Λόγος με προοπτική και θετικό πρόσημο!

Δημοσίευμα της Εφημερίδας «Το άρθρο», Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Λόγος με προοπτική και θετικό πρόσημο!

Η επισήμανση της πραγματικότητας και των υπαρκτών κινδύνων ολικής έκπτωσης της πατρίδας δεν είναι κινδυνολογία, όμως δεν αρκεί για τη νίκη.

Ο αληθινός αγώνας έχει δύο άξονες, ιδεολογικό και πρακτικής πολιτικής. Η κατάληξη του δημόσιου λόγου της παράταξης πρέπει να έχει πάντα θετικό πρόσημο, να δίνει ρεαλιστική προοπτική και ελπίδα, και να μη μένει στους κινδύνους.
Οφείλουμε να αποκαλύψουμε, θέση τη θέση, πρόταση την πρόταση, τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η ψευδολογία της αντιπολίτευσης και να κάνουμε ειλικρινή αυτοκριτική για τα λάθη μας, εξαγγέλλοντας τις διορθωτικές κινήσεις μας.

Αφού είμαστε δύναμη ευθύνης και αλήθειας, την αλήθεια πρέπει να την πούμε.
Και, για την πολιτική, σημασία έχουν και τα πρόσωπα. Ας βγούμε από την Ιουράσειο Περίοδο της πολιτικής πρακτικής. Χόρτασε ο κόσμος Καλοχαιρέτες, από αυτούς που χώνονται απρόσκλητοι σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες και μνημόσυνα αγνώστων πολιτών, χωρίς σεβασμό στη χαρά ή στη λύπη τους. Ας αναζητήσουμε, στον ελάχιστο χρόνο που μένει, όσο περισσότερα πρόσωπα μπορούμε, που να ανήκουν στον αληθινό κόσμο της εργασίας, στην αληθινή κοινωνία. Ας αποστρατεύσουμε ιντριγκαδόρους των καφενείων, ρουσφετολόγους και ανθρώπους χωρίς περγαμηνές στον επαγγελματικό και πνευματικό στίβο.

Ας βρούμε καλούς αγρότες, επαγγελματίες, επιστήμονες, όχι αναγκαστικά με κριτήριο την ηλικία. Διότι μπορεί να είσαι μικρός και πιο παλαιοκομματικός από τον θρυλικό Γκρούεζα, και μεγάλος αλλά ελεύθερο πνεύμα, με αξίες.
Οι καλοί Ελληνες υποεκπροσωπούνται στον δημόσιο βίο. Οι άνθρωποι με επιτεύγματα, με νίκες με την αξία τους, στον στίβο της αληθινής ζωής, μπαίνουν στα ψιλά, και τα «νούμερα», οι γόνοι, οι βυσματίες στα πρωτοσέλιδα.

Οι μεγάλη φιλελεύθερη πατριωτική παράταξη πρέπει να ανατρέξει στις αξίες που ευαγγελίζεται, στα σύμβολά της, ως πρόσωπα και ιδέες. Η κληρονομιά της Δεξιάς, που συμπεριλαμβάνει το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας, δεν είναι η απλή διαχείριση. Είναι η μεταρρυθμιστική τόλμη, η μετριοπάθεια και το ενωτικό πνεύμα στην κοινωνία, με τη διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας μέσα από το κοινωνικό κράτος, τη δημόσια υγεία και παιδεία, και η αυστηρότητα στα ζητήματα της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της πατρίδας και της υπεράσπισης των συμφερόντων των εκτός ελλαδικού κράτους Ελλήνων, από τη Βόρεια Ηπειρο ως την Καρπασία της κατεχόμενης Κύπρου.

Ολες τις μεγάλες αλλαγές στην πατρίδα τις έκαναν πολιτικές δυνάμεις με πίστη στις εθνικές και κοινωνικές αξίες.
Οι δυνάμεις της αδράνειας, της «επένδυσης» στην καταστροφή και την κοινωνική σύγκρουση πάντα ανήκαν στους κόλπους της Αριστεράς, που της έχουμε επιτρέψει ανιστόρητα και ενοχικά να κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, στην πολύπαθη Παιδεία, και να μας κουνά το δάχτυλο, μισθοδοτούμενη από τον λαό του οποίου πολεμά την εθνική συνείδηση και την κοινωνική συνοχή.
Αυτό το πρόταγμα όμως θέλει πρόσωπα, θέλει ιδεολογικούς μαχητές μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, λαϊκούς αλλά όχι λαϊκιστές, με ταυτόχρονη δυνατότητα πρακτικής ανάλυσης της πραγματικότητας και δυνατότητα επεξεργασίας πρακτικών λύσεων.

Κανείς, μα κανείς όμως, δεν μπορεί να παραγνωρίσει δύο παράγοντες: πρώτον, ουδείς μπορεί να κερδίσει την ιδεολογική πολιτική μάχη, αν δεν πείσει ότι θα κερδίσει τη μάχη της οικονομίας, με πρακτικό αντίκρισμα στην καθημερινή ζωή των πολιτών και κυρίως στη μείωση του κοινωνικού καρκίνου της ανεργίας. Πρέπει, λοιπόν, η επεξεργασμένη πρόταση της Ν.Δ. στην επικείμενη διαπραγμάτευση με τους δανειστές να αντιπροτείνει μέτρα και αλλαγές που θα πείθουν για τον μη εκτροχιασμό της οικονομίας σε ελλείμματα, αλλά θα έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα. Σίγουρα δεν είμαι ειδικός, αλλά πιστεύω ότι αυτές οι αλλαγές είναι εφικτές, αν, χτυπώντας την εκβιαστική γραφειοκρατία, απελευθερώσουμε το δαιμόνιο του Ελληνα. Δεν γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι να συνθλίβονται στην Ελλάδα και να διαπρέπουν έξω, όχι γιατί τους έδωσε κάποιος χρήματα, αλλά διότι οι ιδέες τους βρήκαν φιλόξενο και γόνιμο έδαφος.

Στην Ελλάδα, η παράνοια του κράτους και οι αλλεπάλληλοι εκβιαστικοί μηχανισμοί της γραφειοκρατίας, που καθιστούν Γολγοθά κάθε προσπάθεια ακόμη και της μικρής επιχειρηματικότητας, είναι παράγοντες ανάσχεσης της ανάπτυξης πιο αρνητικοί και από τη μειωμένη τραπεζική χρηματοδότηση.
Ο δεύτερος παράγοντας, που δεν μπορεί να παραγνωριστεί, είναι η πληγωμένη φιλοτιμία του λαού μας, που αισθάνεται ότι ακόμη και λεπτομέρειες της εσωτερικής πολιτικής μας είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αυτό θα διευρυνθεί με τυχόν επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα οδηγήσει τη χώρα σε μεγαλύτερη εξάρτηση και ταπείνωση, μετά την -σε μια νύχτα- κατάρρευση των τυχοδιωκτικών φαντασιώσεών του.

Εμείς λοιπόν πρέπει να προτείνουμε έναν πειστικό οδικό χάρτη, μέσα από την πρότασή μας για τη διαπραγμάτευση, του πώς και πότε θα ανακτήσουμε το αυτεξούσιό μας και στις λεπτομέρειες, και θα αναταχθεί η πληγωμένη περηφάνια των Ελλήνων.

Φαήλος Κρανιδιώτης

*Δικηγόρος