όλοι, αυριανοί επιστήμονες και μη επιστήμονες αναλφάβητοι κοινωνικο-οικονομικά, πολιτικά, ανθρωπιστικά, φιλοσοφικά, πολιτιστικά ιστορικά, δικαιϊκά, γεωπολιτικά, γεωοικονομικά, διεθνολογικά κλπ., για να μην μπορούν να κρίνουν τις εξουσίες και να αποτελούν μαριονέτες στα χέρια των εξουσιαστικών συγκροτήσεων. Κύριος στόχος της στοιχειώδους και μέσης παιδείας δεν μπορεί να είναι άλλος από την μετατροπή του όχλου σε Πολίτες, η παραγωγή του ώριμου, καταρτισμένου και υπεύθυνου Πολίτη του Αύριο, του εργαζόμενου, του συνδικαλιστή, του οικογενειάρχη, του καταναλωτή, του επαγγελματία, του επιχειρηματία, του επενδυτή, του ψηφοφόρου του Αύριο. Επιστήμονες θα αναδεικνύονται ούτως ή άλλως από τάλαντα και ιδιαίτερες φυσικές κλίσεις. Ώριμοι και υπεύθυνοι Πολίτες δεν πρόκειται να προκύψουν ποτέ με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, παρά μόνο πλανημένα ενεργούμενα των εξουσιών, χωρίς παιδεία που να έχει ως κύριο μάθημα την Αγωγή του Πολίτου, και μάλιστα με τον υψηλότερο συντελεστή εισδοχής σε όλα τα πεδία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης . Οι κοινωνίες δεν αρρώστησαν ποτέ από έλλειψη επιστημονικής γνώσης αλλά από έλλειψη ώριμων και ….απαραμύθιαστων Πολιτών.
β) εάν και όταν αντί να εκλέγει ομάδες ανεπάγγελτων φορέων συμφερόντων και ιδεοληψιών επαγγελματικού λαοπατερισμού , εθνοπατερισμού και διασπαστικής χειραγωγικής σκοπιμότητας, εκλέγει απλά μια Γερουσία κορυφαίων Πολιτών, καταξιωμένων σε κορυφαίες παραγωγικές και δημιουργικές σταδιοδρομίες, οι οποίοι έχοντας φθάσει στην υπέρβαση των επιδιώξεων αυτοεπιβεβαίωσης και αυτοσυντήρησης του κοινού ανθρώπου, ωθούνται πλέον από την παρόρμηση της υπαρξιακής ευφυίας τους προς την κοινωνική προσφορά, αισθανόμενοι το καθήκον να παραδώσουν ένα καλύτερο κόσμο στις επόμενες γενεές , και να δικαιώσουν στην συνείδησή τους και την δική τους ευνοημένη από την φύση και την ζωή ύπαρξη. Όλοι αυτοί υπάρχουν σε κάθε εποχή , σε κάθε τόπο και σε κάθε κοινωνία, αλλά περνούν απαρατήρητοι, χάνονται και σβήνονται στην περιθωριακή μοναξιά τους, γιατί οι κρατημένες από τις εξουσίες αδαείς μάζες είναι εκπαιδευμένες να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν δεινούς λογοπλόκους, λεκτικούς χουβαρντάδες, μεσσιανικούς σωτήρες, εργατοκάπηλους με δανεικά, πολιτικές πασαρέλες, πλανόδιους θιάσους των πλατειών, των μπαλκονιών, των “παραθύρων” και του life style.
Θα αναταχθεί λοιπόν το προαιώνιο θλιβερό πεπρωμένο αυτού του λαού, μόνον εάν πάψει να εξαρτά την μοίρα του από << ομάδες ανθρώπων, οίτινες ενούμενοι υπο έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσι αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχει αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι, και να τρέφονται δαπάναις του Δημοσίου. >> (Εμμανουήλ Ροΐδης, 1836-1904 ).
Με άλλα λόγια, αποκλειστικά μόνον εάν και όταν συντελεσθούν τέτοιου είδους δομικές αναβαθμίσεις, θα μπορεί αυτός ο λαός να ελπίσει ότι κάποτε, στο μη ορατό δυστυχώς για την δική μας γενεά μέλλον , θα μπορέσουν οι γενεές να ελευθερωθούν από το σημερινό άχθος, και να ζήσουν και πάλι “καλοκαίρια χωρίς καταχνιά” .
