Είδες άστεγο στην Αθήνα;

Aπό την συλλογική των Ελλήνων συνείδηση και ψυχή

Στοίχοι του Γιάννη Ρίτσου και λίγες λέξεις.

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις

Εκεί που πάει να γείρει, να την πετιέται από αρχής κι αγριεύει και θεριευει

και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του Ήλιου…

Στο χωράφι, την πόλη..στην ξηρά και την θάλασσα. Μέσα κι έξω από τα σύνορα μας....

Και το Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Κυριαζή και Νίκου Γουργουλιανη  

για την Άννα Σικελιανού, που ψηφίστηκε τρίτο,για το βραβείο αναγνωστών 2012.

«Ο άνθρωπος του λιθαριού»

Τούτη η γη δεν είναι πλούσια. Δεν είναι χώμα παχύ, εύκολο στο όργωμα,νερό άφθονο να γίνει λάσπη καρπερή. Για να οργώσω,έμαθα να φτιάχνω άροτρο από πέτρα,χαλκό,σίδερο, ατσάλι.

Τα ροζιασμένα μου δάχτυλα άνοιξαν τρύπες με υπομονή στον βράχο,πλέχτηκαν ρίζες μέσα του.

Το λιγοστό χώμα το προστάτευσα υψώνοντας πεζούλια και τειχιά από λιθάρια, και έτσι ανοίχτηκα στον ουρανό, στον άνεμο, στη βροχή και στον ήλιο.

Δεν είχα πηλό και ξύλο άφθονο να χτίζω εύκολα, έτσι έμαθα να πελεκώ τον βράχο, να τον δουλεύω, να χτίζω ανθεκτικά,ναούς,κάστρα και θέατρα που να διαβαίνουν τους αιώνες και όσο γερνούν να κερδίζουν ομορφιά.

Δουλεύοντας την πέτρα ζυμώθηκα με την σκληράδα, την αντοχή, την περηφάνια και τη σταθερότητα του βράχου. Τα βουνά γύρω έκλειναν τους ορίζοντες,ψήλωσα για να δω από πάνω τους.

Η θάλασσα περιόριζε τη γη μου, έφτιαξα πλοία και αρμένισα πάνω της και πλάτυνα την ψυχή μου.

Τα βράχια θα μπορούσαν να με πλακώσουν, τα έκανα έργα για να σηκωθώ πάνω τους και να πλησιάσω τον ουρανό.

Οι άνθρωποι της άμμου, του πηλού, του χώματος ζήσαν εύκολα και χάθηκαν εύκολα. Εγώ έζησα δύσκολα, και δεν χάθηκα.

Έμεινα,ένα με τα λιθάρια, τα λιθάρια φρουρός μου και εγώ υπερασπιστής τους, εγώ ο άνθρωπος του λιθαριού, ο υμνητής της πέτρας, ο απροσκύνητος ριζωμένος στης λευτεριάς τη γη.»