ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: Η εφιαλτική προειδοποίηση που αγνόησαν οι Έλληνες! (βίντεο)

 

Ήταν ένας από τους ανθρώπους που έδωσε άλλη οντότητα στην Εκκλησία, ανοίγοντας τις πόρτες της στη νέα γενιά. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος είχε «προειδοποιήσει» πριν από πολλά χρόνια τον ελληνικό λαό για αυτά που έρχονταν.

Ο Μακαριστός αναφερόταν στα σχέδια της Νέας Τάξης, μέσα από τα οποία θα απαξιωνόταν συνολικά το πολιτικό σύστημα και θα καταργείτο σταδιακά η εθνική κυριαρχία της χώρας μας. 

Δείτε το βίντεο:

Πηγή 

Τα 9 «στοιχειωμένα» μέρη της πρωτεύουσας

Δεν ξέρω αν αληθεύουν…

 Η σπηλιά του Νταβέλη

 Στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πεντέλης, η σπηλιά του Νταβέλη -παλιό Ιερό του Πανός, Νυμφών και Αμώνων, αποτελεί το πιο «στοιχειωμένο» μέρος της Αττικής. Παράξενα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, έντονη μυρωδιά όζοντος, ξαφνικοί ανεμοστρόβιλοι και ανεξήγητες μετατοπίσεις σημαδιών στο τοίχωμά του, θεάσεις φαντασμάτων αλλά και ιπτάμενων αντικειμένων παρατηρούνται εδώ, λένε. Ο μύθος λέει πως η σπηλιά συνδέεται με μυστικές υπόγειες στοές, που φτάνουν ως το κέντρο της Αθήνας, αποτέλεσμα έρευνας των λεγόμενων ερευνητών της «κούφιας γης». Εδώ φημολογείται πως κρύφτηκε ο γνωστός λήσταρχος Νταβέλης, ο οποίος είχε κρύψει εδώ τον θησαυρό του, ενώ είχε λειτουργήσει και ως βάση του ΝΑΤΟ. Τελετές μαύρης μαγείας, που λάμβαναν μέρος σε παλαιότερες δεκαετίες, απλώς ανέβασαν το hype της σπηλιάς, που αποτελεί ακόμη και σήμερα το ύψιστο «urban μυστικό» της Αττικής.



Το Μέγαρο και ο Πύργος της Δουκίσσης Πλακεντίας

Η παράξενη ιστορία της όντως εκκεντρικής Δουκίσσης Πλακεντίας - κατά κόσμον Σοφί ντε Μαρμπουά Λεμπρέν - ήταν αρκετή για να τροφοδοτήσει θρύλους, που καλά διατηρούνται ως σήμερα. Η γνωστή φιλελληνίδα, όταν έφτασε στην Αθήνα για να ζήσει μόνιμα μαζί με την κόρη της, έχτισε πολλά σπίτια, μεταξύ αυτών και τον συγκεκριμένο επιβλητικό Πύργο, το «Καστέλλο της Ροδοδάφνης», που η ίδια δεν πρόλαβε ποτέ να δει ολοκληρωμένο. Όλα ξεκίνησαν όταν πέθανε η κόρη της: Ο πόνος της ήταν τέτοιος, που την ταρίχευσε και την κράτησε στο σπίτι της στην οδό Πειραιώς. Όταν όμως το σπίτι κάηκε και μαζί με αυτό και η σωρός της κόρης της, η Δούκισσα κλείστηκε στο μέγαρο, που έχτισε στα Ιλίσια (σημερινό Βυζαντινό Μουσείο) και λέγεται πως έγινε δύστροπη και αντικοινωνική σε ακραίο βαθμό.

             Κάπως έτσι ξεκίνησαν και οι θρύλοι που περιβάλλουν εκείνη και τους πύργους της: Λένε πως πραγματοποιούσε μυστηριώδη συμπόσια, διατηρούσε σχέσεις με λήσταρχους της εποχής και είχε ασπαστεί τον σατανισμό. Έχει εξακριβωθεί μάλιστα η ιστορία για την απαγωγή της από λήσταρχους,, ενώ την έσωσαν οι κάτοικοι του Χαλανδρίου, γι' αυτό και η περιοχή φέρει το όνομά της.


Οι ανηφόρες της Πεντέλης

          Η Πεντέλη αποκτά επάξια τον τίτλο του πιο μυστηριώδους βουνού της Αττικής, καθώς περιβάλλεται από την φήμη των παράξενων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν αναφέρει ανά τις δεκαετίες την εμφάνιση φωτεινών σημείων και θορύβων, ενώ υπάρχει και το ιδιαίτερα παράξενο φαινόμενο της «αρνητικής κλίσης».

          Στις ανηφόρες της Πεντέλης, έχουν παρατηρηθεί σταματημένα αυτοκίνητα να κυλούν προς τα πάνω, παρά την κλίση της πλαγιάς. Το πέπλο μυστηρίου της Πεντέλης υπάρχει από την αρχαιότητα ακόμη, καθώς ισχυρίζονταν πως το πεντελικό μάρμαρο διαθέτει «ιερές» ιδιότητες, γι' αυτό και δεν κάθεται ποτέ πάνω στον Παρθενώνα πουλί. Τέλος, διαδεδομένος ακόμη και σήμερα είναι ο μύθος των Βριλ, του αρχαίου υποχθόνιου λαού, που κατοικούσε εκεί και έδωσε το όνομά του στα Βριλήσσια.


Οι αμερικανικές βάσεις της Νέας Μάκρης
            Εκατέρωθεν του ίδιου μυστηριώδους βουνού της Αττικής, από την δεκαετία του ΄50 ως τις αρχές του '90 λειτουργούσαν δύο βάσεις του αμερικανικού ναυτικού. Κάποιες από τις εγκαταστάσεις σήμερα είναι εγκαταλελειμμένες, ενώ κάποιες άλλες μεταμορφώθηκαν στο Αθλητικό και Πολιτιστικό Πάρκο Νέας Μάκρης. Ο αστικός θρύλος αναφέρει πως οι Αμερικανοί δημιούργησαν έναν υπόγειο ηλεκτρομαγνητικό δίαυλο μεταξύ Μεσογείου και ΗΠΑ.


Οι υπόγειες στοές της Αθήνας

          Οι φίλοι των «υπόγειων» θεωριών γνωρίζουν πολύ καλά την φήμη για ύπαρξη εκτενούς δικτύου υπόγειων και αλληλοσυνδεόμενων στοών κάτω από το έδαφος της κεντρικής Αθήνας. Από τον Λυκαβηττό μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου και από τη Μητρόπολη μέχρι του Φιλοπάππου, οι στοές της πόλης λέγεται πως μπορούν να προσεγγιστούν από τρεις βασικές εισόδους: Μία στη λεγόμενη «φυλακή του Σωκράτη» στη σκιά της Ακρόπολης, που όμως είναι κλειδωμένη με σιδερένια κάγκελα, άλλη μία στη ρωσική εκκλησία της οδού Φιλελλήνων στην Πλάκα και άλλη μία πίσω από το πέταλο του Καλλιμάρμαρου.



Ο Ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος

             Ο ναός της Αρτέμιδος στο Μετς ήταν, σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, ένας από τους πιο μεγαλοπρεπείς και όμορφους ναούς της Αθήνας, σχεδιασμένος από τον Καλλικράτη. Εκεί οι Αθηναίοι τελούσαν το τάμα τους στη θεά για τη νίκη στη Μάχη του Μαραθώνα, ενώ στην ίδια περιοχή, στον λόφο του Αρδηττού, τελούνταν και τα Μικρά Ελευσίνια Μυστήρια, γεγονός που προσδίδει στην γειτονιά μια απόκοσμη αύρα.

            Ο αστικός θρύλος, όμως, ξεκίνησε όταν με τις πέτρες από τα ερείπια του ναού, χτίστηκαν κάποια σπίτια στην γειτονιά. Λέγεται λοιπόν πως μια ηλικιωμένη γυναίκα με ένα αναμμένο κερί στο χέρι, γυρνά τα βράδια στην περιοχή και προειδοποιεί τους περαστικούς πως η περιοχή είναι καταραμένη εξαιτίας της βεβήλωσης.


Η Βίλα Καζούλη στην Κηφισιά

            Ο Αιγύπτιώτης επιχειρηματίας Ν. Καζούλης έχτισε τον συγκεκριμένο πύργο γύρω στα 1910, αλλά κατά την Κατοχή, το κτίριο μετατράπηκε σε φρουραρχείο των Ες-Ες. Μάλιστα, πολλοί αντιστασιακοί βασανίστηκαν στα υπόγεια της βίλας, θανατώθηκαν βίαια και θάφτηκαν στον κήπο της. Γι' αυτό και λέγεται πως τις εγκαταστάσεις της αναπαλαιωμένης σήμερα βίλας, που στεγάζει υπηρεσία του ΥΠΕΚΑ, περιβάλλει μια «σκοτεινή ενέργεια» από τα άσχημα γεγονότα, τα οποία σφράγισαν την ιστορία της.


Το Ξενοδοχείο Ξενία

             Γνωστό και ως Σανατόριο της Πάρνηθας, αυτό το εγκαταλελειμμένο σήμερα κτίριο θεωρείται ο «παράδεισος» των εγχώριων κυνηγών φαντασμάτων. Όπως αναφέρουν οι ίδιοι, «τα ευρήματα στο Ξενία είναι συγκλονιστικά. Έχουμε καταγράψει μια φωνή να λέει "τα χρόνια". Ο θρύλος λέει πως από τον τρίτο όροφο του Ξενία, όταν ήταν ακόμα σανατόριο, έπεσε και σκοτώθηκε ένα παιδάκι - ατύχημα ή αυτοκτονία, δεν ξέρουμε. Κατά σύμπτωση, η φωνή που καταγράψαμε στον τρίτο όροφο είναι ξεκάθαρα παιδική». Το κτίριο εγκαταλείφθηκε την δεκαετία του '80, αλλά έμειναν στα κουφάρια των ορόφων του περίεργα συνθήματα στους τοίχους των σκοτεινών διαδρόμων, όπου λέγεται πως παρατηρούνται απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας.


Νοσηλευτικό Ίδρυμα Εμπορικού Ναυτικού στα Μελίσσια

             Το ΝΙΕΝ αποκαλείται και «νοσοκομείο φάντασμα», κάτι που δεν αναφέρεται μόνο στην εγκατάλειψή του από την δεκαετία του '70 ως σήμερα. Το παλιό ναυτικό νοσοκομείο - που θα μπορούσε να αποτελεί μουσείο - σήμερα συνοδεύεται από τη φήμη σατανιστικών τελετών και κυνηγιών φαντασμάτων. Λέγεται πως αν επισκεφθεί κανείς το αφύλαχτο αυτό μνημείο, θα βρει από παλιές ξύλινες κασέλες μέχρι κρεμάλες, αλλά και πρόχειρες εγκαταστάσεις διαμονής αστέγων. Αξίζει να αναφερθεί πως η πρόσβαση στο κτίριο δεν είναι ασφαλής, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες.

100 years of World Resounding Events

The Greatest Century in Human History...

100 years of World Resounding Events

It has been perhaps the most eventful 100 years in the history of mankind. The world has changed drastically in the last 100 years, and we've known much suffering, along with an unprecedented rise in individual rights, freedom and technology. But when seeing it all in the space of 10 minutes, one cannot but ask  - What's next?

100 Years in 10 Minutes (1911 - 2011)

This should have been called "100 years of wars and disasters in 10 minutes"

Ιστορικές φωτογραφίες

"Σχολές" ζωγραφικής

Μια μικρή αναφορά στα σημαντικότερα καλλιτεχνικά ρεύματα που επηρέασαν την ιστορία της ζωγραφικής, με κάποιους από τους κύριους εκφραστές και χαρακτηριστικά έργα τους. Συμβαίνει συχνά ένας καλλιτέχνης να έχει επηρεαστεί και να έχει επηρεάσει, περισσότερα από ένα ρεύματα. Τα καλλιτεχνικά κινήματα είναι τοποθετημένα χρονολογικά, για την καλύτερη κατανόηση της εξέλιξης της ζωγραφικής, στην ιστορία.

Αναγεννησιακή Τέχνη

           Ξεκίνησε κατά τον 15ο αιώνα, στη Φλωρεντία. Τα έργα έχουν θέματα κυρίως από τη Βίβλο, την Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία, την ιστορία, αλλά και τη σύγχρονη ζωή. Στην ουσία αποτελεί την απελευθέρωση από τις προκαταλήψεις και τις νοοτροπίες του Μεσαίωνα. Οι αρχαίες κλασικές τέχνες, μετά από μια παραγκώνιση πολλών αιώνων, ως παγανιστικές και ειδωλολατρικές, επανέρχονται στο προσκήνιο, αυτή τη φορά όμως αναμεμειγμένες με χριστιανικά στοιχεία.  Χαρακτηρίζονται για τη λεπτομέρεια στο σχήμα και στο χρώμα και δίνεται μεγάλη έμφαση στην προοπτική. Για πρώτη φορά το ανθρώπινο σώμα εκθειάζεται, τόσο στη ζωγραφική, όσο και στη γλυπτική.            Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Botticelli, Michelangelo, Leonardo da Vinci, El Greco,Hieronymus Bosch, Jan van Eyck, Albrecht Dürer

 Μανιερισμός       

Αναπτύχθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης στην Ιταλία και ειδικότερα από το 1520. Ο όρος προέρχεται από το λατινικό “manierus” που σημαίνει τρόπος. Σε αντίθεση με τα Aναγεννησιακά ιδεώδη, τα οποία αναζητούσαν τη ρεαλιστική απεικόνιση των φυσικών αναλογιών, οι εκφραστές του μανιερισμού απεικονίζουν υπερβολικά παραμορφωμένες φιγούρες, κυρίως μέσω της επιμήκυνσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών ή με τη χρήση εξεζητημένων στάσεων, προκειμένου να καλλιεργηθεί μία συναισθηματική ένταση.             Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Parmigianino, Bronzino, Michelangelo, El Greco

 

 Κλασικισμός

             Καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε γύρω στα 1550 ως αντίδραση στον εξεζητημένο μανιερισμό και θεωρεί ως ιδανικό την ελληνο-ρωμαϊκή αρχαιότητα. Οι καλλιτέχνες κάνουν στροφή στα αρχαία πρότυπα και ιδανικά. Η λογική κυριαρχεί πάνω στο συναίσθημα και τη φαντασία. Επιδιώκεται η τελειότητα, η αρμονία και η ισορροπία. Εκφράζει την επιστροφή στο ρετρό, προτείνοντας συγκροτημένη κίνηση, απαλές αντιθέσεις και αυστηρά περιγράμματα.           Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Nicolas Poussin, Annibale Carracci, Claude Lorrain  

 

            

 Μπαρόκ

 Ξεκίνησε στις αρχές του 1600 στη Ρώμη. Ο όρος προέρχεται πιθανότατα από την πορτογαλική λέξη “barocco”, που σημαίνει το ακανόνιστο μαργαριτάρι και δηλώνει γενικά την έννοια του ασυνήθιστου ή παράδοξου σχήματος.  Το μπαρόκ επιδιώκει να θαμπώσει με τον όγκο, τα πολύπλοκα σχέδια και τη φορτική πολυτέλεια της διακόσμησης, το στήσιμο του έργου και το θεατρικό ύφος. Η επιτυχία του οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό και στη στήριξη της καθολικής εκκλησίας, η οποία χρησιμοποίησε την τεχνοτροπία του και το δραματικό του ύφος για την αναπαράσταση πολλών θρησκευτικών θεμάτων που προκαλούσαν τη συναισθηματική συμμετοχή του θεατή. Επιπλέον, η αριστοκρατία της εποχής ευνοήθηκε από το επιβλητικό ύφος του μπαρόκ για την κατασκευή ανάλογων κτιρίων ή παλατιών που ενίσχυαν το κύρος της. Από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του ρεύματος αυτού είναι η εκμετάλλευση του φωτός και η δημιουργία έντονων αντιθέσεων μέσω έντονων φωτοσκιάσεων.             Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Rubens, Anton van Dyck, Caravaggio, Velázquez, Rembrandt,Pietro da Cortona   

 Ροκοκό

            Γεννήθηκε στη Γαλλία στις αρχές του 1700. Ο όρος προέρχεται από τη Γαλλική λέξη “rocaille” που σημαίνει όστρακο. Τα έργα προσπαθούν να αποτυπώσουν τις ευχάριστες καθημερινές σκηνές, με ειδυλλιακά τοπία και πρόσωπα από την αριστοκρατία σε διάφορες ασχολίες, ξεφεύγοντας από τα αυστηρά όρια που επέβαλλε η εκκλησία. Τα χρώματα είναι απαλά  και διάφανα με τόνους παστέλ, χωρίς βαθιές φωτοσκιάσεις. Προσπαθούν να προσδώσουν στα έργα έναν τόνο χαριτωμένο, ανάλαφρο και μια κομψότητα. Επίσης η ζωγραφική πορτραίτων ήταν πολύ διαδεδομένη αυτή την εποχή.            Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Jean-Antoine Watteau, Boucher, Canaletto, Hogarth,Fragonard

Νεοκλασικισμός

             Γεννήθηκε ως αντίδραση στο μπαρόκ και στο ροκοκό, στα 1760, στη Ρώμη. Στα νεοκλασικά έργα παρατηρείται η υπεροχή του σχήματος αντί του χρώματος, τα κλειστά περιγράμματα, το ευδιάκριτο σχέδιο και η αποφυγή των βίαιων χρωματικών αντιθέσεων. Είναι πίνακες αυστηρών και συντηρητικών κανόνων και αναλογιών. Τα θέματα είναι παρμένα κυρίως από την αρχαία Ρώμη και την Ελλάδα, με εξιδανίκευση του γυμνού ανθρώπινου σώματος, κυρίως σε παγερές στάσεις. Είναι μια απόπειρα επιστροφής στην αρχαιότητα.              Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Anton Raphael Mengs, Jacques-Louis David, Ingres 

  

Ρομαντισμός

            Καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε στη Γερμανία γύρω στο 1800. Χαρακτηρίζεται από έργα που έχουν πλούσια χρώματα, αντιθετικά χρώματα και αδρές πινελιές που δεν ακολουθούν πιστά τα περιγράμματα. Αυτή η ελευθερία, σε συνδυασμό με τα γεμάτα κίνηση και ενέργεια θέματα, προκαλούν στον θεατή όμορφα συναισθήματα και του διεγείρουν τη φαντασία. Οι ζωγράφοι αντλούν τα θέματά τους από τη σύγχρονη εποχή και το περιβάλλον με μια ιδιαίτερη αγάπη για τα εξωτικά θέματα και για τους αγώνες των λαών για την ελευθερία.           Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Goya, Delacroix, Turner, David Friedric, Théodore Gericault  

 

Ρεαλισμός

              Γεννήθηκε στη Γαλλία γύρω στα 1840. Είναι η ζωγραφική της πραγματικότητας. Ζωγραφίζω αυτό που βλέπω, ότι είναι αληθινό. Τα έργα χαρακτηρίζονται από την έλλειψη καλλωπισμού, καθώς παρουσιάζουν το θέμα όπως πραγματικά είναι χωρίς να το ωραιοποιούν. Επίσης δίνουν θέση πρωταγωνιστή ακόμη και στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, εμφανίζοντας με ειλικρίνεια τη σκληρή καθημερινότητά τους. Όμορφες φωτοσκιάσεις, ζωντανά χρώματα απλωμένα με αδρές πινελιές, πράγματα, ζώα και άνθρωποι ρεαλιστικά αποτυπωμένα. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ρεαλισμού είχε και η εφεύρεση της φωτογραφικής μηχανής.             Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Gustave Courbet,  Édouard Manet, Edgar Degas, Daumier,Millet

 

Νατουραλισμός

               Ξεκίνησε στη Γαλλία γύρω στα 1860 από μια ομάδα ζωγράφων, της σχολής της Μπαρμπιζόν, που προσπαθούσαν να έρθουν σε μια πιο κοντινή επαφή με τη φύση. Ο όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη “natura” που σημαίνει η φύση. Είναι ένα είδος ρεαλιστικής ζωγραφικής. Οι νατουραλιστές ζωγραφίζουν κυρίως τοπία αλλά και ανθρώπους ψυχρά, αμέτοχα, όπως ένα αντικείμενο. Έχει περιγραφικό χαρακτήρα και καταγράφει τα πράγματα πιστά, με συνθέσεις και χρωματικούς τόνους καλοδουλεμένους.              Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Théodore Rousseau, Camille Corot  

 

Ιμπρεσιονισμός

            Αναπτύχθηκε γύρω στα 1870, στη Γαλλία και προέρχεται από τη λέξη “Impressionism” που σημαίνει “εντύπωση”. Χαρακτηρίζει την καμπή στη ζωγραφική και την μετάβαση από το αντικειμενικό στο υποκειμενικό. Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει υποκειμενικά το θέμα, σύμφωνα με την εντύπωση που του προκαλεί εκείνη τη στιγμή. Κύρια χαρακτηριστικά του ιμπρεσιονισμού είναι τα ζωντανά χρώματα, κυρίως με χρήση των βασικών χρωμάτων, έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός, μικρές και συχνά εμφανείς πινελιές, σπάνια χρήση του μαύρου χρώματος και για πρώτη φορά η ζωγραφική σε ανοιχτούς χώρους (en plein air), γεγονός που ευνοήθηκε από την ανακάλυψη των προ-επεξεργασμένων χρωμάτων.           Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Corot, Monet, Sisley, Renoir, Pissarro, Hokusai, Gustave Caillebotte, Toulouse-Lautrec  

  

Μετα-ιμπρεσιονιστές

           Αποτελείται από διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα που ξεκίνησαν γύρω στα 1880 και αποτελούν επέκταση του ιμπρεσιονισμού. Οι μετα-ϊμπρεσιονιστές ζωγράφοι εξακολουθούν να διατηρούν τα χαρακτηριστικά του ιμπρεσιονισμού, ωστόσο επιδιώκουν να προσδώσουν μεγαλύτερο συναισθηματισμό στα έργα τους, χωρίς όμως να αποτελούν μια ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά.      Έτσι εμφανίζονται μεμονωμένοι καλλιτέχνες με δικό τους στυλ ζωγραφικής.          Ο Paul Cézanne προσπάθησε να αποδώσει την ουσία των πραγμάτων μέσα από την έρευνα και την ενδελεχή παρατήρηση της φύσης.          Ο Paul Gauguin δημιούργησε ένα δικό του στυλ, τον Κλουαζονισμό ζωγραφίζοντας στα νησιά του Ειρηνικού, με τη χαρακτηριστική επιπεδοποίηση του χώρου και τα πλακάτα αντιθετικά του χρώματα που περικλείονται με χοντρές γραμμές.          Ο Vincent van Gogh ανακαλύπτει ένα δικό του τρόπο έκφρασης, ένα είδος εξπρεσιονισμού με τον οποίο ολοκάθαρα χρώματα τοποθετούνται στον καμβά με γοργές κυματιστές πινελιές.          Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Paul Cézanne, Paul Gauguin, Vincent van Gogh

  

Ντιβιζιονισμός ή Πουαντιγισμός

              Καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε γύρω στα 1885, στη Γαλλία, από το ζωγράφο Seurat ο οποίος θέλησε  να μελετήσει το χρώμα και εφαρμόσει επιστημονικά τον ιμπρεσιονισμό. Δημιούργησε ένα είδος ζωγραφικής με το οποίο μικρές κουκίδες καθαρού χρώματος αναμειγνύονται για να δώσουν ένα συγκεκριμένο χρώμα, π.χ. κουκίδες κίτρινου και μπλε δίνουν πράσινο χρώμα.    Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Georges Seurat, Paul Signac 

  

Συμβολισμός

              Εμφανίστηκε γύρω στα 1885. Ο όρος προέρχεται από τη λέξη “σύμβολο”. Στα έργα αυτά κυριαρχεί η σύνθεση και η προσπάθεια της έκφρασης ιδεών μέσω σχημάτων. Μέσα από τα μάτια της ψυχής και της φαντασίας ζωγραφίζουν θέματα με συμβατικό χαρακτήρα.               Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Gustave Moreau, Puvis de Chavannes, Klimt, Giorgio de Chirico

 

Αρ Νουβώ

               Δημιουργήθηκε γύρω στα 1890. Το κίνημα προέρχεται από το Γαλλικό “Art Nouveau”, που σημαίνει “Νέα Τέχνη”. Ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των έργων είναι η επιτήδευση της μορφής. Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν συχνά διακοσμητικά σχήματα, μοτίβα λουλουδιών, αραβικά και γραμμικά ελικοειδή σχήματα. Σημαντικός καλλιτέχνης της Αρ Νουβό, είναι ο καταλανός αρχιτέκτονας Antoniο Gaudí.               Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Alfons Mucha, Gustav Klimt       

 

Εξπρεσιονισμός

              Καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχτηκε το 1900. Ο όρος εξπρεσιονισμός προέρχεται από τον λατινικό όρο “expressio” που σημαίνει “έκφραση”. Σε αντίθεση με τον ιμπρεσιονισμό που επεδίωκε μια αντικειμενική αναπαράσταση της πραγματικότητας, οι εξπρεσιονιστές ζωγράφοι απομακρύνονται από την απεικόνιση της πραγματικότητας και ασχολούνται με την έκφραση της σκέψης και των συναισθημάτων. Πρόκειται για μια τέχνη που εκφράζει τις εσωτερικές αναζητήσεις  και τις ψυχικές αγωνίες των καλλιτεχνών μέσα από έντονα χρώματα, επιθετικές φόρμες,  περίπλοκες συνθέσεις και την παραμόρφωση του ανθρώπινου σώματος και του προσώπου. Υπάρχει πλήρης παρέμβαση του δημιουργού και είναι το ρεύμα που κυριαρχεί σήμερα στη ζωγραφική.            Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Wassily Kandinsky, Edvard Munch, Kirchner, Georges Rouault  

 

Φωβισμός

            Εμφανίστηκε γύρω στο 1905 στη Γαλλία και είχε πολύ μικρή διάρκεια ζωής. Η έννοια φωβισμός προέρχεται από τη γαλλική λέξη “fauve” που σημαίνει αγρίμι και δεν θα πρέπει να συγχέεται με την ελληνική λέξη “φόβος”. Η ονομασία δόθηκε σε μια ομάδα καλλιτεχνών της εποχής που ζωγράφιζαν με μια αγριότητα. Τα έργα χαρακτηρίζονται από την απλότητα στις μορφές και στα έντονα χρώματα που απλώνονται πλακάτα, με ελεύθερη πινελιά στον καμβά. Συνθέσεις συχνά με έντονα περιγράμματα και έλλειψη προοπτικής.            Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Matisse, Derain  

 Κυβισμός

            Αναπτύχθηκε λίγο πριν το 1910 στο Παρίσι. Οι ζωγράφοι προσπαθούσαν να αποτυπώσουν απόψεις του θέματος από διαφορετικές γωνίες, με διαιρέσεις και επανασυνθέσεις αντικειμένων σε πιο αφηρημένες μορφές. Είναι από τα πιο δυσνόητα έργα και χρειάζεται εμπειρία και προσοχή για να αξιολογηθούν.            Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Georges Braque, Pablo Picasso  

 Ντανταϊσμός

             Καλλιτεχνικό κίνημα που εμφανίστηκε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γύρω στα 1915, στην Ελβετία. Η προέλευση του όρους "ντανταϊσμός" αμφισβητείται μέχρι σήμερα, άλλα γενικά εκφράζει το παράλογο, το φανταστικό, την επίθεση εναντίον κάθε κατεστημένου της εποχής. Έμπνευσή τους αποτελούσαν κατά κανόνα οι μηχανές και οι ανθρώπινες φιγούρες τους θύμιζαν περισσότερο ρομπότ. Επέλεγαν στην τύχη σχήματα και εικόνες, καθώς και διάφορα υλικά, όπως μαλλί, ξύλο, φωτογραφίες, χαρτί, σκουπίδια, δημιουργώντας εφήμερα έργα που συνδύαζαν τη γλυπτική με τη ζωγραφική. Οι ζωγράφοι προσπαθούσαν να περάσουν μηδενιστικές φιλοσοφικές τάσεις και μεταξύ των άλλων ήταν και μια διαμαρτυρία ενάντια στη βαρβαρότητα του πολέμου.              Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Francis Picabia, Marcel Janco, Jean Arp, Hans Richter, Marcel Duchamp           

 

Υπερρεαλισμός ή Σουρεαλισμός 

             Γεννήθηκε γύρω στο 1920 στο Παρίσι ως αντίδραση στην καταστροφικότατα του Ντανταϊσμού. Ήταν ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα, σαν επαναστατικό κίνημα, με μια ευρύτερη αναθεώρηση των αξιών της ανθρώπινης ζωής με ιδρυτή τον ποιητή André Breton.  Ονειρικές καταστάσεις ζωγραφισμένες με συμβατικό τρόπο. Πραγματικά και ρεαλιστικά στοιχεία συνυπάρχουν σε συνθέσεις που είναι πέρα από τη λογική και τη φαντασία.             Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, Joan Miró 

 

Μπαουχάους

               Δημιουργήθηκε γύρω στα 1925 στο Βερολίνο. Η λέξη Μπαουχάους προέρχεται από τη γερμανική λέξη “Bauhaus” που σημαίνει “σπίτι του αρχιτέκτονα” Το ύφος της σχολής Μπαουχάους επέδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης, ειδικότερα στους τομείς της αρχιτεκτονικής και του βιομηχανικού σχεδιασμού. Βασικά χαρακτηριστικά του Μπαουχάους ήταν η απλότητα, με ιδιαίτερη έμφαση στις γεωμετρικές φόρμες και στο χρώμα. Η σχολή αξιοποίησε την ανθρώπινη ατομική προσπάθεια στα πλαίσια μιας βιομηχανικής παραγωγής που στο παρελθόν ήταν απόλυτα τυποποιημένη.
              Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Paul Klee, Wassily Kandinsky        

Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός

             Καλλιτεχνικό ρεύμα που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη γύρω στα 1940. Τα έργα χαρακτηρίζονται από την απόλυτη ελευθερία τόσο στο χρώμα, όσο στη θεματολογία, στις μορφές και στα σχήματα.             Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Paul Jackson Pollock, Mark Rothko, Willem de Kooning    

Ποπ Αρτ

              Αναπτύχθηκε γύρω στα 1950. Γεννήθηκε κυρίως ως αντίδραση στο αυστηρό κίνημα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Χαρακτηριστικά γνωρίζει άνθηση μαζί με την έξαρση της ποπ μουσικής. Τα έργα δανείζονται θέματα από κόμικς και διαφημίσεις, συνοδευόμενα από αυθορμητισμό και ανάλαφρη διάθεση.              Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Andy Warhol  

Οπ Αρτ

           Εμφανίστηκε γύρω στα 1960. Ο όρος Οπ Αρτ προέρχεται από το “Optical Art” και σκοπός της είναι η πρόκληση του θεατή μέσω φαινομένων οπτικής απάτης και οπτικών ψευδαισθήσεων.           Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Bridget Riley, Victor Vasarely, M. C. Escher  

 Aπό Eυαγγελία Σιαρβαλή,  Λ.Κ. και ν.μ.