20 ψέματα

Τα 20 μεγαλύτερα ψέματα της ελληνικής κοινωνίας



ΨΕΜΑ 1
Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση.
Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και
οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20.(Τουρκία, Βραζιλία) Ο άλλες 7 απλά δεν
εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό
παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε στο ΔΝΤ και
εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς , γνώρισε την
μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

ΨΕΜΑ 2
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία.
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό ,αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η
Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της
βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση.
Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις
αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία , η οποία της δάνεισε
λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το
ξεπούλημα όλων των υποδομών τους σ' αυτήν.
Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί
πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες
επιχειρήσεις.
Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα
μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν
το 'κανε.

ΨΕΜΑ 3
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα.
Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το
χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας μας έριξαν στην μέγγενη
του ΔΝΤ.
Η Κίνα όπως και η Ρωσία ,όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν
ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά ,χωρίς να υπάρχει διακρατική
συμφωνία. Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια
αναξιόπιστη οικονομία.
Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής πραγματικότητας ότι η
Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης ,ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την
πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος. Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να
μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν.
Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν, πως η Κίνα θα αναλάμβανε
το χρέος μας για να περνούν οι έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά
της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;

ΨΕΜΑ 4
Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι.
Αυτοί που δανείζουν δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.
Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε
λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου -ρίσκου υπάρχει.
Το επιτόκιο -ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα
μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο
δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο
μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια
στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%. Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός
τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται
στο 6-7%;

ΨΕΜΑ 5
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της
και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής.
Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα , γιατί η Γερμανία δεν
άφησε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και
χωρίς ρίσκο;
Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς
προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται
σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη(Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται
στην Ελλάδα;
Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί
αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς,
Νορβηγούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ;
Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης
γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η
προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και
κατ'επεκτασιν τους εταίρους μας.

ΨΕΜΑ 6
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της.
Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι μια αγορά 10εκ
κατοίκων μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας 80εκ.
Στο γενικό σύνολο των εξαγωγών της Γερμανίας, η Ελλάδα κατέχει το
0,7%. Δηλ περίπου 6δις το χρόνο όταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών
είναι 34 δις. Αντίστοιχα η Πορτογαλία εισάγει περίπου 8δις από την
Γερμανία και δεν αναλώνεται σε τέτοιες ανόητες κατηγορίες, όπως και η
Ιρλανδία που εξάγει, αντί να εισάγει, στη Γερμανία 11δις το χρόνο δεν
σκέφτηκε κανείς να πει ότι η Γερμανία δεν πρέπει να δανείσει την
Ιρλανδία;
Άρα τα προβλήματα κάθε χώρας δεν έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές της
Γερμανίας στις χώρες αυτές, αλλού είναι τα προβλήματα.

ΨΕΜΑ 7
Η Γερμανία μας δανείζει για να αγοράζουμε εξοπλιστικά προγράμματα από αυτήν.
Μετέωρος ο ισχυρισμός και ανατρέψιμος μέσω των αριθμών. Η Ελλάδα
δαπανά κάθε χρόνο περίπου 2δις ευρώ για εξοπλισμούς από τους οποίους
μόνο το 20% αφορά την Γερμανία δηλ. 400εκ ευρώ το χρόνο. Το ερώτημα
είναι, ασχέτως αν χρειάζονται η όχι, ότι δημιουργούνται φαντάσματα και
πλασματικοί εχθροί όταν οι εκροές χρημάτων από την Γερμανία στην
Ελλάδα είναι πολλαπλάσια των εκροών.
Θα καταγράψω ένα νούμερο από μελέτη της EUROBANK ότι τα χρήματα που
έχουν δοθεί στην Ελλάδα μόνο μέσω επιδοτήσεων τα τελευταία 30 χρόνια
είναι 203 δις, τα περισσότερα από τα οποία είναι από τις καταβολές των
φορολογούμενων γερμανών πολιτών.
Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια
διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της
ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα
μιας άλλης συζήτησης.

ΨΕΜΑ 8
Το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα.
Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια
διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές
προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις
ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση
διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
(μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ)
Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά
τις δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια
ιδιωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν μείωσε
τους δημοσίους υπαλλήλους , δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους
οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ αυτού μείωσε
μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν
κινείται. Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί
δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο
χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο το
κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που
καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

ΨΕΜΑ 9
Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμογια.
Σωστό! Αλλά.
Από τα 100 ευρω που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε
μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε
δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων. Σ'αυτό το 10% κρύβεται η διαπλοκή
και το πάρτι με τις μίζες ημετέρων. Αν όμως το αναλύσεις λογιστικά στο
σύνολο των δαπανών η διαφθορά δεν ξεπερνά το 1,5% και σε καμιά
περίπτωση δεν αντιστοιχεί στο δημόσιο χρέος των 360δις.
Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο ότι δαπανούσαμε κάθε χρόνο 30δις παραπάνω
από αυτό που παράγαμε. Κάθε ευρώ που έμπαινε στη χώρα έβγαινε με την
αγορά εισαγόμενων προϊόντων. Αν μας χάριζε κάποιος ολόκληρο το χρέος
σε 10 χρόνια θα βρισκόμασταν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

ΨΕΜΑ 10
Χρεωκοπία αντί μνημόνιο 2.
Το μνημόνιο 2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. Ο.Κ.
Η χρεοκοπία και αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε;
Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως
στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%. Αν όμως χρεοκοπήσει η
χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με
πληθωρισμό άνω του 20%.
Και ρωτώ, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης;
Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

ΨΕΜΑ 11
Να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας
Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές
μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχια. Φαντάζει
εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές που με την
ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα
πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να
αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία, και οι ελλείψεις σε βασικά
προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα(
εγκληματικότητα, πορνεία, παραοικονομία κ.α)
για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρώ, να μας δώσει την
δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις
εύρωστες χώρες της ευρωζωνης.

ΨΕΜΑ 12
Το χρέος είναι απεχθές ,και να μην το πληρώσουμε.
Απεχθές λέγεται το χρέος που δημιουργείτε από απολυταρχικά καθεστώτα,
όταν ο εκάστοτε δικτάτορας λαμβάνει δάνειο για δικό του πρόσοδο και
δεν φθάνει ποτέ στον λαό. Στην περίπτωση μας όμως είναι πολύ
διαφορετικά τα πράγματα, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική
πολιτική, διορισμούς , συντάξεις και κατασπαταλήθηκαν σε διάφορες
ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται
από λαϊκίστικη έως δολίως παραπληροφόρηση των πολιτών.

ΨΕΜΑ 13
Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία!!!
Το υπουργείο Οικονομικών δημοσίευσε τη λίστα 6000 μεγάλων
επιχειρήσεων που χρωστάνε στο Δημόσιο περίπου 42δις.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τα ονόματα των επιχειρήσεων του «Μεγάλου
Κεφαλαίου» που αν τους τα πάρουμε θα σωθεί ο τόπος, παρατηρεί τις εξής
τέσσερις κατηγορίες.
Στη πρώτη κατηγορία είναι ,οι επιχειρήσεις του Δημοσίου με
πρωταγωνιστή τον ΟΣΕ που χρωστά 1.2δις, ακολουθούν τα Ελληνικά
Πετρέλαια, η ΔΕΗ, διάφοροι Κρατικοί Οργανισμοί, Δήμοι ,δημοτικές
επιχειρήσεις και αγροτικοί συνεταιρισμοί.
Στη δεύτερη κατηγορία βρίσκονται επιχειρήσεις που δεν υπάρχουν πια,
μεταξύ άλλων είναι , η Πειραϊκή Πατραϊκή, το Μινιόν, ο Κατράντζος, η
Υβοννη, η Ανατολια, η Τράπεζα Κρήτης, το NEW CHANNEL, οι ασφαλιστικές
Φοίνιξ , ASPIS, και εκατοντάδες άλλες.
Στη τρίτη κατηγόρια βρίσκονται εταιρείες προβληματικές που βρίσκονται
σε διαδικασία εκκαθάρισης ή σε καθεστώς οικονομικής επιτήρησης όπως το
GLOU, το ARTISTI ITALIANI, η ΑΕΚ, ο Πανιώνιος, ο Αρης και πλήθος
άλλων.
Στην τέταρτη κατηγορία βρίσκονται οι εταιρείες που χρωστάνε και
αναμφισβήτητα πρέπει να πληρώσουν.
Κύκλοι του υπουργείου οικονομικών υπολογίζουν ότι θα είναι μεγάλη
επιτυχία να καταφέρουν να μαζέψουν τα 6δις από τα 42δις.
Το αφιερώνω σε όσους διαδηλώνουν εναντίον φαντασμάτων, ψάχνοντας σε
αραχνιασμένα σεντούκια και λαϊκίζοντας πάνω στον ανθρώπινο πόνο.

ΨΕΜΑ 14
Να ανατρέψουμε το σύστημα και να πάρουμε τα λεφτά από τους πλούσιους
και να τα δώσουμε στο λαό
Ας παραθέσουμε μερικά στοιχεία που δείχνουν την ανατομία της λεγόμενης
πλουτοκρατίας. Aπο το σύνολο των επιχειρήσεων στην Ελλάδα μόνο 13%
είναι αυτό που λέμε <<μεγάλο κεφάλαιο>>.
Η αποτίμηση όλων των εισηγμένων εταιρειών στο χρηματιστήριο δεν
ξεπερνούν τα 16 δις, η οποία μειώνεται μέρα με τη μέρα.
Το ενεργητικό των τραπεζών μπορεί να είναι περίπου 600δις, όπως
διακηρύσσουν διάφοροι αριστεροί πολιτικάντηδες στην τηλεόραση, το
αποθεματικό τους όμως είναι πολύ πιο κάτω από τα 20δις.
Η συνολική αξία του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος αυτή τη στιγμή
είναι μόλις 4δις.

ΨΕΜΑ 15
Να φορολογηθούν οι πλούσιοι.
Από το σύνολο των φορολογουμένων, το 60% ή βρίσκεται στο αφορολόγητο ή
έχει επιστροφή φόρου. Το 50% των ετήσιων εσόδων του κράτους οφείλονται
σ΄αυτό που λέμε μεγάλο κεφάλαιο και από τα υψηλόμισθα στελέχη των
μεγάλων εταιρειών.
Η φοροδιαφυγή γίνεται από τις πολυδιάστατες μικροεπιχειρησεις και
υπηρεσίες ( βιοτεχνίες, εμπορικά μαγαζιά, αυτοαπασχολούμενοι κ.α.)
σημειωτέον ότι οι αγρότες δεν πληρώνουν καθόλου φόρους.
Τα τεράστια κεφάλαια που κατέχουν οι εφοπλιστές δεν είναι παραγόμενος
πλούτος εντός Ελλάδος αλλά από δραστηριότητες του εξωτερικού .Άρα δε
δικαιούμαστε ούτε μπορούμε να τα φορολογήσουμε παρά μόνο να
δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες να τα επενδύσουν στην χώρα μας.
Όλα τ'αλλα είναι λαϊκίστικες κορόνες, αφού και όλα τα χρήματα της
πλουτοκρατίας να δεσμεύσουμε τα χρήματα που χρωστάμε είναι 350+110=460
δις. Δυστυχώς η επανάσταση ματαιώνεται.

ΨΕΜΑ 16
Αν πατάξουμε την φοροδιαφυγή θα έχουμε δημοσιονομικό πλεόνασμα
Θεωρητικά αν όλοι οι έλληνες αύριο το πρωί πλήρωναν τους οφειλόμενους
φόρους τους και βουλώναμε όλες τις τρύπες στις δημόσιες δαπάνες θα
χρειαζόμασταν ακόμα δανεισμό για τις κάλυψη των κρατικών δαπανών .
Και αν ακόμη όλοι οι έλληνες, πλούσιοι και φτωχοί, βάζαμε σ'ένα
τραπέζι όλα τα λεφτά μας δεν θα συγκεντρώναμε πάνω από 150δις, όταν
ήδη χρωστάμε 350δις στις τράπεζες, 110δις στην Τρόικα, 200δις χρωστάνε
τα ασφαλιστικά μας ταμεία και 40δις για εγγυήσεις των δανείων που
πήραμε. ΣΥΝΟΛΟ σχεδόν 1 τρις ευρω.
Το πρόβλημα είναι ότι όσα λεφτά και να συγκεντρώσουμε τα ρίχνουμε
σ'ένα βαρέλι δίχως πάτο. Η φοροδιαφυγή συμβαίνει όταν η φορολογια
είναι υψηλη , άρα άδικη και όταν δεν είναι ανταποδοτική.

ΨΕΜΑ 17
Η χρεοκοπία της Ελλάδος είναι χεωκοπια του καπιταλιστικού συστήματος.
Όταν σε μια οικονομία η οικονομική δραστηριότητα κατά 60% ανήκει στο
κράτος, όταν η γραφειοκρατία είναι μια παγιωμένη κατάσταση, όταν 300
επαγγέλματα είναι κλειστά, όταν οι μισθοί καθορίζονται από συλλογικές
συμβάσεις, όταν έχουμε 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, όταν η
φορολογία στις επιχειρήσεις φθάνει συνολικά το 68%, όταν ο ΦΠΑ είναι
στο 23%,όταν η επιδοματική πολιτική στηρίζει τα εισοδήματα, όταν
δαπανάμε περισσότερα από ότι εισπράττουμε λόγω αυξημένων αναγκών του
διογκωμένου κράτους, αυτό λοιπόν μοιραία έρχεται και καταρρέει.
Δυστυχώς η αριστερά ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι η διόγκωση της
κουλτούρας της διόγκωσε και το κράτος το οποίο πτώχευσε. Καιρός είναι
να το καταλάβει και ο ελληνικός λαός.

ΨΕΜΑ 18
Για την κατάσταση που έφτασε η Ελλάδα φταίνε τα δυο κόμματα εξουσίας.
Θα το έλεγα διαφορετικά, ότι για την κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα
χρεώνονται τα 2 κόμματα εξουσίας. Γιατί εξουσία δεν ασκούν μόνο οι
κυβερνήσεις αλλά όλοι οι θεσμοί. Αντιπολίτευση, δημοσιογράφοι,
δικαιοσύνη, γραφειοκράτες , συνδικαλιστές κ.ο.κ. συνέβαλαν στη
κρατικιστικη αντίληψη της οικονομίας και την μεγέθυνση του Δημοσίου.
Δυστυχώς για αυτούς που υποστηρίζουν την άποψη αυτή , η ευθύνη είναι
οριζόντια και η κατάρρευση συλλογική.

ΨΕΜΑ 19
Ο λαός δεν φταίει πουθενά.
Ο λαός είναι υπεύθυνος αλλά όχι κατηγορούμενος. Είναι πολύ δύσκολο να
κατανείμεις κατηγορίες σε μια συλλογική αποτυχία. Η ευθύνη όταν
μοιράζεται σε πολλούς απενεχοποιειται. Ο λαός με τις επιλογές του και
με την ανοχή του συμμετείχε στην διόγκωση της αποτυχίας. Θα αναφέρω
σαν παράδειγμα το εξής, όταν ο Αν. Πεπονης εισήγαγε το νόμο του ΑΣΕΠ,
που έβαζε φρένο στο πελατειακό κράτος , στις επόμενες εκλογές οι
πολίτες τον τιμώρησαν πανηγυρικά. Επίσης, όταν κατετέθη το νομοσχέδιο
Γιαννίτση για το ασφαλιστικό οι «προοδευτικές» δυνάμεις το
αναχαίτισαν, τώρα η συνταξιοδότηση πήγε στα 67 .Τώρα, οι ίδιες
δυνάμεις και πάλι φωνάζουν. Όταν, κάθε φορά που πήγαινε να περιοριστεί
το κράτος και οι δαπάνες του πάλι ο λαός έβγαινε με συνθήματα στους
δρόμους και κατηγορούσε τους «άκαρδους» πολιτικούς σαν προδότες που
ξεπουλάν τα πάντα, τώρα όμως ; θα πουληθούν όλα αλλά με το πλεονέκτημα
στον αγοραστή και όχι στον πωλητή. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν
χιλιάδες.

ΨΕΜΑ 20.
Δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γιατροί ,οι δικηγόροι,
δημοσιογράφοι, οι υδραυλικοί, οι ταξιτζήδες , εφοριακοί, πολεοδόμοι,
αγρότες, κ.α. όλοι το ίδιο.
Όλοι δεν είναι , αλλά δυστυχώς είναι οι περισσότεροι.
Αντώνης Kρούστης

Δεκεμβριανά μέρος 2ον. Τι Αποκαλύπτουν οι συγγενείς των Θυμάτων και οι δολοφόνοι εκτελεστές

 Διαβάστε  και γνωρίστε την κοινωνία που ορέγονταν οι επίδοξοι εθνοσωτήρες του 1945 και τα αδούλωτα παληκάρια του αριστερού ΕΑΜ. Για χάρη τους οι αείποτε κρατούντες στη ελληνική διανόηση και ακαδημαϊκή ζωή "αριστεροί" διαστρέβλωσαν την νεώτερη ελληνική ιστορία και συστηματικά υπονόμευσαν την εθνική παιδεία και περαιτέρω την εθνική συνείδηση.
Κι έτσι, πλανεμένα, ταυτίσθηκε στον τόπο μας η αριστερά με την προοδευτικότητα, εννοώντας την αξιοκρατία, την διαφάνεια, την κοινωνική δικαιοσύνη, το πατριωτκό καλό, την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά, την Δημοκρατία εν τέλει. Ευτυχώς που ήλθε "η πρώτη φορά αριστερά", που καμαρώνει για αυτό το ματωμένο παρελθόν, για να καταρρεύσει κι αυτό το παραμύθι. 
-------------------------------------------------------------------------------------------- 

Θα προτιμούσαμε να είχε γίνει σεβαστή η πραγματική λήθη  με σεβασμό για τα θύματα και μεταμέλεια από τους ενόχους. Ατυχώς όμως  αυτό δεν συμβαίνει. Και όχι μόνο. Οι δολοφόνοι και ιδεολογικοί επίγονοι  αντί να μετανοήσουν για τα εγκλήματά τους, δεν αφήνουν ευκαιρία που να μην δηλώσουν,  πόσο υπερήφανοι εξακολουθούν να είναι. Διοργανώνουν γιορτές και πανηγύρια όπου εκθειάζουν τα έργα τους αμετανόητοι και προκλητικοί. Κάθε μέρα ρίχνουν λαδί στη φωτιά. Ενώ με τα ψεύδη και την προπαγάνδα τους από τα μαρξιστοκρατούμενα Μέσα Ενημερώσεως βιώνουμε  την αντεστραμμένη κατάσταση. Όπου τα υπαρκτά θύματα έχουν παραδοθεί στη λήθη, οι θύτες έχουν αγορευθεί σε   «ηρωικούς μαχητές»  και το μισητικό κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας, παρουσιάζεται ως το απαύγασμα της Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα οι πολιτικοί των αστικών κόμματων εν ονόματι της ψηφοθηρίας και του «προοδευτισμού» συνοδοιπορούν. Ενταφιάζουν με Εθνικές τιμές του αρχισφαγείς του Ελληνικού λαού, τους πρωτεργάτες του παιδομαζώματος, τους φανατικούς υποστηρικτές της  διαιρέσεως της Ελλάδας αλά  Κορέα. Επισκέπτονται μονομερώς τόπους εξορίας αριστερών κομμουνιστών, ενώ ηθελημένα αγνοούν παντελώς τις θυσίες των Ελλήνων που προσέφεραν την ζωήν των , για να μπορούν οι σημερινοί ανεπάγγελτοι κληρονομικοί πολιτικοί μας, να έχουν μια θέση στο Κοινοβούλιο.

Έτσι μολονότι το έγκλημα είναι έγκλημα και δεν θα έπρεπε να αναφέρεται από σεβασμό στη μνήμη των νεκρών και για να επέλθη λήθη, αυτή η συμπεριφορά του μίσους και του ψεύδους προς τα θύματα, της περιφρονήσεως και της πλαστογραφήσεως της αληθείας, μας εξαναγκάζει να τα επαναφέρουμε στην ιστορική μνήμη και να μνημονεύουμε τα θύματα, μέχρις ότου η αληθινή συμφιλίωση αν ποτέ υπάρξει, να είναι προϊόν ειλικρινούς   μετανοίας και συγγνώμης. Αποδόσεως της ευγνωμοσύνης και του σεβασμού που αρμόζει σ’ αυτούς που πολέμησαν για να μπορούμε όλοι εμείς να είμεθα σήμερα ελεύθεροι. Όχι λιμοκτονούντες βορειοκορεάτες ή  πτωχοί βαλκάνιοι μετανάστες.

1. Ελένη Παπαδάκη.

Στό πόνημα του Πολύβιου Μαρσάν « Ελενη Παπαδακη,» εξιστορείται, ένα απ’ αυτά,  η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη, την οποία ουσιαστικώς κατεδίκασε η Γενική Συνέλευση  του αριστερού σωματείου των Ελλήνων ηθοποιών (ΣΕΗ) και εξετέλεσαν οι δήμιοι του ΚΚΕ / ΕΑΜ / ΕΛΑΣ. Βεβαίως αν η Ελένη Παπαδάκη ηταν κομμουνίστρια, θα είχαμε μνημείο με την προτομή της, δρόμο με το όνομά της και θα ήταν γραμμένη και στο βιβλίο ιστορίας της τρίτης λυκείου.Ενω σε καθε επετειο θα ειχαμε διαγωνισμο αρθρων εξιστορουντα τα του θανατου της.

«.. Στον χώρο των Διυλιστηρίων γενικός δερβέναγας ήταν ο καπετάν Ορέστης. Εκεί βρίσκονταν και οι φοβεροί δήμιοι Ιωάννης Κοκότσης, που ηταν ο φρούραχος της περιοχής, ο Πέτρος Τζογανάλης, ο Στέφανος Λιόλιος , ο Βλάσης Μακαρώνας μπακάλης από τους Ποδαράδες.Τα υποψήφια θύματα τα οδηγούσαν σ’ ένα από τα οικήματα των Διυλιστηρίων, όπου κρατούντο πολλοί από τους συλληφθέντας. Τους αφαιρούσαν ό,τι πολύτιμο είχαν και ο Ορέστης έπαιρνε τα δαχτυλίδια τα κοσμήματα τα ρολόγια τα χρήματα τις λίρες που είχαν μερικοί μαζί τους. Μετά οδηγούσαν ένα ένα τα θύματα στο χώρο των εκτελέσεων, καμιά εκατοστή μέτρα από τα οικήματα της Ούλεν. ..’’ Μου την φεραν με ενα ταξι ‘’ διηγηθηκε ο Μακαρωνας, ‘’ την ειχαν στριμωγμενη ανθρωποι της πολιτοφυλακης .’’ Απο τις καταθεσεις των αλλων εκτελεστων , που εγινα μετα την συλληψη τους , φαινεται οτι το ιδιο βραδυ εκτος απο την Ελενη μετεφεραν για εκτελεση και εφτα χωροφυλακες...Γράφει ο Δημήτρης  Μυράτ στο τελευταίο του βιβλίο.
‘ ..Σαν ήρθε ο καπετάν Ορέστης άρχισαν να παρελαύνουν μπροστά του οι κρατούμενοι. Οπως μάθαμε στη δίκη (των εκτελεστών) όταν  πέρασε η Ελένη, ο καπετάνιος της πήρε τα δαχτυλίδια και την ξαπόστειλε για ομηρία. Οταν πέρασαν καμμιά δεκαριά άλλοι την θυμήθηκε. Πως είπε αυτή πως την λένε? Παπαδάκη? Δεν είναι αυτή που καταδίκασαν στο σωματείο ηθοποιών? Κι’ έδωσε την διαταγή του Θανάτου, Ο απόηχος της περίφημης δίκης…
Το τέλος της άτυχης Ελένης ήταν φοβερό. Ο Μακαρώνας την παρέλαβε μπροστά στον Ορέστη, ο οποίος είχε διατάξει την εκτέλεση με τσεκούρι, όπως γινόταν με τα άλλα πολυάριθμα θύματα. Την διέταξαν να γδυθή ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί  ότι πλησιάζει το τέλος της. Ετρεμε από το κρύο και το φόβο και κλαίγοντας τους παρακαλούσε. Εβγαλε την γούνα της την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν την διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και γόους. Ορμησαν τότε αφιονισμένοι  πάνω της και μεσα σ’ ένα κατήφορο από προπηλακισμούς την έσυραν κοντά σε ένα ανοιγμένο λάκκο κι’ εκεί την έγδυσαν με την βία. …»

Και ο επίλογος του δράματος.
«..Είχε περάσει πάνω από δυο μήνας από τότε που έγινε η απαγωγή της Ελένης από το σπίτι των Μυράτ την 21η Δεκεμβρίου 1944 , όταν στις 26 Ιανουαρίου του Ιανουαρίου 1945 ο προιστάμενος του Β’ Νεκροταφείου στα πατήσια ειδοποίησε τον Σαμ  Μπράντενμπουργκ, ότι κατά την εκταφή πτωμάτων που είχε αρχίσει στον περίβολο των Διυλιστηρίων της Ουλεν, κάτι τον ενδιέφερε. Ο Σαμ οδηγούμενος από τον Γελαδάκη , πιστοποίησε αυτή του τη ανακάλυψη: Σωστό ράκος αναγνώρισε την Ελένη Παπαδάκη που ήταν σε κοινό όρυγμα με τρις- τέσσερις άλλους. Σε μια κατηφόρα φυτεμένη με πεύκα ήταν ο λάκκος που βρέθηκε η Ελένη. Με μια κομπιναιζόν ανασηκωμένη γύρω από τον θώρακα, με τις ζαρτιέρες  ζωσμένη στη μέση, η Ελένη αναγνωρίστηκε αμέσως. Μία σφαίρα στον αυχένα με διέξοδο στην αριστερή μετωπική χώρα είχε δώσει τέλος στο μαρτύριο της…Η βοηθός του καθηγητή Γεωργιάδη που έκανε την ιατροδικαστική εξέταση θυμόταν.. ‘ Εχω δή πολλά ως εκ του επαγγέλματος μου, αλλά τέτοια φρικτή κατάσταση δεν έχω ξαναδή..’…

Οι φοβεροί σφαγείς των Διυλιστηρίων της Ούλεν, οι φυσικοί αυτουργοί συνελήφθησαν δύο μήνες αργότερα τελείως συμπτωματικά. Μέσα σ’ ένα τράμ ένας επιβάτης αναγνώρισε ότι το πουλόβερ που φορούσε ένας τροχιοδρομικός υπάλληλος ανήκε σ’ ένα εκτελεσθέντα συγγενή του. Έτσι σιγά-σιγά συνελήφθη όλο το συνεργείο των δημίων. Η αναπαράσταση των εγκλημάτων έγινε στα τέλη Μαρτίου 1945 στον τόπο των εκτελέσεων  και έφερε στο φώς τις φρικιαστικές λεπτομέρειες.»

2. « Ιωάννης  Γκουζιας  του Κωνσταντίνου. Ετών 23. Σφαγιασθείς παρά των κανιβάλλων της ΟΠΛΑ  Ζωγράφου. Πρωτοστάτης εκτελεστής ο Αλέκος Λεμπέσης του Χρήστου. Εξετελέσθη δια συρμάτινου βούρδουλα εις το δεσμωτήριο υπόγειον της πολιτοφυλακής, τη 1/10/1944, ώρα 5μμ. Το έδειρε το παιδί μου με συρμάτινον βούρδουλα, αφού εγύμνωσαν το παιδάκι μου , μέχρις αίματος σκίσας τας σάρκας του παιδιού μου, έως ότου υπέκυψεν την 1/10/1944, ζητών στα τελευταία λόγια να ειδοποιήσουν τους γονείς του, να τους ίδη προτού αποθάνει. Ημείς εβεβαιωθήμεν τον θάνατο του παιδιού μας την 10.3.1945, παρά του Εμμαν. Μανδαλάκη. Στην πηγάδα Άγιος Πέτρος Καισαριανής, έρριψαν το βασανισμένο και αγιασμένο σώμα του.»
3. «Η Απελεύθερωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτην Γεγονότα» (Είναι  ένα από τα ολίγα  διασωθέντα πριν την πολτοποίηση  επί υπουργίας του Ευάγγελου Αβέρωφ στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης το 1976 .)
«Μόνον  στην πρωτεύουσα και τον Πειραιά εσφαγιάσθησαν 15.685 άτομα και συνελήφθησαν περί τους 9.800 όμηρους  ανδρών και γυναικών πάσης τάξεως και ηλικίας, οίτινες , πάντες εν μέσω χειμώνι απήγοντο νυκτωρ εκ των οικιών των και πεζή , νήστεις και ρακένδυτοι δια μέσου των χιόνων και των χαράδρων ωδηγούντο ως όμηροι. Οι εκ των συλλαμβανόμενων προς εκτέλεσιν ωδηγούντο εις διάφορα σημεία των Αθηνών  εκ των προτέρων καθορισμένα. Εις τον συνοικισμόν Περιστέρι οι κομμουνισταί εξετελούν τα προσαγόμενα θύματα  με ομαδικόν τυφεκισμόν και εν συνεχεία έρριπτον αυτά εντός ορυγμάτων. Εις τα διυλιστήρια της Ούλεν , αποκεφάλιζαν τα θύματα  των δια πελέκεως και τα ενεταφιάζον εις παρακείμενον αγρόν. Εις το πεδόον βολής της Σχολής Ευελπίδων εξετελούν ομαδικώς δια μαχαίρας όργανα της ασφάλειας του κράτους, χωροφύλακες, αστυφύλακες καθώς και ιδιώτας. Εις το φρέαρ του Αγίου Πέτρου Καισαριανής μετά φρικώδη βασανιστήρια εφόνευον τα θύματα των δια σφαίρας εξ επαφής εις τον αυχένα. Κατά παρομοίους τρόπους εξετελούν τα θύματα των εις το κέντρων Ροσινιόλ της περιοχής των Σεπολίων, εις τα λατομεία της Κυψέλης και της Καισαριανής εις τα τουρκοβούνια την χωματερήν , την Γούβαν, το Μπραχάμι το Δουργούτι, το άσυλον Κοκινιάς.
Ο εκ των εκτελεστών κομμουνιστής Σταμάτιος Λιόλιος ενώπιον του δικαστηρίου περιέγραψε, ως κάτωθι  τον τρόπο εκτελέσεως των θυμάτων του εις τα διυλιστήρια Ούλεν. « Τους διέταζα πρώτα να γδυθούν  και ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλε πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια. Τότε έπαιρνα το τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πάνω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου να τα βροντήξουν. Άλλα παλληκάρια τους έδινα κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν έρχονταν αλλουνού σειρά. Όταν κουραζόμουνα έπαιρνε άλλος την σειρά μου.»
Άλλοι δήμιοι κομμουνισταί ήσαν, ο Τζογανάκος, ο Μακαρονάς, ο Μπουρδής, ο Μονέδας ( ο οποίος έκλεινε τα στόματα των θυμάτων του δια των σπλάχνων των) και άλλοι δια τους οποίους το ΚΚΕ και ο διεθνής κομμουνισμός οργάνωσαν παγκόσμιο σταυροφορίαν  δια την μη εκτέλεσιν των μετά την καταδίκην των. Οι λόγοι εκτελέσεων ήσαν απίστευτοι. Η συμμετοχή των θυμάτων εις εθνικάς οργανώσεις, η υπηρεσία των εις τον Εθνικόν Στρατόν ή συγγένεια με στρατιωτικούς  ή των σωμάτων ασφαλείας , η συμπάθεια και η περίθαλψις Βρετανών…  ήσαν ικαναί να οδηγησώσιν εις εκτελέσιν...

4. Έκθεσις της επιτροπής του Βρετανικού Εργατικού Ηγέτου Γουόλτερ Σίτριν

38. Από πολλάς πηγάς ηκούσαμε τρομακτικάς ιστορίας δια τα φρικαλεότητας τας οποίας διέπραξε ένα τμήμα του ΕΛΑΣ, υπό τα όμματα της ΟΠΛΑ. Οιαδήποτε και αν είναι η αλήθεια είναι αξιωματικά πίστευτον από το σύνολο του πληθυσμού των Αθηνών , ότι η ΟΠΛΑ είναι μια τρομοκρατική οργάνωσις  υπό της οποίας πολλοί πολίται, χωρίς να έχουν αναμιχθή εις τας μάχας εδολοφονήθησαν. Αποδείξεις μας εδόθησαν από τας χήρας , αι οποίαι μας κατέκλυζαν καθημερινώς των οποίων είχον φονεύσει τους συζύγους των, χωρίς καν να απολογιθωσι. Από αυτήν την απόδειξιν , θα ήτο λάθος να βεβαιωθώμεν ότι όλαι αι εκτελέσεις ηκολούθησαν το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου. Διότι πολλές εκτελέσεις  έλαβον χώραν συστηματικώς πολύ ενωρίτερον. Επεσκέφθημεν επίσης το Περιστέρι, προάστειον των Αθηνών, όπου εις το έδαφος το οποίον περιέβαλεν το νεκροταφείον , είδομεν πτώματα εκθαμμένα από τα ορύγματα. Περίπου 350 ήσαν εκτεθειμένα δι αναγνώρισιν και υπήρχον ακόμη πολλά ορύγματα τα οποία δεν είχον ανοίχθη.

39. Ηρωτήσαμεν διαφόρους συγγενείς , οι οποίοι ήσαν εκεί και δεν υπήρχε λόγος να αμφιβάλωμε, ότι όλα ήσαν θύματα οργανωμένης δολοφονίας. Είχαν εκτελέσθει εις κλειστόν χώρον και δεν υπήρχον δείγματα , ότι είχε προηγήθη μάχη. Διότι πολλά από αυτά τα θύματα είχον τας χείρας των δεμένας με ηλεκτρικά καλώδια εις την πλάτην των άλλων ήσαν διαρρηγμένα τα κρανία δι αιχμηρού οργάνου κλπ.
Εβεβαιωθήμεν, ότι εις την περιοχήν αυτήν ούτε Ελληνικά ούτε Βρετανικά στρατεύματα ούτε τμήματα της Εθνοφυλακής , ευρίσκοντο, όταν έγιναν αι ομαδικαί εκτελέσεις Αυτά τα πτώματα απεκαλύφθησαν ολίγας ημέρας προ της αφίξεως μας και κατά βεβαίωσιν των Ελλήνων και Βρετανών ιατρών, οι οποίοι προέβησαν εις νεκροψίας , οι θάνατοι των θυμάτων είχον προέλθει προ μηνός.
Μέχρι της 31ης Ιανουαρίου 1945 μόνον εις ελαχίστας περιοχάς των Αθηνών τας οποίας επεσκέφθημεν είχον εκταφή 1050 πτώματα ανδρών και γυναικών. Εις αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται  περί τα 800 άλλα πτώματα , τα οποία είχον φονευθεί κατά τας μάχας και των οποίων τα πτώματα , μετεφέρθησαν εις το νεκροταφείον. Τα περισσότερα από τα πτώματα , τα οποία είδομεν ήσαν γυμνά χωρίς υποδήματα...

42 Είχομεν δυο ευκαιρίας κατά την διάρκειαν της επισκέψεως μας να συναντηθώμεν με ομήρους , μόλις απελευθερωθέντας από τον ΕΛΑΣ. Με την πρώτην ομάδα συνηντήθημεν εις τα Αθήνας. Η κατάστασις αυτών των ανθρώπων ήτο αξιοθρήνητος. Κανείς από αυτούς δεν είχεν υποδήματα και ήσαν πολύ ελαφρά ενδεδυμένοι ή έφερον παλαιά ράκη ενδυμάτων. Όλοι διηγούντο φρικτός ιστορίας κακομεταχειρίσεως  της οποίας έτυχον από τους φρουρούς του ΕΛΑΣ...

Υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις θυσιασθέντων μαρτύρων που έστω και έτσι, όπως σ’ αυτές που μας περιγράφουν οι συγγενείς των, με τις τραγικές τους αναμνήσεις, είχαν την  «τύχη» οι συγγενείς  των  να τα ξεθάξουν, να τα αναγνωρίσουν παρουσία του κτηνώδους δημίου, που τις περισσότερες φορές, φοράει τα ρούχα του θύματος, και εν συνεχεία να τα να νεκρολογήσουν και να τα ξαναθάψουν με αιώνια αναπάντητα ερωτηματικά και ακοίμητες ενοχές γιατί  δεν μπόρεσαν να τα σώσουν ή να απαλύνουν το μαρτύριο τους.

Οι  περισσότεροι όμως, ούτε αυτή την «τύχη» της ταφής και τού θρήνου της κηδείας  είχαν. Διότι οι νεκροί των  δεν ευρέθησαν και  τα οστά των αγαπημένων τους  λευκάνθησαν  στις πηγάδες, στους ασβεστόλακκους  και στις απρόσιτες χαράδρες, που θα παραμείνουν άγνωστες

Ας είναι και αυτή η αναφορά ένα μνημόσυνο τιμής αγάπης σεβασμού και μνήμης της θυσίας των.

Πηγή

Σαν σήμερα σκοτώθηκε σαν τον Λεωνίδα ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι

«Θα πολεμήσω τον Ιμπραήμ και θα πεθάνω ή θα νικήσω…» Ο Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας (το κανονικό του όνομα ήταν Γεώργιος Δικαίος, το Φλέσσας είναι... παρωνύμιο, όμως Δικαίοι και Φλεσσαίοι είναι η ίδια οικογένεια) (1788-1825) ή Παπαφλέσσας ή Γρηγόριος Δικαίος ή Διαολόπαπας ήταν κληρικός, πολιτικός και αγωνιστής, ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας, φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας και μόνασε στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βελανιδιάς, στην Καλαμάτα, όπου πήρε το όνομα Γρηγόριος(παπάς Φλέσσας). Ήταν το 28ο παιδί (!) του Δημητρίου Φλέσσα και της Κωνσταντίνας Ανδροναίου, 2ης συζύγου του Δημητρίου. 

Εξαιτίας του επαναστατικού χαρακτήρα του εγκατέλειψε την Πελοπόννησο, απειλώντας (σύμφωνα με τα απομνημονεύματα Φωτάκου) «Βρε κερατάδες Τούρκοι να πάτε πίσω εις τον αφέντην σας τον κερατά, να του ειπείτε ότι εγώ φεύγω δια την Πόλιν, και δεν θα γυρίσω πίσω απλούς καλόγηρος. Ή δεσπότης θα έλθω, ή πασάς»), περνώντας στη Ζάκυνθο, και αργότερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης από τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ με το εκκλησιαστικό Οφφίκιο «Δικαίος», που σημαίνει αντιπρόσωπος του Πατριάρχη. Ο ιδιωτικός βίος του Παπαφλέσσα, κάθε άλλο παρά συμβάδιζε με το σχήμα της ιεροσύνης.

Κατηγορούνταν-βάσιμα-ως «έκδοτος στις ηδονές, με μανιώδη ροπή προς τον έκλυτο βίο», άσωτος, ασύδοτος, αλαζών, μέθυσος κι ότι γλεντοκοπούσε και ξόδευε στα φανερά με τις ερωμένες του προκαλώντας την κοινή γνώμη. Ο αγωνιστής Κανέλλος Δεληγιάννης, έλεγε χαρακτηριστικά:«Ο Παπαφλέσσας, ένεκα της ασελγείας και της θηλυμανίας του κατήντησε το κατάστημα του υπουργείου του πορνοστάσιον και εσύναξεν όλους τους ασώτους και μπιριμπάντας και έπραττεν εις τους δυστυχείς κατοίκους τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα». Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, αναφέρεται κι αυτός στον Παπαφλέσσα, μέσα από τα απομνημονεύματά του, με αρνητικό τρόπο, για τον ιδιωτικό βίο και τις επαναστατικές του ενέργειες: «Όθεν οι μεν Πελοποννήσιοι έμειναν εν αμηχανία περί του πρακτέου, βλέποντες το παράκαιρον και ανέτοιμον· ο δε Δικαίος, άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος, περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τίνι τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του Έθνους, δια να πλουτίση εκ των αρπαγών, τους εβεβαίωνεν, ότι είναι τα πάντα έτοιμα». Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ο οποίος τον μύησε στη Φιλική Εταιρεία.

Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος ανήκε στους αρχηγούς της Φιλικής Εταιρείας. Είχε και την έγκριση των άλλων να πλησιάσει τον «τρελοπαπά». Ο Παπαφλέσσας ήταν πανάξιος της φήμης που τον ακολουθούσε. Ο φλογερός πατριωτισμός του δεν κρυβόταν. Οι Φιλικοί τον ήθελαν αλλά και φοβόντουσαν μήπως με κάποια από τις συνηθισμένες αποκοτιές του τα τίναζε όλα στον αέρα. Αποφάσισαν(1818) να τον ψαρέψουν. Το δύσκολο έργο ανέλαβε ο Αναγνωστόπουλος. Για μέρες, ο Παπαφλέσσας έκανε τον χαζό. Όταν ο Φιλικός κατάλαβε πως αντί να ψαρέψει τον παπά, τον ψάρευε εκείνος, ήταν πολύ αργά. Μόλις ο αρχιμανδρίτης πείστηκε ότι υπήρχε επαναστατική οργάνωση, έπιασε τον Φιλικό απ´ τον λαιμό. Τον ανάγκασε να του τα πει όλα. Κι έπειτα, τον έβαλε να τον οδηγήσει στην Ανώτατη Αρχή.

Έκπληκτοι οι Εμμανουήλ Ξάνθος και Αθανάσιος Τσακάλωφ τον είδαν μπροστά τους. Υπέκυψαν στις απαιτήσεις του. Εκεί έδωσε το όνομα Γρηγόριος Δικαίος από Κόρινθο, για να μην αναγνωριστεί από τους Τούρκους που τον είχαν στον κατάλογο των θανατοποινιτών και έλαβε την κωδική ονομασία «Αρμόδιος»(21/01/1818). Με το «έτσι θέλω», ο Παπαφλέσσας εγκαταστάθηκε στην Ανώτατη Αρχή της Φιλικής Εταιρείας, περίπου στη θέση του Νικόλαου Σκουφά που είχε πεθάνει(Ιούλιος 1818). Επειδή ήταν επικίνδυνο να παραμείνει στην Πόλη, στάλθηκε στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες(Μολδαβία και Βλαχία), για να προπαρασκευάσει την Επανάσταση. Όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αποφάσισε να ξεκινήσει τον ένοπλο αγώνα από τη Μολδοβλαχία, η Φιλική Εταιρία(Ιανουάριος 1821) έστειλε τον Παπαφλέσσα στην Πελοπόννησο για να ξεσηκώσει τον λαό εκεί. Ο Παπαφλέσσας, αφού έγραψε του Κολοκοτρώνη να πάει στη Μάνη, εξασφάλισε για τον εαυτό του χαρτιά που τον βάφτιζαν «πατριαρχικό έξαρχο», πέρασε από το Αϊβαλί, φόρτωσε ένα καράβι μπαρούτι και όπλα, το έστειλε κι αυτό στη Μάνη και διέσχισε το Αιγαίο. Βρισκόταν αυτός στη Μάνη(μέσα Δεκεμβρίου 1820). Βρήκε τους Τούρκους του Μοριά ενημερωμένους για την άφιξή του και πρόθυμους να τον διευκολύνουν στις μετακινήσεις του.

Χωρίς να ξέρουν για ποιο λόγο ήρθε, οι πρόκριτοι κι ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός τον δέχτηκαν εχθρικά(τον αποκαλούσε «Άνθρωπο απατεώνα και εξωλέστατο» που φρόντιζε «να ερεθίση την ταραχήν του έθνους»). Έφτασε στη Μάνη κι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης(06/01/1821). Ο «πατριαρχικός έξαρχος» ανέβηκε στην Αχαΐα και διαπίστωσε πως υπήρχαν σοβαρές κτηματικές διαφορές ανάμεσα στα μοναστήρια της Αγίας Λαύρας και των Ταξιαρχών. Οργανώθηκε σύσκεψη στη Βοστίτσα(Ιανουάριος 1821), όπου ο Παπαφλέσσας γνωστοποίησε ότι είχε οριστεί κήρυξη της Επανάστασης για τις 25/03/1821, ενώ προσπάθησε με φλογερά λόγια να πείσει τους συντηρητικούς, που δεν πίστευαν σ’ αυτήν. Αυτό δεν άρεσε σε πολλούς συντηρητικούς πρόκριτους και στρατιωτικούς και ειδικά στον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που τον κατηγόρησε. Αυτοί αποφάσισαν να τον περιορίσουν στη μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Αλλά ο φλογερός κληρικός δεν υποχώρησε. Έφυγε για τη Μάνη, αφού πρώτα έβαλε κάποιους Φιλικούς να οργανώσουν επεισόδια που θα εξέθεταν τους πρόκριτους στα μάτια των Τούρκων. Έτσι, θα τους είχε δεμένους. Στις τάξεις των κοτζαμπάσηδων επικρατούσε εκνευρισμός. Κάποιοι πρότειναν να καταδώσουν τον «τρελόπαπα» στις τουρκικές αρχές. Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να τον δολοφονήσουν, ώστε να είναι σίγουροι.

Ούτε το ένα ήταν εύκολο ούτε το άλλο. Ο Παπαφλέσσας ποτέ δεν κυκλοφορούσε μόνος, ενώ τα στημένα επεισόδια είχαν κάνει τους Τούρκους ν´ αγριέψουν. Το πλοίο με τα πολεμοφόδια από το Αϊβαλί έφτασε στη Μάνη(μέσα Μάρτη). Διόρισε Αρχιστράτηγο Πελοποννήσου τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας(23/03/1821). Με τέχνασμα, ο Παπαφλέσσας έπεισε τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη να το εκτελωνίσει. Χώρισε τα πολεμοφόδια κι ανέθεσε τη μεταφορά τους σε δυο ομάδες την 1η με αρχηγό τον Νικήτα Σταματελόπουλο(μετέπειτα Νικηταρά Τουρκοφάγο) και τη 2η με τον Χρήστο Αναγνωσταρά. Ο διοικητής της Καλαμάτας Σουλεϊμάν αγάς Αρναούτογλου έμαθε πως κάποιοι ένοπλοι μετέφεραν κάποια φορτία. Τον καθησύχασαν πως ήταν χωρικοί που κουβαλούσαν λάδι.

Τα όπλα, τα είχαν, «επειδή ακούστηκε πως κυκλοφορούσαν ληστές». Ο αγάς πείσθηκε και ζήτησε από τον Πετρόμπεη να στείλει τον γιο του Ηλία, να ενισχύσει τη φρουρά της πόλης! Όλα ήταν έτοιμα(17/03/1821). Οι αγωνιστές μαζεύτηκαν στο ναό των Ταξιαρχών, στην Αρεόπολη της Μάνης, όπου έγινε δοξολογία κι ευλογήθηκαν τα λάβαρα του Αγώνα. Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης μπήκε με 150 άνδρες στην Καλαμάτα «να ενισχύσει τη φρουρά»(20/03). Είπε στον Αρναούτογλου πως οι πληροφορίες μιλούσαν για πολλούς ληστές και καλά θα ήταν να έρθουν κι άλλοι για τη φρουρά. Ο διοικητής δέχτηκε. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με τους Μούρτζινους και 2.000 άντρες έπιασε τους λόφους προς τη Σπάρτη(22/03). Ο Παπαφλέσσας με τον Αναγνωσταρά και τον Σταματελόπουλο έπιασαν την άλλη πλευρά. Ο Αρναούτογλου κάτι κατάλαβε, αλλά ήταν αργά να αντιδράσει. Οι επαναστάτες μπήκαν στην πόλη(23/03). Οι Τούρκοι παραδόθηκαν. Την ίδια μέρα, έπεφτε η Βοστίτσα. Παραδίδονταν οι Τούρκοι στα Καλάβρυτα(26/03). Η Επανάσταση είχε ξεκινήσει.

Ο Παπαφλέσσας δεν έμεινε αργός. Πότε ως επικεφαλής στρατιωτικών αποσπασμάτων, πότε στο πλάι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πότε με τον Δημήτριο Υψηλάντη, πολεμούσε παράτολμα όπου υπήρχε μάχη. Βρίσκεται παντού, εμψυχώνει, διεγείρει τις ψυχές, μαζεύει στρατό κι είναι ο ίδιος αρχηγός δικού του σώματος. Διακρίνεται για την ανδρεία του σε πολλές μάχες στην Πελοπόννησο και στην Αρκαδία, έχοντας ως ορμητήριο τη μονή της Ρεκίτσας κοντά στο Διρράχι. Κι από δω αρχίζει τη δράση του με φοβερή ταχύτητα. Μια από της μάχες αυτές είναι και η μάχη στα Δερβενάκια, όπου μαζί με τον Νικηταρά και τον Υψηλάντη είχαν οριστεί από τον Κολοκοτρώνη να κρατήσουν το Αγιονόρι. Στο τέλος της μάχης όταν μοιράστηκαν τα λάφυρα ο Παπαφλέσσας πήρε την πολύτιμη γούνα του Τοπάλ πασά, την οποία από τότε δεν έβγαλε ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Παπαφλέσσας όμως, εκτός από στρατιωτικός ήταν και πολιτικός. Πήρε μέρος στη συγκέντρωση των Καλτετζών και συμφώνησε να συσταθεί η Πελοποννησιακή Γερουσία. Ήταν πληρεξούσιος στην Α’ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου και στη Β’ του Άστρους. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πόλεμου υποστήριξε αυτούς που καταδίωξαν τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους πολεμιστές και διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών και Αστυνομίας από την κυβέρνηση Κουντουριώτη(1823).

Όταν ο αλβανικής καταγωγής Αιγύπτιος πολέμαρχος Ιμπραήμ καταλάμβανε(1825) ακάθεκτος την Πελοπόννησο(ως σύμμαχος των Τούρκων, με αντάλλαγμα την διοίκηση Κρήτης, Κύπρου και Πελοποννήσου) κι απειλούσε με καταστροφή τον Ελληνικό Αγώνα, το περιβόητο Εκτελεστικό, με πρόεδρο το Γ. Κουντουριώτη και γραμματέα τον Μαυροκορδάτο, άρχισε να συζητά πως ο μόνος τρόπος για ν’ αντιμετωπιστεί ο Ιμπραήμ ήταν να σχηματιστεί, με τα χρήματα του 2ου δανείου των 2 εκ λιρών, μισθωτός στρατός στην Αμερική που θα ερχόταν να πολεμήσει στην Ελλάδα! Λες και ο Ιμπραήμ θα περίμενε να φτιαχτεί πριν ο στρατός, να μεταφερθεί, με ιστιοφόρο τότε, από τα πέρατα του κόσμου στον τόπο μας κι έπειτα να μας πολεμήσει. Η εξωφρενική αυτή πρόταση βρίσκει, σωστά, τούτη δω την κριτική του Κόκκινου: «Το πράγμα φανερώνει μέχρι ποίου σημείου δεν αντελαμβάνοντο την φοβερά πραγματικότητα οι αποκλείοντες την ληψιν σοβαρών στρατιωτικών μέτρωνεντός αυτής της Πελοποννήσου δια της χρησιμοποιήσεως των εις την φυλακήν ή υπό καταδίωξιν Πελοποννησίων αρχηγών, διότι αυτοί ήσαν οι συζητούντες την μετάκλησιν ξένου στρατού, ανυπάρκτου ακόμη, προς αντιμετώπισιν του Ιμβραήμ».

Ο Παπαφλέσσας, ως υπουργός Εσωτερικών, πρότεινε να δοθεί αμνηστία, να απελευθερωθούν όλοι οι κρατούμενοι οι στρατιωτικοί ηγέτες-αντίθετοι με την κυβέρνηση Κουντουριώτη- και ενωμένος ο λαός να αντιμετωπίσει τον εισβολέα. Οι καρέκλες, όμως, μετρούσαν περισσότερο από τον κίνδυνο. Η πρότασή του απορρίφθηκε. Μάνιασε. Ανέβηκε στο βήμα της Βουλής κι ανήγγειλε ότι θα μαζέψει 10.000 οπλοφόρους, θα αφήσει το Ναύπλιο και θα κατευθυνθεί προς την Τριπολιτσά και εν συνεχεία προς τη Μεσσηνία με σκοπό να αναμετρηθεί με τη στρατιά του Ιμπραήμ, η οποία ήταν εκπαιδευμένη από Γάλλους αξιωματικούς που είχαν πλούσια στρατιωτική εμπειρία από τους Ναπολεόντειους Πολέμους(1803-15). Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ή θα πεθάνει ή θα νικήσει.Αν όμως, τα κατάφερνε, υποσχέθηκε να γυρίσει με τον στρατό του και να απελευθερώσει ο ίδιος τους φυλακισμένους. Ο Παπαφλέσσας έδειξε όλο του το μεγαλείο κι εγκαταλείποντας τα αξιώματα, ανέλαβε ο ίδιος ν’ ανακόψει την προέλαση του Ιμπραήμ, μεταβαίνοντας στο Μανιάκι(16/05/1825).

Η πράξη του αυτή ήρθε σαν επιστέγασμα της όλης μεγάλης προσφοράς του στον Αγώνα. Πίσω απ’ αυτή την πράξη του όμως, υπήρχε και πολιτικό κίνητρο. Ήλπιζε πως με μια ενδεχόμενη νίκη, θα αποκτούσε πολιτική δύναμη, τέτοια έτσι ώστε να ανατρέψει την κυβέρνηση Κουντουριώτη και να σχηματίσει μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Γλαφυρότατη είναι η αφήγηση αυτών που προηγήθηκαν κι αυτών που επακολούθησαν της ηρωικής μάχης, μέσα από τα απομνημονεύματα του Φωτάκου(1ου υπασπιστού Κολοκοτρώνη):

«Ο Παπαφλέσσας από τ’ Ανάπλι τράβηξε για την Τριπολιτσά και μέσα στις τρεις μονάχα μέρες που έμεινε σ’ αυτή σχημάτισε τον πυρήνα του εκστρατευτικού του σώματος. Στις εκκλήσεις που έκανε πρόστρεξαν καπεταναίοι κι αγωνιστές από την Αργολίδα, το Λεβίδι, τις Κερασιές κι από τον κάμπο της Τριπολιτσάς. Ήταν ίσαμε εφτακόσιοι. από την Τριπολιτσά πήγε στο Λεοντάρι, όπου έσμιξαν μαζί του ο ανεψιός του Δημήτρης Φλέσσας, μ’ εκατόν πενήντα παλικάρια, ο Αναστάσης Κουμουνδούρος, ο Παναγιώτης Μπούρας, ο Αδαμάκης Αποστολόπουλος κι ο Αναστάσης Κουλοχέρας με τους νταϊφάδες τους. Ύστερα από 2 μέρες έφτασε στους Λάκκους. Εκεί δυνάμωσαν το στράτευμά του ο Γιώργης Μπούτος από το Μελιγαλά κι ο Καρακίτσος από το Κατσαρό. Κίνησε για τη Φρουτζάλα. Σ’ αυτή συναντήθηκε με τους άοπλους αγωνιστές του Νιόκαστρου και με τον Μανιάτη Μούρτζινο. Ο τελευταίος, αν και φίλος του, αρνήθηκε να τον βοηθήσει όπως μια ανεψιά του Παπαφλέσσα, η κόρη του Νικήτα, είχε παντρευτεί έναν από τους θανάσιμους τοπικούς εχθρούς του, τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη.

Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης βρισκόταν στο χωριό Κουφάρι της Μεσσηνίας, κατάκοιτος από ποδάγρα. Σαν έμαθε πως έρχεται με στράτευμα ο Παπαφλέσσας του έγραψε θερμό γράμμα, όπου σ’ αυτό του έλεγε πως ο Ιμπραήμ «είναι άλλος Ναπολέων ή Πύρρος της Ηπείρου, και τέλος, ότι είναι ανάγκη να δυνηθεί κατά πρώτον να τον πολεμήσει, εί δε μή τετέλεσται, το έθνος χάνεται». Μαθαίνει πως ή κυβέρνηση αποφάσισε ν’ αμνηστέψει τους φυλακισμένους. Κάθεται λοιπόν, στις 14/05, και γράφει συστήνοντας να τους βγάλουν χωρίς το παραμικρό χασομέρι, και ξέχωρα τον Κολοκοτρώνη, που έπρεπε να του δοθεί αμέσως η αρχιστρατηγία. από τη Φρουτζάλα τραβά στη Δραίνα, ίσαμε εφτά7 ώρες δρόμο.

Εκεί παίρνει γράμμα από τον αδερφό του Νικήτα όπου σ’ αυτό του έλεγε πως δεν έπρεπε, πριν συγκεντρώσει όσες πιότερες δυνάμεις μπορούσε, να περάσει τα Κοντοβούνια, μα να κράταγε τις ορεινές θέσεις στα βουνά της Καλαμάτας για να ‘χει έτσι πίσω του ανοιχτό δρόμο προς τη Μάνη. Ό Παπαφλέσσας του αποκρίνεται: «Νικήτα, Έλαβα την επιστολήν σου και εις απάντησιν σου λέγω ότι δεν είμαι σαν και σε και σαν τον κουμπάρο σου τον Κεφάλα, όπου τρέχετε από ράχη σε ράχη στους Αηλιάδες. Εγώ άπαξωρκίσθην vα χύσω το αίμα μου εις την ανάγκην της πατρίδoς, και αυτή είναι ή ώρα. Εύχομαι δε εις τον Θεόν 1η μπάλα τoυ Ίμβραημ να με πάρει εις το κεφάλι, διότι σας γράφω να ταχύνετε τον ερχομόν σας και ‘σεις μου γράφετε κoυρoυφέξαλα. Νικήτα, 1η και τελευταία επιστολή μου είναι αυτή. Βάστα την να την διαβάζεις καμία φορά να με θυμάσαι και να κλαις.

Παπαφλέσσας» Είναι φανερό, από το γράμμα πως ο Παπαφλέσσας είχε συνείδηση πως τράβαγε στο χαμό του. Ο στρατός του ανέβαινε τώρα σε 1500 άντρες. Δύναμη βέβαια ολότελα ασήμαντη για ν’ αντιβγεί στ’ ασκέρι του Ιμπραήμ. Μα να, παίρνει ευχάριστες ειδήσεις: από τον Δημήτρη Πλαπούτα από τον Αετό πως έρχεται να τον συντρέξει με 1600 νοματαίους από τους καπεταναίους της Αρκαδίας, από το χωριό Μάλι, εφτά ώρες δρόμο από τη Δραϊνα, πως βρίσκονταν εκεί με 2000 αγωνιστές από τον αδερφό του Νικήτα πως έφτασε στη Φρουτζάλα κι ερχόταν με 700 νοματαίους κι από τον Ηλία Κατσάκο από την Καλαμάτα πως είχε κάτω από τις προσταγές του 1000 πολεμιστές. Όλoι μαζί ίσαμε 5.000. Όσo κι αν τους αριθμούς αυτούς τους λογαριάσουμε παραφουσκωμένους, στεκόταν σημαντική επικουρία, όπως τα στρατεύματα κι εμπειροπόλεμα ήταν και είχαν και άξιους αρχηγούς. Τι θα έπρεπε λοιπόν να κάνει ο Παπαφλέσσας; Ό,τι θα έκανε κι όποιος άλλος πολεμάρχης να καρτερέψει στα ορεινά τις δυνάμεις αυτές που ερχόταν σε βοήθειά του.

Κι όμως έπραξε τ’ αντίθετο. Μόλις έμαθε πως ξεκίνησε από το Ναβαρίνο ο Ιμπραήμ, ρωτά «τους εντοπίους ποίος τόπος, βουνόν ή χωρίον είναι ύψηλόν ώστε να βλέπει το Νεόκαστρον και όλοι του είπαν, ότι είναι Παιδεμένου και Μανιάκι».Δίχως να χάσει στιγμή φεύγει(18/05) από τη Δραίνα και φτάνει, 2 ώρες πριν το ηλιοβασίλεμα, στο Μανιάκι. Όταν φάνηκαν τα αιγυπτιακά στρατεύματα, πολλοί άνδρες του Παπαφλέσσα διασκορπίστηκαν(19/05) και έμεινε με 300(ή κατά άλλους 600) πολεμιστές. Τη στιγμή που ο Παπαφλέσσας ετοιμαζόταν να φύγει από τη Δραίνα φτάνουν σε βοήθειά του ο Ηλίας Κέρμας με 120 Κοντοβουνίσιους, ο Θανασούλας Καπετανάκης με 80, ο Π. Κεφάλας με 20, ο Πιέρος Βοϊδής κι ο Τσαλαφατίνος με 120 Μανιάτες, ο Στ. Καπετανάκης με 20, ο Λίβας, ο Μπιτσιάνης κι ο αδερφός του Γιώργης Δικαίος με 80. Έτσι όταν έφτασε στο Μανιάκι ο Παπαφλέσσας είχε μαζί του ίσαμε 2.000 άντρες. Την άλλη μέρα το πρωί έταξε καραούλια στο βουνό Μαμλαβά, πάνω από το χωριό Βλαχόπουλο, απ’ όπου βλέπανε όλο τον κάμπο και προς το Ναβαρίνο.

Έπειτα κοίταξε με τους άλλους καπεταναίους τις θέσεις, λίγο πιο ψηλά από το χωριό Μανιάκι, όπου λογάριαζε να ταμπουρωθούν για ν’ αντικρούσουν τον εχθρό. Κατά το δειλινό τα καραούλια κάνανε σημεία πώς ο στρατός του Ιμπραήμ φάνηκε και τράβαγε για τα Χίλια Χωριά. Ο Παπαφλέσσας τότε πρόσταξε ν’ ανάψουν όσες μπορούσαν πιότερες φωτιές για να νομίσει ο εχθρός πώς δυνατό και πολυάριθμο ήταν το στρατόπεδό μας. Πραγματικά ο Ιμπραήμ σταμάτησε και πέρασε τη νύχτα στα Χίλια Χωριά. Την άλλη μέρα το πρωί(20/05), οι δικοί μας άρχισαν να φτιάνουν 3 ταμπούρια. Το 1ο, το πιο βορινό, θα το έπιανε ο Παπαφλέσσας, το 2ο ο ανεψιός του Δημήτρης Φλέσσας και το 3ο, το πιο Ν, ο Πιέρος Βοϊδής με τους Μανιάτες. Ο τόπος όπου έγιναν τα οχυρώματα ταύτα ήσαν πλάγια, και όχι ράχες, ούτε κορυφή, «δια να εμποδίσουν τον έχθρον νά μη συγκεντρούται εκ των όπισθεν» και ήταν ακόμα πιο δυσκολο-υπεράσπιστα όπως ή απόσταση ανάμεσα στα ταμπούρια και στα μέρη που μπορούσε να προστατευτεί ο εχθρός στεκόταν μικρή κι έτσι οι δικοί μας «δεν είχον ουδέ τον άπαιτούμενον χρόνον νά γεμίζουν δις και τρις τα όπλα των». Κάνει συμβούλιο.

Ο ανιψιός του Ηλίας Φλέσσας και ο φίλος του Παναγιώτης Κεφάλας, τον συμβουλεύουν να πιάσουνε ψηλότερα στο βουνό απάνω, που έχουνε ήδη σταθεί οι περισσότεροι απ’ τους άντρες του. Η πρόταση αυτή, που ήταν δείγμα φόβου κι όχι στρατηγικής τακτικής φέρνει την αντίδραση του Παπαφλέσσα: «Εγώ δεν ήρθα εδώ για να μετρήσω τον στρατό του Ιμπραήμ απ’ τα ψηλώματα.

Πρέπει οπωσδήποτε να τον κρατήσω εδώ, στο Μανιάκι, διότι μόνο έτσι θα γλυτώσει ο Μοριάς. Καθίστε όλοι εδώ να πεθάνουμε σαν αρχαίοι Έλληνες». Ήταν η 1η φορά που τους μίλησε για θάνατο. Η ελπίδα της πραγματικής στρατιωτικής νίκης, είχε σβήσει μέσα του… Έπειτα από 2 ώρες που βγήκε ο ήλιος τ’ ασκέρι του Ιμπραήμ έφτασε στο βουνό πάνω από το χωριό Σκάρμιγκα, μισή ώρα δρόμο από τα ταμπούρια μας. «Αφού οι Έλληνες είδαν το πολυπληθές στράτευμα των Τούρκων, το οποίον έσκέπασεν όλον τον τόπον, όσον βλέπει το μάτι του άνθρώπου, ενταύθα άρχισαν νά μουρμουρίζουν και κάποιος είπεν ότι: -Έχετε άλoγoν καβαλάτε ύστερον και φεύγετε !…» Τ’ ακούει ο Παπαφλέσσας κι αμέσως φωνάζει τον γραμματικό του Τισαμενό και τον προστάζει να πάρει τ’ άλογά του κι όλους τους ψυχογιούς του εξόν από τον Μιχάλη Σταϊκόπουλο και να πάει στην αντικρινή ράχη. Μα να, κάμποσοι στρατιώτες, λογαριάζοντας πώς ήταν χαμένοι αν έμεναν στα πόστα που κράταγαν, πέφτουν στο Κρυόρεμα κι αρχίζουν να λακάνε. Το σκάζει τότε, μ’ όλους τους δικούς του, κι ο Σταυριανός Καπετανάκης. «Τούτον δε βλέποντες και άλλοι φεύγοντα παρεκινήθησαν και αυτοί και εδόθησαν εις φυγήν δια του αυτού ρεύματος.

Έφυγαν δε υπέρ τους 1.000». Μόλις πρόλαβαν να ξεφύγουν και κινήθηκε ή καβαλαρία του Ιμπραήμ. Μπήκε, από τα δεξιά, στο ρέμα και προχώρησε πέρα από το ταμπούρι πού κράταγε ο Παπαφλέσσας. Από τ’ αριστερά χωρίστηκε σε 2 κολόνες. Εκείνη πού τράβηξε πιο δυτικά είχε σκοπό να εμποδίσει τυχόν επικουρίες που θα ‘φταναν. Οι δικοί μας βρίσκονταν πια κυκλωμένοι. Ο Παπαφλέσσας όμως «νόμισε τούτο μεγάλον ευτύχημα, δια να συνέλθουν όλοι ομού οι Έλληνες και να πολεμούν καλλίτερα και αποφασιστικότερα, και να μη λιποτακτούv».

Διατάζει να μετρήσουν πόσοι είχαν απομείνει και βρίσκονται λιγότεροι από 1.000. Καθώς ήταν συναγμένοι τούς βγάζει φλογερό λόγο θυμίζοντάς τους τις νίκες στο Βαλτέτσι, στο Λεβίδι, στη Γράνα, στα Βέρβενα και την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη. «Όπου να ‘ναι φτάνουν, 15.000 πατριώτες σε βοήθειά μας ο Πλαπούτας κι όλοι οι Αρκαδινοί, ο αδερφός μου Νικήτας, ο Κατσάκος κι άλλοι Μανιάτες. Σε μια ώρα θάναι εδώ. Θα τριγυρίσουν τ’ ασκέρι του Ιμπραήμ και θα το χτυπάνε από τις πλάτες. Αδέρφια! ή πατρίδα καρτεράει από μας να δοξαστεί ξανά από τη νίκη μας!».

Μα πριν καλά-καλά τελειώσει την ομιλία του, μερικοί από τούς καπεταναίους «ιδόντες τον προφανή κίνδυνον» παρακινούσαν τον ανεψιό του Δημήτρη να του πει να κάνουνε γιουρούσι και διασπώντας τις γραμμές της εχθρικής καβαλαρίας να γλιτώσουν όσοι τούς ευνοήσει ή τύχη. «Κανείς», όμως, «δεν ετόλμα να του εκστόμιση τοιούτον τι κατά πρόσωπον». Τον σιμώνουν τέλος ο Κεφάλας κι ο παπα-Γιώργης, γνωστοί και οι 2 για την παλικαριά τους, και του λένε, από μέρος όλων των καπεταναίων, πως αυτή στεκόταν ή τελευταία τους ευκαιρία να σωθούν. Τότε ο Παπαφλέσσας αποκρίνεται στον Κεφάλα: – Έχασα τις ελπίδες που στήριζα πάνω σου.

Και μαζί μ’ αυτές και την υπόληψη που είχα για σένα. Έπειτα γυρνά, πιάνει τον παπα-Γιώργη από τα γένια και τραβώντας τα του λέει: – Μου τα ντρόπιασες, παπα-Γιώργη! Σταματά μια στιγμή και ύστερα του ξαναλέγει: – Που να πάμε να φύγουμε; Έχουμε τακτικό στράτευμα όπου, όταν θα βγει από τα ταμπούρια, θ’ αποτραβηχτεί με τάξη πολεμώντας; Δεν ξέρεις τάχα πως οι άτακτοι άμα βγουν από τα ταμπούρια σκορπίζουν κι ο καθένας παίρνει δικό του δρόμο; Τότε 5 καβαλαραίοι του Ιμπραήμ θα μας σφάξουν όλους.

Και θ’ ακολουθήσει μεγάλο κακό για το έθνος όπως θα ψυχωθούν οι εχθροί και θα δειλιάσουν οι δικοί μας. Τι φοβάσαι, Παπαγιώργη; Εσύ ξέρεις τα γράμματα που έγραψα και πήρα. Σε ρωτώ, έχεις αμφιβολίες πως μέσα σε 2 ώρες 5.000 δικοί μας δε θα χτυπάνε απέξω τον Ιμπραήμ; Ακόμα κι άλλοι να μην έρθουν ο Πλαπούτας δε θα λείψει. Είμαι βέβαιος πως θα νικήσουμε. Aν όμως, ο μη γένοιτο, νικηθούμε, θ’ αδυνατίσουμε τη δύναμη του εχθρού και ή ιστορία θα ονομάσει τούτον τον πόλεμο Λεωνίδειον μάχην, παπα-Γιώργη! Ίσως ή τελευταία αυτή φράση να κρύβει όλο το μυστικό της υποσυνείδητης παρόρμησής του ν’ αντιμετωπίσει, κάτω από τόσο απελπιστικές συνθήκες, τον εχθρό. Έταξε στον εαυτό του να νικήσει ή να πεθάνει. Η Ρούμελη είχε το «νέο Λεωνίδα της», τον Αθανάσιο Διάκο, που κάτω από παρόμοιες συνθήκες δεν πισωδρόμησε στην Αλαμάνα.

Τώρα, στο πρόσωπο τούτον Παπαφλέσσα, θ’ αποχτούσε στο Μανιάκι κι ο Μοριάς τον Λεωνίδα του. Όταν έπαψε να μιλάει ο Παπαφλέσσας, ο Μανιάτης Βοϊδής είπε τα αξιομνημόνευτα τούτα λόγια: «Πάμε στα ταμπούρια μας κι όποιος θα μείνει γιαμά, ας ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια!…» Και τράβηξαν στα ταμπούρια τους ξέροντας πως το μόνο που τους απόμενε ήταν να θυσιαστούν. Μόλις πρόλαβαν να φτάσουν σ’ αυτά κι ο Ιμπραήμ ξαπολά την επίθεσή του. Τα τάγματα τούτον τακτικού στρατού του προχωρούσαν χωρίς να λογαριάζουν το θάνατο που σκόρπιζαν τα καριοφίλια των Ελλήνων. Ο Παπαφλέσσας, καθώς είπαμε, κράταγε το βορινό ταμπούρι «το μάλλον αδύνατον και επικίνδυνον». Φορώντας την περικεφαλαία του στεκόταν όρθιος πάνω σε μια πέτρα πιο ψηλή από τις άλλες, που «είχε προσέτι και μίαν μικράν αχράδα (γκορτζούλα), από εκεί διεύθυνε τον αγώνα, δίνοντας με το παράδειγμά του θάρροςστους δικούς μας. Δίπλα του στεκόταν ο νεαρός Γάλλος εθελοντής που, είχε κατέβει πριν από λίγο καιρό στην Ελλάδα μαζί με τον στρατηγό Ρος.

Καμία βέβαια ευγνωμοσύνη δεν τρέφει ή πατρίδα μας για το στρατηγό Ρος. Αντίθετα όμως με σεβασμό μνημονεύει τον ανώνυμο νεαρό Γάλλο, που πολεμώντας παλικαρίσια βρήκε το θάνατο κείνη τη μέρα δίπλα στον Παπαφλέσσα. Το μεσημέρι κάλεσαν οι σάλπιγγες του εχθρού τον αιγυπτιακό στρατό να πάψει την επίθεσή του και ν’ αποσυρθεί για να κολατσίσει.

Όσο που «οι νεροκουβαλητάδες επήγαινον και ηρχοντο δίδοντες νερόν εις τους διψώντας στρατιώτας», οι καπεταναίοι μας τρέξανε να βρούνε τον Παπαφλέσσα. – Καλό είναι, να φύγουμε τώρα που οι Τούρκοι ξαποσταίνουν και τρώνε ψωμί. Να τραβήξουμε κατά την Αγιά, γιατί, καθώς θαχουμε βοηθό το βουνό, οι καβαλαραίoι τους λίγους θα σκοτώσουνε.

Το πολύ θα φάνε πενήντα ως εκατό από μας, μα οι άλλοι θα σωθούνε και θα σώσουμε κι εσένα για να φανείς, σ’ άλλη περίσταση, χρήσιμος στην πατρίδα. Ο Παπαφλέσσας τους αποκρίθηκε: – Εγώ σας είπα και πρώτα και τώρα σας το λέγω τη φευγάλα να μην τη βάζετε διόλου στο νου σας, γιατί εμείς χανόμαστε άδικα αν πέσουμε πάνω στη φωτιά του εχθρού. Όχι, δε θα παραδώσω τους Έλληνες μόνος μου στ’ αδιάκοπο ντουφέκι του τακτικού! Έπειτα εμείς καρτεράμε τη βοήθεια πού, καθώς γνωρίζετε, θα φτάσει ώρα την ώρα.

Παγαίνετε τώρα στα πόστα σας! Γύρισαν στα ταμπούρια τους και σε λίγο εξαπολύθηκε το γενικό γιουρούσι του εχθρού. 2 φορές έφτασαν ίσαμε τις θέσεις που κράταγαν οι Έλληνες, μ’ αναγκάστηκαν να πισωδρομήσουν. Κι ενώ ετοιμάζονταν να ξεχυθούν σε 3ο γιουρούσι, ακούστηκε βορινά μια μπαταρία. Ήταν ο Πλαπούτας που έφτανε με 1.500 παλικάρια. Ο Ιμπραήμ τότε, γυρεύοντας να προλάβει τη βοήθεια που ερχόταν, ρίχνει όλες του τις δυνάμεις πάνω στους δικούς μας. Οι εχθροί πάτησαν 1ο το ταμπούρι του Παπαφλέσσα. Ο ανεψιός του Δημήτρης παρατάει το πόστο του και τρέχει να βοηθήσει το θείο του.

Τον βλέπει ο Παπαφλέσσας και τον προστάζει να γυρίσει πίσω και να υπερασπιστεί τη δική του θέση. Μα όταν έφτασε σ’ αυτή βρήκε να την έχουν πατήσει οι εχθροί. «Εκεί κτυπών και κτυπούμενος υπό πολλών Τούρκων εχάθη και αυτός και οι στρατιώται του». Στο ταμπούρι του Παπαφλέσσα ανακατώθηκαν Τούρκοι κι Έλληνες και γίνηκαν όλοι ένα. Όπως οι εχθροί φόραγαν κόκκινες στολές, «ο τόπος όλος εκοκκίνισεν από αυτές κι από τα αίματα».

Ο σημαιοφόρος του Παπαφλέσσα, ο Δημήτρης από τη Χίο, για να μην πέσει η σημαία στα χέρια του εχθρού την σκίζει, τη χώνει στο στήθος του, σπάζει και το σταυρό του κονταριού και τον βάζει στο σελάχι του, και με το σπαθί στο χέρι σαν αστραπή χιμά πάνω στο τούρκικο ασκέρι και φεύγει. «Ή παλικαριά του είναι αμίμητος», γράφει ο Φωτάκος. Τελευταίο έπεσε το ταμπούρι του Πιέρου Βοϊδη, που κράταγαν οι Μανιάτες, καθώς ήταν το πιο δυνατό απ’ όλα. Όσοι από τους δικούς μας απόμεναν ακόμα ζωντανοί ρίχνονται μέσα στο ρέμα και κάνουνε να φύγουν κατά την Ανδρούσα. Τίποτ’ άλλο δεν ακουγόταν πια «από τα λιανίσματα των σπαθιών και των γιαταγανιών». Στην έξοδο της ρεματιάς ένα τάγμα του εχθρού καρτέραγε τους 150 δικούς μας που ήταν ακόμα ζωντανοί.

Δεν τους απόμενε παρά ν’ ανοίξουν δρόμο με το σπαθί στο χέρι. Το κατόρθωσαν μα οι πιότεροι απόμειναν για πάντα εκεί. Σιγά-σιγά σκόρπαγε ο καπνός της μάχης. Οι νικητές τότε βάλθηκαν να σκυλεύουν τους σκοτωμένους. Ύστερα άρχισαν να κόβουν τ’ αυτιά τους, να τα πάνε στον Ιμπραήμ να πάρουνε μπαξίσι. Τότε τσακώθηκαν «μεταξύ των ποίος από αυτούς να έχει περισσότερα».

Στη Μάχη στο Μανιάκι(20/05), βρήκε τον θάνατο προβάλλοντας ηρωική αντίσταση μαζί με τους λίγους άνδρες που του είχαν μείνει. Σύμφωνα με το θρύλο, που αναφέρουν και ορισμένοι ιστορικοί της Επανάστασης, μετά το τέλος της μάχης ο Ιμπραήμ ζήτησε από τους στρατιώτες του να αναζητήσουν και να βρουν το νεκρό σώμα του Παπαφλέσσα. Όταν εκείνοι το βρήκαν τους διέταξε να τοποθετήσουν πάνω στο ακέφαλο πτώμα το κεφάλι και να τον στήσουν σε μια βελανιδιά που βρισκόταν εκεί. Τότε ο Ιμπραήμ πλησίασε τον νεκρό Παπαφλέσσα και τον φίλησε στο μέτωπο σε ένδειξη αναγνώρισης της γενναιότητας και του ανιδιοτελούς θάρρους του. ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΙΜΠΡΑΗΜ Κατέβηκε τέλος κι ο Ιμπραήμ στο ταμπούρι του Παπαφλέσσα. Αφού έκανε ντουάδες στον Αλλάχ για τη νίκη, πρόσταξε το στρατό του να ρίξει τρεις νικητήριες μπαταριές. Μετά παράγγειλε να του φέρουν το κουφάρι του Παπαφλέσσα. Βρήκαν το ακέφαλο κορμί του. Δίπλα του κείτονταν νεκρός ο νεαρός Γάλλος κι ολόγυρα πλήθος τα κουφάρια των εχθρών. Λίγο πιο πέρα πέτυχαν και το κεφάλι τούτον ήρωα.

Το έφεραν στον Ιμπραήμ τους είπε να χώσουν στη γη ένα ψηλό παλούκι και να στήσουν όρθιο τον σκοτωμένο δένοντάς τον πάνω σ’ αυτό. Ύστερα στερέωσαν στο κορμί και το κεφάλι, αφού πριν πλύνανε τα αίματα από τα γένια του. Τότε «ο νεκρός εφαίνετο ως να ήτο ζωντανός» Ο Ιμπραήμ, αφού «ακίνητος κι άφωνος τον παρετήρησεν ολίγον», θαυμάζοντας το επιβλητικό του παράστημα, γυρνά και λέει αυθόρμητα στους αξιωματικούς του: «Πραγματικά, στάθηκε ένας ικανός και γενναίος άνθρωπος. Και καλύτερο θα ήταν, κι ας παθαίναμε άλλη τόση ζημιά, να τον πιάναμε ζωντανό, γιατί πολύ θα μας χρησίμευε». Και συνέχισε «Εάν η Ελλάδα είχε κι άλλους σαν τον Παπαφλέσσαν δεν θα μπορούσα ν’ αναλάβω αυτήν την εκστρατείαν». Έπειτα, σύμφωνα με λαϊκές αφηγήσεις, έμεινε πολλή ώρα να κοιτά τον νεκρό Παπαφλέσσα του και κάποια στιγμή, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του και τον φίλησε στο μέτωπο, αναγνωρίζοντας έτσι εμπράκτως την γενναιότητα του Παπαφλέσσα και θέλοντας έτσι να τιμήσει τον άξιο αντίπαλό του.

Η Λεωνίδειος μάχη είχε τελειώσει. Το Μανιάκι πήρε τη θέση του, στις σελίδες της Ιστορίας μας, δίπλα στις Θερμοπύλες και στην Αλαμάνα. Τώρα, Α από το χωριό Μανιάκι, στο ξωκλήσι «Aγιά Ανάσταση», βρίσκονται τα κόκαλα εκείνων που πέσανε σε τούτη τη μάχη, θυμίζοντας, σ’ εμάς τους μεταγεγέστερους, πως ή λευτεριά μας, καθώς λέει στον εθνικό μας ύμνο ο Σολωμός, είναι «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά»… Με τον ηρωικό του θάνατο, επισφράγισε την ανεκτίμητη προσφορά του στην πατρίδα ο αγνός πατριώτης, ο ενθουσιώδης αγωνιστής, ο Παπαφλέσσας. Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από λαϊκή απαίτηση, είχε χορηγήσει γενική αμνηστία στους Πελοποννήσιους «αντάρτες»(17/05/1825), οι οποίοι ωστόσο δεν πρόλαβαν να βοηθήσουν στο Μανιάκι.Εβδομάδες μετά τη μάχη στο Μανιάκι κυκλοφόρησε στο Παρίσι λιθογραφία με φανταστική σύνθεση που απεικονίζει την κορύφωση της σύγκρουσης, στην οποία αναγράφεται η φράση:

«Η εν Μανιακίω της Πυλίας μάχη, καθ’ ην ο Γρηγόριος Παπαφλέσσας, ηρωικώς μαχόμενος, έπεσε ως νέος Λεωνίδας». Μια αυθεντική μαρτυρία Ένα κείμενο του πολεμιστή του Μανιακίου Μ. Σταυριανόπουλου που επέζησε αν και τραυματισμένος σοβαρά(τον νόμισαν για νεκρό, γιατί ήταν σκεπασμένος με τα πτώματα των συμπολεμιστών του) και έζησε έως το 1896 χάθηκε. Σε αναφορές αργότερα από οπλαρχηγούς, πολλοί ισχυρίζονταν ότι έλαβαν μέρος και ότι σώθηκαν από θαύμα αλλά οι ισχυρισμοί τους είναι αμφισβητήσιμοι.

Οι ισχυρισμοί φέρετα έγιναν μόνο και μόνο, γιατί η συμμετοχή σε αυτή την μάχη ήταν τίτλοι τιμής και δόξας για όσους κονταροκτυπήθηκαν με τις ορδές του Ιμπραήμ. Από το Μανιάκι είναι ιστορικά βέβαιο ότι σώθηκαν κάποιοι που έφυγαν λίγο πριν αρχίσει η μάχη και μάλιστα αρκετοί οπλαρχηγοί. Για να μετριάσουν τις εντυπώσεις που δημιούργησε η λιποταξία τους, αργότερα διέδιδαν ότι έλαβαν μέρος, και έδιναν φανταστικές περιγραφές. Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, υπάρχει μία αναφορά αγωνιστή από την Κυπαρισσία που υπογράφει με το ψευδώνυμο Κυπαρίσσιος την οποία υποβάλλει στον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και με την οποία ζητούσε υλική βοήθεια για να ζήσει την οικογένεια του, η οποία ήταν σε άθλια οικονομική κατάσταση.

Η αναφορά είναι ολιγόλογη αλλά πολύ περιγραφική και είχε συνταχθεί από κάποιον που γνώριζε ανάγνωση και γραφή. Θεωρείται έγκυρη γιατί γράφτηκε βάσει αφηγήσεως του ακρωτηριασμένου αγωνιστή που χωρίς πόδια έφθασε στο Πόρο για να την επιδώσει.

Η αναφορά έχει ως εξής:

«Εξοχώτατε Κυβερνήτα της Ελλάδος Ίδετε την αθλιότητα εις την οποία κατήντησα διά την πατρίδα.Αφού επολέμησα εις διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με τα στρατεύματα τα Αρκάδια έτη πέντε, τέλος ευρέθην και εις την μάχην την γενομένην ανά μέσον Σαπρίκης και Μανιάκης ομόρων χωρίων Αρκαδίας και Νεοκάστρου, έν ή έπεσεν ο αοίδημος Γρηγόριος Δικαίος ο Φλέσσας. Έν ώ Κυβερνήτα είμεθα τρείς χιλιάδες τον αριθμόν εις την θέσιν εκείνην, Έλληνες οι περισσότεροι, ιδόντες το σμήνος των πολεμίων έφυγον, εμείναμεν επτακόσιοι περίπου στρατιώται, διήρκεσε δε η μάχη ώρας δέκα. Έκ των επτακοσίων δε, μόλις εύρον οι πολέμιοι εξήκοντα ζωντανούς μέν, αλλά πληγωμένους απήγον εις το Νεόκαστρον, ένθα όσους έκ των εξήκοντα εγνώρισαν ότι ήσαν εκ των εν Ναυαρίνοις ηττηθέντων, τούτους ακρωτηρίασαν κατά διάφορα μέλη. Ηκρωτηρίασαν δε και εμέ κατά τους πόδας και τρόπω άσπλαχνο, ως ο μάγειρος όταν κόπτη το κρέας αλύπως όταν θέλη να κάμη λεπτόν ψητόν. Και έκτοτε άχρι του εμπρησμού του εχθρικού στόλου περιφερόμην εις Νεόκαστρον ένθα κακείτε ελεεινώς. Αφανισθέντος δε του στόλου έγινε σύγχυσις, έλαβα καιρόν και έφυγα με αυτά τα ποδάρια.

Διασωθείς δε εύρον τρία μου τέκνα αιχμαλωτισμένα, και τα άλλα εις αθλίαν κατάστασιν, ώστε οι άθλιοι παρ΄αθλιωτάτου προσδοκώσι κηδεμονίαν. Εις τοιαύτην λοιπόν κατάστασιν ευρισκόμενος προτρέχω προς Σε, τον κοινόν πατέρα, όστις ενεμπιστεύθης την ολικήν παρακαταθήκην του Έθνους, να δείξης προς την ταλαίπωρον οικογενειά μου την πατρική σου κηδεμονία, ήτις παρ΄αξίαν στερουμένη του επιούσιου άρτου επαιτεί. Υποσημειούμαι δε με σέβας τα΄οφειλόμενον Τη 5 Μαρτίου 1828 Ο Ευπειθής και τεθλιμμένος πολίτης Εν Πόρω Γιώργης Αρκαδινός(Γ.Α.Κ. Γεν.Γραμμ. φακ. 25 )» Μοιρολόι για το Μανιάκι: «Κει στο Μανιάκι κείτονται όλοι οι Καπεταναίοι. Ο Παπαφλέσσας, ο Κορμάς και ο Μαυρομιχάλης. Μπιτσάνης από την Πολιανή, μαζί με τον Κεφάλα. Στρώμα έχουνε την μαύρη Γη, προσκέφαλο μια πέτρα, και από πάνω σκέπασμα του φεγγαριού την λάμψη.»

Το κράτος δεν τον τίμησε όσο έπρεπε, αφού 30 χρόνια μετά τον θάνατο του τα οστά του και των άλλων αγωνιστών έμεναν άταφα στο λόφο του Μανιακίου. Και η κυβέρνηση Κουντουριώτη δεν έκανε τα δέοντα για τιμήσει τον υπουργό της. Αρκέστηκε στην εφημερίδα της «Ο φίλος του νόμου» να γράψει(01/06): «Μεταξύ των ηρωικως πεσόντων ελλήνων είς την κατά το Μανιάκι της Αρκαδίας μάχην μανθάνομεν ότι είναι ο υπουργός των Εσωτερικών κύριος Γρηγόριος Δικαίος και ο στρατηγός Κεφάλας. Και οι δυο άνδρες των οποίων η αξιότης και γενναιότης απεδείχθησαν είς διαφόρους καιρίας περιστάσεις της πατρίδος. Αιωνία των η μνήμη». Αυτό ήταν όλο. Πάρα ταύτα, και όσα γράφτηκαν κατά καιρούς ο Παπαφλέσσας κατέλαβε εξέχουσα θέση στη συνείδηση του λαού που ξέρει περισσότερο από τον καθένα να αξιολογεί τους ηγέτες του.
olympia.gr

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες ελληνικών σχολείων μια άλλης εποχής

Όταν ο μαυροπίνακας είναι χαρακωμένος και μόλις διακρίνονται τα σημάδια επάνω του .. η σόμπα στη μέση της “αίθουσας” προσπαθεί να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά Όταν στα θρανία δεν κάθονταν δυο δυο η τρεις τρεις αλλά έξι και πάνω!! Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στο βλέμμα του δασκάλου και στα σταυρωμένα χέρια των παιδιών(1952)

Ισλάμ - Τζιχάντ - Σαρία. Τρεις έννοιες που αγνοούμε!

Τρεις έννοιες που μάλλον αγνοούμε και πάντως δεν δίνουμε όση σημασία πρέπει!

Tη στιγμή που η χώρα μας βρίσκεται υπό την πίεση των εδώ μουσουλμανικών οργανώσεων, υπό την πίεση της Τουρκίας και του Ερντογάν αλλά και λοιπών εγχώριων δήθεν προοδευτικών δυνάμεων και πειθαναγκάζεται να αναγείρει το περίφημο μουσουλμανικό τέμενος, ελάχιστοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν τι σημαίνει Ισλάμ, Τζιχάντ και Σαρία.

Τρεις όροι που έγιναν ευρύτερα γνωστοί στη χώρα μας κυρίως μετά τις μουσουλμανικές εξεγέρσεις στις βορειαφρικανικές χώρες.

Με τον όρο Ισλάμ αναφερόμαστε στη μονοθεϊστική θρησκεία, η οποία διαμορφώθηκε με το κήρυγμα και τη δράση του Προφήτη Μωάμεθ (Μουχάμαντ) στις αρχές του 7ου αιώνα. Η αραβική λέξη «ισλάμ» (αραβικά: إسلام ) σημαίνει «υποταγή», και χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους ως «υποταγή στον Θεό» και εκείνοι

που αποδέχονται την θρησκεία του ισλάμ (τη στάση υπακοής, εξάρτησης και αφοσίωσης στον Θεό) ονομάζονται μουσλίμ (muslim), που σημαίνει «υποταγμένος» δηλαδή:

«υποταγμένος στον Ύψιστο». Το Ισλάμ δεν έχει μόνο θρησκευτική αλλά και πολιτική υπόσταση, όπως και άλλες θρησκείες.

Ο διεθνής, πλέον σήμερα, όρος Τζιχάντ ή Ντζιχάντ (αραβικά:جهاد, IPA: /ʤɪhæːd/) είναι αραβική λέξη που σημαίνει γενικά αγώνας, προσπάθεια, το να μοχθεί κανείς με

όλες του τις δυνάμεις ή να αντιμάχεται οποιoνδήποτε αντικείμενο αποδοκιμασίας. Όταν συνοδεύεται από τη φράση "φι σαμπίλ Αλλά[χ]", ( في سبيل الله), η οποία αποδίδεται "για το δρόμο του Θεού", αποκτά ιδιαίτερο νόημα και σημαίνει τον αγώνα για το Θεό[ Αποτελεί ένα από τα κεντρικά δόγματα του Ισλάμ και αναφέρεται ορισμένες φορές ως ο έκτος πυλώνας του, χωρίς όμως να κατέχει πραγματικά μία τέτοια θέση.

Ως θρησκευτικό καθήκον, η τζιχάντ θεωρείται πως ενισχύει την πίστη και αποτελεί ανάλογο της αφοσίωσης του μοναχού στην υπηρεσία του Θεού, όπως ισχύει στον χριστιανισμό. Σε ορισμένα χαντίθ αναφέρεται ως «μοναχισμός του Ισλάμ», «πράξη αγνής αφοσίωσης», καθώς και μία από τις «πύλες του παραδείσου».

Με τον όρο Σαρία (Shari'a) ο δρόμος προς την πηγή ύδατος από το ρήμα "shara'a" (شرع), που σύμφωνα με το Λεξικό του Ιερού Κορανίου του Αμπντούλ Μανάν Ομάρ σχετίζεται με την ιδέα ενός συστήματος θείου νόμου, μιας ατραπού πίστης και πρακτικής, εννοείται ο ισλαμικός θρησκευτικός κώδικας διαβίωσης.

Είναι εμπνευσμένη από το Κοράνιο και χρησιμοποιείται ως αναφορά στο ισλαμικό δίκαιο, αλλά και τον ισλαμικό τρόπο ζωής γενικότερα.

Οι οπαδοί της Σαρία είναι ενάντια στο Σύνταγμα κάθε χώρας, δεδομένου ότι γι΄ αυτούς ο μόνος νόμος, το μόνο κανονιστικό πλαίσιο, τον οποίο σέβονται είναι η Σαρία.

Και τούτο γιατί η Σαρία βασίζεται στο Κοράνι, το οποίο οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι είναι ο μόνος αληθινός λόγος του θεού- Αλλάχ, όπως αυτός τον υπαγόρευσε στο προφήτη του, τον Μωάμεθ.

Η Σαρία υπαγορεύει ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να διεξάγουν Τζιχάντ στο διηνεκές μέχρις ότου ο Οίκος του Πολέμου [Dar Al Harb], όπου δεν ισχύει η Σαρία, περιέλθει στη κυριαρχία του Οίκου του Ισλάμ [ Dar Al Islam] ή του Οίκου της Υποταγής, όπου εφαρμόζεται η Σαρία. Αναλόγως των συνθηκών, η Σαρία επιβάλλει και κατευθύνει τόσο τον βίαιο αγώνα [ τρομοκρατία] όσο και το προ-βίαιο Τζιχάντ, γνωστό και ως κλεφτό Τζιχάντ υπό την έννοια της διεισδύσεως κάποιου σ ΄ένα χώρο χωρίς να γίνει αντιληπτός.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πλαίσιο της επιβολής της Σαρία, προβλέπεται ειδική τακτική της βαθμιαίας και της βήμα προς βήμα καθιέρωσής της, όπως παρατηρούμε στην Αίγυπτο- πράγμα που επιχείρησε ο Μόρσι και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι- αλλά και στη Τουρκία από τον Ερντογάν με τις γνωστές αντιδράσεις.

Σύμφωνα με την αρχική διακήρυξη των Αδελφών Μουσουλμάνων, στο Ισλάμ πρέπει να δοθεί ηγεμονικός ρόλος σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας. Σκοπός τους είναι να εγκαθιδρύσουν ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο, όπου θα εκτείνεται από τον παρόντα μουσουλμανικό κόσμο, σε ολόκληρο τον παρόντα κόσμο. Επίσης, επιδιώκουν να ανατρέψουν όλες τις μη ισλαμικές κυβερνήσεις, όπου αυτές υπάρχουν, και να εγκαταστήσουν τον Ισλαμικό Νόμο [Σαρία].

''Ο Θεός είναι ο σκοπός μας. Το Κοράνι είναι το Σύνταγμα μας, ο Προφήτης είναι ο αρχηγός μας, ο αγώνας [Τζιχάντ] είναι ο τρόπος μας και ο θάνατος για χάρη του Θεού είναι η υψηλότερη φιλοδοξία μας.'' αναφέρουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.

Στην ουσία, η Σαρία είναι μια αυταρχική ιδεολογία, η οποία ελέγχει κάθε πλευρά της ζωής ενός ανθρώπου. Οι οπαδοί της στην ουσία συνωμοτούν σε μια ξένη χώρα προκειμένου να ανατρέψουν το καθεστώς της και να καταργήσουν το Σύνταγμα, επιβάλλοντας το λόγο του Ισλάμ. Υπό την δική τους οπτική, όποιο νομικό σύστημα δημιούργησε ο άνθρωπος είναι παράνομο, δεδομένου ότι μόνο ο Αλλάχ δημιουργεί το νόμο και τον παρέδωσε στους ανθρώπους μέσω του Ισλάμ.

Η Σαρία έχει κάνει την εμφάνισή της σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις όπως Λονδίνο, Βρυξέλλες, κάποιες γειτονιές του Παρισιού, ακόμη και σε συνοικίες της Χάγης.

Τα πλέον χαρακτηριστικά και ακραία δείγματα εφαρμογής της Σαρία στη καθημερινή ζωή εμφανίζονται στη Σαουδική Αραβία και το Αφγανιστάν.

Η ποινή του θανάτου μπορεί να επιβληθεί αν οι πιστοί μουσουλμάνοι θεωρούσαν ότι κάποιος παραβαίνει κάποιον από τους άγραφους νόμους του Ισλάμ.

Θάνατος που εκτελείται δια αποκεφαλισμού, λιθοβολισμού ή εκτελεστικού αποσπάσματος και ακολουθείται από σταύρωση. Την ώρα , λοιπόν, που οι περισσότεροι μουσουλμάνοι είτε είναι φανατικοί είτε όχι, τάσσονται υπέρ της Σαρία, το Ισλάμ εξαπλώνεται στην Ευρώπη με γοργούς ρυθμούς και απειλεί τα δημοκρατικά καθεστώτα, αφού το Ισλάμ δεν την αποδέχεται και εφαρμόζει τις δικές του κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και εν γένει διοικητικές νόρμες.

Ταυτόχρονα, αρκετές οργανώσεις που ελέγχονται από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους κάνουν την εμφάνισή τους τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ προβάλλοντας με κάθε τρόπο το αίτημα τους για ανέγερση τζαμιών και εξάπλωση του Ισλάμ σε όλο τον πλανήτη.

Ποιες οι επιπτώσεις στη ζωή του δυτικού κόσμου;; 

Σύντομα θα το δούμε.

Πηγή: Επίκαιρα τεύχος 198

Μηνυτήρια αναφορά ΓΚΛΕΤΣΟΥ προς ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ!

1
ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Κ. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ
Του Απόστολου Γκλέτσου του Ευσταθίου και της Βασιλικής, Δήμαρχου Στυλίδας και Προέδρου του Πολιτικού Κόμματος με την επωνυμία «Τελεία» ο οποίος κατοικεί στην Στυλίδα του Νομού Φθιώτιδας.
ΚΑΤΑ
Του Ιωάννη Βαρουφάκη του Γεωργίου, κατοίκου Αθηνών τέως Υπουργού Οικονομικών της Ελλάδας.
Αξιότιμε κύριε Εισαγγελέα,
Κατά την άσκηση των καθηκόντων μου περιήλθαν εις γνώσει μου τα παρακάτω πραγματικά περιστατικά από τα οποία προκύπτει ότι ο ως άνω μηνυόμενος Ιωάννης Βαρουφάκης διέπραξε τα παρακάτω αναλυτικώς αναφερόμενα και τιμωρούμενα από το Νόμο Ποινικά αδικήματα.
Συγκεκριμένα ο ως άνω μηνυόμενος ανέλαβε καθήκοντα ως Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας στις 27 Ιανουαρίου του έτους 2015 στην Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα μετά τη νίκη στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 του πολιτικού κόμματος «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς» (γνωστότερος με το ακρωνύμιο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.).
Ο διορισμός του πραγματοποιήθηκε δυνάμει του υπ’ αριθμόν 25 Προεδρικού Διατάγματος περί Διορισμού Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως, Υπουργών, Αναπληρωτών Υπουργών και Υφυπουργών και αναρτήθηκε στο υπ’ αριθμόν 21/27.1.2014 Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ).
Α. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο ως άνω εναγόμενος επιδόθηκε σε μία άνευ προηγουμένου για την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό
2
εκστρατεία ενίσχυσης του προσωπικού του προφίλ δίδοντας ως Υπουργός πλέον της Ελληνικής Κυβέρνησης τρεις συνεντεύξεις τουλάχιστον την ημέρα σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης σε Ελλάδα και εξωτερικό, αναρτώντας σε προσωπικές του ιστοσελίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνεχώς κρίσεις, δηλώσεις και απόψεις, επιδιδόμενος σε συνεχείς υποσχέσεις, ατελείωτες ανεδαφικές δεσμεύσεις και εν συνεχεία – στο πλαίσιο της επονομαζόμενης «δημιουργικής ασάφειας», όρου που ο ίδιος εισήγαγε στη ζωή μας - σε χαρακτηριστικές και μνημειώδεις αντιφάσεις και αλλεπάλληλες αυτοδιαψεύσεις.
Επιπλέον ο μηνυόμενος με διάφορες στιλιστικές αλλά και ιδιόρρυθμες συμπεριφορές φρόντιζε να τραβά συνεχώς πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας είτε εμφανιζόμενος με ιδιαίτερα πουκάμισα και ενδυμασία που δεν συνάδουν σε Υπουργό Οικονομικών είτε οδηγώντας μηχανές είτε καθήμενος στα πατώματα .
Χαρακτηριστικές αντιφάσεις στη διάρκεια της υπουργικής του θητείας, εξαιτίας των οποίων εκτέθηκε τόσο ο ίδιος αλλά το σημαντικότερον εξέθεσε διεθνώς τη χώρα μας, είναι οι δηλώσεις που έκανε :
Α] σχετικά με το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής, και με το «κούρεμα» του χρέους της χώρας,
Β] για τη δόση των 7,2 δισεκατομμυρίων Ευρώ την οποία δεν ήθελε να πληρωθεί ,
Γ] για τη μείωση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) ενώ δεν υπήρχε συμφωνία για αυτό,
Δ] για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ) και την υποτιθέμενη κατάργησή του,
Ε] για το ενδεχόμενο ρήξης με τους εταίρους την οποία διακαώς επιθυμούσε να θέτει στο τραπέζι των συνομιλιών ως απειλή
ΣΤ}Οι δηλώσεις για το πόσο κοντά ευρίσκεται σε μια συμφωνία με αυτούς.
Θ] και φυσικά την θεωρία του Χαους που με περίσσια επιμονή υποστήριξε
3
Συγκεκριμένα ο μηνυόμενος καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας και σταδιοδρομίας του επί σειρά ετών ακόμα και πριν την υπουργοποίησή του επέδειξε μία αντιφατική, πολυμορφική και ετερόκλητη συμπεριφορά ως προς τις κομματικές και εν γένει πολιτικές πεποιθήσεις του αλλά και τις προθέσεις και τους σκοπούς του ενεργώντας τόσο ως ακαδημαϊκός καθηγητής, «αιρετικός» και απαισιόδοξος για το μέλλον και «αντιευρωπαϊστής» που έγινε διεθνώς γνωστός ως υποστηρικτής και θεωρητικός της άμεσης χρεωκοπίας (στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ) αλλά και παράλληλα λόγω των πολλαπλών διασυνδέσεων και γνωριμιών του ως σύμβουλος σε μεγάλες βιομηχανίες και επιχειρήσεις εξυπηρετώντας μεγάλα συμφέροντα και, βέβαια, ως στενός συνεργάτης του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γεωργίου Παπανδρέου από το 2003 μέχρι το 2006, ως φίλος του Αντρίκου Παπανδρέου και κουμπάρος του Νίκου Παπανδρέου, ως μάρτυρας υπεράσπισης της Μαργαρίτας Παπανδρέου στο δικαστήριο καταθέτοντας ότι δεν έχει καμία σχέση με λογαριασμό ύψους 500 εκατομμυρίων Ευρώ που φερόταν ότι της άνηκε στην Λίστα Λαγκάρντ και ως μάρτυρας κατηγορίας κατά του Πάνου Καμμένου σε μήνυση την οποία είχε υποβάλλει ο Αντρίκος Παπανδρέου για ύποπτες δωροδοκίες και συναλλαγές με τα τραπεζικά ασφάλιστρα δανειστικού κινδύνου (CDS)!!
Β. Το τι έκανε όμως στο παρελθόν δεν αποτέλεσε κίνδυνο για την χώρα, αλλά δυστυχώς, εξακολούθησε την ίδια συμπεριφορά και κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Υπουργός Οικονομιών και παρόλο που ρόλος του εκ της θέσεώς του ήταν εξ αρχής να έρθει σε διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας στο εξωτερικό και να πετύχει συμφωνία με τους δανειστές της χώρας μας ευρίσκοντας μία επιτυχημένη και βιώσιμη λύση για τον ελληνικό λαό, ως είχε υποσχεθεί και δεσμευτεί και ο ίδιος προσωπικά και η Κυβέρνηση που εκπροσωπούσε, παρόλα αυτά ποτέ δεν ανταποκρίθηκε ευπροσώπως στο έργο που είχε αναλάβει και το οποίο του είχε εμπιστευθεί η ίδια η βούληση του ελληνικού λαού δημιουργώντας τεράστια προσκόμματα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές της Ελλάδας, ερχόμενος σε διαρκή - αλλά ουδόλως προσοδοφόρο και επωφελή – προσωπική σύγκρουση με τους ομολόγους του υπουργούς και προκαλώντας με τη συμπεριφορά του την αμέριστη οργή και την απέχθεια αυτών δηλ των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης οι οποίοι εκφραζόντουσαν με
4
απαξιωτικά λόγια για αυτόν αλλά και για την Ελλάδα και καταστρέφοντας την αξιοπιστία της χώρας.
Συγκεκριμένα με συνεντεύξεις του στον Τύπο, σχεδόν ειρωνευόταν τους εταίρους για τις θετικές ή ανιδιοτελείς προθέσεις τους, ομολόγησε και μετά ανακάλεσε ότι ηχογραφούσε τα όσα συνέβαιναν στις συνεδριάσεις του «Eurogroup» για να αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών του, προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο κλονισμό στις σχέσεις εμπιστοσύνης με αυτούς, δήλωνε ότι δεν επιθυμεί να συντρώγει και να συνευρίσκεται με τους υπόλοιπους Υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης αλλά να περνάει χρόνο μόνος του κατά τα διαλείμματα των συνεδριάσεων δημιουργώντας ειρωνικά αλλά και υβριστικά σχόλια διεθνώς καθώς και εκνευρισμό στους ομολόγους του και εντεύθεν τριγμούς στην πορεία αλλά και προσδοκία μίας επωφελούς για την Ελλάδα συμφωνίας και εν γένει με κάθε αφορμή και σε κάθε δήλωσή του δημιουργούσε αντιφατικά συναισθήματα «ροκανίζοντας» στην ουσία ο ίδιος τα θεμέλια μίας ενδεχόμενης συμφωνίας.
Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα οι συνάδελφοί του Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης λόγω της στάσης του να φτάσουν στο σημείο να τον αποκλείουν από κρίσιμες για το μέλλον της χώρας συνεδριάσεις και, βέβαια, να δηλώνουν επισήμως ότι ουδόλως εμπιστεύονται τον μηνυόμενο καθώς και ότι ο τελευταίος εξαιτίας της εριστικής και αδόκιμης συμπεριφοράς του αναστέλλει δραματικά την πρόοδο των διαπραγματεύσεων, δεδομένου ότι δεν είναι καθόλου πρόθυμος ούτε συναινετικός στο να βρει εποικοδομητικές λύσεις που επιτέλους θα επιλύουν το τεράστιο πρόβλημα της Ελλάδας και να απαιτήσουν εν τέλει την αποβολή του από τις διαπραγματεύσεις όπερ και εγένετο.
Γ. Παράλληλα καθ’ όλο το χρονικό διάστημα της θητείας του στο Υπουργείο Οικονομικών ο μηνυόμενος με την άκρως προκλητική συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα προκαλεσε δεκάδες ατιμωτικά δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο που αμαύρωναν και συνεχίζουν να αμαυρώνουν την διεθνή εικόνα της χώρας μας με τεράστιο αντίκτυπο στην πορεία των διαπραγματεύσεων της Κυβέρνησης στο εξωτερικό καθώς και στην ομαλή εξέλιξη της χρηματοπιστωτικής ικανότητας και ρευστότητας της χώρας μας, όπως, δυστυχώς, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο αποδείχθηκε.
5
Η παραπάνω εριστική, και δυσμενέστατη για τα συμφέροντα της χώρας μας συμπεριφορά του μηνυόμενου αποτυπώθηκε και στην επιμονή του για την μη πληρωμή της δόσης του δανείου της χώρας μας προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η οποία κατέστη μονόδρομος με την παρελκυστική πολιτική που ακολούθησε και έτρωσε ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη των εταίρων στην Ελληνική Κυβλερνηση και Πολιτεία αφού εξήντλησε τα χρηματικά αποθεματικά της χώρας εκθέτοντας τη σε τεράστιο κίνδυνο εσωτερικό και εξωτερικό. Στην συνεχεία με εισήγησή του για διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, εξαιτίας του οποίου – και παρόλες τις παντελώς ψευδείς, ως περίτρανα αποδείχθηκε, διαψεύσεις του - οι Τράπεζες έκλεισαν και επιβλήθηκε στην χώρα μας έλεγχος κεφαλαίου («capital control») με ανυπολόγιστες συνέπειες στην οικονομία, στις επιχειρήσεις αλλά και σε κάθε οικογένεια από τη μία έως την άλλη άκρη της Ελλάδας και οδήγησε την κυβέρνηση υπό την απειλή του GREXIT στην υπογραφή μίας εξοντωτικής και ταπεινωτικής συμφωνίας.
Ο ίδιος πρεσβευτής της θεωρίας του εκβιασμού των εταίρων υποστήριξε απροκάλυπτα ότι το ενδεχόμενο χρεωκοπίας της Ελλάδας θα <<τρομάξει>> τους εταίρους με τον Αρμαγεδώνα που θα προκαλούσε και θέλησε να κάνει την οικονομική του θεωρία πράξη, αποτυγχάνοντας όμως παταγωδώς, και παραλίγο να προκαλέσει άτακτη χρεωκοπία της χώρας εξ αιτίας του λεγόμενου BANK RUN που συνέβη συνεπεία των συνεχών αστοχιών, αλλά κυρίως προκάλεσε και το ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ των δανειστών εις βάρος της χώρας μας δυνάμει του οποίου δόθηκαν πέντε ημέρες καιρός να υποβάλλουμε και να συμφωνήσουμε σε δυσμενέστατες προτάσεις εις βάρος του Ελληνικού Λαού και τις οποίες ουδέποτε δεν θα είχε χρειαστεί να συνυπογράψουμε εάν εκείνος με την συμπεριφορά του δεν εξέθετε την χώρα σε κίνδυνο και ανυποληψία.
Όπως προαναφέραμε όλα αυτά επακολούθησαν, αφού προηγουμένως με τη στάση του ο μηνυόμενος είχε κυριολεκτικά «στραγγίξει» τα αποθεματικά της χώρας μας αναλώμενος σε συνεχείς άνευ ουσίας διαπραγματεύσεις, στις οποίες όταν έφθανε η ώρα να καταλήξει, απέρριπτε τις προτάσεις τις οποίες ο ίδιος προηγούμενα είχε προτείνει!!!
6
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός όταν δημοσιογράφοι ρωτούσαν τους ομολόγους του, τι σας λέει ο κ Βαρουφάκης εκείνοι απαντούσαν ειρωνευόμενοι ότι κάνει διάλεξη.
Και μάλιστα αυτό γινόταν, ενώ κάθε φορά επιβεβαίωνε ψευδώς τους πολίτες αλλά και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα ότι οι διαπραγματεύσεις προχωρούν καλώς και με επιτυχία και ότι σύντομα η συμφωνία θα επιτευχθεί, δημιουργώντας φρούδες ελπίδες και ψευδείς προσδοκίες στον πολύπαθο ελληνικό λαό μέσω του έντυπου αλλά και ηλεκτρονικού τύπου αλλά και μέσω δικών του αναρτήσεων στις προσωπικές του ιστοσελίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να διαψεύδεται κάθε φορά στη συνέχεια αναπόφευκτα και πανηγυρικά από τις επελθούσες εξελίξεις οι οποίες προκάλεσαν τεράστια οικονομική ζημία και στασιμότητα στο εσωτερικό αλλά και τα αντίποινα τα οποία εκφράστηκαν με την μορφή τελεσιγράφου από τα κράτη του εξωτερικού που μας εχουν δανείσει δις ευρώ!!
Χαρακτηριστική δε της επικίνδυνης και άστοχης πολιτικής που ακολούθησε ήταν ότι κατά την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015, όταν ο μηνυόμενος συνυπέγραψε και υπέβαλε μετά από διαπραγμάτευση συμφωνία «γέφυρα», για την παράταση της αξιολόγησης του προγράμματος της ελληνικής οικονομίας έως το τέλος Ιουνίου 2015, αλλά ΔΕΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕ τα απαιτούμενα χρήματα για την πληρωμή των δόσεων προς το ΔΝΤ που θα ωρίμαζαν έως το τέλος Ιουνίου με αποτέλεσμα αφού στράγγιξε κυριολεκτικά τα ταμεία να φθάσει στις 30 Ιουνίου 2015 και να μην πληρωθεί η δόση του δανείου της Ελλάδας στο ΔΝΤ γεγονός που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις με κύριο αποτέλεσμα τον τερματισμό της παροχή ρευστότητας στις τράπεζες και την ομαδική ανάληψη των καταθέσεων που οδήγησε τις τράπεζες σε capital control!
Αντίθετα ο μηνυόμενος, την 20 Φεβρουαρίου, συμφώνησε στην επιστροφή των χρημάτων του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ύψους 10 δισεκατομμυρίων Ευρώ αλλά και των 1,7 δισεκατομμυρίων Ευρώ, τα οποία βάσει των συμφωνιών ανήκαν στην Ελλάδα!!! αφήνοντας τελείως «ξεκρέμαστη» και εκτεθειμένη την χώρα μας, και τα οποία χρήματα όλως παρανόμως επέστρεψε στους
7
δανειστές μόνο με την υπογραφή του, χωρίς να έχει την πολιτική νομιμοποίηση να πράξει κάτι τέτοιο.
Δ. Οι ως άνω συμπεριφορές, στις οποίες υπέπεσε ο μηνυόμενος, προκαλώντας ανυπολόγιστη και ανεπανόρθωτη ζημία και βλάβη στον ελληνικό λαό και οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν σε εκ μέρους του σε χρηστή ενάσκηση των καθηκόντων του ως Υπουργός Οικονομικών, έφεραν την Ελλάδα σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, στη χείριστη οικονομική θέση της μεταπολιτευτικής της ιστορίας.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Υπουργός Οικονομικών ο μηνυόμενος αντί να επιτελέσει το καθήκον του και να οδηγήσει τη χώρα μας στην πλέον βιώσιμη, αξιοπρεπή και συμφέρουσα οικονομική συμφωνία με τους εταίρους, όπως άλλωστε είχε εκ προοιμίου δεσμευτεί, οδήγησε τον ελληνικό λαό σε εξαιρετικά μεγάλη οικονομική καταστροφή, αφού εξέθεσε με την προκλητική συμπεριφορά του, το Ελληνικό Κράτος και προκάλεσε αντίποινα με την μορφή τελεσιγράφων.
Επιπλέον πλήρης απόδειξη για την εγκληματική τιμωρούμενη και ποινικά αξιολογήσιμη συμπεριφορά του είναι το γεγονός ότι σε πέντε ημέρες η Ελληνική Κυβέρνηση χωρίς τον μηνυόμενο έκλεισε συμφωνία που ο μηνυόμενος δεν κατέληξε μετά από 5 μηνες με όρους όμως εξαιρετικά δυσβάσταχτους από αυτούς που ήταν στην αρχή του πενταμήνου και τους οποίους είχε σχεδόν συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση,
Ε. Επειδή σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 141 του ΠΚ όποιος με πρόθεσή του και με οποιεσδήποτε ενέργειες εκθέτει το ελληνικό κράτος ή σύμμαχό του ή κατοίκους τους σε κίνδυνο αντιποίνων, όπου αντίποινα εννοείται κάθε αρνητική συμπεριφορά ακόμα και η λήψη οικονομικών μέτρων εναντίον της χώρας ή εκθέσει σε κίνδυνο διατάραξης φιλικές σχέσεις του ελληνικού κράτους ή συμμάχου του με ξένο κράτος, τιμωρείται με φυλάκιση τριών μηνών μέχρι τριών ετών. Αν δε τα αντίποινα επήλθαν πραγματικά εξαιτίας των ενεργειών του, όπως στην προκειμένη περίπτωση, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών έως πέντε ετών.
8
Επειδή η συμπεριφορά του μηνυόμενου προκάλεσε διατάραξη των σχέσεων με τα υπόλοιπα φιλικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία μαζί με τη χώρα μας αποτελούν Οικονομική και Πολιτική Ένωση ιδιαίτερα σημαντική για τα συμφέροντα της χώρας μας και παράλληλα λόγω μη επίτευξης συμφωνίας στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους - παρόλες τις δεσμεύσεις, τα ψέματά του, τις αντιφάσεις του και τις διαψεύσεις του - και λόγω του κλίματος δυσπιστίας που ο ίδιος με τις ενέργειές του «καλλιέργησε» απέναντι στη χώρα μας, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε πολύ μεγάλη, πρωτοφανή για την ιστορία της, οικονομική καταστροφή. Ήδη δε μας έχει προκληθεί τεράστια ζημία, και η χώρα μας εισήλθε σε ανυπολόγιστη ύφεση μετά από ανάπτυξη που κατάφερε με αιματηρή λιτότητα και αναγκάστηκε να λάβει μέτρα δεκάδων πλέον δις ευρώ για να πετύχει την μη έξοδο από το ευρώ
Επειδή, εν όψει όλων των προεκτεθέντων, ο ως άνω μηνυόμενος Ιωάννης Βαρουφάκης με την εξαιρετικά δυσμενή του συμπεριφορά κινούμενος από δόλο ή βαριά αμέλεια εξέθεσε το ελληνικό κράτος και τους πολίτες του σε αρνητική συμπεριφορά τρίτων κρατών και σε λήψη οικονομικών μέτρων εναντίον της χώρας και με τις ενέργειές του διατάραξε τις φιλικές σχέσεις του ελληνικού κράτους με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκαλώντας τεράστια βλάβη στην οικονομική ζωή της Ελλάδας και βλάπτοντας απόλυτα και αναντίρρητα τα νόμιμα συμφέροντα της χώρας μας.
Για όλους τους παραπάνω αναφερομένους λόγους
και με τη ρητή επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός μας
ΑΙΤΟΥΜΕΘΑ
Να ασκηθεί ποινική δίωξη σε βάρος του μηνυομένου και να τιμωρηθεί παραδειγματικά για το ως άνω αδίκημα καθώς και για όσα τυχόν διαπιστωθούν από Εσάς και όσα τυχόν προκύψουν από την έρευνα που Εσείς θα διατάξετε.
9