Δεκεμβριανά μέρος 2ον. Τι Αποκαλύπτουν οι συγγενείς των Θυμάτων και οι δολοφόνοι εκτελεστές

 Διαβάστε  και γνωρίστε την κοινωνία που ορέγονταν οι επίδοξοι εθνοσωτήρες του 1945 και τα αδούλωτα παληκάρια του αριστερού ΕΑΜ. Για χάρη τους οι αείποτε κρατούντες στη ελληνική διανόηση και ακαδημαϊκή ζωή "αριστεροί" διαστρέβλωσαν την νεώτερη ελληνική ιστορία και συστηματικά υπονόμευσαν την εθνική παιδεία και περαιτέρω την εθνική συνείδηση.
Κι έτσι, πλανεμένα, ταυτίσθηκε στον τόπο μας η αριστερά με την προοδευτικότητα, εννοώντας την αξιοκρατία, την διαφάνεια, την κοινωνική δικαιοσύνη, το πατριωτκό καλό, την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά, την Δημοκρατία εν τέλει. Ευτυχώς που ήλθε "η πρώτη φορά αριστερά", που καμαρώνει για αυτό το ματωμένο παρελθόν, για να καταρρεύσει κι αυτό το παραμύθι. 
-------------------------------------------------------------------------------------------- 

Θα προτιμούσαμε να είχε γίνει σεβαστή η πραγματική λήθη  με σεβασμό για τα θύματα και μεταμέλεια από τους ενόχους. Ατυχώς όμως  αυτό δεν συμβαίνει. Και όχι μόνο. Οι δολοφόνοι και ιδεολογικοί επίγονοι  αντί να μετανοήσουν για τα εγκλήματά τους, δεν αφήνουν ευκαιρία που να μην δηλώσουν,  πόσο υπερήφανοι εξακολουθούν να είναι. Διοργανώνουν γιορτές και πανηγύρια όπου εκθειάζουν τα έργα τους αμετανόητοι και προκλητικοί. Κάθε μέρα ρίχνουν λαδί στη φωτιά. Ενώ με τα ψεύδη και την προπαγάνδα τους από τα μαρξιστοκρατούμενα Μέσα Ενημερώσεως βιώνουμε  την αντεστραμμένη κατάσταση. Όπου τα υπαρκτά θύματα έχουν παραδοθεί στη λήθη, οι θύτες έχουν αγορευθεί σε   «ηρωικούς μαχητές»  και το μισητικό κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας, παρουσιάζεται ως το απαύγασμα της Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα οι πολιτικοί των αστικών κόμματων εν ονόματι της ψηφοθηρίας και του «προοδευτισμού» συνοδοιπορούν. Ενταφιάζουν με Εθνικές τιμές του αρχισφαγείς του Ελληνικού λαού, τους πρωτεργάτες του παιδομαζώματος, τους φανατικούς υποστηρικτές της  διαιρέσεως της Ελλάδας αλά  Κορέα. Επισκέπτονται μονομερώς τόπους εξορίας αριστερών κομμουνιστών, ενώ ηθελημένα αγνοούν παντελώς τις θυσίες των Ελλήνων που προσέφεραν την ζωήν των , για να μπορούν οι σημερινοί ανεπάγγελτοι κληρονομικοί πολιτικοί μας, να έχουν μια θέση στο Κοινοβούλιο.

Έτσι μολονότι το έγκλημα είναι έγκλημα και δεν θα έπρεπε να αναφέρεται από σεβασμό στη μνήμη των νεκρών και για να επέλθη λήθη, αυτή η συμπεριφορά του μίσους και του ψεύδους προς τα θύματα, της περιφρονήσεως και της πλαστογραφήσεως της αληθείας, μας εξαναγκάζει να τα επαναφέρουμε στην ιστορική μνήμη και να μνημονεύουμε τα θύματα, μέχρις ότου η αληθινή συμφιλίωση αν ποτέ υπάρξει, να είναι προϊόν ειλικρινούς   μετανοίας και συγγνώμης. Αποδόσεως της ευγνωμοσύνης και του σεβασμού που αρμόζει σ’ αυτούς που πολέμησαν για να μπορούμε όλοι εμείς να είμεθα σήμερα ελεύθεροι. Όχι λιμοκτονούντες βορειοκορεάτες ή  πτωχοί βαλκάνιοι μετανάστες.

1. Ελένη Παπαδάκη.

Στό πόνημα του Πολύβιου Μαρσάν « Ελενη Παπαδακη,» εξιστορείται, ένα απ’ αυτά,  η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη, την οποία ουσιαστικώς κατεδίκασε η Γενική Συνέλευση  του αριστερού σωματείου των Ελλήνων ηθοποιών (ΣΕΗ) και εξετέλεσαν οι δήμιοι του ΚΚΕ / ΕΑΜ / ΕΛΑΣ. Βεβαίως αν η Ελένη Παπαδάκη ηταν κομμουνίστρια, θα είχαμε μνημείο με την προτομή της, δρόμο με το όνομά της και θα ήταν γραμμένη και στο βιβλίο ιστορίας της τρίτης λυκείου.Ενω σε καθε επετειο θα ειχαμε διαγωνισμο αρθρων εξιστορουντα τα του θανατου της.

«.. Στον χώρο των Διυλιστηρίων γενικός δερβέναγας ήταν ο καπετάν Ορέστης. Εκεί βρίσκονταν και οι φοβεροί δήμιοι Ιωάννης Κοκότσης, που ηταν ο φρούραχος της περιοχής, ο Πέτρος Τζογανάλης, ο Στέφανος Λιόλιος , ο Βλάσης Μακαρώνας μπακάλης από τους Ποδαράδες.Τα υποψήφια θύματα τα οδηγούσαν σ’ ένα από τα οικήματα των Διυλιστηρίων, όπου κρατούντο πολλοί από τους συλληφθέντας. Τους αφαιρούσαν ό,τι πολύτιμο είχαν και ο Ορέστης έπαιρνε τα δαχτυλίδια τα κοσμήματα τα ρολόγια τα χρήματα τις λίρες που είχαν μερικοί μαζί τους. Μετά οδηγούσαν ένα ένα τα θύματα στο χώρο των εκτελέσεων, καμιά εκατοστή μέτρα από τα οικήματα της Ούλεν. ..’’ Μου την φεραν με ενα ταξι ‘’ διηγηθηκε ο Μακαρωνας, ‘’ την ειχαν στριμωγμενη ανθρωποι της πολιτοφυλακης .’’ Απο τις καταθεσεις των αλλων εκτελεστων , που εγινα μετα την συλληψη τους , φαινεται οτι το ιδιο βραδυ εκτος απο την Ελενη μετεφεραν για εκτελεση και εφτα χωροφυλακες...Γράφει ο Δημήτρης  Μυράτ στο τελευταίο του βιβλίο.
‘ ..Σαν ήρθε ο καπετάν Ορέστης άρχισαν να παρελαύνουν μπροστά του οι κρατούμενοι. Οπως μάθαμε στη δίκη (των εκτελεστών) όταν  πέρασε η Ελένη, ο καπετάνιος της πήρε τα δαχτυλίδια και την ξαπόστειλε για ομηρία. Οταν πέρασαν καμμιά δεκαριά άλλοι την θυμήθηκε. Πως είπε αυτή πως την λένε? Παπαδάκη? Δεν είναι αυτή που καταδίκασαν στο σωματείο ηθοποιών? Κι’ έδωσε την διαταγή του Θανάτου, Ο απόηχος της περίφημης δίκης…
Το τέλος της άτυχης Ελένης ήταν φοβερό. Ο Μακαρώνας την παρέλαβε μπροστά στον Ορέστη, ο οποίος είχε διατάξει την εκτέλεση με τσεκούρι, όπως γινόταν με τα άλλα πολυάριθμα θύματα. Την διέταξαν να γδυθή ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί  ότι πλησιάζει το τέλος της. Ετρεμε από το κρύο και το φόβο και κλαίγοντας τους παρακαλούσε. Εβγαλε την γούνα της την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν την διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και γόους. Ορμησαν τότε αφιονισμένοι  πάνω της και μεσα σ’ ένα κατήφορο από προπηλακισμούς την έσυραν κοντά σε ένα ανοιγμένο λάκκο κι’ εκεί την έγδυσαν με την βία. …»

Και ο επίλογος του δράματος.
«..Είχε περάσει πάνω από δυο μήνας από τότε που έγινε η απαγωγή της Ελένης από το σπίτι των Μυράτ την 21η Δεκεμβρίου 1944 , όταν στις 26 Ιανουαρίου του Ιανουαρίου 1945 ο προιστάμενος του Β’ Νεκροταφείου στα πατήσια ειδοποίησε τον Σαμ  Μπράντενμπουργκ, ότι κατά την εκταφή πτωμάτων που είχε αρχίσει στον περίβολο των Διυλιστηρίων της Ουλεν, κάτι τον ενδιέφερε. Ο Σαμ οδηγούμενος από τον Γελαδάκη , πιστοποίησε αυτή του τη ανακάλυψη: Σωστό ράκος αναγνώρισε την Ελένη Παπαδάκη που ήταν σε κοινό όρυγμα με τρις- τέσσερις άλλους. Σε μια κατηφόρα φυτεμένη με πεύκα ήταν ο λάκκος που βρέθηκε η Ελένη. Με μια κομπιναιζόν ανασηκωμένη γύρω από τον θώρακα, με τις ζαρτιέρες  ζωσμένη στη μέση, η Ελένη αναγνωρίστηκε αμέσως. Μία σφαίρα στον αυχένα με διέξοδο στην αριστερή μετωπική χώρα είχε δώσει τέλος στο μαρτύριο της…Η βοηθός του καθηγητή Γεωργιάδη που έκανε την ιατροδικαστική εξέταση θυμόταν.. ‘ Εχω δή πολλά ως εκ του επαγγέλματος μου, αλλά τέτοια φρικτή κατάσταση δεν έχω ξαναδή..’…

Οι φοβεροί σφαγείς των Διυλιστηρίων της Ούλεν, οι φυσικοί αυτουργοί συνελήφθησαν δύο μήνες αργότερα τελείως συμπτωματικά. Μέσα σ’ ένα τράμ ένας επιβάτης αναγνώρισε ότι το πουλόβερ που φορούσε ένας τροχιοδρομικός υπάλληλος ανήκε σ’ ένα εκτελεσθέντα συγγενή του. Έτσι σιγά-σιγά συνελήφθη όλο το συνεργείο των δημίων. Η αναπαράσταση των εγκλημάτων έγινε στα τέλη Μαρτίου 1945 στον τόπο των εκτελέσεων  και έφερε στο φώς τις φρικιαστικές λεπτομέρειες.»

2. « Ιωάννης  Γκουζιας  του Κωνσταντίνου. Ετών 23. Σφαγιασθείς παρά των κανιβάλλων της ΟΠΛΑ  Ζωγράφου. Πρωτοστάτης εκτελεστής ο Αλέκος Λεμπέσης του Χρήστου. Εξετελέσθη δια συρμάτινου βούρδουλα εις το δεσμωτήριο υπόγειον της πολιτοφυλακής, τη 1/10/1944, ώρα 5μμ. Το έδειρε το παιδί μου με συρμάτινον βούρδουλα, αφού εγύμνωσαν το παιδάκι μου , μέχρις αίματος σκίσας τας σάρκας του παιδιού μου, έως ότου υπέκυψεν την 1/10/1944, ζητών στα τελευταία λόγια να ειδοποιήσουν τους γονείς του, να τους ίδη προτού αποθάνει. Ημείς εβεβαιωθήμεν τον θάνατο του παιδιού μας την 10.3.1945, παρά του Εμμαν. Μανδαλάκη. Στην πηγάδα Άγιος Πέτρος Καισαριανής, έρριψαν το βασανισμένο και αγιασμένο σώμα του.»
3. «Η Απελεύθερωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτην Γεγονότα» (Είναι  ένα από τα ολίγα  διασωθέντα πριν την πολτοποίηση  επί υπουργίας του Ευάγγελου Αβέρωφ στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης το 1976 .)
«Μόνον  στην πρωτεύουσα και τον Πειραιά εσφαγιάσθησαν 15.685 άτομα και συνελήφθησαν περί τους 9.800 όμηρους  ανδρών και γυναικών πάσης τάξεως και ηλικίας, οίτινες , πάντες εν μέσω χειμώνι απήγοντο νυκτωρ εκ των οικιών των και πεζή , νήστεις και ρακένδυτοι δια μέσου των χιόνων και των χαράδρων ωδηγούντο ως όμηροι. Οι εκ των συλλαμβανόμενων προς εκτέλεσιν ωδηγούντο εις διάφορα σημεία των Αθηνών  εκ των προτέρων καθορισμένα. Εις τον συνοικισμόν Περιστέρι οι κομμουνισταί εξετελούν τα προσαγόμενα θύματα  με ομαδικόν τυφεκισμόν και εν συνεχεία έρριπτον αυτά εντός ορυγμάτων. Εις τα διυλιστήρια της Ούλεν , αποκεφάλιζαν τα θύματα  των δια πελέκεως και τα ενεταφιάζον εις παρακείμενον αγρόν. Εις το πεδόον βολής της Σχολής Ευελπίδων εξετελούν ομαδικώς δια μαχαίρας όργανα της ασφάλειας του κράτους, χωροφύλακες, αστυφύλακες καθώς και ιδιώτας. Εις το φρέαρ του Αγίου Πέτρου Καισαριανής μετά φρικώδη βασανιστήρια εφόνευον τα θύματα των δια σφαίρας εξ επαφής εις τον αυχένα. Κατά παρομοίους τρόπους εξετελούν τα θύματα των εις το κέντρων Ροσινιόλ της περιοχής των Σεπολίων, εις τα λατομεία της Κυψέλης και της Καισαριανής εις τα τουρκοβούνια την χωματερήν , την Γούβαν, το Μπραχάμι το Δουργούτι, το άσυλον Κοκινιάς.
Ο εκ των εκτελεστών κομμουνιστής Σταμάτιος Λιόλιος ενώπιον του δικαστηρίου περιέγραψε, ως κάτωθι  τον τρόπο εκτελέσεως των θυμάτων του εις τα διυλιστήρια Ούλεν. « Τους διέταζα πρώτα να γδυθούν  και ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλε πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια. Τότε έπαιρνα το τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πάνω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου να τα βροντήξουν. Άλλα παλληκάρια τους έδινα κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν έρχονταν αλλουνού σειρά. Όταν κουραζόμουνα έπαιρνε άλλος την σειρά μου.»
Άλλοι δήμιοι κομμουνισταί ήσαν, ο Τζογανάκος, ο Μακαρονάς, ο Μπουρδής, ο Μονέδας ( ο οποίος έκλεινε τα στόματα των θυμάτων του δια των σπλάχνων των) και άλλοι δια τους οποίους το ΚΚΕ και ο διεθνής κομμουνισμός οργάνωσαν παγκόσμιο σταυροφορίαν  δια την μη εκτέλεσιν των μετά την καταδίκην των. Οι λόγοι εκτελέσεων ήσαν απίστευτοι. Η συμμετοχή των θυμάτων εις εθνικάς οργανώσεις, η υπηρεσία των εις τον Εθνικόν Στρατόν ή συγγένεια με στρατιωτικούς  ή των σωμάτων ασφαλείας , η συμπάθεια και η περίθαλψις Βρετανών…  ήσαν ικαναί να οδηγησώσιν εις εκτελέσιν...

4. Έκθεσις της επιτροπής του Βρετανικού Εργατικού Ηγέτου Γουόλτερ Σίτριν

38. Από πολλάς πηγάς ηκούσαμε τρομακτικάς ιστορίας δια τα φρικαλεότητας τας οποίας διέπραξε ένα τμήμα του ΕΛΑΣ, υπό τα όμματα της ΟΠΛΑ. Οιαδήποτε και αν είναι η αλήθεια είναι αξιωματικά πίστευτον από το σύνολο του πληθυσμού των Αθηνών , ότι η ΟΠΛΑ είναι μια τρομοκρατική οργάνωσις  υπό της οποίας πολλοί πολίται, χωρίς να έχουν αναμιχθή εις τας μάχας εδολοφονήθησαν. Αποδείξεις μας εδόθησαν από τας χήρας , αι οποίαι μας κατέκλυζαν καθημερινώς των οποίων είχον φονεύσει τους συζύγους των, χωρίς καν να απολογιθωσι. Από αυτήν την απόδειξιν , θα ήτο λάθος να βεβαιωθώμεν ότι όλαι αι εκτελέσεις ηκολούθησαν το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου. Διότι πολλές εκτελέσεις  έλαβον χώραν συστηματικώς πολύ ενωρίτερον. Επεσκέφθημεν επίσης το Περιστέρι, προάστειον των Αθηνών, όπου εις το έδαφος το οποίον περιέβαλεν το νεκροταφείον , είδομεν πτώματα εκθαμμένα από τα ορύγματα. Περίπου 350 ήσαν εκτεθειμένα δι αναγνώρισιν και υπήρχον ακόμη πολλά ορύγματα τα οποία δεν είχον ανοίχθη.

39. Ηρωτήσαμεν διαφόρους συγγενείς , οι οποίοι ήσαν εκεί και δεν υπήρχε λόγος να αμφιβάλωμε, ότι όλα ήσαν θύματα οργανωμένης δολοφονίας. Είχαν εκτελέσθει εις κλειστόν χώρον και δεν υπήρχον δείγματα , ότι είχε προηγήθη μάχη. Διότι πολλά από αυτά τα θύματα είχον τας χείρας των δεμένας με ηλεκτρικά καλώδια εις την πλάτην των άλλων ήσαν διαρρηγμένα τα κρανία δι αιχμηρού οργάνου κλπ.
Εβεβαιωθήμεν, ότι εις την περιοχήν αυτήν ούτε Ελληνικά ούτε Βρετανικά στρατεύματα ούτε τμήματα της Εθνοφυλακής , ευρίσκοντο, όταν έγιναν αι ομαδικαί εκτελέσεις Αυτά τα πτώματα απεκαλύφθησαν ολίγας ημέρας προ της αφίξεως μας και κατά βεβαίωσιν των Ελλήνων και Βρετανών ιατρών, οι οποίοι προέβησαν εις νεκροψίας , οι θάνατοι των θυμάτων είχον προέλθει προ μηνός.
Μέχρι της 31ης Ιανουαρίου 1945 μόνον εις ελαχίστας περιοχάς των Αθηνών τας οποίας επεσκέφθημεν είχον εκταφή 1050 πτώματα ανδρών και γυναικών. Εις αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται  περί τα 800 άλλα πτώματα , τα οποία είχον φονευθεί κατά τας μάχας και των οποίων τα πτώματα , μετεφέρθησαν εις το νεκροταφείον. Τα περισσότερα από τα πτώματα , τα οποία είδομεν ήσαν γυμνά χωρίς υποδήματα...

42 Είχομεν δυο ευκαιρίας κατά την διάρκειαν της επισκέψεως μας να συναντηθώμεν με ομήρους , μόλις απελευθερωθέντας από τον ΕΛΑΣ. Με την πρώτην ομάδα συνηντήθημεν εις τα Αθήνας. Η κατάστασις αυτών των ανθρώπων ήτο αξιοθρήνητος. Κανείς από αυτούς δεν είχεν υποδήματα και ήσαν πολύ ελαφρά ενδεδυμένοι ή έφερον παλαιά ράκη ενδυμάτων. Όλοι διηγούντο φρικτός ιστορίας κακομεταχειρίσεως  της οποίας έτυχον από τους φρουρούς του ΕΛΑΣ...

Υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις θυσιασθέντων μαρτύρων που έστω και έτσι, όπως σ’ αυτές που μας περιγράφουν οι συγγενείς των, με τις τραγικές τους αναμνήσεις, είχαν την  «τύχη» οι συγγενείς  των  να τα ξεθάξουν, να τα αναγνωρίσουν παρουσία του κτηνώδους δημίου, που τις περισσότερες φορές, φοράει τα ρούχα του θύματος, και εν συνεχεία να τα να νεκρολογήσουν και να τα ξαναθάψουν με αιώνια αναπάντητα ερωτηματικά και ακοίμητες ενοχές γιατί  δεν μπόρεσαν να τα σώσουν ή να απαλύνουν το μαρτύριο τους.

Οι  περισσότεροι όμως, ούτε αυτή την «τύχη» της ταφής και τού θρήνου της κηδείας  είχαν. Διότι οι νεκροί των  δεν ευρέθησαν και  τα οστά των αγαπημένων τους  λευκάνθησαν  στις πηγάδες, στους ασβεστόλακκους  και στις απρόσιτες χαράδρες, που θα παραμείνουν άγνωστες

Ας είναι και αυτή η αναφορά ένα μνημόσυνο τιμής αγάπης σεβασμού και μνήμης της θυσίας των.

Πηγή