Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», 26 Φεβρουαρίου 2015
Ανθρωποχρέος
Δύο συν δύο σε
ανθρώπινο νόμισμα πόσα ευρώ είναι; Είναι χιλιάδες, είναι δεκάδες χιλιάδες,
είναι εκατοντάδες χιλιάδες; Όσο κι αν κατανοώ την ανάγκη να συνεχίσουμε την
οικονομική μονοθεματική μας καθημερινότητα, την πενταετή πλέον ενασχόληση όλων
μας με τα δισ. που λείπουν και τα δισ. που απαιτούνται σε εθνικό επίπεδο και τα
χιλιάδες ευρώ που λείπουν από τα νοικοκυριά μας, θα επιμείνω: Δύο συν δύο
νεκροί πόσα ευρώ είναι;
Χθες μια ηλικιωμένη μητέρα κι ο ούτε τριάντα χρόνων γιος της αποφάσισαν όπως όλα δείχνουν να δώσουν τέλος σε μια μαρτυρική αδιέξοδη ζωή, με μια διπλή πτώση στο κενό. Χωρίς κανένα εισόδημα, με μια κομμένη αναπηρική σύνταξη και χωρίς ελπίδα για καλύτερες μέρες, επέλεξαν το τέλος τους. Τρία χρόνια νωρίτερα μια άλλη υπερήλικη άρρωστη μητέρα και ο εξήντα χρόνων γιος της έκαναν ακριβώς το ίδιο, μια πτώση στο κενό. Ο γιος είχε αφήσει και ένα σημείωμα όπου εξηγούσε το γιατί…
Πριν υψώσετε τις λογικές ασπίδες και προσπεράσετε το συναίσθημα, επιτρέψτε μου να σας προτρέψω για το αντίθετο. Αφήστε το να σας κυριεύει για λίγο, μην το φοβάστε, γιατί χωρίς συναισθηματική αντίδραση δεν είμαστε παρά κατά κεφαλήν ευρώ…
Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να μάχονται όσο ζουν κι αναπνέουν, ότι κι άλλοι ζουν σήμερα που μιλάμε σε ίδια ή και πολύ χειρότερη οικονομική και προσωπική κατάσταση, ζουν το δράμα τους, βιώνουν τις δυσκολίες και αναζητούν λύση στα αδιέξοδα. Έχετε δίκιο, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ψυχικά χαλκέντεροι, δεν είμαστε όλοι μαχητές της ζωής.
Και ο Καιάδας των αδύναμων είναι ο καθρέφτης του Μεσαίωνα των δυνατών. Μια κοινωνία που είτε αδιαφορεί είτε αδυνατεί να στήσει ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας για αυτούς που δεν έχουν όχι ευρώ αλλά αντοχές είναι μια κατακερματισμένη άρρωστη κοινωνία με ή χωρίς χρέος, με ή χωρίς δανειστές, με ή χωρίς δημοκρατία, με ή χωρίς εθνική ανεξαρτησία.
Δεν ξέρω αν η ελπίδα που ερχόταν ήρθε τελικά. Αν ήρθε, περιμένω να δω σύντομα αυτό που ελλιπώς και σε καμία περίπτωση αντάξια της ανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας του φιλελευθερισμού έπραξε η απελθούσα κυβέρνηση. Τον Υπέρ αδυνάτων Λόγο, και έργο εν προκειμένω, σαν βασική προτεραιότητα, σαν πρώτη και κύρια μέριμνα της Πολιτείας στα χρόνια της κρίσης. Δεν γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει με ποιες δομές και ποιους μοχλούς, με ποιες υπηρεσίες και ποιο προσωπικό θα το πράξει, αλλά οφείλει να το πράξει. Μέχρι τότε ελπίδα δεν θα υπάρχει…
Χθες μια ηλικιωμένη μητέρα κι ο ούτε τριάντα χρόνων γιος της αποφάσισαν όπως όλα δείχνουν να δώσουν τέλος σε μια μαρτυρική αδιέξοδη ζωή, με μια διπλή πτώση στο κενό. Χωρίς κανένα εισόδημα, με μια κομμένη αναπηρική σύνταξη και χωρίς ελπίδα για καλύτερες μέρες, επέλεξαν το τέλος τους. Τρία χρόνια νωρίτερα μια άλλη υπερήλικη άρρωστη μητέρα και ο εξήντα χρόνων γιος της έκαναν ακριβώς το ίδιο, μια πτώση στο κενό. Ο γιος είχε αφήσει και ένα σημείωμα όπου εξηγούσε το γιατί…
Πριν υψώσετε τις λογικές ασπίδες και προσπεράσετε το συναίσθημα, επιτρέψτε μου να σας προτρέψω για το αντίθετο. Αφήστε το να σας κυριεύει για λίγο, μην το φοβάστε, γιατί χωρίς συναισθηματική αντίδραση δεν είμαστε παρά κατά κεφαλήν ευρώ…
Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να μάχονται όσο ζουν κι αναπνέουν, ότι κι άλλοι ζουν σήμερα που μιλάμε σε ίδια ή και πολύ χειρότερη οικονομική και προσωπική κατάσταση, ζουν το δράμα τους, βιώνουν τις δυσκολίες και αναζητούν λύση στα αδιέξοδα. Έχετε δίκιο, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ψυχικά χαλκέντεροι, δεν είμαστε όλοι μαχητές της ζωής.
Και ο Καιάδας των αδύναμων είναι ο καθρέφτης του Μεσαίωνα των δυνατών. Μια κοινωνία που είτε αδιαφορεί είτε αδυνατεί να στήσει ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας για αυτούς που δεν έχουν όχι ευρώ αλλά αντοχές είναι μια κατακερματισμένη άρρωστη κοινωνία με ή χωρίς χρέος, με ή χωρίς δανειστές, με ή χωρίς δημοκρατία, με ή χωρίς εθνική ανεξαρτησία.
Δεν ξέρω αν η ελπίδα που ερχόταν ήρθε τελικά. Αν ήρθε, περιμένω να δω σύντομα αυτό που ελλιπώς και σε καμία περίπτωση αντάξια της ανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας του φιλελευθερισμού έπραξε η απελθούσα κυβέρνηση. Τον Υπέρ αδυνάτων Λόγο, και έργο εν προκειμένω, σαν βασική προτεραιότητα, σαν πρώτη και κύρια μέριμνα της Πολιτείας στα χρόνια της κρίσης. Δεν γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει με ποιες δομές και ποιους μοχλούς, με ποιες υπηρεσίες και ποιο προσωπικό θα το πράξει, αλλά οφείλει να το πράξει. Μέχρι τότε ελπίδα δεν θα υπάρχει…
Μαριάννα Πυργιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευπρόσδεκτα τα καλοπροαίρετα, ευπρεπή και τεκμηριωμένα σχόλια, γιατί αυτό θεωρώ ελληνικό τρόπο.
Διευκρινίζεται ότι δεν δεσμεύομαι να απαντώ σε όλα τα σχόλια και η παράλειψη απάντησης δεν σημαίνει παραδοχή οποιουδήποτε σχολίου ή άποψης.