Ελληνική διασπορά και ναυτιλία μπορούν να στηρίξουν την Ελλάδα

Του Μηνά Τσαμόπουλου

Η συνέχιση της εκκρεμότητας όσον αφορά την υπόθεση διερεύνησης από τις Υπηρεσίες της Γενικής Διευθύνσεως Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του ελληνικού θεσμικού φορολογικού πλαισίου για την ελληνική ναυτιλία, που εκπροσωπεί το 50% του κοινοτικού στόλου επιτείνει την αβεβαιότητα και θέτει σε κίνδυνο τη μισή ναυτιλία της Ευρώπης. Το θέμα του τρόπου φορολόγησης της ναυτιλίας απασχολεί και την κοινή γνώμη. Ακούγονται πολλά, τα οποία όμως δεν δίνουν μία ξεκάθαρη εικόνα με αποτέλεσμα η ναυτιλία να έχει εν μέρει στοχοποιηθεί αν και αποτελεί τον βασικότερο πυλώνα της ελληνικής οικονομίας.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία «οι εισροές από τη ναυτιλία στο ισοζύγιο πληρωμών ανέρχονται περίπου στα 136 δισεκατομμύρια ευρώ για τα έτη 2007-2016. Δηλαδή, 16% περισσότερο από τον άλλο σημαντικό οικονομικό τομέα, τον τουρισμό, ο οποίος συνεισέφερε περίπου 117 δισεκατομμύρια ευρώ κατά την ίδια δεκαετία».

Τη δική του οπτική γωνία για τη συγκεκριμένη υπόθεση αλλά και για τον τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης δίνει ο Μανώλης Βορδώνης ένα από τα εξέχοντα στελέχη, επί 45 χρόνια, της ελληνικής και παγκόσμιας ναυτιλιακής βιομηχανίας, με έντονη δραστηριότητα σε διεθνείς οργανισμούς και δομικό στέλεχος της ναυτιλιακής εταιρείας-κολοσσού Thenamaris.

Μια άποψη που εκφράζει είναι ότι «η φορολογία των επιχειρήσεων και των πολιτών είναι μόνο ένας από τους τρόπους άντλησης χρημάτων, για την χρηματοδότηση του δημόσιου μηχανισμού διαχείρισης της χώρας καθώς και των υποδομών κοινωνικής ωφέλειας, όπως τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι υποδομές ασφάλειας, ο στρατός κλπ.

Ας θυμηθούμε τις παλιές εποχές που οι εύποροι πολίτες της Δημοκρατίας των Αθηνών χρηματοδοτούσαν την κατασκευή, την συντήρηση και την επάνδρωση μιας τριήρους, ενώ με προσωπικό ενδιαφέρον, αγάπη και αισθητική ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιος θα κατασκευάσει το ωραιότερο και ισχυρότερο μέρος του τοίχους του Θεμιστοκλή. Κι αργότερα σε άλλες εποχές, πως οι ευπατρίδηδες Έλληνες του μητροπολιτικού κέντρου, αλλά και της μεγάλης εθνικής μας διασποράς συνέβαλαν με ευαγή ιδρύματα στην δημιουργία των αναγκαίων μας κοινωνικών υποδομών με τα νοσοκομεία, τις βιβλιοθήκες, τα σχολεία, ακόμη πολεμώντας και προσωπικά σαν καπεταναίοι, όταν ο εμπορικός μας στόλος της ελληνικότητας εξασφάλιζε τον αγώνα για την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό.

Κάπως έτσι λοιπόν πέραν από την απλή φορολογία, η μεγάλη Ελλάδα της ναυτοσύνης και της διασποράς υπήρξε ανέκαθεν ουσιαστικός παραστάτης της χώρας σε δύσκολες ώρες» και προσθέτει: «Είναι θέμα ψυχολογίας, στάσης και σχέσεων να επαναλαμβάνεται και επαυξάνεται η ίδια ουσιαστική για τον τόπο στήριξη μέσα από τα σύγχρονα σχήματα της δίκης μας εποχής. Ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, με συγκεκριμένο σκοπό έκδοσης, για την υγεία, την άμυνα, την παιδεία, την αποτροπή της περαιτέρω περικοπής των συντάξεων και κάποιο βάθος χρόνου για να καρπίσει η προσπάθεια, θα μπορούσε παρά το οικονομικό τους, βραχυπρόθεσμο ρίσκο, να κινήσει το συναίσθημα, το κίνητρο την αντίληψη του κοινού σκοπού και μια συνοδοί πορείας για την αναγέννηση της πατρίδας».

Όσον αφορά στο θέμα του φορολογικού πλαισίου, τονίζει: «Πρόκειται για ένα σύνθετο θέμα το οποίο δεν επιδέχεται λύσεις απλοϊκές . Η ΕΕ έχει ως σκεπτικό ότι δεν αρκεί το taxtonnage, η παγία καταβολή φόρου από τις ναυτιλιακές εταιρείες, κάτι που ισχύει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες κάποιες από τις οποίες έχουν ευνοϊκότερο από την Ελλάδα πλαίσιο για τη ναυτιλία τους. Οι Ευρωπαίοι σκέφτονται «τι λες; Με ένα πάγιο ετήσιο τέλος θα την γλιτώσεις και δεν θα φορολογηθείς πάνω στο εισόδημα που παράγει το πλοίο; Καλούν την κυβέρνηση να φορολογήσει στην Ελλάδα τον ναύλο-το έσοδο, αν και δεν το παρήγαγε η ναυτιλιακή εταιρεία στην Ελλάδα αλλά απλά και μόνο γιατί κάποιος έχει ένα γραφείο στην Ελλάδα.

Ξεχνούν ότι ο τζίρος δεν πραγματοποιήθηκε σε ευρωπαϊκά χωρικά ύδατα, ενώ η εταιρεία έχει πληρώσει κανονικότατα τους φόρους στο εξωτερικό».

Ο Μανώλης Βορδώνης κάνει λόγο για μια υπέρ απλουστευμένη αντιμετώπιση από την Ευρώπη, ενός πολυδιάστατου σύνθετου θέματος: «Πρόκειται για ένα απλοϊκό μοντέλο αυτό που έχουν στο μυαλό τους οι ευρωπαίοι για τη ναυτιλία. Στην ουσία μοιάζει να μην κατανοούν την "εκ της φύσεως και των πραγμάτων ιδιοσυγκρασίας της διεθνούς ναυτιλίας των ελεύθερων θαλασσών.

Είναι διαφορετικό θέμα ο τζίρος μίας βιομηχανικής μονάδας η επιχείρησης εντός των συνόρων μιας συγκεκριμένης χώρας, και είναι τελείως διαφορετική η έννοια του τζίρου και των ζημιών ή κερδών, που πραγματοποιεί ένα πλοίο το οποίο παράγει την δικιά του προστιθέμενη αξία και έργο, μακριά από συγκεκριμένες στεριές και χώρες, ταξιδεύοντας στις διεθνής θάλασσες και τους ανοικτούς ελεύθερους ωκεανούς.

Έτσι αν φόρος είναι η συνεισφορά του πολίτη μιας χώρας στο κοινό ταμείο για την χρηματοδότηση των εθνικών υποδομών διοίκησης και κοινωνικής πρόνοιας, αναλογικά με τα εισοδήματα που αυτός παράγει και την χρήση των υποδομών που αυτός προκαλεί, τότε είναι εύλογο το ερώτημα, για το πόσο και πού θα πρέπει ένα πλοίο να καταβάλει φόρο για τον ναύλο που αυτό παρήγαγε μακριά από κάθε εθνικό σύνορο και χωρίς να χρησιμοποιήσει η επιβαρύνει καμία εθνική υποδομή και πόρο.

Και βέβαια, σε όλα τα μέρη του κόσμου, ο φόρος τελικά υπολογίζεται με βάση το κέρδος ενός πολίτη η επιχείρησης και μάλιστα τα καθαρά κέρδη. Τίθεται λοιπόν επιτακτικά το θέμα, τι πάει να πει κέρδη στον σύνθετο επιχειρηματικό χώρο της διεθνούς ναυτιλίας και των ελεύθερων θαλασσών. Είναι τόσο σύνθετο να συνάγει κανείς το καθαρό κέρδος της διαχείρισης ενός πλοίου, που κατασκευάστηκε στο οικονομικό και φορολογικό περιβάλλον μιας χώρας, εισπράττει έσοδα από εταιρείες και χώρες του κόσμου, πληρώνει δαπάνες παντού, έχει να πληρώσει τοκοχρεολύσια για την χρηματοδότηση του και είναι αδύνατον να εκτιμήσει οποιαδήποτε έννοια αποσβέσεων, με δεδομένες τις τεράστιες διακυμάνσεις της αξίας του σαν επενδυτικό αντικείμενο.

Κ

αι το θέμα αυτό των αξιών των πλοίων στις διαφορετικές στιγμές της ζωής και του κύκλου τους, αν θελήσουμε να εκτιμήσουμε το εύλογο και δίκαιο φόρο μεταβίβασης ωμή κληρονομιάς οι οποίος επιτακτικά συζητείται από τις ευρωπαϊκές αρχές τελευταία» και συνεχίζει: «Ένα πλοίο υπό ελληνική σημαία θεωρείται μια επένδυση στη χώρα μας, κεφαλαίων από το εξωτερικό. Χρόνια τώρα το φορολογικό καθεστώς ορίζεται από συνταγματικά κατοχυρωμένους νόμους που με ευστοχία έχουν προσαρμοστεί στον κυριολεκτικά υπέρ-τοπικό χαρακτήρα της διεθνούς ναυτιλίας. 

Είναι ένα κεφάλαιο της αλλοδαπής το οποίο επενδύεται και φιλοξενείται στην Ελλάδα, το βαπόρι το οποίο ναυπηγήθηκε, κτίστηκε στην Κίνα, το οποίο όταν παλιώσει θα πάει για παλιοσίδερα στο Πακιστάν. Ένα πλοίο παραλαμβάνει φορτίο στο εξωτερικό, στην Κίνα για παράδειγμα για να το μεταφέρει στην Αμερική. Το φορτίο του φορολογείται τόσο στη χώρα από την οποία το παραλαμβάνει όσο και στη χώρα όπου το παραδίδει. Αποπλέει το καράβι και κάθε ημέρα που ταξιδεύει στις διεθνείς θάλασσες βγάζει λεφτά. Σε ποιόν λοιπόν θα πρέπει να πληρώνει φόρο το πλοίο, όπως ζητούν οι Ευρωπαίοι;

Το βαπόρι όμως δεν είναι απλοϊκά ο ιδιοκτήτης του. Το βαπόρι είναι μια παραγωγική μονάδα, είναι μία επένδυση. Τη στιγμή που γινόταν η επένδυση πλήρωσε φόρους. Έχει πληρώσει φόρο για να ναυπηγηθεί, πληρώνει φόρο στον τόπο που φορτώνει και παραδίδει το φορτίο. Που πρέπει να πληρώσει φόρο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού» και προσθέτει:

«Τα μερίσματα που είναι κέρδη τα οποία θα εισαχθούν στην Ελλάδα και θα επενδυθούν στην ελληνική οικονομία, έτσι και αλλιώς θα συμβάλλουν ουσιαστικά στο φορολογικό εισόδημα της χώρας. Πώς θα φορολογήσεις όμως την πώληση του πλοίου που ανήκει σε μία διεθνή εταιρεία και έχει σαν διαχειριστική και μόνο βάση την Ελλάδα; Σε ποια χώρα θα φορολογηθεί και σε ποια αξία; Θα το πουλήσεις στην Αγγλία, σε ρωσικά συμφέροντα. Σε ποιόν θα πληρώσει φόρο; Δεν ξέρουν να σου απαντήσουν στο ερώτημα αυτό.

Όσο αφορά το τραπεζικό σύστημα και τη ναυτιλία, ο Μανώλης Βορδώνης αναφέρει: «Οι Έλληνες πλοιοκτήτες πιστεύουν αυτό που κάνουν και για αυτό, παρά τη βαθειά κρίση και ύφεση, δουλεύουν Απορροφώντας τεράστιες ζημιές και χρηματοδοτώντας τις εταιρείες τους από παλιότερα αποθέματα καλύτερων εποχών. Η διεθνής ναυτιλία κρατιέται στα πόδια της γιατί όλο το σύστημα της, τράπεζες, ναυπηγεία, ναυλωτές, κράτη, φορτωτές, η κοινωνία χρειάζεται να τη στηρίζει ώστε να επιβιώνει και να εκτελεί το ζωτικό για τις οικονομίες και κοινωνίες ρόλο της. Τα πλοία που έχουν δώσει οι εταιρείες ως εγγύηση έχουν υποτιμηθεί κατά πολύ. Αν οι τράπεζες αναγνωρίσουν το πόσο υποτιμημένα είναι τα περιουσιακά τους στοιχεία που τους έχουν δοθεί ως εξασφαλιστικά των δανείων τότε θα καταρρεύσει το σύστημα.

Για παράδειγμα για ένα πλοίο που άξιζε 100 εκατ. δολάρια, τα 80 εκατ. τα έδωσε η τράπεζα και τα 20 εκατ. ο πλοιοκτήτης. Τώρα που το πλοίο μπορεί να αξίζει 30 εκατομμύρια, αυτή η υποτίμηση κατά 70 εκατομμύρια πού θα καταγραφεί;» τονίζει και καταλήγει:

«Να σημειωθεί ότι η κατάσταση αυτή δεν χαρακτηρίζει μόνο τον τομέα της ναυτιλίας. Μετά την περίοδο της ανεδαφικής υπερ ευφορίας, πριν την κατάρρευση των οικονομιών με το Lehman collapse τo 2008, στους περισσότερους τομείς της διεθνούς οικονομίας έγιναν αλόγιστες περιττές υπερεπενδύσεις.

Τοποθετήθηκαν κεφαλαία που έχουν δημιουργήσει έναν τεράστιο υπερπληθωρισμό όλων των οικονομικών μεγεθών, σε επίπεδα πολλών τρισεκατομμυρίων, ή και τετράκις εκατομμυρίων στο real estate, στα services , στην παραγωγή των πρώτων υλών στα ναυπηγεία κλπ. Και δίπλα σε αυτά δημιούργησαν την τεράστια υπερπροσφορά tonnage και πλοίων στον χώρο της ναυτιλίας.

Ο μόνος τρόπος να εξυγιανθεί η παγκόσμια οικονομία είναι μέσω ενός μεγάλου κουρέματος σε όλον αυτόν τον υπερδανεισμό και στην πληθώρα των οικονομικών κλάδων. Θα πρέπει να ευθυγραμμισθούν οι αξίες που έχουν γραφτεί στα βιβλία των χρηματοδοτήσεων και των collaterals με την πραγματική σημερινή αξία των περιουσιακών στοιχείων που έχουν δοθεί ως εγγύηση. Αυτό όμως είναι όμως μία απόφαση γενικευμένη, μεγάλης κλίμακας που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως HYPER POLITICAL, HYPER ECONOMICAL, HYPER ENVIROMENTAL, HYPER SOCIAL... Θα δούμε τι μας ξημερώνει».

Η Οριάνα Φαλάτσι, η απειλή του Ισλάμ και η μετατροπή της Ευρώπης σε ‘Ευράμπια’

Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001.

Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων».

Διαβάστε εδώ

Σπουδαίο νέο σε μνημονιακές εποχές! Έτσι θα είναι η ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη: Εκπληκτικό ντιζάιν, πολύ γυαλί… ...

Η αποκλειστική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος οδηγεί στην αποπεράτωση του κτιρίου Β και την ολοκλήρωση της πλήρους ανακαίνισης της Εθνικής Πινακοθήκης – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.

Το κτίριο Β θα ονομαστεί Πτέρυγα «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» της Εθνικής Πινακοθήκης-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου και θα φιλοξενεί τις μόνιμες συλλογές ζωγραφικής της *. Η επέκταση των εκθεσιακών χώρων της ΕΠΜΑΣ θα επιτρέψει την έκθεση 1000 και πλέον έργων από τους πλούσιους θησαυρούς των συλλογών του Μουσείου έναντι των 400 έργων που παρουσιάζονταν στο παλαιό κτίριο της ΕΠΜΑΣ. Το έργο προβλέπεται να έχει ολοκληρωθεί στις αρχές του 2019.

Διαβάστε εδώ

Ανις: Η Ιρακινή πριγκίπισσα που τη διεκδίκησαν 150 άνδρες και 12 αυτοκτόνησαν επειδή τους απέρριψε [εικόνες] Πηγή: Ανις: Η Ιρακινή πριγκίπισσα που τη διεκδίκησαν 150 άνδρες και 12 αυτοκτόνησαν επειδή τους απέρριψε [εικόνες]

Η Άνις Οντ Ντόουελ ήταν η πιο περιζήτητη Ιρακινή πριγκίπισσα του 19ου αιώνα στο Ιράκ και παρ΄όλο που δεν ήταν καθόλου εντυπωσιακή, η  ίδια κατάφερε να κάνει εκαντοντάδες άνδρες να θέλουν να την παντρευτούν μόνο και μόνο από το μυαλό της ( ε και τα πλούτης της).

Η ίδια μάλιστα είχε τόσο πέραση στο άλλο φύλο που μερικοί άντρες έφτασαν ακόμη και στην αυτοκτονία μετά την απόρριψή της.

Η Ανις, παρ΄όλο που δεν ήταν καθόλου όμορφη αντικειμενικά, καταγόταν από βασιλική οικογένεια και ήταν γαλαζοαίματη. Η περιουσία της οικογένειάς της ήταν τεράστια, αλλά εκτός αυτού η πριγκίπισσα ήταν από τις ελάχιστες μορφωμένες γυναίκες της εποχής στο Ιράκ.

Η ίδια ήταν τόσο έξυπνη και ικανή που η οικογένειά της την συμβουλευόταν σε θέματα διακυβέρνησης και διαχείρισης πόρων από μικρή ηλικία.

Ιδιαίτερη ικανότητα είχε στην διπλωματία, καθώς χάρη στο λέγειν και την ικανότητά της να λύνει διαφωνίες με ειρηνικό τρόπο είχαν αποφευχθεί πολλές πολεμικές συγκρούσεις.

Ο πλούτος και η εξυπνάδα της ήταν, λοιπόν, τα δύο σημαντικότερα χαρακτηριστικά που την έκαναν και τόσο περιζήτητη στο ανδρικό φύλο.

Η ιστορία μάλιστα αναφέρει πως όταν έφτασε σε ηλικία γάμου την διεκδίκησαν τουλάχιστον 150 μνηστήρες από τα γύρω βασίλεια, ενώ από αυτούς που απέρριψε οι 13 αυτοκτόνησαν επειδή ακριβώς δεν την έκαναν γυναίκα τους.

Εν τέλει, ο εκλεκτός της καρδιάς της ήταν ο βασιλιάς της Περσίας Nasser al-Din Shah Qajar ο οποίος είχε και πολλές άλλες γυναίκες καθώς η παράδοση και η θρησκεία τους το επέτρεπε. Παρόλα αυτά η Άνις ήταν η αγαπημένη του σύζυγος και είχε την πρωτοκαθεδρία σε σχέση με τις υπόλοιπες.

Πηγή: Ανις: Η Ιρακινή πριγκίπισσα που τη διεκδίκησαν 150 άνδρες και 12 αυτοκτόνησαν επειδή τους απέρριψε [εικόνες] | iefimerida.gr 

Δελτίο τύπου 20-06-2017 του ΑΑΣΤ.

Το βρήκαμε και δημοσιευούμε, για τη τιμή του υγιούς ελληνικού τεκτονισμού που τιμάει τη δημοκρατία και τη πατρίδα, αλλά και για καταδίκη του εγωισμού που μόνο ζημιές έφερε στο τόπο μας

Ο Λένιν ήταν Γερμανός πράκτορας;

Διαβάστε εδώ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ

Μας αρέσει να ακούμε όσους έχουν κάτι πραγματικά να μας πουν. Εκείνους που μπορεί να μην γνωρίζεις, εκείνους που εάν η ίδια η ζωή δεν τους φέρει στον δρόμο σου μπορεί να μην μάθεις τίποτε για αυτούς. Μπορεί να ταυτίζεσαι απόλυτα με τις απόψεις τους ή να μην συμφωνείς καθόλου, σίγουρα όμως υπάρχουν κάποιοι που αξίζει να ακούσεις!

Από ανθρώπους απλούς που προσπαθούν να φτιάξουν την ζωή τους, νέους και μεγαλύτερης ηλικίας μέχρι και διάσημους στο είδος τους αλλά όχι στα τηλεοπτικά δίκτυα. 

Με βάση αυτήν ακριβώς την σκέψη και επιθυμία πριν λίγες ημέρες βρεθήκαμε στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Εκεί συναντήσαμε την κ. Μαρία Ευθυμίου (Αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών που διδάσκει «Παγκόσμια Ιστορία» και «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού»), η οποία και δέχθηκε να μας παραχωρήσει μία συνέντευξη για το πως βλέπει και κρίνει τα όσα διαδραματίζονται αλλά και για το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ως λαός για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.

Ποια είναι η γνώμη σας για ο,τι διαδραματίζεται στην ελληνική κοινωνία;

Νομίζω ότι είναι η μία μοιραία περίοδος για την Ελλάδα και κατά την κρίση μου θα οδηγηθούμε σε ανήκεστες εξελίξεις. Ήδη έχουμε οδηγηθεί σε ανήκεστες, μη αναστρέψιμες δηλαδή, εξελίξεις.

Θεωρείτε ότι, προφανώς, όλα αυτά που σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, προέρχονται από λάθος χειρισμούς του παρελθόντος. Ωστόσο θα μπορούσαμε να έχουμε διδαχθεί από το παρελθόν και να μην είχαμε φτάσει, εδώ που φτάσαμε τελικά;

Απολύτως. Όχι μόνο το πρόσφατο αλλά και το βαθύτερο παρελθόν, αλλά δεν το έχουμε αξιοποιήσει. Ούτε και τώρα αυτή την στιγμή που μιλούμε το αξιοποιούμε κάνοντας όλο και βαθύτερα λάθη κάθε στιγμή που περνάει.

Επειδή αναφέρατε ότι είναι μη αναστρέψιμο, δεν υπάρχει κάτι, που κατά τη γνώμη σας, να μπορούσε να πράξει η κοινωνία μας;

Πάντα υπάρχουν περιθώρια δράσεως αλλά δε νομίζω ότι θέλουμε να δράσουμε. Είμαστε αποφασισμένοι να πεθάνουμε. Νομίζω ότι με ηδονικό τρόπο παρακολουθούμε την καταστροφή μας. Είμαστε μία αυτοκτονική κοινωνία και σε αυτό είμαστε συνεπείς.

Θεωρείτε ότι αυτή την στιγμή υπάρχει μία κόντρα Ανατολής-Δύσης, Ελλάδας-Ευρώπης;

Κοιτάξτε, οι Έλληνες είχαν πάντοτε διττά αισθήματα ως προς την Ευρώπη. Από την μία την θαυμάζουν και από την άλλη τη μισούν. Πρόκειται για μία 1.000 χρόνων κατάσταση. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν με εξέπληξε, δηλαδή το ότι το 60% του ελληνικού λαού δεν ήθελε την Ευρώπη, ενώ θέλει τα χρήματά της και ενώ θέλει να λέγεται Ευρωπαίος. Αυτό είναι μία σχιζοφρενική κατάσταση που την έχουμε 1.000 χρόνια και την τηρούμε με συνέπεια. Νομίζω ότι είναι στις παραδόσεις του ελληνικού λαού, όπως το τσουρέκι το Πάσχα και οι κουραμπιέδες τα Χριστούγεννα και επομένως πρέπει να το τηρούμε, αφού είναι παράδοση.

Όσον αφορά ό,τι διαδραματίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο, για παράδειγμα η εκλογή του Trump, που πιστεύετε ότι οδηγούμαστε;

Αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι. Δημοκρατίες υπάρχουν, συνεπώς θα αλλάζουν τα πρόσωπα. Το ότι είναι μία μεταβατική εποχή είναι φανερό και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι μπορεί να συμβεί. Μόνο η απόσταση του χρόνου σου δίνει την πολυτέλεια να καταλάβεις τι συμβαίνει.

Δεν ανησυχώ ιδιαιτέρως γιατί νομίζω ότι η Ευρώπη έχει ακόμη δυνάμεις. Ο Δυτικός κόσμος έχει ακόμη δυνάμεις. Εγώ ανήκω στον Δυτικό κόσμο, δεν ανήκω στον Ανατολικό. Επομένως εύχομαι να βρεθούν λύσεις από αυτές που μου ταιριάζουν. Αυτές που μου ταιριάζουν είναι η δυτική δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, η ελευθεροτυπία. Είμαι με την Ευρώπη επομένως δεν το συζητώ. Και ελπίζω ότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, αυτό που ονομάζουμε Δυτικό κόσμο, λθα βρουν κάτι που να τιμά τις παραδόσεις τους. Διότι και εκείνοι έχουν χίλια μέτωπα και η κατάσταση δεν είναι η ιδανική, αλλά την προτιμώ από κάθε άλλη. Δεν θέλω να γίνω με κανέναν τρόπο μουσουλμάνα. Ούτε να με διοικεί μουσουλμάνος. Τόσο απλά.

Θεωρείτε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ανιστόρητοι, και αν ναι, κατά πόσο αυτό έχει επηρεάσει για την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα;

Είμαστε αγεωγράφητοι και ανιστόρητοι όλοι μας. Και εγώ που σας μιλώ, χρειάστηκε να συνειδητοποιήσω το χάλι μου για να διορθωθώ και γι’ αυτό προσπαθώ και να πιέσω τα παιδιά να μάθουν. Είναι μία εθνική αναπηρία αυτό το πράγμα και μας βλάπτει σε όλα τα επίπεδα. Και σαφώς και αυτό έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην σημερινή ελληνική κοινωνία.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι νέοι που ξεκινάνε τώρα για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί μάλλον η γενιά μας είναι λίγο αδικημένη.

Δεν είναι αδικημένη.Έχει ζήσει πάρα πολύ καλά. Δεν έχει ξαναζήσει τέτοια γενιά σαν εσάς, είναι μία κακομαθημένη γενιά, μια γενιά που δεν ξέρει να εργάζεται συστηματικά, που το σπορ της ήταν να μην κοιμάται όλη τη νύχτα και να κάνει διάφορα πράγματα μέχρι το ξημέρωμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια πληγή ότι τα παιδιά δεν μπορούν να βρουν πλέον μία εργασία εδώ, αλλά νομίζω είναι μία δικιά τους απόφαση. Αυτή την πολιτική έχουν υπηρετήσει τα ίδια τα παιδιά. Έχουν κάνει χιλιάδες καταλήψεις, πλακίτσες, βανδαλισμούς, καταστροφές τα οποία θεωρούν και ως δημοκρατία και νομίζουν ότι τους ανήκει όλη η γη αυτονοήτως. Είναι κάτι το πολύ βαρύ και είναι βέβαια σύμπτωμα του πλούσιου δυτικού κόσμου αλλά στην Ελλάδα έγινε εξαιρετικά ρηχό. Είναι αυτή η γενιά που ψηφίζει αυτά που ψηφίζει, επομένως δεν βλέπω γιατί πρέπει να χύνει κροκοδείλια δάκρυα. Δεν θέλει την Ευρώπη και κατά συντριπτικό ποσοστό είναι εναντίον των κακών δυτικών, όμως εκεί πηγαίνει για να βρει δουλειά. Είναι μία γενιά που και εκείνη πρέπει να βρει τον δρόμο της διότι αφού αποφάσισε ότι θα ψηφίζει από τα 16,5 χρόνια σημαίνει ότι στα 16,5 είναι πλέον μία πάρα πολύ ώριμη γενιά. Επομένως δεν βλέπω γιατί τα κροκοδείλια δάκρυα. Όλοι μαζί, εφόσον είναι πολύ προχωρημένη αυτή η γενιά θα πρέπει να βρει τον δρόμο της, και εμείς οι ακόμη ανοητότεροι ώριμοι, εάν βάλουμε ποτέ μυαλό, μπορούμε να κάνουμε μία κοινωνία που να σταθεί όρθια. Αλλιώς θα είναι αυτό το αποτέλεσμα που βλέπουμε καθημερινά.

Άρα, μου λέτε ότι υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε σαν νέοι;

Βεβαίως. Να γίνουμε σοβαροί, υπεύθυνοι, με αίσθημα καθήκοντος και να καθίσουμε να δούμε τα πράγματα με ρεαλιστικό μάτι και όχι να παίζουμε παιχνιδάκια του δήθεν και να παριστάνουμε τους δήθεν βανδαλιστές, τους δήθεν καταστροφείς, τους δήθεν άθλιους. Όχι δήθεν, εκεί είμαστε πραγματικά άθλιοι. Άμα θα γίνουμε πραγματικά σοβαροί, τότε μπορούμε να μιλάμε για μία χώρα που μπορεί πραγματικά να ανακάμψει, αλλιώς δεν έχει κανένα μέλλον.

Να αγαπήσουμε πραγματικά την πατρίδα μας, θα έλεγα εγώ, ότι ίσως να είναι η απάντηση στα προβλήματά μας

Την μισούμε, δεν μας νοιάζει καθόλου. Εάν καεί, εάν καταστραφεί, δεν μας νοιάζει καθόλου. Χιλιάδες νέοι έχουν ως σπορ να καταστρέφουν αυτή την χώρα. Και την καταστρέφουν συστηματικά. Και πριν από κάποια χρόνια βγήκαν όλοι μαζί και έκαψαν όλη την χώρα και ήταν και κλέος αυτό, δόξα και τιμή. Τι να πει κανείς; Και τώρα κάθε 15 μέρες αυτή η πόλη καίγεται, γίνονται καταστροφές, τα πάντα είναι βανδαλισμένα, τα πανεπιστήμια μουτζουρωμένα. Τα μνημεία είναι κατεστραμμένα. Δεν τολμάει να βάλει ένας δήμος ένα παγκάκι και την άλλη ώρα είναι σπασμένο. Και όλα αυτά είναι από τους νέους που βγαίνουν από τα σχολεία και κακοπερνούν και θεωρούν αυτονόητο να καταστρέψουν ένα παγκάκι και ότι είναι μέσα στα δικαιώματά τους.

Αυτό πιστεύετε ότι έχει να κάνει με το ότι πάσχει, αρχικά ο θεσμός της οικογένειας αλλά  εν συνεχεία και το εκπαιδευτικό σύστημα;

ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

Το εκπαιδευτικό σύστημα μέχρι πριν από 40 χρόνια ήταν αξιόλογο και πάρα πολύ σοβαρό σύστημα. Για να έβγαζες μία τάξη έπρεπε να δουλέψεις πάρα πολύ σκληρά και ο δάσκαλος έπρεπε να δουλέψει πάρα πολύ σκληρά και εάν δεν απέδιδες έμενες στην ίδια τάξη και μία και δύο και τρεις φορές. Τώρα εδώ και 40 χρόνια όλα τα παιδιά παίρνουν Α στο Δημοτικό, 20 στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Εάν, δηλαδή, γράφεις το όνομά σου και πέρα, οπωσδήποτε θα πάρεις 19 και 20. Αυτό το πράγμα είναι μία κατάκτηση του Λαϊκού Κινήματος, εντός εισαγωγικών, και το λέω με καγχασμό διότι θεωρήθηκε ότι δεν πρέπει η ψυχή των παιδιών να βλάπτεται και όλα τα υπόλοιπα.

Παρακολούθησα ένα video στο internet όπου παραδίδετε μάθημα στο Μέγαρο Μουσικής. Γνωρίζω ότι αυτά τα μαθήματα τα πραγματοποιείτε δωρεάν. Πείτε μας όμως και εσείς κάποια λόγια για αυτά τα μαθήματα

Κάνω 10 χρόνια μαθήματα σε όλη την Ελλάδα. Φέτος κλείνει αυτός ο κύκλος, είναι η τελευταία χρονιά. Μετά χαράς διαπίστωσα ότι η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη. Παρακολούθησαν γύρω στα 50-55.000 άτομα σε όλη την Ελλάδα και βέβαια ιδιαίτερα στο λεκανοπέδιο της Αττικής και στους δήμους της Αθήνας και ήταν άνθρωποι που με εξέπληξαν με την ευγένειά τους, με το ήθος τους, με την φιλομάθεια τους. Μια ωραία Ελλάδα. Ανάμεσά τους ήταν οι περισσότεροι άτομα ώριμης ηλικίας, δηλαδή πάνω από 40 θα έλεγα, ίσως και πάνω από 50, αλλά και κάποιοι νέοι κάτι που είναι ιδιαιτέρως ελπιδοφόρο γιατί οι νέοι έχουν μάθει να μισούν την ιστορία και δεν την αγαπούν καθόλου. Όχι αδίκως βέβαια καθώς στο σχολείο τους διδάσκεται ως μία ανόητη αποστήθιση. Είναι το γελοίο εκπαιδευτικό σύστημα που υιοθετήσαμε εδώ και 40 χρόνια.

κ. Ευθυμίου, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και την συνέντευξη που μας παραχωρήσατε. 

Και εγώ σας ευχαριστώ, καλή αρχή στο εγχείρημά σας.