Ομιλια σε τεκτονικη εορταστικη εκδηλωση και δημοσιευση κοινης διακηρυξης του βασικου δικαιωματος καθε τεκτονα στην επισκεψιμοτητα καθε κανονικης Στοας.

Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2017

Φίλες και φίλοι και αδδ:. μου, καλησπέρα.

Η σημερινή νύχτα είναι η μεγαλύτερη του έτους και διαρκεί 14 ώρες και 29 λεπτά. Πρόκειται για την χρονική στιγμή που ονομάζουμε χειμερινό ηλιοστάσιο.

Ο εορτασμός της αλληλοδιαδοχής των φάσεων του ηλίου όπως αντιστοιχούν στις εποχές του έτους είναι ένα φαινόμενο σχεδόν συγγενές με την εμφάνιση του ανθρώπινου πολιτισμού, το οποίο εορτάζεται από τα πανάρχαια χρόνια, από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να αντιλαμβάνεται και να μελετά το σύμπαν και τον εαυτό του.

Από τις απαρχές σχεδόν των οργανωμένων κοινωνιών, η συγκεκριμένη ημέρα κατείχε ιδιαίτερη θέση στο σύνολο των περιοδικών δρωμένων, αφού σχετιζόταν άμεσα με την γεωργία, αλλά και με αστρονομικές παρατηρήσεις.

Κυρίως, η ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου συνοδευόταν πάντοτε από μικρές ή μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, κυριολεκτικά σε κάθε σημείο του πλανήτη, και σε αρκετά από αυτά ο συμβολισμός τιμούσε τη «γέννηση» ή την «ανάσταση» του ηλιακού θεού.

Στην αρχαία Ελλάδα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο εόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος».

Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη.

Ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες ως θεός, μιας και για εκείνους ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους, του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές, από τη σπορά έως τη βλάστηση και από την ανθοφορία έως τη συγκομιδή. Τον απεικόνιζαν πάνω σε ένα πύρινο άρμα να ξεκινά κάθε πρωί, να διατρέχει τον ουρανό και να σκορπίζει το φως στη Γη. Τον ταύτιζαν επίσης με τον Φοίβο Απόλλωνα, τον θεό του φωτός.

Συνέδεαν την κίνηση του Ήλιου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο και καθώς το φως του Ήλιου αυξανόταν, μεγάλωνε βαθμιαία μέχρι την εαρινή ισημερία, όταν η ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα.

Η αρχαιότερη απόδειξη όμως της σημασίας του χειμερινού ηλιοστασίου για τους αρχαίους λαούς είναι το μεγαλιθικό μνημείο του Newgrange στην Ιρλανδία, το οποίο είναι ένα κυκλικό πέτρινο κτήριο που αποτελεί ένα εξαιρετικό επίτευγμα από τεχνική άποψη.

Είναι κατασκευασμένο κατά την νεολιθική περίοδο περίπου το 3200 π.Χ. και είναι χτισμένο έτσι ώστε ο κεντρικός του θάλαμος να φωτίζεται από τον ήλιο μόνο μία ημέρα τον χρόνο, ακριβώς κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Οι Σουμέριοι και οι Μεσοποτάμιοι γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο ως την ημέρα της μάχης του θεού Μαρντούκ με τις δυνάμεις του Χάους.

Καθώς κατά την παράδοση απαιτείτο η θανάτωση του βασιλιά τους ώστε να «μεταφερθεί» στο πλευρό του Μαρντούκ και τον βοηθήσει. Ανακήρυτταν βασιλιά τους για την περίοδο του δωδεκαήμερου κάποιον τυχαίο και αφού του πρόσφεραν βασιλικές τιμές, τον θυσίαζαν τη δωδέκατη μέρα τελετουργικά.

Οι Βαβυλώνιοι και οι Πέρσες τελούσαν την ίδια περίοδο παρόμοιους εορτασμούς, στους οποίους οι άρχοντες και οι δούλοι αντάλλασσαν τίτλους.

Στον Βουδισμό, το χειμερινό ηλιοστάσιο γιορτάζεται και ως «Ημέρα των Παιδιών», με σκοπό να έρθει ζεστασιά, φως και χαρά την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου.

Στην παγανιστική Σκανδιναβία, ο ίδιος εορτασμός ονομαζόταν “Yule”. Η λέξη σημαίνει κούτσουρο που καίγεται. Κατά τον σκανδιναβικό εορτασμό έκαιγαν τεράστια κούτσουρα και οι άνθρωποι έπιναν νερόμελο γύρω από την εορταστική πυρά, ακούγοντας ποιητές και τροβαδούρους να διηγούνται αρχαίους μύθους.

Πίστευαν ότι αυτές οι εορταστικές πυρές έδιναν δύναμη στον Ήλιο για να λάμψει δυνατότερα.

Οι Κέλτες Δρυίδες θεωρούσαν το γκι ιερό. Το έκοβαν με χρυσό δρεπάνι και το μοίραζαν στους ανθρώπους ως ίαμα. Το φιλί κάτω από τη βελανιδιά και το γκι ισοδυναμούσαν με δέσμευση, υπόσχεση και εγγύηση φιλίας. Το γκι μοιραζόταν στις οικογένειες, που το κρεμούσαν πάνω από τις πόρτες ως σύμβολο καλοτυχίας.

Επίσης, η μέρα αυτή θεωρείται γενέθλια μέρα για τον Μίθρα, ο οποίος είχε γεννηθεί από παρθένο και μέσα σε σπηλιά, καθώς και για τον Όσιρη, τον Δία και τον Ηρακλή.

Όλες αυτές οι μυθολογίες και οι παραδόσεις κατάγονται από τον έναν αρχέτυπο μυητικό μύθο του ηλιακού ήρωα, τέκνου της Χήρας μάνας, Φύσης, μυητικό μύθο που γέννησε όλα τα αρχαία μυστήρια και είναι γνωστός σε κάθε Διδάσκαλο Τέκτονα.

Φίλες και φίλοι και αδδ:. μου,

Υπάρχει ένα εσωτερικό νήμα που μας συνδέει ως ανθρώπινο γένος, στην προσπάθεια μας να ολοκληρωθούμε.

Όλοι εμείς ως άνθρωποι είμαστε όντα ατελή, αλλά και το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, διατρέχεται από αυτήν την ατέλεια, παρουσιάζοντας χαοτικά χαρακτηριστικά και πολλαπλές αλληλεπιδράσεις.

Ζώντας αυτήν την ατέλεια, αυτό το έλλειμμα, ΔΙΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ; ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ;ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ;

Μια animamundi, μια καθολική ενότητα, ένα τέλειον, μια πρώτη ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ αρχή.

Αυτός ο έρωτας για το υψηλό, το αγαθό και το ωραίο μάς εξανθρωπίζει και μας παρέχει τον ηθικό τρόπο μέσα στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε.

Όλα τα στοιχεία, είτε μέσα μας, είτε στο εξωτερικό μας περιβάλλον, υπονοούν μια ριζική σχέση με αυτό το υπαρκτό ή φαντασιακό Άλλο.

Αυτή η πρωταρχική παρουσία μάς παρακινεί στον δρόμο της πνευματικής μας εξέλιξης.

Καταστρώνουμε πορείες προς αυτό, μα όσο το πλησιάζουμε απομακρύνεται αφήνοντας ένα κενό.

Εκείνο το κενό ανάμεσα στο δυνάμει και το είναι.

Το κενό πάντα πληρούται στη φύση.

Η φύση μάς το υπενθυμίζει με τους φυσικούς νόμους, αλλά και μέσα μας η ψυχή μας βιώνει το μέγα δράμα, πιστοποιώντας με κάθε ευκαιρία την αρχαία πληγή.

Έτσι επώδυνα ζούμε το μέγα χάσμα που επιζητά την πλήρωσή του.

Βασανιστικά, ενίοτε όπως ο Σίσυφος.

Όλοι γνωρίζουμε, με έναν μυστηριώδη τρόπο, με ένα είδος εσωτέρας μνημοσύνης, ότι κάποτε ήμασταν κοινωνοί του ΟΛΟΥ του ΠΑΝΤΟΣ, πλήρεις και ευτυχισμένοι.

Αυτή η διάσταση μας κάνει δυστυχισμένους, ανήσυχους, αλλά και δημιουργικούς, μας παρακινεί ενίοτε ώς τα όρια του ηρωισμού, ή και πέρα απ’ αυτά.

Μας τρώει σαν σαράκι, το ιερό σαράκι, και η ψυχή ανήσυχη τρέπεται αβυσσαλέα να καλύψει το κενό.

Παρατηρούμε ότι και στη φύση συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και έτσι ανακαλύπτουμε την έννοια της αναλογίας του μέσα με τον έξω κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε μορφές και σχέσεις που επαναλαμβάνονται, δημιουργούμε την επιστήμη των αριθμών και των μετρήσεων… Και όλα αυτά προκειμένου να βρούμε τα κομμάτια μας.

Αυτή η συγγενής παθογένεια μας οδηγεί στο να αντισταθούμε στη ματαίωση του υψηλού ΣΚΟΠΟΥ, να αντισταθούμε στη σισύφεια νομοτέλεια και να δημιουργήσουμε το φωτεινό μέλλον μας.

Αυτό το απόλυτα δικό μας και παράλληλα το απόλυτα ξένο(αφού είναι γνωστό – άγνωστο), ένα ζητούμενο που ίσως το είχαμε και σίγουρα θα το ξαναβρούμε, δεν μπορούμε να το ορίσουμε φυσικά.

Ότι πραγματικά μπορούμε να ορίσουμε αυτόματα περνά στην σφαίρα της εμπειρίας και απομακρύνεται… Και κάθε φορά επιστρέφει ως το απόλυτα ξένο που το ατενίζουμε με νοσταλγία.

Ανυπόστατο και φωτεινό να μας καλεί κοντά του.

Βέβαια κάνουμε προσπάθειες, συγκροτούμε πολιτισμό, υψηλές ηθικές έννοιες, υψηλές πολιτικές και φιλοσοφικές θεωρίες, τέχνη… Αλλά η πορεία προς το ΦΩΣ είναι η πορεία προς την ουτοπία, η αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου.

Όλα αυτά όμως που παράγονται απ’ τις ενέργειές μας, είναι υποστάσεις-υποκατάστατα-χονδροειδείς αντανακλάσεις του ΕΝΟΣ και ΠΑΝΤΟΣ, αυτού του ΙΕΡΟΥ ΑΛΛΟΥ.

Το ΕΝ και ΠΑΝ δεν μπορεί να οριστεί με έναν φυσικό τρόπο γιατί η υπαρκτική πραγματικότητα της φυσικής τάξης εξ ορισμού είναι ατελής, η γλώσσα μας είναι ανήμπορη να υπερασπιστεί και να περιγράψει το αδιανόητο.

Έτσι αρχίζουμε να αναζητούμε άλλες περιοχές πέραν των ρητών ορίων, δηλαδή τα άρρητα και εξ αυτών τα απόρρητα…

Κάπως έτσι δημιουργείται ο χώρος του ΙΕΡΟΥ που για να κοινωνηθεί χρησιμοποιεί σύμβολα και μύθους και διαμέσου των παραδόσεων περνά μέσα στην ιστορία σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής.

Έχοντας αυτά στο μυαλό μας, παρατηρούμε την αρχική προσπάθεια να κατανοήσει ο άνθρωπος το αρχικό δίπολο ζωή-θάνατος, είναι και μη είναι.

Αρχικά στρέφεται στη φύση, γιατί εκεί καθρεπτίζεται μια ενότητα, μια συνέχεια μυστηριακή…

Ο σπόρος πεθαίνοντας, θάβεται στη Γη, στη μάνα Γη, τώρα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο .Ο θάνατός του όμως εμπεριέχει τη ΖΩΗ ενώ σαπίζει.

Την άνοιξη εγείρεται και πάλι σε νέα ζωή και ανθίζει, η ελπίδα είναι και πάλι εδώ, ζωντανή κατά την εαρινή ισημερία εκεί κατά το Πάσχα.

Καρπίζει στις αρχές του καλοκαιριού, εκεί κοντά του Αϊ-Γιαννιού που γιορτάζουμε και τον προστάτη του τάγματός μας.

Και τέλος το φθινόπωρο, κατά την φθινοπωρινή ισημερία, θερίζεται.

Κάπως έτσι η ανθρωπότητα δια των συμβόλων και των μύθων μεταφέρει από γενιά σε γενιά την σοφία και τη γνώση, για να συνεχιστεί ο αγώνας της μέσω του πολιτισμού και της παράδοσης, μέχρι το τέλος.

Αν υπάρχει τέλος.

Εισαγωγή για την Διακήρυξη της 21ης/12/2017

Φίλες και φίλοι και αδδ:. μου, σήμερα κατά τον εορτασμό του χειμερινού ηλιοστασίου θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε ένα παράθυρο φωτός στο χάος της ελληνικής τεκτονικής πραγματικότητας.

Ως Έλληνες τέκτονες έχουμε βαθιά ριζωμένη στην ψυχή μας την παράδοση της αρχαιοελληνικής Τραγωδίας, ενός από τα υψηλότερα επιτεύγματα του παγκοσμίου Πνεύματος.

Στην Τραγωδία δεν υπάρχουν «καλοί καουμπόηδες» και «κακοί Ινδιάνοι».

Στην Τραγωδία δεν υπάρχει η μάχη του Καλού και του Κακού, γιατί τότε δεν θα ήταν Τραγωδία αλλά Ρομάντζο.

Στα έργα των αρχαίων Τραγικών παλεύουν δυο «καλά» ,δυο «σωστές» απόψεις, και αυτό αναδεικνύει την τραγικότητά τους.

Π.χ. στην "Αντιγόνη" του Σοφόκλη και ο Κρέων έχει δίκιο υποστηρίζοντας τους νόμους, δηλαδή, ότι η Πολιτεία πρέπει να τιμωρεί τους προδότες, και φυσικά η Αντιγόνη έχει δίκιο υποστηρίζοντας την ιερά παράδοση που απαιτεί την ταφή όλων των νεκρών.

Η τραγωδία ξεκινά όταν τα δυο «καλά», οι δυο «δίκαιες» απόψεις ΑΛΛΗΛΟΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ γιατί η κάθε μία έχει ΑΠΟΛΥΤΟΠΟΙΗΣΕΙ τον εαυτό της, θεωρώντας ότι ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΗ είναι η σωστή κι όλες οι άλλες λανθασμένες κι άδικες.

Αυτή η υπερβολή γεννά την έριδα, η υπέρβαση των ορίων γεννά την ύβρη, συνέπεια της οποίας είναι η ΝΕΜΕΣΙΣ και ως εκ τούτου η καταστροφή.

Δεδομένου ότι πάντα οι δυο δίκαιες και σωστές απόψεις αλληλοσυγκρουόμενες καταστρέφονται, ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε την κατάσταση.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει συνολικά στο ελληνικό τεκτονικό τοπίο είναι ένας ζοφερός κύκλος που προκαλεί με βέβαιο τρόπο την καταστροφή.

ΕΡΙΔΑ - ΥΒΡΙΝ – ΝΕΜΕΣΙΝ.

Όλοι εναντίων όλων. Από όσο μπορώ να γνωρίζω πρόκειται για μοτίβο που σε διαφορετική κάθε φορά κλίμακα αναπαράγεται ανά την οικουμένη.

Έτσι σήμερα ξεκινάμε να ανοίξουμε έναν φεγγίτη στον σκοτεινό αυτό κύκλο συνεορτάζοντας το χειμερινό ηλιοστάσιο, η Μ.Σ. του Α.Α.Σ.Τ μαζί με την Γ.Μ.Α.Τ.Ε.

Καλώ τον Μ.Δ. της Μ.Σ του Α.Α.Σ.Τ. και τον Μ.Δ. της Γ.Μ.Α.Τ.Ε ,να υπογράψουν, ΕΔΩ, παρουσία όλων μας, σύμφωνο φιλίας και αλληλοεπισκεψιμότητας, ως πρώτο βήμα για την ανατροπή της έριδας που δημιουργεί τον ζόφο στο ελληνικό τεκτονικό τοπίο, ώστε να αρνηθούμε την ύβρη και εξακολουθητικά την νέμεση, χαράσσοντας έναν φωτεινό δρόμο για τον ελληνικό τεκτονισμό.

Αποδεχόμενοι το βάρος της ιστορικής μας ευθύνης.

Αδελφοί, όρθιοι να διαλαλήσουμε όλοι μαζί καθώς θα προσέρχονται οι Μ.Δ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΙΣΟΤΗΣ- ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ.