Βόρεια Ήπειρος. Οδοιπορικό στην ξεχασμένη Ήπειρο. Up Drones & WanderLads.

Αν σας τσιμπήσει τσούχτρα

ο πρόβλημα με τις μέδουσες και τις τσούχτρες ιδιαίτερα στον Κορινθιακό κόλπο έχει γίνει πονοκέφαλος για τους λουόμενους. 

Ωστόσο είναι καλό να ξέρετε πως να αντιμετωπίσετε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση και κυρίως να παραμείνετε ψύχραιμοι

Σε περίπτωση που σας τσιμπήσει τσούχτρα:

 

•  Απομακρύνετε τα τυχόν κολλημένα στο σώμα σας πλοκάμια της τσούχτρας, όχι με γυμνά χέρια, διότι αυτό θα οδηγήσει σε κόλλημα των πλοκαμιών στα χέρια σας και κατά συνέπεια μεταφορά του ερεθισμού και σε αυτά, παρά με άμμο, τρίβοντάς την στο σημείο του σώματος που είναι κολλημένα τα πλοκάμια της τσούχτρας, σαν να κάνετε peeling.

• Τοποθετείστε στο σημείο του τσιμπήματος πάγο ή κρύες κομπρέσες. Αυτό περιορίζει τοπικά το πρήξιμο.

• Στη συνέχεια αλείψτε την πάσχουσα περιοχή με κορτιζονούχο κρέμα που περιορίζει την τοπική φλεγμονώδη αντίδραση και ανακουφίζει γρήγορα από το τσούξιμο και την φαγούρα. Αν δεν υπάρχει τέτοια κρέμα χρησιμοποιήστε κομπρέσες με ξυδόνερο (1 μέρος ξύδι και 3 νερό). Με τον τρόπο αυτό αντιμετωπίζεται η φαγούρα και το τσούξιμο.

• Τέλος, αν η έκταση του τσιμπήματος είναι μεγάλη, πάρτε κάποιο χάπι αντιισταμινικό, για να αντιμετωπιστούν συστηματικότερα τα συμπτώματα. Η ανάγκη για χάπια τέτοιου είδους είναι μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερη είναι η έκταση του προσβληθέντος δέρματος.

 

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η περιοχή του σώματος που ήλθε σε επαφή με την τσούχτρα παρουσιάζει μία έντονη κοκκινίλα, με ή χωρίς φούσκωμα, που συνοδεύεται από έντονο τσούξιμο, πόνο ή φαγούρα. Τα ενοχλήματα αυτά προκαλούνται από μία τοξική ουσία που απελευθερώνεται από τα πλοκάμια της τσούχτρας. Κατά κανόνα, ωστόσο, και μετά την εφαρμογή των παραπάνω υποχωρούν. Αν δεν υποχωρήσουν, ίσως χρειαστεί το άτομο να μεταφερθεί στα επείγοντα, όπου ενδεχομένως του χορηγηθεί ένεση κορτιζόνης.

 

Τι να ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ 

Εάν διαπιστώσετε ότι στο σημείο που σας άγγιξε η τσούχτρα έχουν παραμείνει πλοκάμια, αφαιρέστε τα βρέχοντας το σημείο με θαλασσινό νερό και τρίβοντας απαλά με λίγη άμμο ή με κάποιο αντικείμενο – όχι όμως με γυμνά χέρια γιατί τότε θα κολλήσουν τα πλοκάμια στα δάχτυλά σας. Μην ρίξετε όμως γλυκό νερό γιατί όπως εξηγήσαμε μπορεί να χειροτερέψει τον πόνο.

Σε καμία περίπτωση μην μπείτε στη διαδικασία να ρίξετε στο σημείο γλυκό νερό ή ανθρώπινα ούρα. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα ανακουφιστείτε. Αντίθετα, ο πόνος θα είναι ακόμα μεγαλύτερος. 

Τα ούρα βγαίνουν αραιωμένα από το σώμα μας, ειδικά αν δεν είναι τα πρώτα πρωινά, οπότε η σύνθεσή τους είναι πιο κοντά στο φρέσκο νερό. Αυτό σημαίνει πως τα ούρα, όπως και το νερό, δεν είναι η καλύτερη λύση αφού το γλυκό νερό στην πληγή μεταβάλλει τη συγκέντρωση του αλατιού μέσα και έξω από το τσίμπημα κάνοντας τα πλοκάμια να κολλήσουν στο δέρμα και να σπάσουν οι νηματοκύστεις- οι κάψουλες με το δηλητήριο- επιδεινώνοντας τον πόνο και την ενόχληση.

Πηγή

ΞΕΝΟΦΩΝ ΖΟΛΩΤΑΣ

Ο Καθηγητής 1904- 2004                         

Ο οικογενειακός Τάφος Τμήμα A/85 (Σήμερα έχει προστεθεί το όνομα της Καλλιρόης)

Ο Ευθύμιος Ζολώτας, ένας από τους καλύτερους χρυσοχόους, με κατάστημα επί της τότε εμπορικής οδού Αιόλου προσπάθησε να πείσει τον γιό του, τον Ξενοφώντα, να μάθει την τέχνη του χρυσοχόου προκειμένου να αναλάβει εκείνος την επιχείρηση του αλλά επικράτησε η επιρροή της μάνας του, της Κωνσταντίνας, και ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα. Δεν είχε άδικο να επιμένει γιατί μόλις 24 χρονών πήρε την πρώτη του έδρα στο οικονομικό δίκαιο του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.

Ακόμα κι όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος του πρότεινε να αναλάβει τη Γενική Γραμματεία του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου, η οποία ιδρύθηκε για τον προγραμματισμό της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας δεν ήθελε να εγκαταλείψει το πανεπιστημιακό του έργο- την μεγάλη αγάπη του. Ο Ξ. Ζολώτας άφησε το στίγμα του ως θεωρητικού της οικονομίας, υποστηρίζοντας ότι η θεωρητική οικονομική πρέπει να έχει σκοπό τη μελέτη των φαινομένων του οικονομικού βίου. Η άποψή του ήταν πάντα ότι η οικονομική επιστήμη μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων και αυτή ακριβώς η θέση αποτελεί παρακαταθήκη για την ελληνική οικονομική σκέψη. Κατά τον Ζολώτα, το κράτος όφειλε να συμπληρώνει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ήταν ο κυριότερος υποστηρικτής της εκβιομηχάνισης της χώρας, καθώς θεωρούσε ότι το μέλλον της Ελλάδας βρισκόταν στη βιομηχανία και κυρίως την εξαγωγική. 

Σαν το Μίδα λοιπόν που μετέτρεπε σε χρυσάφι οτιδήποτε άγγιζε έτσι κι ο Ζολώτας στη ζωή του κατέλαβε κορυφαίες θέσεις και αξιώματα σε ελληνικούς και διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς και αναδείχθηκε σε κατευθυντήριο νου της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο, ο ίδιος προτιμούσε να τον προσφωνούν «Καθηγητή», καθώς αισθανόταν ότι η ιδιότητα αυτή ήταν ανώτερη από όσες κατείχε κατά τη διάρκεια  του βίου του. 

Ο Ξ. Ζολώτας είναι ο μακροβιότερος διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και ισόβιος επίτιμος διοικητής ο οποίος βρέθηκε στο τιμόνι της ως συνδιοικητής (1944-1945) μετά την Απελευθέρωση της Αθήνας και ως διοικητής (1955-1967 και μετά το 1974-1981).

                                                       Η Mε υπογραφή του Ξ. Ζολώτα 

Δεν ξέρω ποιο είναι πιο εντυπωσιακό το ότι ήταν ο μακροβιότερος Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος ή ότι το 1960 ορίστηκε μέλος της Επιτροπής των «Τεσσάρων Σοφών» στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης; Οι τέσσερεις σοφοί ήταν ο Bernard Clapler από τη Γαλλία, ο Randolf Burgess από τη Αμερική, ο Sir Paul Gore-Booth από την Αγγλία και ο Ξενοφών Ζολώτας από την Ελλάδα.

17/3/1960

«I always wished to address this assembly in Greek but I realized that it would all be Greek to all present in this room. I found out, however, that I could make my address in Greek which will still be English to everybody. With your permission Mr. Chairman I shall do it now, using with the exception of articles and prepositions only Greek words», ξεκίνησε ο Ζολώτας την ομιλία του.

«Kyrie, it is Zeus' anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonize between the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia…». Η ομιλία του αυτή είχε διεθνή προβολή και απήχηση λόγω της ιδιαιτερότητας και την επόμενη μέρα ήταν πρωτοσέλιδο στην «Washington Post» και στο «New York Times».

Στα εορταστικά μενού στο σπίτι του συμπεριλαμβανόταν σφυρίδα ποσέ, φραγκόκοτα με μανιτάρια, σουφλέ σοκολάτας, κρασιά από το Κτήμα Βατή και Κατώγι Αβέρωφ. Εικάζω ότι το εορταστικό γεύμα θα τελείωνε με ακριβό κονιάκ και ένα χειροποίητο πούρο της Κούβας.  Στο ίδιο πνεύμα ο Ζολώτας παντρεύτηκε το 1958 την Καλλιρρόη, (Λόλα), Ρίτσου − μια από τις Grand Dame των Αθηνών. Η Λόλα ήταν Ελληνικής καταγωγής Αμερικανίδα πολίτης, και ο γάμος τους έγινε από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Ελβετίας στη Λοζάνη. Κατοικούσαν σε νεοκλασικό σπίτι στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Αθήνα. 

Μια οικονομία σπατάλης ή deja vu

Το 1977 ως Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, μίλησε στους οικονομικούς συντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου με θέμα, «Κατανάλωσις, Επενδύσεις και Νομισματικής Ισορροπία». Μεταξύ άλλων, είπε: «…Τα τελευταία χρόνια διαγράφεται μια τάση υπερκαταναλώσεως με παράλληλη επιβράδυνση των επενδύσεων, ιδίως των επενδύσεων στη μεταποίηση… Παρουσιάζεται σημαντική αύξηση των δαπανών για πολυτελή και ημιπολυτελή αγαθά, ενώ δαπάνες για ορισμένα είδη που θα έπρεπε να θεωρούνται βασικά πήραν τέτοιες διαστάσεις ώστε να μπορούν να χαρακτηριστούν δαπάνες σπατάλης… Αντί να χρησιμοποιούνται περισσότερες αποταμιεύσεις και επενδύσεις στη βιομηχανία και στη γεωργία που συντελούν στην αύξηση του παραγωγικού δυναμικού και του εθνικού προϊόντος, διατίθενται για επενδύσεις σε κατοικίες, που η συμβολή τους στο εθνικό προϊόν είναι περιορισμένη… Εξελισσόμαστε σιγά σιγά σε μια οικονομία σπατάλης που αν δεν επιδιωχθεί η ανάσχεσή της δεν θα μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε τον πληθωρισμό και την επιδείνωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών …».

Ο Κύκλος

Ο Κύκλος είναι το όνομα του περιοδικού που ακόμα και σήμερα εκδίδουν οι υπάλληλοι της Τράπεζας. Επί της διοίκησης Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1962 βράβευσε τον λογοτέχνη και υπάλληλο της Τράπεζας Ηλία Βενέζη. (1) 

Η μοναδική Ελίζαμπεθ Ταίλορ στην Αθήνα

Επί της διοίκησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, έφερε ακόμα και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 1958 για την πρεμιέρα της ταινίας, «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες».     

Έφυγε από τη ζωή στις 11 Ιουνίου 2004, σε ηλικία 100 ετών.

Ο Χάρτης του τάφου

Υποσημειώσεις 

(1) Ο Βενέζης υπήρξε υπάλληλος στην τράπεζα της Ελλάδας το διάστημα 1930-1957. Δύο χρόνια πριν από την αποχώρησή του, κατόπιν παροτρύνσεως του τότε διοικητή Ξενοφώντα Ζολώτα, συνέγραψε το «Χρονικό της Τραπέζης της Ελλάδος», μια εξιστόρηση της πρώτης 25ετίας της Τράπεζας.

Ἀνδρόνικος: “Εἶχα λοιπὸν βρεῖ, τὸν πρῶτο ἀσύλητο μακεδονικό τάφο!”

  «Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, που έχω μαζί μου από το 1952, έσκυψα στο λάκκο και άρχισα να σκάβω με πείσμα και αγωνία το χώμα κάτω από το κλειδί της καμάρας. Ολόγυρα ήταν μαζεμένοι οι συνεργάτες μου. (…) Συνέχισα το σκάψιμο και σε λίγο ήμουν βέβαιος. Η πέτρα του δυτικού τοίχου ήταν στη θέση της, απείραχτη, στέρια. (…) -Είναι ασύλητος! Είναι κλειστός! Ήμουν ευτυχισμένος βαθιά. Είχα λοιπόν βρει τον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο. 

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Τα Άλογα Της Χίου, Που Έγιναν Τα «Άλογα Του Αγίου Μάρκου».

Τα αρχαία χάλκινα άλογα του Λυσίππου, από την Χίο,σήμερα στον Άγιο Μάρκο στην Βενετία...
Φωτογραφία: Leemage / Getty Images


«Η λεηλασία αποτελεί μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς από την αρχαιότητα.


Tα χάλκινα άλογα του Λυσίππου, από την Χίο, που κατέληξαν να είναι γνωστά με το όνομα του κλεπταποδόχου «άλογα του Αγίου Μάρκου»…

Πρόκειται για ένα χάλκινο σύνολο τεσσάρων αλόγων, ένα ελληνικό έργο τέχνης, πιθανότατα έργο του Έλληνα γλύπτη Λυσσίππου (ο οποίος εργάσθηκε για τον Μέγα Αλέξανδρο), που κάποιοι λένε ότι αρχικώς κοσμούσαν το νησί της Χίου, αλλά κλέφτηκαν γύρω στο 330 μ.Χ. από «κάπου απ’ την Ελλάδα», από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος τα έβαλε με υπερηφάνεια στην νέα πρωτεύουσά του, την Κωνσταντινούπολη, στην θριαμβευτική πύλη, που οδηγούσε στον Ιππόδρομο.
Το 1204 ξανα-κλέφθηκαν από τον Doge Enrico Dandolo, στην Δ΄ Σταυροφορία! Ο Dandolo τα έβαλε στην βεράντα της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στην Βενετία, όπου έμειναν μέχρι το 1797.

Τότε ήταν η σειρά του Ναπολέοντα για να τα… ξανα-χτυπήσει. Τα ετοποθέτησε επάνω στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι! Κάποια στιγμή, ο Ναπολέων διέταξε να λειωθούν για να γίνουν… μπάλλες για κανόνια, αλλά το χυτήριο… αρνήθηκε (διότι τα άλογα ήταν κατασκευασμένα από… λάθος κράμα)! Οι κατακτητές-σύμμαχοι τα έστειλαν πίσω στην Βενετία μετά την πτώση του Ναπολέοντα το 1815. Σήμερα εξακολουθούν να ευρίσκονται στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου στην Βενετία.

Η ελληνικότητα της γλώσσας των αρχαίων μακεδόνων και η γλώσσα των Σκοπίων

Η καταγωγή των αρχαίων Μακεδόνων και η γλώσσα τους- Επιστημονικές διαμάχες για την αρχαία μακεδονική γλώσσα- Η ψευδώνυμη ''μακεδονική'' γλώσσα των Σκοπίων.

Διαβάσαμε πριν λίγες μέρες στο protothema.gr ότι η Google κυκλοφορεί πλέον τους χάρτες της (google maps) σε 39 ακόμα γλώσσες. Ανάμεσα στις γλώσσες αυτές είναι και η λεγόμενη μακεδονική γλώσσα, αυτή δηλαδή που χρησιμοποιείται και ομιλείται στο γειτονικό κράτος της FYROM.

Θα πουν κάποιοι ότι η μακεδονική γλώσσα έχει καθιερωθεί να λέγεται έτσι εδώ και πολλές δεκαετίες, ότι και η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει, με την αποδοχή του όρου FYROM, τον όρο Μακεδονία κλπ.

Ποια είναι όμως η σχέση της «μακεδονικής» γλώσσας ,με τη γλώσσα του Φιλίππου Β', του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του; Η όλη διαμάχη για το όνομα της γειτονικής χώρας που επεκτείνεται και σε παράπλευρα θέματα μεταξύ των οποίων και η γλώσσα είναι καινούργια ή μήπως χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα;

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ . . . και μη χειροτερα ! ! ! ΕΛΛΑΣ ο παράδεισος των παρανόμων!

Για να μη ξεχνάμε τις χαμένες πατρίδες και τα εγκλήματα των γειτόνων, και την εθνική αιδώ όταν τους υποδεχόμαστε με κόκκινα χαλιά.

Η ουτοπία της φαντασίας στην εξουσία

Πενήντα χρόνια μετά τη "νύχτα των οδοφραγμάτων", το News 24/7 θυμάται τον Μάη του '68. Οι φοιτητές, οι εργάτες, τα αιτήματα, οι συγκρούσεις και η παράνομη οργάνωση του αυθορμητισμού μέσα από ένα κάλεσμα ποιητικής ανυπακοής.

Διαβάστε εδώ

Η συγκλονιστική ζωή της Πριγκίπισσας Αλίκης, της ηρωικής, σχιζοφρενούς πεθεράς της βασίλισσας Ελισάβετ

Η Πριγκίπισσα Αλίκη του Μπάττενμπεργκ ήταν σύζυγος του πρίγκιπα Ανδρέα της Ελλάδας, γιου του βασιλιά Γεωργίου Α΄ και μητέρα του μετέπειτα συζύγου της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, Δούκα Φιλίππου του Εδιμβούργου – και άρα προ-προ-γιαγιάς της πριγκίπισσας Σάρλοτ.

Το πραγματικό της όνομα ήταν Βικτώρια Αλίκη Ελισάβετ Ιουλία Μαρία και γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1885. Απεβίωσε την ώρα που κοιμόταν στα προσωπικά διαμερίσματά της στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ σε ηλικία 84 ετών στις 5 Δεκεμβρίου του 1969.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ: 

40+ δημιουργικοί ιδιοκτήτες σκύλων έκαναν απίστευτα πράγματα για τα κατοικίδιά τους

Το να έχει κανείς ένα σκύλο είναι από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο. Οι ιδιοκτήτες για να δείξουν την αγάπη τους κάνουν μερικά από τα πιο γλυκά και έξυπνα πράγματα. Από μια μικρή αναπηρική καρέκλα για τον σκύλο που δεν μπορεί να περπατήσει μέχρι και την προσθήκη σαλαμιού στο κινητό μέχρι να βγει μια όμορφη φωτογραφία. Έχουν σκεφτεί σχεδόν τα πάντα. Δείτε παρακάτω  μια λίστα φωτογραφιών από δημιουργικά πράγματα που έχουν κάνει οι ιδιοκτήτες σκύλων για τα πλασματάκια τους.

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/dimiourgiki-idioktites-skilon-ekanan-apistefta-pragmata-gia-ta-katikidia-tous/

Τι σημαίνει το όνομα Γιώργος

Πάνω από 171.000 οι Γιώργηδες 

Σύμφωνα με τον ερευνητή Χάρη Φουνταλή, οι Γιώργηδες είναι πάνω από 171.000 στην Ελλάδα και αποτελεί μακράν το δημοφιλέστερο όνομα. 

Από πού βγαίνει το όνομα Γιώργος 

Το Γεώργιος, Γιώργος στη σύγχρονη εκδοχή του, προέρχεται από τις λέξεις γη+έργο και σημαίνει γεωργός, αυτός που δουλεύει τη γη. Σημαίνει, ακόμη και αυτόν που επιδέχεται πνευματική καλλιέργεια.   Το όνομα Γεώργιος είναι ελληνικό, προέρχεται από το ουσιαστικό «γεώργιον» που σημαίνει καλλιεργήσιμο και την περίοδο της εορτής του (23 Απριλίου) οι αγρότες σπέρνουν, εξ ου και η επωνυμία του «σποριάρης».

Σύμφωνα με την αγγλική Wikipedia, το όνομα έχει δωδεκαθεϊστικές καταβολές, αφού η λέξη «γεωργός» αναφέρεται στον Αριστοφάνη και, σύμφωνα με τις αρχαιοελληνικές πηγές, αποτελούσε επιθετικό προσδιορισμό του Δία («Ζευς Γεωργός»), καθώς μέσα στα καθήκοντά του ήταν και η προστασία των σοδειών. Ο Αἴλιος Ἡρωδιανός τον 2ο αιώνα μ.Χ. συμπεριέλαβε το «Γεώργιος» στα θεοφορικά ονόματα, ήτοι ονόματα που προήλθαν από αυτά των Θεών με την προσθήκη της κατάληξης «-ιος» (όπως για παράδειγμα και το «Δημήτριος». 

Συνέχεια του άρθρου εδώ:  Τι σημαίνει το όνομα Γιώργος -6 πράγματα που δεν ξέρατε | iefimerida.gr 

Για να θυμόμαστε ποιος (και μόνον) συγκρουσθηκε με τις μεγάλες πολυεθνικές για χάρη του τόπου

Όταν ο Καραμανλής ξήλωσε το τραμ νύχτα μετά από κόντρα με τους Βρετανούς

Το πολιτικό άστρο του Καραμανλή έλαμψε όταν έγινε υπουργός Δημοσίων Έργων. Ήταν όμως και υπουργός των συγκρούσεων, τόσο με τη βρετανική Πάουερ όσο και με τη γερμανική Ζήμενς. Πως έλυσε το θέμα της Υλίκης και η κριτική για την αντιπαροχή

Διαβάστε εδώ

Όταν οι Ναζί άρπαζαν και λεηλατούσαν τις αρχαιότητες στην Ελλάδα

Η κατοχή της Ελλάδας από τους ναζί προκάλεσε μεταξύ άλλων ανυπολόγιστες ζημιές στην πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Χιλιάδες αρχαία έργα τέχνης λεηλατήθηκαν, καταστράφηκαν ή εξήχθησαν στο εξωτερικό. Οι προσπάθειες για την επιστροφή τους συνεχίζονται μέχρι σήμερα

Στις 12 Οκτωβρίου του 1944, τα τελευταία γερμανικά στρατεύματα κατοχής αποχωρούσαν από την Ελλάδα και χιλιάδες πολίτες πλημμύριζαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας. Παράλληλα με την προσπάθεια να χτιστεί ξανά μια ισοπεδωμένη χώρα, ξεκινούσε και μια άλλη προσπάθεια. Κάτω από τα ποτισμένα με αίμα πλέον χώματα, κάποιοι αρχαιολόγοι προσπαθούσαν να ξεθάψουν αυτά που είχε επιχειρηθεί να διασωθούν από την πρώτη κιόλας μέρα κήρυξης του πολέμου. Μνημεία και αρχαιότητες που έκρυβαν με αγωνία προκειμένου να τα διασώσουν από τους κατακτητές.

Η εκπεφρασμένη αδυναμία του Αδόλφου Χίτλερ στην ελληνική αρχαιότητα, οι καταστροφές κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών, η λεηλασία από υψηλόβαθμους στρατιωτικούς των ναζί, το πλιάτσικο των απλών στρατιωτών και οι παράνομες ανασκαφές με σκοπό την εξαγωγή αρχαιοτήτων στο εξωτερικό συντέλεσαν στο να προκληθούν τεράστιες καταστροφές στην πολιτιστική κληρονομιά.

«Όλα γίνονται σύμφωνα με τα διεθνή νόμιμα. Ο Γερμανικός στρατός είναι φορέας εξουσίας και δεν μπορεί να δίνει λογαριασμό στην ελληνική αρχαιολογική υπηρεσία» ήταν μια από τις συνήθεις απαντήσεις που δινόταν από τα γερμανικά στρατεύματα στις διαμαρτυρίες των ελληνικών υπηρεσιών που εντόπιζαν λεηλασίες αρχαιοτήτων. Στην αρπαγή των αρχαιοτήτων από την Ελλάδα συνεισέφεραν καθοριστικά η «Στρατιωτική Υπηρεσία για την Προστασία της Τέχνης» αλλά και η περίφημη «Επιτροπή Ρόζεμπεργκ» που δημιουργήθηκε από τον θεωρητικό του ναζισμού, Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ.

Η αρπαγή της Ηρακλειώτισσας

Χαρακτηριστική ιστορία αρπαγής είναι αυτή της Ηρακλειώτισσας, ενός ρωμαϊκού αγάλματος που αναπαριστά μια αριστοκράτισσα της Θεσσαλονίκης.

Τον Μάρτιο του 1944, ενώ γίνονται έργα για κατασκευή ορυγμάτων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αποκαλύπτεται τυχαία το άγαλμα της Ηρακλειώτισσας. Ένα ρωμαϊκό γλυπτό εξαιρετικής τέχνης, ύψους 2,11 μέτρων. Μερικές ημέρες αργότερα οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής διοργανώνουν εκδήλωση και παραδίδουν το άγαλμα στις ελληνικές αρχές. Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται στον Τύπο και η ναζιστική προπαγάνδα φροντίζει να διαδώσει πως αναδεικνύει την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Ο Χίτλερ όμως με κατεπείγον έγγραφο διατάζει την μεταφορά του αγάλματος στο μουσείο της πόλης Λιντς, της γενέτειράς του που στόχευε να μετατρέψει σε πολιτιστική πρωτεύουσα του Τρίτου Ράιχ. Δύο μήνες μετά την παράδοση του αγάλματος στις ελληνικές αρχές, Γερμανοί στρατιώτες το παίρνουν και το μεταφέρουν στη Βιέννη όπου εκτίθεται για δύο μήνες. Στη συνέχεια η αριστοκράτισσα της Θεσσαλονίκης παραδίδεται στον υπεύθυνο του Μουσείου του Λιντς, ενώ διαδοχικά κοσμεί τις κατοικίες του ίδιου του Χίτλερ και του Γκέμπελς στις Αυστριακές Άλπεις.

Μετά το τέλος του πολέμου, το άγαλμα εντοπίζεται σε ένα εγκαταλελειμμένο αλατωρυχείο του Άουζε της Αυστρίας. Μεταφέρεται στο Μόναχο, στην κεντρική μονάδα στην οποία συγκεντρώνονταν τα λεηλατημένα έργα τέχνης από όλη την Ευρώπη προκειμένου να επαναπατριστούν στις χώρες τους. Στις 2 Νοεμβρίου του 1946, η Ηρακλειώτισσα επιστρέφει τελικά στην Θεσσαλονίκη αποτελώντας την πρώτη, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία, περίπτωση επαναπατρισμού λεηλατημένου αγάλματος μετά τον πόλεμο.

Η καταστροφή του μουσείου του Ηρακλείου

Κι αν η αριστοκράτισσα της Θεσσαλονίκης επιβίωσε από τον πόλεμο, δεν συνέβη το ίδιο με χιλιάδες άλλα έργα τέχνης. Στην Κρήτη, όπως έχει αναδείξει σε έρευνά του ο αρχαιολόγος Γιώργος Τζωράκης οι καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες. Ήδη από το 1939, όταν ήταν πλέον σαφές πως ο πόλεμος θα ερχόταν και στην Ελλάδα, η Εφορεία Αρχαιοτήτων με επικεφαλής τον Νικόλαο Πλάτωνα και τον Βασίλειο Θεοφανείδη ξεκίνησε μια εργώδη προσπάθεια να κρύψει την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού σε καταφύγια, ορύγματα και θησαυροφυλάκια.

Το μεγαλύτερο βάρος δόθηκε στο μουσείο του Ηρακλείου καθώς ήταν το μεγαλύτερο του νησιού και σε αυτό φιλοξενούνταν τα σημαντικότερα ευρήματα. Οι αρχαιολόγοι συσκεύασαν όσα εκθέματα μπορούσαν και τα μετέφεραν στο καταφύγιο που είχε χτιστεί κάτω από το μουσείο, ενώ άλλα τα έθαψαν στον κήπο και σε άλλα σημεία. Πολλά από τα έργα τέχνης ωστόσο δεν ήταν δυνατό να μεταφερθούν και να προφυλαχθούν.

Το πρωί της Παρασκευής, 23ης Μαϊου του 1941 οι Γερμανοί έχουν στα χέρια τους την άρνηση των ηρωϊκών Κρητών στο αίτημα παράδοσης του Ηρακλείου. Αποφασίζεται ο βομβαρδισμός της πόλης που συνεχίζεται και το Σάββατο 24 Μαϊου. Η πόλη ισοπεδώνεται.

Από τους στόχους δεν εξαιρείται το μουσείο, το οποίο δέχεται βόμβες στην οροφή του με αποτέλεσμα να υποστεί τεράστιες ζημιές. 43 μεγάλες πήλινες αρχαιότητες από τα μινωικά χρόνια, σαρκοφάγοι, πίθοι και κάλπες καταστρέφονται και μαζί τους διαλύονται τα κουφώματα και τα τζάμια, αφήνοντας έκθετα όσα έργα δεν καταστράφηκαν.

Μετά την κατάληψη της πόλης, το μουσείο επιτάσσεται και στην περίβολό του τοποθετούνται πολυβολεία, ενώ κατά σειρά μετατρέπεται σε στρατιωτικό νοσοκομείο, σχολή χημικού πολέμου και στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, τα διασωθέντα εκθέματα βρέθηκαν αντιμέτωπα με τις λεηλασίες των στρατιωτών που είτε έκλεβαν είτε διατάρασσαν τα συρτάρια, τις πινακίδες και τις ταυτότητες των αρχαιοτήτων.

Επιτάσσοντάς το μουσείο όμως, οι ναζί το μετέτρεψαν αυτόματα και σε βασικό στόχο των συμμαχικών στρατευμάτων. Έτσι το κτίριο βομβαρδίστηκε ξανά τον Φεβρουάριο του 1944, αυτή τη φορά από τα βρετανικά αεροπλάνα.

Η καταστροφή του Μουσείου ήταν ένα μόνο μέρος των ζημιών που συντελέστηκαν στην Κρήτη, όπου έδρασε ο στρατηγός Ρίγκελ. Ο μανιακός αρχαιοθήρας φρόντισε να λεηλατήσει το Μουσείο της Βίλλας Αριάδνης στην Κνωσό, παίρνοντας εκατοντάδες αρχαία σε κιβώτια, ενώ πιθανότατα ήταν ο υπεύθυνος για την κλοπή των αρχαιοτήτων από την Συλλογή της Γόρτυνας. Αντίστοιχες καταστροφές από λεηλασίες και λαθρανασκαφές υπέστησαν αρχαιότητες σε όλη την Κρήτη, ενώ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο βασιλικός Τάφος των Ισοπάτων, ο μοναδικός τάφος της μινωικής Εποχής, ο οποίος καταστράφηκε προκειμένου το δομικό του υλικό να χρησιμοποιηθεί για κατασκευή στρατιωτικών εγκαταστάσεων.

Η εύρεση των λαφύρων και οι προσπάθειες επαναπατρισμού

Μετά το τέλος του πολέμου ξεκίνησαν προσπάθειες για επαναπατρισμό των έργων που εκλάπησαν από όλη την ελληνική επικράτεια. Σε αποθήκες, κάστρα, αλατωρυχεία, εκκλησίες, σπηλιές, ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, εντοπίστηκαν μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ χιλιάδες λάφυρα από όλες τις χώρες που κατακτήθηκαν, ανάμεσά τους φυσικά και όσα εκλάπησαν από την Ελλάδα.

Το 1946 το τότε υπουργείο Παιδείας, δημοσίευσε μια τεκμηριωμένη έκθεση με τίτλο «Ζημίαι των Αρχαιοτήτων εκ του Πολέμου και των Στρατών Κατοχής». Την έρευνα έκαναν οι αρχαιολόγοι Χρήστος Καρούζος, Ιωάννης Μηλιάδης, Μαρίνος Καλλιγάς Γρηγόριος Ανδρουτσόπουλος και Νικόλαος Ζαφειρόπουλος. Η πλήρης καταγραφής των κλεμμένων είναι εξαιρετικά δύσκολη αν συνυπολογιστεί το γεγονός πως σε περιπτώσεις όπως οι λαθραίες ανασκαφές, τα ευρήματα δεν είχαν καν αναφερθεί από τους κατακτητές.

Οι προσπάθειες επαναπατρισμού όμως συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Περιπτώσεις όπως η επιστροφή 73 αντικειμένων από τη Γερμανία στο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου, η επιστροφή πάνω από 10.000 οστράκων αγγείων και εργαλείων της νεολιθικής εποχής, από μουσείο της Γερμανίας όπου είχαν μεταφερθεί ύστερα από παράνομη ανασκαφή του 1941, αλλά και ο επαναπατρισμός 26 ακόμη αντικειμένων από την Αυστρία πριν από μερικούς μήνες.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που καταδεικνύει και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονταν σε μερικές περιπτώσεις οι θησαυροί της χώρας, ήταν η επιστροφή μιας ακέραιας μελαμβαφούς κύλικας κλασικής περιόδου που από τις 6 Απριλίου βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο μετά την οικειοθελή παράδοσή της από Γερμανό πολίτη στην ελληνική πρεσβεία στο Βερολίνο. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που ο ίδιος έδωσε, το αγγείο βρέθηκε κατά τη διάρκεια εκσκαφών για την κατασκευή καταφυγίου από τη Βέρμαχτ την περίοδο της Κατοχής, πιθανότατα στην περιοχή της Αγχιάλου Θεσσαλονίκης και είχε δοθεί ως δώρο στον παππού του, που υπηρετούσε τότε στο γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό, επειδή συνέβαλε στη διακοπή των εκσκαφικών εργασιών μόλις αντιλήφθηκε την ύπαρξη αρχαιοτήτων στο έδαφος.

Σε πρόσφατη εκδήλωση που διοργάνωσε υπό την αιγίδα της Βουλής το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, οι αρχαιολόγοι Ελένη Πιπέλια, Ελευθερία Ακριβοπούλου και Γιώργος Τζωράκης παρουσίασαν στοιχεία για τις αρπαγές των αρχαιοτήτων από τους ναζί, ενώ συντάχθηκε ψήφισμα στο οποίο αναφέρεται η αξίωση για την επιστροφή στην Ελλάδα όλων των αρχαιολογικών και πολιτιστικών αγαθών που εκλάπησαν και λεηλατήθηκαν, με τον Πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση να δεσμεύεται να φέρει το θέμα στη Βουλή εντός του έτους.

Πηγή

Παγκόσμια διάκριση για την ΕΚΑΜ - Ποιοι είναι οι επίλεκτοι της ΕΛ.ΑΣ. (pics & vid)

Σπουδαία διάκριση για τους άνδρες της ΕΚΑΜ (Ειδική Κατασταλτική Αντιτρομοκρατική Μονάδα) στον 10ο Διεθνή Αγώνα Ειδικών Δυνάμεων που διεξήχθη από τις 29 Απριλίου έως τις 7 Μαΐου στο Αμάν της Ιορδανίας. Εκεί οι κομάντο της Ελληνικής Αστυνομίας κατέλαβαν την 9η θέση ανάμεσα σε 40 ομάδες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων από Ευρώπη, Ασία και Αμερική.

Ο λόγος για το φημισμένο «Warrior Competition», έναν ιδιαίτερα απαιτητικό στίβο μάχης με δοκιμασίες που μπορούν να φέρου σε πέρας μόνο άρτια εκπαιδευμένοι και πειθαρχημένοι αστυνομικοί. Μάλιστα, το κλιμάκιο της ΕΚΑΜ συμμετείχε και στο «King’s Challenge», την τελευταία και πλέον δύσκολη δοκιμασία που συμμετέχουν οι 15 πρώτες ομάδες της βαθμολογίας. Στην πρώτη τριάδα για φέτος ήταν ομάδες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων από Λίβανο, Ιορδανία και Κίνα, ενώ οκτώ πρώτες θέσεις κατατάχθηκαν δύο ομάδες από τις ΗΠΑ. Όσον αφορά τους Έλληνες αστυνομικούς ξεχώρισαν, καταλαμβάνοντας την 9η θέση στον διαγωνισμό, πιο πάνω από κάθε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα που συμμετείχε, ενώ άφησαν στην 27η θέση το αντίστοιχο κλιμάκιο απ’ την Τουρκία.

Μία διάκριση που είναι αποτέλεσμα της επίπονης εκπαίδευσης και ιδιαίτερα προσεκτικής επιλογής των αστυνομικών που θα ξεχωρίσουν και θα γίνουν οι επίλεκτοι της ΕΛ.ΑΣ., καθώς η συγκεκριμένη Μονάδα αριθμεί περίπου 200 άτομα. Αποστολή της ΕΚΑΜ η αποτελεσματική αντιμετώπιση σοβαρών και εξαιρετικά επικίνδυνων καταστάσεων (όπως τρομοκρατικές ενέργειες, πειρατείες σε μέσα μεταφοράς, απαγωγές ομήρων, συλλήψεις επικίνδυνων κακοποιών, αντιμετώπιση οχυρωμένων προσώπων, προστασία σε πρόσωπα υψηλής επικινδυνότητας κ.λπ.), καθώς και η επέμβαση σε επικίνδυνες περιοχές που έχουν σκόπιμα μολυνθεί από χημικούς ή βιολογικούς παράγοντες ή έχουν ρυπανθεί από ραδιολογικές ή πυρηνικές ουσίες. Η ενεργοποίηση της ΕΚΑΜ και η διαταγή επέμβασης ανήκει αποκλειστικά στον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας.

Δείτε εδώ

ΕΛΑΣ και Γερμανοί: ένα θέμα ταμπού της ελληνικής ιστοριογραφίας

Επιβεβαιώνεται η εκδοχή του πως οι Γερμανοί αποχώρησαν το 1944 από την Ελλάδα σιδηροδρομικώς (Αθήνα-Σκόπια) χωρίς να πέσει τουφεκιά, αλλά με αντάλλαγμα τι ;; οπλισμός στον ΕΛΑΣ !!

ΑΛΛΗ ΕΚΔΟΧΗ....... ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ  ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥ  ΕΛΑΣ

Η πλειοψηφία της ιστοριογραφίας της ιστορίας της δεκαετίας του 1940 μέχρι τώρα μας έχει συνηθίσει σε σημαντικό βαθμό σε μία μονόπλευρη ενημέρωση αγιοποίησης της εαμικής πλευράς και των πεπραγμένων της και σε δαιμονοποίηση των λοιπών αντιστασιακών δυνάμεων που δεν δέχθησαν την «συνεργασία» ή ορθότερα την υποδούλωση – αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς –  μέσα στις τάξεις του εαμικού κινήματος. Από την πρώτη στιγμή, την εποχή εκείνη, όσοι διάλεξαν άλλη οργάνωση ώστε να πολεμήσουν τον κατακτητή, θεωρήθηκαν κατά δήλωση του Σιάντου, «γκεσταπίτες» ακριβώς επειδή δεν εισχώρησαν στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και δεν διευκόλυναν το ΚΚΕ στα σχέδιά του για κατάληψη της εξουσίας και επιβολή καθεστώτος «λαϊκής δημοκρατίας» αντίστοιχης ποιότητας και «δημοκρατικότητας» με αυτά της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης και της γειτονικής Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα.

Έτσι οι αντιστασιακοί έξω από το ΕΑΜ ονομάστηκαν «αντίδραση», που έπρεπε να εξοντωθεί με κάθε τρόπο. Όταν δεν ήταν δυνατή η εξόντωση με αιφνιδιαστική ένοπλη επίθεση αυτή γινόταν με μεθόδους κατασυκοφάντησης του αντιπάλου. Έτσι ήταν «συνεργάτης» των Ιταλών ο Σαράφης, άσχετα εάν λίγες μέρες μετά την φυλάκισή του και τον εξευτελισμό του δέχθηκε να αναλάβει στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν εν μια νυκτί. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Ζέρβα, αν ο τελευταίος είχε αιχμαλωτισθεί από τον ΕΛΑΣ. Και αυτός για το ΕΑΜ, αφού προηγουμένως αρνήθηκε τρεις φορές με το καλό να πάρει το αξίωμα που δόθηκε μετά στον Σαράφη, έπρεπε με τη βία ή να εξοντωθεί ή να κατασυκοφαντηθεί. Αυτή ήταν η νοοτροπία των ηγετικών στελεχών του Κόμματος… «Πας μη εαμίτης γκεσταπίτης».

Ποια ήταν όμως η σχέση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ με τις γερμανικές δυνάμεις; Από την στιγμή που κατηγόρησε, όλες τις μη εαμικές αντιστασιακές οργανώσεις σαν «δοσιλογικές», φαντάζει λογικό πως το ίδιο καταδίκαζε τις επαφές και τις συνεργασίες με τον κατοχικό στρατό του Χίτλερ. Και όμως, ο ΕΛΑΣ πολλές φορές συνεργάστηκε με τους κατακτητές ή έκλεισε ανακωχή με σκοπό να την εκμεταλλευθεί προς εξόντωση αντίπαλων οργανώσεων. Στο πλαίσιο αυτό δεν δίστασε να πλήττει πισώπλατα άλλες οργανώσεις όταν αυτές δέχονταν τα πυρά των Γερμανών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η μάχη της Νεράιδας τον Οκτώβριο του 1943, όταν ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα εμάχετο με τους Γερμανούς της «Έντελβάις».

Παρόλο λοιπόν που υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις αυτές για έναν ανεξήγητο λόγο αποκρύπτονται και αποσιωπούνται πλήρως ή ομολογούνται εμμέσως και το θέμα κλείνει εκεί. Υπάρχουν χαρακτηριστικές περιπτώσεις ιστορικών που, ενώ έχουν κάνει καριέρα πάνω σε κομματικές προπαγάνδες με ψευδείς αναφορές ή αναφορές μισής αλήθειας, έχουν κατηγορήσει ηγετικές προσωπικότητες του ελληνικού αντάρτικου για «συνεργασία με τους Γερμανούς» αλλά για αποδεδειγμένα ατοπήματα της αγαπημένης τους εαμικής πλευράς δεν γίνεται πολλές φορές ούτε λόγος. Η προσπάθεια συγκάλυψης της ιστορικής αλήθειας έχει βεβαίως την εξήγησή της.  Και αυτή δεν είναι άλλη από την κατάρρευση της κάλπικης προβολής του «ηρωικού και γνήσια αντιστασιακού» ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Στόχος του παρόντος άρθρου είναι να αναφερθεί σε ορισμένες περιπτώσεις που αποδεικνύουν πως το αντάρτικο του ΕΛΑΣ είχε ως πρώτιστο σκοπό και στόχο την «προλεταριακή επανάσταση» όπως άλλωστε έχει ομολογήσει ο Γιάννης Ιωαννίδης. Και για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού το ΚΚΕ – ΕΑΜ – ΕΛΑΣ δεν δίστασε να συνεργασθεί με διάφορους τρόπους με τον εχθρό. Στόχος δεν ήταν η αντίσταση κατά των κατακτητών αλλά η εξόντωση όλων των αντιφρονούντων. Αυτή ήταν η απόφαση της Β’ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, στο Κουκάκι τον Δεκέμβριο του 1942.

Ο Μάρκος Βαφειάδης, μετέπειτα «αρχιστράτηγος¨του ΔΣΕ, που έλαβε μέρος στην Συνδιάσκεψη έγραψε στα απομνημονεύματά του: «Όμως αρκετές διαφορετικές απόψεις εκφράστηκαν και «θεωρίες» αναπτύχθηκαν για την ταχτική των ανταρτών, όπως ήταν η θεωρία «για την διατήρηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ για τον εμφύλιο πόλεμο αποφεύγοντας μάχες με τους κατακτητές και μέχρι αυτοδιάλυση», να χτυπήσει ο εχθρός στο «κενό», «πρώτα να δυναμώσουμε και μετά να δεχτούμε μάχη», «να χτυπάμε μόνο την αντίδραση» κλπ». [ Βλ. τόμο Β’, σ. 76]. Αντίστοιχη αναφορά κάνει ο Θόδωρος Μακρίδης στην αναλυτική έκθεσή του για τον Σιάντο και τη «θεωρία του κενού» που ο τελευταίος επέβαλε στις διοικήσεις των μονάδων του ΕΛΑΣ. [Βλ. Γρηγόρη Φαράκου, » Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία». τόμος Β’]. Στα πλαίσια αυτά ο Φλάισερ έγραψε πως «Οι πρώτες επαφές με τον εχθρό πραγματοποιούνται ανάμεσα στον Δεκέμβριο του 1942 και τον Φεβρουάριο του 1943 στην ιταλοκρατούμενη Στερεά, όταν οι Γερμανοί που έτυχε να παρευρίσκονται στη διάρκεια επιθέσεων του ΕΛΑΣ δεν ενοχλήθηκαν, αλλά δέχτηκαν την ευγενική διαβεβαίωση ότι ο αγώνας του ΕΛΑΣ διεξαγόταν μόνο κατά των Ιταλών και των ανδρεικέλων τους. Στην Πελοπόννησο, όπου η ανάπτυξη του ανταρτικού κινήματος είχε καθυστερήσει, παρατηρείται μια ανάλογη στάση ως το καλοκαίρι του 1943». [Βλ. Φλάισερ, «Επαφές Γερμανών και ελληνικής αντίστασης» στο » Η Ελλάδα 1940 – 1950, ένα έθνος σε κρίση, σ. 102]. Βέβαια ο συγγραφέας δικαιολογεί το ΕΑΜ λέγοντας ότι η στάση αυτή ήταν «στρατήγημα» όπως αποδείχθηκε αργότερα. Αυτές οι δικαιολογίες βέβαια γίνονται αποδεκτές μόνο για το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ…       

Όμως πέρα από τις θεωρίες και την πολιτική που κράτησε το ΕΑΜ στο θέμα του αντάρτικου, έχουν υπάρξει ξεκάθαρες συνεργασίες του ΕΛΑΣ με τις γερμανικές δυνάμεις κατά περιόδους. Ήδη έχω αναφερθεί και στο ιστολόγιο αλλά και στο «Κατοχικό Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα 1943 – 1944», εκδόσεις Πελασγός, στις επαφές και στις συνεργασίες του ΕΛΑΣ Ηπείρου με τους Γερμανούς το φθινόπωρο του 1943. [ Βλ. σ. 101 – 206]. Επίσης έχω παρουσιάσει σε άλλη μελέτη μου, για πρώτη φορά, την επιστολή του υπεύθυνου του Ηπειρωτικού γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Νίκου Παπαμιχαήλ προς τον Μιχάλη Ντούσια, στέλεχος της Πολιτικής Επιτροπής, με ημερομηνία 11 Οκτωβρίου 1943, στην οποία τον ενημερώνει για τις προτάσεις των Γερμανών ώστε αυτές να εφαρμοστούν άμεσα. [Βλ. ολόκληρο το έγγραφο στο «Ναπολέων Ζέρβας, ο πολέμαρχος της Εθνικής Αντίστασης», Πελασγός, σ. 135].

Οι διοικητές της Γκεστάπο Τριπόλεως και Σπάρτης μαζί με τους Ελασίτες (από δεξιά) Μαρινάκη, Μπαρμαπλιά και Γιάτρα.

Αντίστοιχη στάση κράτησε η οργάνωση του ΕΛΑΣ και το 1944 κατά περιόδους. Την άνοιξη του 1944, υπογράφτηκε το σύμφωνο της Άνω Κολλίνας μεταξύ των γερμανικών διοικήσεων της Γκεστάπο Σπάρτης και Τριπόλεως καθώς και του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ που όριζε:

Άνω Κολλίνα    30-3-44

Συνεννόησις

Συνήλθωμεν σήμερον την 30-3-44 η S.D. Γερμανική Πολιτική Αστυνομία και ο Αντιπρόσωπος Πελλ. Επιτροπής και Αντ. Επιτρ. Λακωνίας και ο Αντιπρόσωπος του 8^ου Συν/τος και αποφασίσαμε τα κάτωθι:

Κατόπιν προτάσεως των Γερμανικών Αστυνομικών Αρχών, κατάπαυσιν μέχρι και της 10-4-44 πυρός και εκ μέρους των δύο παρατάξεων, συμπεριλαμβανομένων και των Ταγμάτων Ασφαλείας, μέχρις  ότου αποφανθούν και αι δύο ανώτεραι  αρχαί περί των προτάσεων των γενομένων παρά των Γερμανικών Αρχών. Αι δύο συμβαλλόμεναι παρατάξεις υποχρεούνται να τηρήσουν τ’ ανωτέρω μέχρι νεωτέρας τελικής αποφάσεως περί την Λακωνίαν και γενικώτερον περί την Πελοπόννησον. Η υπόθεσις θα συζητηθή εις Αθήνας την 9-10-4-44 εκ μέρους και των δύο συμβαλλομένων.

Για την συμφωνία αυτή γράφει ο καθηγητής Χρίστος Γούδης: «Τα Ανώγεια (κεφαλοχώρι κοντά στην Σπάρτη) πάντως τα χτύπησαν οι ελασίτες ξανά, για τρίτη φορά, την τέταρτη μέρα του Πάσχα του ’44, στις 19 Απριλίου το πρωί. Ανήμερα του Πάσχα τα βρήκαν πρώτα με τους Γερμανούς, φωτογραφήθηκαν μαζί τους, ο Νίκος ο Γεωργιάδης τους τράβηξε την φωτογραφία. Το πρωτότυπο της φωτογραφίας το κατέσχε ο Γιώργος ο Μενούτης που έκανε επιδρομή με τους δικούς του στο φωτογραφείο του Γεωργιάδη στη Σπάρτη, μερικές μέρες μετά, μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός – όλοι τους είχανε πληροφοριοδότες στα αντίπαλα στρατόπεδα και τίποτε δεν μπορούσε να μείνει κρυφό για πολύ καιρό. Στην φωτογραφία φιγουράρουν τρεις ελασίτες, ο Γιάτρας, ο Μπαρμπαλιάς και ο Μαρινάκης μαζί με τους διοικητές της Γκεστάπο της Τριπόλεως και της Σπάρτης». [Βλ. Χρίστος Γούδης, Αίμα και Χώμα, εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη].

Όπως επίσης για την στάση του ΕΛΑΣ κατά των αποχωρούντων Γερμανών το φθινόπωρο του 1944. Ο ΕΛΑΣ ήρθε σε συμφωνία με τους Γερμανούς, που επικύρωσαν ο Σιάντος και ο Σαράφης, ώστε να αφήσουν ανενόχλητους τους τελευταίους. Η συμφωνία έκλεισε με αντιπροσωπεία που τον ΕΛΑΣ εκπροσωπούσαν ο ταγματάρχης Βελής, ο λοχαγός Μπαλάσκας και ο υπεύθυνος του ΕΛΑΣ στην Αττικοβοιωτία, Γιάννης Δαμοράκης. Ο Γερμανός αρχαιολόγος Χάμπε που ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις αυτές έγραψε αναλυτικά για τις συμφωνίες αυτές. [Βλ. Ρόλαντ Χάμπε, Η διάσωση της Αθήνας τον Οκτώβριο του 1944, σ. 59 – 60].  Παρόλο όμως που το ΚΚΕ έδωσε την συγκατάθεσή του για αυτές τις συμφωνίες, τον Σεπτέμβριο του 1950 μέσω του εντύπου του «Νέος Κόσμος» κατηγόρησε τον Μάρκο Βαφειάδη επειδή το Σύνταγμα Χαλκιδικής που ήταν υπό την δικαιοδοσία του υπέγραψε συμφωνία με τους Γερμανούς και συμφώνησε να τους αφήσει στο απυρόβλητο. Η στάση αυτή του ΚΚΕ ήταν υποκριτική μια και το ίδιο είχε διατάξει τα στελέχη του ΕΛΑΣ να κλείσουν αυτές τις συμφωνίες.

Άλλωστε την ίδια περίοδο ο ΕΛΑΣ ετοίμαζε ένα «Κίνημα Ελεύθερων Γερμανών», όπως είπε ο Δεσποτόπουλος στον Νίκολας Χάμμοντ. Δηλαδή όσοι Γερμανοί έπεφταν στα χέρια των ελασιτών δεν κρατούνταν όμηροι, αλλά εκπαιδεύονταν ώστε να οργανώσουν μια μικρή δύναμη που θα πολεμούσε για τον ΕΛΑΣ. Κατά τον Χάμμοντ αυτό σήμαινε πως ο ΕΛΑΣ είχε έρθει σε μια μυστική συμφωνία με τους κατακτητές. [Βλ Νίκολας Χάμμοντ, Με τους αντάρτες 1943 – 1944, σ. 181].

Έτσι ο ΕΛΑΣ δεν στράφηκε κατά των Γερμανών την ώρα που αυτοί, ενώ είχαν χάσει τον Πόλεμο, έφευγαν από τη χώρα. Η τακτική αυτή προξένησε απορίες σε ορισμένα στελέχη του ΕΛΑΣ. Μεταξύ αυτών ο Νικηφόρος (Δημήτρης Δημητρίου) γνωστός από την συμμετοχή του στον Γοργοπόταμο, ο οποίος αναφέρει:  «Περνούσαν φάλαγγες Γερμανών φεύγοντας προτροπάδην καί σε απόσταση βολής από εμάς, αλλά δεν τους ενοχλούσαμε. Ρώτησα τον Ορέστη γιατί αυτή η τακτική καί με αποπήρε. Υπήρχε εντολή του Σιάντου που έλεγε: αφήστε τους να πάνε στα τσακίδια, να μην μαυροφορέσουν κι άλλες μάνες…». [ Βλ. Δημήτρης Δημητρίου, Τα ολέθρια του οίκου μας].