Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», 26 Φεβρουαρίου 2015

Ρευστότητα τέλος

Είναι σαφές ότι η συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ της κυβέρνησης και των Ευρωπαίων εταίρων προβλέπει την τετράμηνη παράταση του ισχύοντος προγράμματος, δηλαδή του Μνημονίου, αλλά χωρίς καμία χρηματοδότηση προς την Ελλάδα εάν δεν ολοκληρώσει με επιτυχία μέχρι τον Ιούνιο την αξιολόγηση της πορείας εφαρμογής των μέτρων για τα οποία θα δεσμευθεί. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση εξασφάλισε μεν μια πίστωση χρόνου, αλλά χωρίς χρήματα. Είναι χαρακτηριστική η ξεκάθαρη τοποθέτηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε ότι δεν πρόκειται να δοθεί ούτε ευρώ στη χώρα μας ως προκαταβολή εάν δεν ολοκληρώσει το πρόγραμμα και δεν εκπληρώσει όλα τα προαπαιτούμενα.

Και όλα αυτά την ώρα που οι χρηματοδοτικές ανάγκες για την ελληνική οικονομία είναι τεράστιες και αναζητούνται λύσεις. Αποκαλυπτικό ήταν το σχετικό δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου, που επιβεβαιώθηκε πλήρως, σύμφωνα με το οποίο υπάρχει σχέδιο εσωτερικού δανεισμού του Δημοσίου από τις καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων ύψους 3 δισ. ευρώ, με αντάλλαγμα κρατικά ρέπος. Με βάση τα δεδομένα αυτά, όλα δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία κινδυνεύει άμεσα από χρηματοδοτική ασφυξία. Μάλιστα, ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Δ. Μάρδας εκτιμά ότι τον Ιούλιο θα απαιτηθούν περίπου 11 δισ. ευρώ και συνολικά έως το τέλος του έτους περισσότερα από 22 δισ. ευρώ.

Η Ελλάδα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε ένα τρίτο Μνημόνιο, με ακόμα πιο σκληρά φορολογικά μέτρα, από την αριστερή, αντιμνημονιακή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., την ώρα που η προηγούμενη είχε προετοιμάσει την έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο και τη συνέχιση της χρηματοδότησής της μέσω μιας προληπτικής γραμμής πίστωσης.

Είναι φανερό ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος και η οικονομία που εμφάνιζε σαφείς τάσεις ανάκαμψης έχει στερέψει από ρευστό. Η κυβέρνηση θα πρέπει τώρα να επισπεύσει τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος, να προχωρήσει τις ιδιωτικοποιήσεις και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη φοροδιαφυγή για την άντληση ρευστότητας. Διαφορετικά, όχι απλώς μπαίνουμε σε περίοδο νηστείας, αλλά μπορεί η ζημιά στην οικονομία να γίνει ανεπανόρθωτη.

Ανθρωποχρέος

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», 26 Φεβρουαρίου 2015

Ανθρωποχρέος

Δύο συν δύο σε ανθρώπινο νόμισμα πόσα ευρώ είναι; Είναι χιλιάδες, είναι δεκάδες χιλιάδες, είναι εκατοντάδες χιλιάδες; Όσο κι αν κατανοώ την ανάγκη να συνεχίσουμε την οικονομική μονοθεματική μας καθημερινότητα, την πενταετή πλέον ενασχόληση όλων μας με τα δισ. που λείπουν και τα δισ. που απαιτούνται σε εθνικό επίπεδο και τα χιλιάδες ευρώ που λείπουν από τα νοικοκυριά μας, θα επιμείνω: Δύο συν δύο νεκροί πόσα ευρώ είναι; 

Χθες μια ηλικιωμένη μητέρα κι ο ούτε τριάντα χρόνων γιος της αποφάσισαν όπως όλα δείχνουν να δώσουν τέλος σε μια μαρτυρική αδιέξοδη ζωή, με μια διπλή πτώση στο κενό. Χωρίς κανένα εισόδημα, με μια κομμένη αναπηρική σύνταξη και χωρίς ελπίδα για καλύτερες μέρες, επέλεξαν το τέλος τους. Τρία χρόνια νωρίτερα μια άλλη υπερήλικη άρρωστη μητέρα και ο εξήντα χρόνων γιος της έκαναν ακριβώς το ίδιο, μια πτώση στο κενό. Ο γιος είχε αφήσει και ένα σημείωμα όπου εξηγούσε το γιατί… 

Πριν υψώσετε τις λογικές ασπίδες και προσπεράσετε το συναίσθημα, επιτρέψτε μου να σας προτρέψω για το αντίθετο. Αφήστε το να σας κυριεύει για λίγο, μην το φοβάστε, γιατί χωρίς συναισθηματική αντίδραση δεν είμαστε παρά κατά κεφαλήν ευρώ… 

Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να μάχονται όσο ζουν κι αναπνέουν, ότι κι άλλοι ζουν σήμερα που μιλάμε σε ίδια ή και πολύ χειρότερη οικονομική και προσωπική κατάσταση, ζουν το δράμα τους, βιώνουν τις δυσκολίες και αναζητούν λύση στα αδιέξοδα. Έχετε δίκιο, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ψυχικά χαλκέντεροι, δεν είμαστε όλοι μαχητές της ζωής. 

Και ο Καιάδας των αδύναμων είναι ο καθρέφτης του Μεσαίωνα των δυνατών. Μια κοινωνία που είτε αδιαφορεί είτε αδυνατεί να στήσει ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας για αυτούς που δεν έχουν όχι ευρώ αλλά αντοχές είναι μια κατακερματισμένη άρρωστη κοινωνία με ή χωρίς χρέος, με ή χωρίς δανειστές, με ή χωρίς δημοκρατία, με ή χωρίς εθνική ανεξαρτησία. 

Δεν ξέρω αν η ελπίδα που ερχόταν ήρθε τελικά. Αν ήρθε, περιμένω να δω σύντομα αυτό που ελλιπώς και σε καμία περίπτωση αντάξια της ανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας του φιλελευθερισμού έπραξε η απελθούσα κυβέρνηση. Τον Υπέρ αδυνάτων Λόγο, και έργο εν προκειμένω, σαν βασική προτεραιότητα, σαν πρώτη και κύρια μέριμνα της Πολιτείας στα χρόνια της κρίσης. Δεν γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει με ποιες δομές και ποιους μοχλούς, με ποιες υπηρεσίες και ποιο προσωπικό θα το πράξει, αλλά οφείλει να το πράξει. Μέχρι τότε ελπίδα δεν θα υπάρχει…

Μαριάννα Πυργιώτη

Και κάτι καλό (που εμείς δεν εκτιμάμε)

Κλίκ για μεγέθυνση

Οι αλήθειες του Γλέζου

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», 24 Φεβρουαρίου 2015

Οι αλήθειες του Γλέζου

Η θυελλώδης παρέμβαση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζου για το περιεχόμενο της συμφωνίας των Βρυξελλών έσπασε τη «βιτρίνα» της νίκης που προσπαθούσε να καλλιεργήσει στην κοινή γνώμη ο επικοινωνιακός μηχανισμός του νέου Μαξίμου.

Ο κ. Γλέζος είπε αυτά που αισθάνεται κάθε παραδοσιακό στέλεχος της Αριστεράς, ενώ απηχεί τις απόψεις μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν ότι με τις μετονομασίες της τρόικας και του Μνημονίου δεν λύνεται το πρόβλημα της λιτότητας. Ο κ. Τσίπρας έσπειρε προεκλογικά πολλές προσδοκίες στην κοινή γνώμη αλλά και στην κομματική του βάση και τώρα καλείται να διαχειρισθεί ενδοκυβερνητικές θύελλες.

Κατά τις ημέρες συνεδρίασης του Eurogroup, o ΣΥΡΙΖΑ διοργάνωνε λαϊκά συλλαλητήρια υποστήριξης της κυβερνητικής διαπραγματευτικής ομάδας, όπου το βασικό σύνθημα ήταν «καμία υποχώρηση».

Τελικώς ο κ. Βαρουφάκης έκανε τεράστια βήματα προς τα πίσω. Αποδέχθηκε πλήρως όλα τα δανειακά βάρη ξεχνώντας κάθε σκέψη για τη διαγραφή του χρέους ή τη διοργάνωση διεθνούς διάσκεψης κατά τα πρότυπα του 1953.

Δεσμεύεται για την αξιολόγηση της οικονομίας από τα τεχνικά κλιμάκια των «θεσμών», όπως βαπτίσθηκε η νέα τρόικα, ενώ παγώνει τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν δημοσιονομικό κόστος ή επηρεάζουν τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως η ρύθμιση για τα κόκκινα δάνεια.

Η κυβέρνηση αντί να προετοιμάζει τους πολίτες για ένα νέο πολύχρονο Μνημόνιο, σε μία περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα έβγαινε από το Μνημόνιο για να εισέλθει στην προληπτική πιστωτική γραμμή, θριαμβολογεί χωρίς περιεχόμενο γιατί κράτησε την Ελλάδα εντός ευρωπαϊκής τροχιάς.

Παλαιότερα ο κ. Βαρουφάκης είχε συμβουλεύσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υποσχεθεί μόνο «αίμα και δάκρυα» καθώς διέβλεπε τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της χώρας αλλά και τις δυσκολίες στην ευρωπαϊκή συνεννόηση.

Ως υπουργός μιλά για τέλος του Μνημονίου, όταν όλοι γνωρίζουν ότι αυτό δεν ισχύει με δεδομένο ότι και η νέα κυβέρνηση δέχεται δεσμεύσεις νέου τύπου σε ό,τι αφορά τα πρωτογενή πλεονάσματα του Προϋπολογισμού.

Αυτά βλέπει ο Μ. Γλέζος και αντιδρά προκαλώντας ακόμη και απρεπείς δηλώσεις από νεόκοπα στελέχη του Μαξίμου.

Όταν ο Δρ. Βαρουφάκης διαψεύδει τον υπουργό «Γιάνη»

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», 24 Φεβρουαρίου 2015

Όταν ο Δρ. Βαρουφάκης διαψεύδει τον υπουργό «Γιάνη»

«Το Μνημόνιο τελείωσε, το αφήσαμε πίσω μας», τόνιζε με ικανοποίηση ο υπουργός Οικονομικών μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup της Παρασκευής.

Πολλοί αμφισβήτησαν την αισιοδοξία αυτή, αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι ο πιο μεγάλος επικριτής των αποφάσεων του υπουργού είναι ο ίδιος ο «Γιάνης» Βαρουφάκης μέσα από τα δικά του κείμενα που έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς στο protagon.gr.

Ο Ελεύθερος Τύπος, παραθέτοντας αποσπάσματα από τα άρθρα του κ. Βαρουφάκη, επιχειρεί ένα «διάλογο» μεταξύ του υπουργού και του καθηγητή Οικονομικής Θεωρίας «που προσποιείται τον οικονομολόγο, όπως αυτοσυστήνεται» στο protagon.gr, Γ. Βαρουφάκη.

1. Τελείωσε λοιπόν το Μνημόνιο; Όχι βέβαια θα απαντούσε ο οικονομολόγος στον υπουργό και θα του θύμιζε τι έγραφε ο ίδιος στις 12 Οκτωβρίου 2013:

«Για να είμαι δίκαιος, το ίδιο λάθος με την κυβέρνηση (σ.σ.: την τότε ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.) κάνει και η αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ), υποσχόμενη πως, με την εκλογή της, η χώρα θα απελευθερωθεί από το Μνημόνιο, θα δημιουργηθούν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, θα σταματήσει η ύφεση. Κάπως έτσι κυβέρνηση και αντιπολίτευση απλά χάνουν τη δυνατότητά τους να επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Εξαναγκάζουν την κοινή γνώμη, τους πολίτες, να αγνοούν τους πολιτικούς τους οποίους μπορεί και να ψηφίζουν. Πρόκειται για Μεγάλη Ήττα της Δημοκρατίας, καθώς τίποτα δεν τροφοδοτεί το νιχιλισμό στον οποίο επενδύουν τα ερπετά της Χρυσής Αυγής περισσότερο από το αυτό συναίσθημα της απαξίωσης προς τα δημοκρατικά κόμματα». Επομένως, ο Γ. Βαρουφάκης θα εγκαλούσε τον υπουργό για έπαρση στα περί τέλους του Μνημονίου.

2. Ναι, αλλά ο υπουργός θα αντέκρουε τους ισχυρισμούς αυτούς λέγοντας ότι το Μνημόνιο τελείωσε και το μόνο που επεκτείνουμε είναι η δανειακή σύμβαση, όπως υποστηρίζουν και τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης. Τι έχει να απαντήσει ο οικονομολόγος; Θα χρησιμοποιούσε το άρθρο της 4ης Μαρτίου 2012, με το οποίο τότε απαντούσε σε κείμενο του πρώην υπουργού Στέφανου Μάνου. Έγραφε λοιπόν ο κ. Βαρουφάκης:

«Λέτε, κ. Μάνο, ότι το Μνημόνιο περιέχει, μέσα στα τόσα που αναφέρει, σοβαρές μεταρρυθμιστικές προτάσεις που συμπίπτουν με τις δικές σας θέσεις. Έτσι είναι. Αρκετές προτάσεις του συμπίπτουν και με τις δικές μου θέσεις. Πράγματα που θα έπρεπε να έχουμε εφαρμόσει χρόνια τώρα. Δεν είναι όμως αυτές οι προτάσεις εκείνες που κάνουν το Μνημόνιο… Μνημόνιο. Η πεμπτουσία του Μνημονίου (όχι μόνο του δικού μας, αλλά και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας) είναι μια τεράστια δανειακή σύμβαση που φορτώνει με νέα (δημόσια) χρέη ένα πτωχευμένο Δημόσιο, έτσι ώστε να διατηρηθεί εν ζωή, όσο γίνεται, η τεράστια φούσκα του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα». 

Κατά συνέπεια, ο υπουργός συναινεί στην επέκταση της δανειακής σύμβασης την οποία ο οικονομολόγος θεωρούσε πεμπτουσία του Μνημονίου.

3. Και ερχόμαστε στο ζήτημα των μεταρρυθμίσεων, που απέστειλε ο υπουργός την Καθαρά Δευτέρα στους Ευρωπαίους εταίρους του.

Στη συνέντευξη Τύπου ρωτήθηκε από δημοσιογράφους εάν στις μεταρρυθμίσεις θα ενταχθούν θέματα όπως το ασφαλιστικό ή η αγορά εργασίας και ο υπουργός απάντησε κατηγορηματικά όχι. 

Ας δούμε όμως τι λέει και ο οικονομολόγος Βαρουφάκης, επικαλούμενος το άρθρο του στις 5 Φεβρουαρίου 2014 για το τι θα έπρεπε να έκανε η τότε κυβέρνηση:

«Έως ότου αρχίσει η διαπραγμάτευση, που η Γερμανία αρνείται, μονομερή διακοπή των συνομιλιών με τους υπαλλήλους της τρόικας και της εφαρμογής του συμφωνημένου “προγράμματος προσαρμογής”, π.χ. διαθεσιμότητα σε υπηρεσίες που είναι ανόητος ο θεσμός (π.χ. στα πανεπιστήμια, όπου οι γραμματείες πάσχουν από μεγάλες ελλείψεις προσωπικού) - όχι όμως και των μεταρρυθμίσεων που εμείς κρίνουμε ότι έχει ανάγκη η χώρα. Π.χ., θα πρότεινα τη μονομερή εφαρμογή της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων που δεν υπάρχει λόγος να παραμένουν υπό περιορισμό (π.χ. διάθεση φαρμάκων που δεν απαιτούν συνταγογράφηση από όσα καταστήματα θέλουν να τα πωλούν), κατάργηση του νόμου περί απολύσεων (μιας και, πρώτον, όποια επιχείρηση θέλει να απολύσει βρίσκει τον τρόπο να το κάνει και, δεύτερον, ο υπουργός των Οικονομικών ισχυρίζεται ότι καμία μεγάλη επιχείρηση δεν θέλει να προβεί σε απολύσεις) κ.λπ.».

Aρα μία χρήσιμη μεταρρύθμιση για τον οικονομολόγο θα ήταν η κατάργηση του νόμου για τις απολύσεις, την οποία ξορκίζουν τώρα ο υπουργός και ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ, όπως βέβαια και την απελευθέρωση των επαγγελμάτων.

4. Επομένως, τι τελικά συνέβη στο Eurogroup; Κερδίσαμε τίποτε ως χώρα;

Ο υπουργός ήταν ξεκάθαρος: Πετύχαμε σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια τετράμηνη παράταση, χωρίς νέα υφεσιακά μέτρα, και στο διάστημα αυτό θα διαμορφώσουμε μεταρρυθμίσεις και θα «συγγράψουμε» από κοινού με τους θεσμούς το ελληνικό πρόγραμμα ανάπτυξης με πρωτογενή πλεονάσματα που θα ανταποκρίνονται στις οικονομικές συνθήκες. 

Ο καθηγητής Βαρουφάκης θα ήταν πιο αυστηρός, θυμίζοντας στον υπουργό το άρθρο στις 8 Δεκεμβρίου 2014:

«Εφαρμόζουν την τακτική τού “προσποιήσου και επέκτεινε” (extend and pretend αγγλιστί) – δηλαδή δανείζουν ξανά τους ίδιους πτωχευμένους δανειζόμενους ώστε να προσποιούνται και οι μεν και οι δε ότι τα αρχικά δάνεια αποπληρώνονται κανονικά (μεγαλώνοντας εν τω μεταξύ τις μαύρες τρύπες), επεκτείνοντας (ουσιαστικά) τη χρεοκοπία αλλήλων στο μέλλον.

Μόνο που στην προκείμενη περίπτωση, το “προσποιήσου και επέκτεινε” το εφάρμοσε η Ευρωπαϊκή Ένωση επί της Ελλάδας εκ μέρους των τραπεζών (ευρωπαϊκών και ελληνικών), που είχαν επιτακτική ανάγκη τη συγκάλυψη των “προβλημάτων” τους, και με το κόστος αυτής της συγκάλυψης να περνά στους πολίτες αρχικά της Ελλάδας και, κάποια στιγμή (όταν το δημόσιο χρέος μας κουρευτεί), της υπόλοιπης Ευρώπης. Το πρόβλημα με την τακτική “προσποιήσου και επέκτεινε” είναι ότι κάποια στιγμή τελειώνουν τα δανεικά».

Ritschl: Αν η Ελλάδα επιτεθεί, μας τα παίρνει όλα!

Ritschl: Αν η Ελλάδα επιτεθεί, μας τα παίρνει όλα!         
 Ημηρομηνία ανάρτησης: Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013, 12:00

Για το ελληνικό χρέος μίλησε Γερμανός καθηγητής Ιστορίας-Οικονομίας στο Spiegel σε σκληρή γλώσσα για τη Γερμανία. Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE) τα λέει έξω από τα δόντια για το ελληνικό χρέος στο έξαλλα ανθελληνικό Spiegel, ο δημοσιογράφος του οποίου δεν πιστεύει στα αυτιά του.

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει… στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008.

Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη, τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl : Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.

Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης.

Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές.

Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα.

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Πηγές

http://news24gr.blogspot.gr/2012/01/ritschl.html