Η συνέχεια του κράτους

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος» 18 Ιανουαρίου 2015

Η συνέχεια του κράτους

Από τη δημιουργία του μοντέρνου κράτους, δηλαδή από το 1648 και εντεύθεν, το κράτος ως δομή διέπει κατά κύριο λόγο το δυτικό κόσμο και επομένως τον ευρωπαϊκό χώρο και υφίσταται ως συνέχεια πολιτικών που άπτονται της προστασίας, της ευημερίας και της προόδου του κοινωνικού συνόλου. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της κρατικής δομής είναι η συνέχεια των αποφάσεων και των σημαντικών πολιτικών που χαράσσονται σε σχέση με πέντε καθοριστικούς τομείς δράσης, την άμυνα της χώρας, την εξωτερική της πολιτική, το κράτος δικαίου, την οικονομία και την κοινωνική πολιτική. Στην τελευταία διάσταση συμπεριλαμβάνονται η Παιδεία και η Υγεία και το σύνολο εκείνων των ρυθμίσεων που αφορούν σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό κράτος.

Το κράτος δικαίου άπτεται του διαχωρισμού των λειτουργιών του κράτους με κύριο στόχο την προστασία του ατόμου και του πολίτη από την κρατική αυθαιρεσία και τη διασφάλιση των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους. Αυτή η θεσμική διάρθρωση του κράτους είναι ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις και αναφέρεται στο κράτος-έθνος, δηλαδή στο σύνολο του λαού που προστατεύεται και του οποίου η πρόοδος καλλιεργείται, προβάλλεται και προωθείται. Τo στοιχείο της θεσμικής διάθρωσης συνιστά βασικό γνώρισμα του σύγχρονου κράτους, αλλά και ουσιώδη μοχλό για την πρόοδο, την ανάπτυξη και τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας.

Επειδή λοιπόν οι πολιτικές που αναπτύσσονται σε επίπεδο στρατηγικής είναι παραγωγή κρατικής πολιτικής, καθορίζουν κατ’ ανάγκην τη συνέχεια του κράτους, αυτή τούτη η συνέχεια αποτελεί θεμελιώδες δομικό γνώρισμα των σύγχρονων κρατών. Οι κυβερνήσεις ακολουθούν κατά τρόπο πάγιο και σταθερό εθνικές πολιτικές που χαράσσονται σε επίπεδο κρατικής δομής, ενώ μπορούν, εφόσον κρίνουν απαραίτητο, στο τακτικό επίπεδο να προβούν σε αναγκαίες διαφοροποιήσεις, ενώ πολλές φορές οφείλουν να προσαρμόζουν αυτές τις πολιτικές στη δική τους ιδεολογικοπολιτική αντίληψη. Παρεμβαίνουν δηλαδή οι κυβερνήσεις διορθωτικά στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν στη χώρα, χωρίς όμως να ανατρέπουν πολιτικές που εδραιώθηκαν ως δομές εθνικής στρατηγικής.

Η εκπαιδευτική πολιτική, για παράδειγμα, μπορεί να μεταβληθεί προσαρμοζόμενη σε ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα εκσυγχρονισμού, χωρίς να ανατρέπεται η βασική της φιλοσοφία. Το ίδιο ισχύει και για την εξωτερική πολιτική, η οποία διατηρεί τις διεθνείς σχέσεις της χώρας κατά τρόπο αρμονικό και αξιόπιστο, εφόσον οι βασικές στοχοθεσίες, σε ό,τι αφορά την προβολή συμφερόντων, επιρροών και συμμαχιών, δεν μεταβάλλονται άρδην.

Η Ελλάδα από τη γέννηση του ελληνικού κράτους, ιδιαιτέρως μάλιστα από τη δολοφονία του μεγάλου μεταρρυθμιστή, ο οποίος έφυγε άδοξα, άδικα και πρόωρα, Ιωάννη Καποδίστρια, δεν κατάφερε να οικοδομήσει σύγχρονο, μοντέρνο κράτος, το οποίο να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εκάστοτε εποχής και να είναι σε θέση να ικανοποιεί τις ανάγκες, τα συμφέροντα και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού και του έθνους ευρύτερα. Από το θάνατο του Καποδίστρια και εντεύθεν οικοδομήθηκε ένα πελατειακό κράτος, το οποίο υπονόμευε και υπονομεύει κάθε δυνατότητα πολιτικού και ευρύτερου εκσυγχρονισμού των δομών και των ίδιων των θεσμών, αλλά και των πολιτικών, που εξαγγέλλονται στο πλαίσιο της συμμετοχής μας σε μεγαλύτερα κρατικά σύνολα, όπως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Το πελατειακό σύστημα είναι κατά γενική παραδοχή η παθογένεια εκείνη που κράτησε και κρατάει την Ελλάδα σε οικονομικό και ευρύτερο πολιτικό επίπεδο μακράν των υπολοίπων, των άλλων κρατών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και η οποία δημιουργεί, παράγει και αναπαράγει κρίσεις, αναστέλλοντας ή και ακυρώνοντας οποιαδήποτε αναπτυξιακή ή μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Το κράτος είναι ο μεγάλος ασθενής της ελληνικής πολιτείας και το οποιοδήποτε πρόγραμμα ανάπτυξης και ανασυγκρότησης θα πρέπει να εστιαστεί πρωτίστως σε δομικές παρεμβάσεις στο θεσμικό πλαίσιο του κράτους, έτσι ώστε να καταστεί ευέλικτο και αποτελεσματικό στην υπηρεσία του πολίτη, των σχεδίων και των προγραμμάτων των κυβερνήσεων. Αυτό σημαίνει πως η κρατική δομή θα υπηρετεί κυβερνήσεις ανεξαρτήτως ιδεολογιών ή πολιτικών διαφοροποιήσεων στις διάφορες φάσεις της πορείας του κράτους. Η κρατική δομή είναι αυτή που δίνει τη συνέχεια στις πολιτικές και τις στρατηγικές της χώρας σε όλα τα επίπεδα, καθιστώντας την αξιόπιστη και αποτελεσματική έναντι πάντων, ιδίως έναντι των πολιτών της.

Αναφερόμαστε στη δυνατότητα των κυβερνήσεων να μεταβάλουν κρατικές πολιτικές που συνιστούν στρατηγική για τη χώρα, εφόσον φυσικά η χώρα διαθέτει στρατηγική σε πολλά επίπεδα. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν διαθέτει και δεν διέθετε ποτέ στρατηγική με την έννοια της συγκροτημένης στρατηγικής, που θα συνιστούσε πολιτική διαρκείας, ούτε στην Παιδεία ούτε στην εξωτερική πολιτική, με ελάχιστες εξαιρέσεις στρατηγικών επιλογών, αυτές του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή όσον αφορά στην ΕΟΚ.

Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης

Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου

Τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς θα έχουν Δράκο…

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», 18 Ιανουαρίου 2015

Τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς θα έχουν Δράκο…

Σε μία εβδομάδα κρίνεται η κατεύθυνση που θα πάρει η χώρα για τα επόμενα χρόνια και πολλοί πιστεύουν ότι στις 26 Ιανουαρίου τα κρατικά ταμεία με μαγικό τρόπο θα γεμίσουν, οι τράπεζες θα προχωρήσουν σε σεισάχθεια με χρήματα της Ευρώπης και οι φόροι θα μειωθούν ή και θα καταργηθούν.

Ας το πούμε απλά. Ύστερα από 5 χρόνια κρίσης και χρεοκοπίας του Δημοσίου, άγνοια κινδύνου δεν συγχωρείται σε κανέναν. Η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και η απάντηση στα προβλήματα δεν μπορεί να δοθεί με συνταγές χρεοκοπίας.

Τον Δεκέμβριο η υστέρηση στα έσοδα έφτασε τα 3,9 δισ. ευρώ. Οι τράπεζες μπαίνουν ξανά στη θερμοκοιτίδα της βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης και στον ΣΥΡΙΖΑ τάζουν παροχές σαν να έχουμε ανοικτό το Νομισματοκοπείο του Χολαργού.

Έχουμε διδαχθεί τίποτε από το «λεφτά υπάρχουν» του 2009; Οι δημοσκοπήσεις που εξακολουθούν να δίνουν προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ λένε «όχι». Ένα μέρος των πολιτών πιστεύει ότι με τον κ. Τσίπρα οι Ευρωπαίοι θα αλλάξουν άποψη, θα κουρέψουν τα χρήματα των δικών τους φορολογουμένων για να μπορέσει μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της, που δεν είναι λίγες. Μόνο τις τελευταίες ημέρες ακούσαμε από στελέχη της Κουμουνδούρου ότι θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ (αλλά θα επιβάλουν τριπλάσιο ΦΜΑΠ στις ιδιοκτησίες άνω των 200.000-400.000 ευρώ), θα επαναπροσλάβουν 9.500 δημοσίους υπαλλήλους και όλους τους εργαζομένους της ΕΡΤ, θα καθιερώσουν σεισάχθεια σε κάθε είδους δάνειο και θα αυξήσουν το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ.

Όσο για τα λεφτά, κανένα πρόβλημα. Η Ραχήλ Μακρή επιμένει ότι ακόμη και εάν τα σπάσουμε με την ΕΚΤ, η Τράπεζα της Ελλάδος θα βάλει μπροστά τις μηχανές και θα τυπώσει 100 δισεκατομμύρια, η Νάντια Βαλαβάνη είπε ότι δεν χρειάζονται τα 7,5 δισεκατομμύρια από τις δόσεις της τρόικας που είναι σε εκκρεμότητα και ο Γιάννης Δραγασάκης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της ΔΕΘ ανεξάρτητα από τις βουλές των Ευρωπαίων εταίρων.

Καλά τα αστεία, αλλά στις 26 Ιανουαρίου όλοι θα προσγειωθούν σε μια πραγματικότητα που δεν θα έχει καμία σχέση με τις φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ εάν οι πολίτες επιλέξουν τον κ. Τσίπρα.

Θυμηθείτε… και το 2009 ο Παπανδρέου έλεγε στους Ευρωπαίους ότι θα εφαρμόσει

το πρόγραμμά του χωρίς καμία παρέκκλιση. Μάλιστα, τότε είχε δώσει και τις πρώτες αυξήσεις σε χαμηλοσυνταξιούχους για να ακολουθήσουν η χρεοκοπία και το Καστελλόριζο. Τώρα ο Τσίπρας λέει τα ίδια, ότι το πρόγραμμά του είναι αδιαπραγμάτευτο σαν να μην έχει διδαχθεί τίποτε από τα παθήματα του Παπανδρέου.

Τα παραμύθια μπορεί να σε οδηγήσουν στην εξουσία, όπως συνέβη με το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ. Όμως αυτή τη φορά έχουν δράκο. Ο κ. Τσίπρας θα έχει μπροστά του δύο επιλογές, εφόσον κερδίσει τις εκλογές. Ή θα ακολουθήσει μέχρι τέλους την οδό της σύγκρουσης με την Ευρώπη, κάτι που θα σημάνει οριστική ρήξη με τους δανειστές, ή αλλιώς το κόστος της συνθηκολόγησής του θα είναι πολλαπλάσιο από τα σημερινά Μνημόνια.

Οι Εκλογές δεν είναι για χαβαλέ. Οι τηλεθεατές μπορεί να γέλασαν αυτές τις ημέρες βλέποντας τις γραφικότητες του ΣΥΡΙΖΑ, όμως η κάλπη θέλει ενημερωμένους πολίτες. Είναι κρίμα για την Ελλάδα να ξαναγυρίσει στην εποχή του Γιώργου Παπανδρέου με άλλη ονομασία κόμματος…

Πάνος Αμυράς

Στο κενό οι «λεονταρισμοί» του ΣΥΡΙΖΑ

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», 18 Ιανουαρίου 2015

Στο κενό οι «λεονταρισμοί» του ΣΥΡΙΖΑ

Η ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΗ άρνηση κοινοτικών αξιωματούχων και εταίρων, όπως του Φινλανδού πρωθυπουργού, Αλεξ Στουμπ, στην παραμικρή ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους, αποδεικνύει τη δημαγωγία και το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου υπόσχεται τα πάντα και προαναγγέλλει διαπραγματευτικές «μάχες» με τους δανειστές.

Το κακό για τη χώρα είναι ότι οι θέσεις του ΣYΡΙΖΑ στέλνουν ένα πολύ αρνητικό μήνυμα στο εξωτερικό, προκαλώντας αναδίπλωση των επενδυτών, οι οποίοι τους τελευταίους μήνες επιδείκνυαν μεγάλο ενδιαφέρον για τη χώρα και αυτό φάνηκε από τη συμμετοχή τους στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ή την παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων.

Κανένας ξένος επενδυτής δεν θα έρθει στη χώρα μας από τη στιγμή που το Grexit, δηλαδή το εφιαλτικό σενάριο της εξόδου από το ευρώ, επανέρχεται 2,5 χρόνια μετά τη δεύτερη διάσωση. Μπορεί να μην είναι αυτή τη στιγμή το επικρατέστερο σενάριο, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες κανένας οικονομολόγος ή αναλυτής δεν αποκλείει.

Εκτός από τον κίνδυνο απομάκρυνσης των επενδυτών, η συγκρουσιακή φρασεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις και στον τουρισμό. Οι Ευρωπαίοι αγοράζουν τα πακέτα των θερινών διακοπών τους μέσα στο χειμώνα και είναι προφανές ότι πολλοί δεν θα έρθουν το καλοκαίρι στην Ελλάδα αν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης δώσουν την εντύπωση ότι η πολιτική και οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι τεταμένη.

Και θα είναι η κατάσταση τεταμένη γιατί η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η επαναπρόσληψη των 9.500 απολυθέντων του Δημοσίου, η απαίτηση για «κούρεμα» χρέους είναι «κόκκινες γραμμές» για τους εταίρους, οι οποίοι έχουν προειδοποιήσει πως δεν θα δεχθούν καμία μονομερή απόφαση που ξεφεύγει από το πλαίσιο των συμφωνιών διάσωσης της Ελλάδας.

Από την πλευρά του, ο Φινλανδός πρωθυπουργός θεώρησε σκόπιμο να προειδοποιήσει τους Έλληνες, παραμονές εκλογών, ότι η χώρα του δεν πρόκειται να συναινέσει σε ονομαστικό «κούρεμα» του χρέους. Και το έκανε, όπως είπε, για να είναι ενημερωμένοι οι πολίτες πριν κάνουν την επιλογή τους.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μας έχουν δανείσει μέχρι σήμερα 194,7 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 52,9 δισ. ευρώ δόθηκαν στο πλαίσιο της πρώτης διάσωσης του Μαΐου του 2010 μέσω διμερών δανείων, ενώ τα υπόλοιπα 141,8 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στη δεύτερη διάσωση του 2012. Τα περισσότερα μας τα έδωσαν οι Γερμανοί (56 δισ. ευρώ), αλλά και οι άλλες μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία (42), η Ιταλία (37) και η Ισπανία (24). Μάλιστα, ορισμένες χώρες που μας δάνεισαν, όπως η Πορτογαλία, η Σλοβακία και η Σλοβενία, είναι φτωχότερες από την Ελλάδα.

Ακόμη κι αν υπήρχε πολιτική βούληση για ονομαστική διαγραφή χρέους, η κυβέρνηση που θα το αποδεχόταν θα έπεφτε την άλλη μέρα. Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι σε μια περίοδο που πληρώνουν και οι ίδιοι τα... σπασμένα της κρίσης, σε καμία περίπτωση δεν είναι διατεθειμένοι να επιβαρυνθούν ελληνικό χρέος.

Εκείνο που θα μπορούσαν να αποδεχθούν είναι μια επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και μια μετατροπή των πολύ χαμηλών κυμαινόμενων επιτοκίων, που σήμερα είναι κοντά στο 1,8%, σε σταθερά, για μεγάλο διάστημα. Πρόκειται για έμμεσο «κούρεμα», όμως, αυτό το έχουν ήδη υποσχεθεί στην κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, που σημαίνει ότι δεν χρειάζονται οι «λεονταρισμοί» του ΣΥΡΙΖΑ.

Νίκος Μπέλλος

ΝΥΤ: Θα είναι θλιβερό η Ελλάδα να μιμηθεί την Αργεντινή

Τα μαθήματα της Αργεντινής για την Ελλάδα, είναι ο τίτλος σημερινού δημοσιεύματος των New York Times, όπου επισημαίνεται πως την τελευταία φορά που οι Έλληνες ήρθαν αντιμέτωποι με εκλογές, πριν από δυόμιση χρόνια, η ευρωζώνη βρισκόταν σε υπαρξιακή κρίση. Οι Έλληνες τώρα επιστρέφουν στις κάλπες στις 25 Ιανουαρίου για να αντιμετωπίσουν παρόμοιες επιλογές με αυτές του 2012.

Μια επιλογή είναι να «παραμείνει σε τροχιά» των διεθνών προγραμμάτων διάσωσης και των σκληρών προσαρμογών που επιβάλουν. Αυτή είναι η θέση που υποστηρίζει ο πρωθυπουργός Αν. Σαμαράς. Η εναλλακτική είναι «οτιδήποτε διαφορετικό», ένα κακόφωνο μείγμα πολιτικής που προτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Ανάλογα με ποιο ρωτάτε, αυτό περιλαμβάνει ένα μονομερές moratorium στο εξωτερικό χρέος και την αντιστροφή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που έχουν βοηθήσει στην αποκατάσταση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και στη δημοσιονομική βιωσιμότητα».

Ωστόσο, αναφέρουν οι New York Times, κάτι κρίσιμο που έχει αγνοηθεί από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, έχει αλλάξει από το 2012. Αυτές οι εκλογές δεν αφορούν στο πώς θα αντιμετωπιστεί η οικονομική κατάρρευση, αλλά μάλλον πώς θα διαχειριστεί η διαφαινόμενη ανάκαμψη. Η ελληνική οικονομία έχει αναπτυχθεί από το α΄ τρίμηνο του περασμένου έτους, σύμφωνα με τη Eurostat. Στο γ΄ τρίμηνο, η ανάπτυξη της χώρας ήταν υψηλότερη από αυτή οποιουδήποτε άλλου μέλος της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Αυτό δεν είναι απλώς μια ανάκαμψη: η ανεργία έχει υποχωρήσει και τώρα διαμορφώνεται περίπου εκεί που βρισκόταν πριν από το χειρότερο σημείο της κρίσης, πριν από δύο χρόνια. Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι καθυστερημένες, αλλά σίγουρα αποδίδουν καρπούς.

Ωστόσο, με τις εκλογές μόλις μια εβδομάδα μακριά, το πολιτικό ρίσκο είναι ξανά στο προσκήνιο. Τους τελευταίους δύο μήνες, καθώς οι εκλογές έγιναν βέβαιες, προκλήθηκε νευρικότητα στις αγορές. Από την πλευρά των επενδυτών, το βασικό ρίσκο είναι ότι οι Έλληνες θα επιλέξουν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας σε μια αντιπαράθεση με τους πιστωτές της χώρας και ένα σχέδιο μακροοικονομικής πολιτικής βασισμένο σε κρατικοποιήσεις και δυσβάσταχτες επιδοτήσεις.

Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει δουλέψει για να λειάνει το προφίλ του κόμματος από τις τελευταίες εκλογές. Πριν από λίγους μήνες βρέθηκε στο Ambrosetti Forum στη Λίμνη του Κόμο, διακηρύσσοντας τις αξίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης και τη σημασία του ευρώ.

Γύρω του είχε οικονομολόγους οι οποίοι πρεσβεύουν την βούληση να καταλήξουν σε μια λύση μέσω διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές της χώρας και που συνήθως συγκρούονται με άλλες τάξεις του κόμματος, οι οποίοι είναι υπέρ της μονομερής στάσης πληρωμών και του Grexit. Ωστόσο τελικά, δεν γίνεται αυτό: η ιδεολογία του κόμματος είναι εχθρική στην οικονομία της αγοράς και στις μεταρρυθμίσεις που η Ελλάδα εφαρμόζει.

Η πιο σαφής ένδειξη, επισημαίνουν οι New York Times, του τι θα μπορούσε να σημαίνει το σχέδιο πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε από τον ίδιο τον Τσίπρα. «Τον Σεπτέμβριο του 2012, δήλωσε στην ελληνικού Βουλή ότι ευχόταν η χώρα του να είχε γίνει Αργεντινή. Το 2011, οικονομολόγοι όπως ο Nouriel Roubini και ο Paul Krugman, είχαν επίσης χρησιμοποιήσει την Αργεντινή ως παράδειγμα προς μίμηση. Ακόμη και το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, στο μέσον της προεκλογικής εκστρατείας, ο πρωθυπουργός Αν. Σαμαράς αναφέρθηκε στην Αργεντινή και στην κρίση του χρέους το 2001. Επομένως αυτό σημαίνει να μετατραπεί σε Αργεντινή;».

Η τελευταία δεκαετία της ιστορίας της οικονομίας της Αργεντινής, μας προσφέρει δύο πολύτιμα διδάγματα για την Ελλάδα. Το πρώτο είναι ότι η απειλή του ΣΥΡΙΖΑ για moratorium στο χρέος είναι κενή: τα χρέη δεν φεύγουν απλώς επειδή κάποιος επιλέγει να μην τα πληρώσει. Παρατηρήστε το δεκαετές νομικό σήριαλ της Αργεντινής στα δικαστήρια της Νέας Υόρκης. Η άρνηση της χώρας να πληρώσει όσους κράτησαν τα ομόλογα μετά από μια αναδιάρθρωση του χρέους το 2005, δεν είχε καλή κατάληξη. Έχει δημιουργήσει μια παρατεταμένη νομική μάχη, απομόνωση από τις αγορές παγκοσμίως, και το περασμένο καλοκαίρι, και μια δεύτερη χρεοκοπία. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύει κανείς ότι μια μονομερής άρνηση της Ελλάδας να πληρώσει, θα έχει διαφορετικά αποτελέσματα.

Ακόμη περισσότερο, οι εταίροι της Ελλάδας στην ευρωζώνη έχουν ήδη δηλώσει ότι θα εξετάσουν το ενδεχόμενο ελάφρυνσης του χρέους, με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της και θα διαπραγματευτεί σοβαρά στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Και σε αντίθεση με το 2010, η νομισματική ένωση έχει πλέον τις διαδικασίες και τους θεσμούς να διαχειριστεί τις δημοσιονομικές και μακροοικονομικές ανισορροπίες με έναν πολύ πιο ελεγχόμενο τρόπο.

Το δεύτερο μάθημα είναι ίσως πιο σημαντικό: ο οικονομικός λαϊκισμός και η νομισματική μαγεία, είναι κοντόφθαλμα. Δεν φέρουν ανάπτυξη, μόνο απομόνωση και ανισορροπίες. Στην περίπτωση της Αργεντινής, μετά από μια δεκαετία ακραίας ετερόδοξης πολιτικής, οι πολιτικές πρέπει να υπομείνουν τον στασιμοποληθωρισμό –που σημαίνει αρνητική ανάπτυξη και περίπου 40% πληθωρισμό- ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, αναχρονιστικούς ελέγχους σε ξένο νόμισμα και όλο και πιο αυταρχική οικονομική διαχείριση. Για αυτό μια χώρα πλούσια σε ενεργειακούς πόρους όπως η Αργεντινή έχει καταλήγει να εισάγει φυσικό αέριο σε εξωφρενικές τιμές, απλώς για να κρατά τα φώτα ανοιχτά.

Καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να χτιστεί έτσι. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ για «δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα» και μια επανακρατικοποίηση της αγοράς ενέργειας, θα οδηγούσαν σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν θα πρέπει επομένως να αποτελεί έκπληξη πως όταν οι Αργεντίνοι οδηγηθούν σε εκλογές αργότερα φέτος, θα εκλέξουν μια κυβέρνηση πρόθυμη να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές και να επανεντάξει την χώρα στον κόσμο.

Το ελληνικό δίλημμα είναι διαφορετικό από αυτή της Αργεντινής με έναν ακόμη τρόπο. Οι διαπραγματεύσεις για το χρέος της, δεν γίνονται με ιδιώτες κατόχους ομολόγων μετά από μια ατελή αναδιάρθρωση. Οι κάτοχοι των ομολόγων της είναι οι εταίροι της στην ευρωζώνη, μερικοί από τους οποίους είναι πιο φτωχοί από την Ελλάδα, και πληρώνουν υψηλότερα επιτόκια για να χρηματοδοτήσουν τα ελληνικά δάνεια. Η ηθική διάσταση της αθέτησης πληρωμών για τον Σλοβάκο φορολογούμενο –ο οποίος πρέπει να τα βγάλει πέρα με πολύ χαμηλότερο μισθό από ό,τι ο Έλληνας συνάδελφός του- είναι τουλάχιστον εξίσου ανέντιμη όπως και η οικονομική λογική πίσω από τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη εναλλακτική εδώ είναι μια διαπραγμάτευση που να σέβεται τόσο τις υφιστάμενες συμφωνίες και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, μια αξία που μπορεί να μην είναι οικονομική, αλλά στέκει ως ακρογωνιαίος λίθος της υποστήριξης που έλαβε η Ελλάδα.

«Ο Αλ. Τσίπρας έχει δίκιο σε ένα πράγμα: η Αργεντινή προσφέρει οικονομικούς παραλληλισμούς για το ελληνικό εκλογικό σώμα. Αλλά είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή, όχι παράδειγμα προς μίμηση. Η αθέτηση πληρωμών και η μονομερής αποχώρηση από τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, δεν θα οδηγήσει την Ελλάδα σε αναγέννηση. Θα οδηγήσει τη χώρα πίσω στην καταστροφή. Μετά από χρόνια ύφεσης και μεταρρυθμίσεων, θα είναι ένα θλιβερό θέαμα η Ελλάδα να μιμηθεί την Αργεντινή, ακριβώς τη στιγμή που η πρώτη ανακάμπτει και η τελευταία είναι επιτέλους έτοιμη να γυρίσει την πλάτη στον κοντόφθαλμο λαϊκισμό», καταλήγει το δημοσίευμα των New York Times.


Επιμέλεια: Έφη Ευθυμίου

Πηγή

Πηγή:www.capital.gr

Τι φοβούνται τώρα οι Ελβετοί τραπεζίτες

μεγέθυνση σε pdf

Λόγος με προοπτική και θετικό πρόσημο!

Δημοσίευμα της Εφημερίδας «Το άρθρο», Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Λόγος με προοπτική και θετικό πρόσημο!

Η επισήμανση της πραγματικότητας και των υπαρκτών κινδύνων ολικής έκπτωσης της πατρίδας δεν είναι κινδυνολογία, όμως δεν αρκεί για τη νίκη.

Ο αληθινός αγώνας έχει δύο άξονες, ιδεολογικό και πρακτικής πολιτικής. Η κατάληξη του δημόσιου λόγου της παράταξης πρέπει να έχει πάντα θετικό πρόσημο, να δίνει ρεαλιστική προοπτική και ελπίδα, και να μη μένει στους κινδύνους.
Οφείλουμε να αποκαλύψουμε, θέση τη θέση, πρόταση την πρόταση, τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η ψευδολογία της αντιπολίτευσης και να κάνουμε ειλικρινή αυτοκριτική για τα λάθη μας, εξαγγέλλοντας τις διορθωτικές κινήσεις μας.

Αφού είμαστε δύναμη ευθύνης και αλήθειας, την αλήθεια πρέπει να την πούμε.
Και, για την πολιτική, σημασία έχουν και τα πρόσωπα. Ας βγούμε από την Ιουράσειο Περίοδο της πολιτικής πρακτικής. Χόρτασε ο κόσμος Καλοχαιρέτες, από αυτούς που χώνονται απρόσκλητοι σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες και μνημόσυνα αγνώστων πολιτών, χωρίς σεβασμό στη χαρά ή στη λύπη τους. Ας αναζητήσουμε, στον ελάχιστο χρόνο που μένει, όσο περισσότερα πρόσωπα μπορούμε, που να ανήκουν στον αληθινό κόσμο της εργασίας, στην αληθινή κοινωνία. Ας αποστρατεύσουμε ιντριγκαδόρους των καφενείων, ρουσφετολόγους και ανθρώπους χωρίς περγαμηνές στον επαγγελματικό και πνευματικό στίβο.

Ας βρούμε καλούς αγρότες, επαγγελματίες, επιστήμονες, όχι αναγκαστικά με κριτήριο την ηλικία. Διότι μπορεί να είσαι μικρός και πιο παλαιοκομματικός από τον θρυλικό Γκρούεζα, και μεγάλος αλλά ελεύθερο πνεύμα, με αξίες.
Οι καλοί Ελληνες υποεκπροσωπούνται στον δημόσιο βίο. Οι άνθρωποι με επιτεύγματα, με νίκες με την αξία τους, στον στίβο της αληθινής ζωής, μπαίνουν στα ψιλά, και τα «νούμερα», οι γόνοι, οι βυσματίες στα πρωτοσέλιδα.

Οι μεγάλη φιλελεύθερη πατριωτική παράταξη πρέπει να ανατρέξει στις αξίες που ευαγγελίζεται, στα σύμβολά της, ως πρόσωπα και ιδέες. Η κληρονομιά της Δεξιάς, που συμπεριλαμβάνει το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας, δεν είναι η απλή διαχείριση. Είναι η μεταρρυθμιστική τόλμη, η μετριοπάθεια και το ενωτικό πνεύμα στην κοινωνία, με τη διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας μέσα από το κοινωνικό κράτος, τη δημόσια υγεία και παιδεία, και η αυστηρότητα στα ζητήματα της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της πατρίδας και της υπεράσπισης των συμφερόντων των εκτός ελλαδικού κράτους Ελλήνων, από τη Βόρεια Ηπειρο ως την Καρπασία της κατεχόμενης Κύπρου.

Ολες τις μεγάλες αλλαγές στην πατρίδα τις έκαναν πολιτικές δυνάμεις με πίστη στις εθνικές και κοινωνικές αξίες.
Οι δυνάμεις της αδράνειας, της «επένδυσης» στην καταστροφή και την κοινωνική σύγκρουση πάντα ανήκαν στους κόλπους της Αριστεράς, που της έχουμε επιτρέψει ανιστόρητα και ενοχικά να κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, στην πολύπαθη Παιδεία, και να μας κουνά το δάχτυλο, μισθοδοτούμενη από τον λαό του οποίου πολεμά την εθνική συνείδηση και την κοινωνική συνοχή.
Αυτό το πρόταγμα όμως θέλει πρόσωπα, θέλει ιδεολογικούς μαχητές μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, λαϊκούς αλλά όχι λαϊκιστές, με ταυτόχρονη δυνατότητα πρακτικής ανάλυσης της πραγματικότητας και δυνατότητα επεξεργασίας πρακτικών λύσεων.

Κανείς, μα κανείς όμως, δεν μπορεί να παραγνωρίσει δύο παράγοντες: πρώτον, ουδείς μπορεί να κερδίσει την ιδεολογική πολιτική μάχη, αν δεν πείσει ότι θα κερδίσει τη μάχη της οικονομίας, με πρακτικό αντίκρισμα στην καθημερινή ζωή των πολιτών και κυρίως στη μείωση του κοινωνικού καρκίνου της ανεργίας. Πρέπει, λοιπόν, η επεξεργασμένη πρόταση της Ν.Δ. στην επικείμενη διαπραγμάτευση με τους δανειστές να αντιπροτείνει μέτρα και αλλαγές που θα πείθουν για τον μη εκτροχιασμό της οικονομίας σε ελλείμματα, αλλά θα έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα. Σίγουρα δεν είμαι ειδικός, αλλά πιστεύω ότι αυτές οι αλλαγές είναι εφικτές, αν, χτυπώντας την εκβιαστική γραφειοκρατία, απελευθερώσουμε το δαιμόνιο του Ελληνα. Δεν γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι να συνθλίβονται στην Ελλάδα και να διαπρέπουν έξω, όχι γιατί τους έδωσε κάποιος χρήματα, αλλά διότι οι ιδέες τους βρήκαν φιλόξενο και γόνιμο έδαφος.

Στην Ελλάδα, η παράνοια του κράτους και οι αλλεπάλληλοι εκβιαστικοί μηχανισμοί της γραφειοκρατίας, που καθιστούν Γολγοθά κάθε προσπάθεια ακόμη και της μικρής επιχειρηματικότητας, είναι παράγοντες ανάσχεσης της ανάπτυξης πιο αρνητικοί και από τη μειωμένη τραπεζική χρηματοδότηση.
Ο δεύτερος παράγοντας, που δεν μπορεί να παραγνωριστεί, είναι η πληγωμένη φιλοτιμία του λαού μας, που αισθάνεται ότι ακόμη και λεπτομέρειες της εσωτερικής πολιτικής μας είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αυτό θα διευρυνθεί με τυχόν επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα οδηγήσει τη χώρα σε μεγαλύτερη εξάρτηση και ταπείνωση, μετά την -σε μια νύχτα- κατάρρευση των τυχοδιωκτικών φαντασιώσεών του.

Εμείς λοιπόν πρέπει να προτείνουμε έναν πειστικό οδικό χάρτη, μέσα από την πρότασή μας για τη διαπραγμάτευση, του πώς και πότε θα ανακτήσουμε το αυτεξούσιό μας και στις λεπτομέρειες, και θα αναταχθεί η πληγωμένη περηφάνια των Ελλήνων.

Φαήλος Κρανιδιώτης

*Δικηγόρος