Aλήθειες...

Η ανθρώπινη συμπεριφορά κατατάσσεται σε 4 κατηγορίες:

Να ωφελεί κανείς τους άλλους ωφελώντας και τον εαυτό του: έξυπνη συμπεριφορά

Να ωφελεί τους άλλους μή ωφελώντας ή βλάπτοντας τον εαυτό του: αλτρουιστική, ή κουτή, συμπεριφορά

Να βλάπτει τους άλλους ωφελώντας τον εαυτό του: κακή συμπεριφορά

Να βλάπτει τους άλλους βλάπτοντας και τον εαυτό του: ηλίθια συμπεριφορά.

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΓΙΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΓΙΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥΣ

Την τετραετία 2021 - 2024 έχουμε να πληρώσουμε σε τοκοχρεολύσια σχεδόν 105 δις ευρώ (2021:18,3 δις, 2022: 33,36 δις, 2023: 28,74 δις, 2024: 24,51 δις, σύνολο: 104,91 δις). Από πού θα πληρωθούν; Ή θα μας τα δανείσει η Ε.Ε. με το χαμηλό επιτόκιο του ESM (γύρω στο 0,5%) ή θα μας τα δανείσουν οι αγορές. Η πρώτη εναλλακτική σημαίνει ότι θα είμαστε σε μνημόνια τουλάχιστον για 8 χρόνια ακόμα. Η δεύτερη σημαίνει ότι θα επωμισθούμε το επιτόκιο που θα κρίνουν οι αγορές λογικό για να μας δανείσουν. Ποιο θα είναι αυτό; 

Αν βγαίναμε σήμερα στις αγορές χωρίς την ασπίδα προστασίας του ESM, το επιτόκιο θα ήταν διψήφιο. Αν συνεχίσουμε όπως πάμε, με τον συνδυασμό υπερφορολόγησης και αποεπένδυσης, και το 2021 θα είναι διψήφιο. Άρα μόνο για αυτά τα 105 δις θα χρειαζόμαστε κάθε χρόνο πάνω από 10 δις για τόκους, συν τους τόκους για το υπόλοιπο χρέος. Ούτε στο Χόλιγουντ δεν εγκρίνουν τέτοια σενάρια. Για μικρότερο επιτόκιο, θα πρέπει μέχρι το 2021, να έχουμε ήδη παρουσιάσει αξιόλογους ρυθμούς ανάπτυξης για 4 τουλάχιστον συνεχή έτη, να έχουν ήδη ορθοποδήσει οι Τράπεζες κλείνοντας το κεφάλαιο “κόκκινα δάνεια”, να έχουν ήδη επιστρέψει οι καταθέσεις, να έχουν ήδη αρθεί οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, να έχουμε ήδη εφαρμόσει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, ώστε να αποκτήσουμε ξανά πρόσωπο στις αγορές και να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη τους. Έχουμε αργήσει, και πολύ μάλιστα. Θα έπρεπε να είχαμε βγει ήδη στις αγορές τώρα που οι υποχρεώσεις μας είναι μικρότερες, ώστε να αποκλιμακώνεται προοδευτικά το επιτόκιο και να αντιμετωπίσουμε το τσουνάμι των υποχρεώσεων μετά το 2021 με χαμηλό επιτόκιο. Ας πούμε ένα επιτόκιο κοντά στο 2% με ετήσια ανάπτυξη σταθερά πάνω από 3,5% είναι ένα διαχειρίσιμο σενάριο. 

Δεν ξέρουμε αν ο πρωθυπουργός έκανε κατάληψη και στο Δημοτικό και δεν διδάχθηκε αυτά τα στοιχειώδη μαθηματικά. Όταν όμως διαβεβαιώνει ότι δεν θα υπογράψουμε 4ο μνημόνιο, δύο τινά ισχύουν: ή δεν ξέρει να διαβάζει μερικά απλά νούμερα ή ξέρει και συνειδητά λέει ψέματα. Και τα δύο είναι πολύ επικίνδυνες ιδιότητες για κάποιον που βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας. 

Θλιβερές διαπιστώσεις ! Λες και γράφτηκε σήμερα! Δεν κάνει κακό να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη της ιστορίας μας!

Λες και γράφτηκε σήμερα!

 

 Δεν κάνει κακό να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη της  ιστορίας μας! Ανά τους αιώνες, οι Έλληνες, πάντα  Έλληνες παραμένουμε.  Να τι γράφει για τους  Έλληνες από την Ρώμη Π.Χ.....

Ο Ρωμαίος συγκλητικός Μενένιος  Άπιος που έζησε στην Ελλάδα επί ρωμαιοκρατίας, έστειλε επιστολή στον ανθύπατο Ατίλιο  Νάβιο, που τοποθετήθηκε  στην Αχαΐα ως διοικητής, στην  οποία επιστολή αναλύει τους  χαρακτήρες των Ελλήνων για να τον διευκολύνει να τους  διοικήσει καλύτερα. 

Η επιστολή αυτή μεταφράστηκε από  τα Λατινικά από τον Κωνσταντίνο  Τσάτσο και επειδή δεν έχει  χρονολογία γραφής, εικάζεται, ότι πρέπει να γράφτηκε στα  προχριστιανικά χρόνια.

Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο περιοδικό Νέα Εστία, που επί  σειρά ετών συγκέντρωνε την αφρόκρεμα της συντηρητικής  διανόησης.

Ο Κωνσταντίνος  Τσάτσος αναδημοσίευσε το κείμενο στο βιβλίο του  «Αφορισμοί και διαλογισμοί (β'> σειρά)» (Εστία, 2η έκδ. 1970)

Γράφει λοιπόν Μενένιος Άπιος στον Ατίλιο Νάβιο  συνοπτικά:  Είναι περίεργο, ότι μια πόλη, η Ρώμη, πως έφθασε να κυβερνά από τον Περσικό κόλπο έως τη Μαυριτανία, από τους Αιθίοπες ως την  Καληδονία, δηλαδή από τη  Βρετανία ως το Ιράκ, ως την Περσία, από την Αφρική έως και  την Ευρώπη. Όμως σ' αυτούς τους λαούς έχουμε υποχρέωση να τους παρέχουμε ασφάλεια και ευημερία. Ο πρώτος, που το εφάρμοσε αυτό, ήταν ο Αλέξανδρος. Ευτυχώς που πέθανε νέος, γιατί δε θα μπορούσαμε να κυριαρχήσουμε εμείς.

Πρέπει να κατασκευάζουμε υδραγωγεία, δρόμους, γέφυρες και τεχνικά έργα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων πιο άνετη. Πρέπει ακόμα να προάγουμε τη μόρφωση, τη σοφία, την ποίηση και την τέχνη στις δυτικές επαρχίες, γιατί αλλού το έπραξαν και το πράττουν και τώρα ακόμα οι Έλληνες. Μάθε φίλτατέ μου Ατίλιε, για να είμαστε κοσμοκράτορες  πρέπει να είμαστε και ιππότες στη συμπεριφορά μας.  Οι Έλληνες είναι πιο εγωιστές από μας και από όλα τα έθνη. Κατά το ρητό του Πρωταγόρα για τους  Έλληνες «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» και εννοούσε τον  Έλληνα. Ο Έλληνας είναι άτομο  αδέσμευτο, αυθαίρετο, ατίθασο  και ελεύθερο. Υψώνει το εγώ του.

   Αυτοί πρώτοι οι Έλληνες  σκέφθηκαν πηγαία. Χάρη σ' αυτούς τους Έλληνες σκεφτόμαστε  κι εμείς. Βλέπουμε με τα μάτια τα  δικά τους. Η σκέψη των Ελλήνων  δεν μπαγιατεύει, είναι πάντα  επίκαιρη και δροσερή. Το μυαλό των Ελλήνων είναι η πηγή του καλού και του κακού. Το μυαλό  τους δημιούργησε ιδανικά  πολιτικά συστήματα, αλλά το εγώ   τους καταστρέφει ακόμα και έργα και πολιτείες.

Ο Έλληνας με τον  εγωισμό του καταπατεί και έργα  τέχνης και ιδανικά έργα. Τότε που ήταν οι Έλληνες στην  καταστροφική τους τάση, τους  κυριαρχήσαμε. Εμείς τους κατηγορούμε αλλά άδικα, αυτοί ήταν οι πρωτοπόροι του πολιτισμού.

Ο Έλληνας περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση μόνο τη δικιά του.  Δεν πιστεύει στο νόμο,  παρά μόνο αν τον συμφέρει ατομικά. Αλλάζουν νόμους κάθε τόσο κι αν δεν μπορούν, τους αντιμετωπίζουν εχθρικά, μεταχειριζόμενοι τη βία ή το δόλο. Επινοούν σοφιστικούς  λόγους και οι νόμοι τους  γίνονται ράκη.

Ο Έλληνας έχει αδύναμη μνήμη στα  δεινά των πολιτικών. Είναι ευκολόπιστος. Δεν είναι  σταθερός. Είναι ανυπόμονος.

Μόλις δυσκολέψουν λίγο τα  πράγματα, κάνει μεταρρυθμίσεις  στους νόμους. Για να σαγηνεύσεις την εκκλησία του Δήμου μιας ελληνικής πόλης, δώσε υποσχέσεις και θα τους έχεις με το μέρος σου. Μ' αυτές χορταίνουν οι Έλληνες. Ανάμεσα σε λίγους Έλληνες θα βρεις εύκολα ένα Αλκιβιάδη (εννοείται  επιπόλαιο και αλλοπρόσαλλο) που επάνω από την πατρίδα του ο  Έλληνας βάζει το εγώ του, το ατομικό του συμφέρον.

Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται. Δίκαιος είναι ένας νόμος, αν τους εξυπηρετεί. Την ολότητα, το συμφέρον της ολότητας δεν το λογαριάζουν. Αλλά κι εμείς οι Ρωμαίοι φοβάμαι,  ότι θα καταντήσουμε ατομιστές. είναι πρωταγωνιστές δηλαδή προς  το κακό σπεύδουν γρηγορότερα,  ενώ προς το καλό οδοιπορούν  αργά.

Καλέ μου Νάβιε, ο Έλληνας για τον  συμπολίτη του αδιαφορεί, αλλά αν  το πράξει, το κάνει για να δείξει  την υπεροχή του. Όμως για τους ξένους ενδιαφέρεται για να  δείξει τον ανώτερο πολιτισμό  του.

Ποτέ ο Έλληνας δεν παραδέχεται  την αξία του ομότεχνου του, αν δε του δοθεί η ευκαιρία, τον απαξιώνει. Δεν χαίρεται για τον έπαινο των άλλων, όμως επιχαίρει  για τον ψόγο του άλλου ή των άλλων..

Όμως οι Έλληνες στο κατήφορο  είναι πρωταγωνιστές δηλαδή προς  το κακό σπεύδουν γρηγορότερα,  ενώ προς το καλό οδοιπορούν αργά. Καλέ μου Νάβιε, ο  Έλληνας για τον συμπολίτη του αδιαφορεί, αλλά αν το πράξει, το κάνει για να δείξει την υπεροχή του. 

 Ο Έλληνας είναι εγωκεντρικός.  Όταν ένας συμπολίτης του δεν αναγνωρίζεται, αδιαφορεί με το σκεπτικό, ότι αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ, ας μείνει κι αυτός στην αφάνεια. Ακόμα και  τους νεκρούς τους αφήνουν ατίμητους οι Έλληνες. 

Το μίσος για τους Έλληνες είναι ηδονισμός. Η συναδέλφωση στους  Έλληνες γίνεται, όταν συμπίπτουν τα συμφέροντά τους.

Τώρα κι εμείς οι Ρωμαίοι βαδίζουμε προς το δρόμο των  Ελλήνων. Και οι δικοί μας εγωισμοί γίνονται ωμότεροι και  βιαιότεροι και θα σκεπάσουν στο μέλλον τη Ρώμη. Ο  Έλληνας εφεύρε τρόπους να  εκδηλώνει το φθόνο του, να γκρεμίζει τον καλύτερό του. Από  τη δολοφονία προτιμά τη  συκοφαντία, είναι κι αυτός ένας  φόνος διακριτικός. Του αρέσει η  ατίμωση. Οι Έλληνες είναι  φιλότεχνοι, αλλά και δημιουργοί  του καλού και του κακού λόγου. Μιλάνε υποθετικά για κείνον που  θέλουν να διώξουν και τον σκοτώνουν χωρίς να το δολοφονούν.

Η συκοφαντία είναι  το αγχέμαχο όπλο τους.  Ο Έλληνας πιστεύει μόνο στη δική  του γνώμη, ο δε ηγέτης δε θέλει να ακούσει και τη γνώμη των άλλων  που θα κάνει το έργο να γίνει  τελειότερο, διότι το έργο για να τελειωθεί, πρέπει να το δουλέψουν κι άλλοι, ενώ ο Έλληνας  θέλει μόνο το δικό του όνομα να ταυτιστεί με το έργο. Σε πρώτη θέση μπαίνει το εγώ και σε δεύτερο το έργο.  Κάθε έργο πρέπει να είναι συλλογικό και σε διαδοχικές γενιές να τελειώνει για να έχει μακρόχρονη πνοή. Τα έργα πρέπει να είναι υπερπροσωπικά.  Οι Έλληνες πάσχουν από εγωπάθεια γι' αυτό κι εμείς οι Ρωμαίοι που ήμασταν κατώτεροί τους, καταφέραμε και πήραμε την εξουσία από τα χέριά τους, ενώ αυτοί ήταν κοσμοκράτορες.

Η πολιτική σκέψη στην Ελλάδα λείπει. Ο ένας πολιτικός φθείρει τον άλλο μέχρι εξοντώσεως με συνεχή σύγκρουση. Οι Έλληνες  έχουν σκέψη δυνατή και αγωνιστική διάθεση. Όμως έχουν άρρωστο χαρακτήρα. Δεν ενώνονται  για να γίνει ένα έργο, αυτοκαταστρέφονται. 

Γι'  αυτό οι Έλληνες υπέφεραν δεινά  και θα υποφέρουν στο μέλλον κακά, τα οποία θα οφείλονται στη  φιλοπρωτιά, που είναι η νόμιμη θυγατέρα του εγωισμού  τους. Μήπως υπερβάλλω γι' αυτά που λέω για το θαυμαστό γένος των Ελλήνων;

Αλλά και αυτοί που διάβασαν τον  Αριστοφάνη, τον Δημοσθένη, τον  Ευριπίδη, τον Θεόφραστο, τον  Επίκουρο, τον Ζήνωνα και τον Χρύσιππο βεβαιώνουν περίπου τα  ίδια, άρα δεν είμαι άδικος. Την ύβριν οι Έλληνες την ξέχασαν.

Όταν οι Έλληνες επιδιώκουν ισότητα δεν είναι, διότι θέλουν δικαιοσύνη, αλλά ο άλλος να μην υπερέχει απ' αυτούς. Μια και εγώ δεν αξίζω να ανεβώ υψηλοτέρα, τότε να μην ανέβεις κι εσύ. Ο  Έλληνας γεννιέται με την τάση  της υπεροχής.

Οι Έλληνες είναι αφεντάδες της  γνώσης και καυχώνται πολύ. Επαινούν τη δικιά τους αρετή, το δικό τους προτέρημα και υποτιμούν τα κατορθώματα των άλλων ή τις αρετές των συμπολιτών τους.  Οι  Έλληνες έχουν πάθη. Οι περισσότεροι δεν διδάσκονται από τα λάθη  των κυβερνητών και  των πολιτικών ηγεμόνων της ιστορίας τους και κάνουν τα ίδια λάθη και θα συνεχίσουν να κάνουν. Ο τόπος των Ελλήνων είναι μακάριος, όμως οι Έλληνες δεν αφήνουν τον ηγέτη να κυβερνήσει, αλλά θέλουν οι γύρω του εκ του αφανούς να κυβερνούν αυτοί.  Οι Έλληνες μπορεί να είναι εγωπαθείς, αλλά έχουν και καλές πλευρές. Έχουν προοδέψει στο  λόγο, στη σοφία, στην ποίηση, στις τέχνες, στις επιστήμες, στο εμπόριο και στον πόλεμο ακόμα κι από όλα αυτά αναβλύζει η δόξα τους. Εμένα οι Έλληνες με γοητεύουν, είναι οι δάσκαλοί μου.  Όμως όσο ο χρόνος περνά η δόξα των Ελλήνων μικραίνει, κι ακόμα εξ αιτίας των ελαττωμάτων τους θα μικραίνει. Ο εγωισμός κάνει τους Έλληνες καλούς στρατιώτες, γενναίους, ριψοκίνδυνους και τολμηρούς, αλλά δεν εκμεταλλεύονται τη δόξα τους.

Μη νομίσεις Ατίλιε, ότι όλες αυτές οι κρίσεις που γράφω είναι  δικές μου, τις διδάχτηκα από τον Επίκτητο. Νέος άκουσα τον Επίκτητο να λέει, ότι οι Έλληνες κάποτε είχαν ένα κόσμο, την Ατλαντίδα που την κάλυψαν τα νερά του ωκεανού, ήταν κόσμος  προοδευμένος.

Τους Έλληνες μην τους κατηγορείς  μπροστά τους ή συνεχώς, γιατί, αν  ξυπνήσει η περηφάνια τους,  γίνονται αμείλικτοι διώκτες. Οι > Έλληνες έχουν υπεροψία, αλλά και φιλοτιμία πρωτοφανή. Τώρα είναι γκρεμισμένοι ευγενείς. Έχουν σωρεία αντιφάσεων.

Άλλες ώρες είναι Έλληνες κι άλλες  γραικύλοι, τιποτένιοι, παράδοξοι. Μη δώσεις ποτέ στον Έλληνα την εντύπωση, ότι του αφαίρεσες την  ελευθερία. Άφησέ τον να φωνάζει, να θορυβεί, να εκφράζει την πολιτική του μανία, έως εκεί που δεν θίγονται τα συμφέροντα της  αυτοκρατορίας μας. Να  χρησιμοποιείς αυτούς που διαφωνούν εναντίον εκείνων που αντιδρούν. Οι διαταγές προς τους  Έλληνες δεν ωφελούν, χρησιμοποίησε το διάλογο. Δίνε την εντύπωση, ότι υποχωρείς. Μην απειλείς τους Έλληνες με τις λεγεώνες. Μην κάνεις τον  παλληκαρά στους ηγήτορες των  πόλεων. Άφησέ τους να κάνουν  μόνοι τους ελιγμούς. Ακόμα  τρέφονται με την οπτασία των περασμένων μεγαλείων τους. Μην πολύ επεμβαίνεις στα εσωτερικά των πόλεών τους.

Αυτά έγραψε στην επιστολή του ο Μενένιος  Άπιος που ήταν προχωρημένης ηλικίας και ύπατος, προς τον νεότερο φίλο του, τον  ανθύπατο Ατίλιο Νάβιο πιθανότατα δύο δεκαετίες πριν τη  γέννησή του Χριστού, όταν πλέον όλος ο Ελληνισμός ήταν υπό την εξουσία της Ρώμης.

Το ότι έχουμε και σήμερα το 2016 μ.Χ. τα ίδια προτερήματα και τα ίδια ελαττώματα που μας κατέβασαν στο τελευταίο σκαλοπάτι της συρρίκνωσής μας σημαίνει, ότι είμαστε ακραιφνείς απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Όμως ας καταπολεμήσουμε τα ελαττώματά μας, διότι κινδυνεύουμε να  φθάσουμε στον αφανισμό. Αυτοκαταστραφήκαμε με τους  Ρωμαίους από επιπολαιότητα, από αφέλεια μηδενιστήκαμε από τους Τούρκους.

 Δυστυχώς δεν καταπολεμούμε τα ελαττώματά μας. Το εγώ και ο ατομισμός μας είναι καρκίνωμα που συνεχίζουμε να το  εκτρέφουν  συνεχώς

Η τελευταία μάχη του Πλαστήρα στον Τσεσμέ

Η τελευταία μάχη στη Μικρά Ασία δόθηκε από τον Πλαστήρα (τον Καραπιπέρ όπως τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι) μέ τό Σεϊτάν Ασκέρ (τό 5/42 των ευζώνων του) κοντά στον Τσεσμέ, στήν περιοχή Σταυρός (Ζέγκουϊ στά τουρκικά) Εκεί πολέμησε ο Πλαστήρας, σέ μία προσπάθεια νά προστατέψει τά τελευταία τμήματα του στρατού μας πού υποχωρούσαν πρός τήν σωτηρία των πλοίων. Οι Τσέτες αποδεκατίστηκαν καί μάλιστα αργότερα, οι Τούρκοι έστησαν μνημείο εκεί πού μαρτυρά τήν τελευταία μάχη καί τόν χαμό 147 Τούρκων ιππέων.

Ο Γιάννης Καψής περιγράψει τη μάχη του Σταυρού, σύμφωνα μέ διήγηση του ηρωϊκού συνταγματάρχη:

«Το πρωί της 28ης Αυγούστου το 5/42 έφθασε στον Σταυρό εκεί που ο δρόμος χωρίζει προς τον Τσεσμέ. Σ” όλη τη μαρτυρική πορεία του έμενε μακριά από τη μάζα του Νότιου Συγκροτήματος. Ο πανικός είναι μια ασθένεια μεταδοτική και ο Πλαστήρας ήταν αποφασισμένος να κρατήσει το Σύνταγμα του μέχρι τέλους. Και το κατόρθωσε, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα της αυτοθυσίας.

Για δέκα πέντε ημέρες είναι πάνω στ” άλογό του. Έφιππος τρώγει ότι του φέρνουν οι άνδρες του, κάτι ελάχιστο – μήπως έχουν κι οι Τσολιάδες μας να φάνε; Έχουν πετάξει τα πάντα, καζάνια, τρόφιμα, καραβάνες. Μόνον τα όπλα και τα φυσίγγια τους κρατούν και μαζεύουν στον δρόμο φρούτα, στα χωριά κανένα καρβέλι ψωμί – τρώγουν όποτε έχουν, αλλά πολεμούν πάντοτε με την ίδια ορμή, που έχει προκαλέσει το δέος, τον τρόμο στους Τούρκους. Κι ο Πλαστήρας μένει ακλόνητος πάνω στ” άλογό του. Παρακολουθεί τα πάντα, εμψυχώνει τους άνδρες του. Και, πολλές φορές την νύκτα τους αφήνει να κοιμηθούν χωρίς να βγάλουν σκοπιές. Μένει ο ίδιος άγρυπνος πάνω στ” άλογό του, φροντίζοντας για τα παλικάρια του – μάρτυρες οι ίδιοι οι άνδρες του 5/42, που τον είχαν δει με τα μάτια τους στο καραούλι. Είχε γίνει κάτισχνος, τα οστά του προσώπου του ξεχώριζαν κάτω από την ηλιοκαμένη, την μαυρειδερή επιδερμίδα του. Μόνον το βλέμμα του διατηρούσε την παλιά εκείνη λάμψη… Θα πίστευε κανείς, ότι ήταν έτοιμος να σωριασθεί νεκρός.

Εκεί, στο Σταυρό, το 5/42 στάθηκε και πάλι. Οι πρόσφυγες είχαν βραδυπορήσει, μια ατέλειωτη φάλαγγα ξεκινούσε από τη ζωσμένη στις φλόγες Σμύρνη ως το Τσεσμέ. Κάποιος έπρεπε να τους βοηθήσει,να τους προστατεύσει από τους Τσέτες, που ορμούσαν εναντίον τους σαν τα τσακάλια. Έπιασαν μετερίζια οι Τσολιάδες μας και περίμεναν τη φάλαγγα των προσφύγων να περάσει. Κι εκεί τους απονεμήθηκε το πολυτιμότερο παράσημο, που μπορεί να ποθήσει ένας πολεμιστής: Οι τρομαγμένοι, οι πανικόβλητοι πρόσφυγες αυτοί, που έφευγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, σταματούσαν γιά να φιλήσουν τα πληγιασμένα χέρια των στρατιωτών μας. Χαροκαμένες μάνες ήθελαν ν” αγκαλιάσουν, να χαϊδέψουν τα φλογισμένα μέτωπα των παιδιών εκείνων, που πολεμούσαν τόσο μακριά από τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους. Ήταν στιγμές γεμάτες συγκίνηση, στιγμές τραγικού μεγαλείου, γεμάτες ανθρωπιά και πόνο.

Στον Σταυρό περίμενε το «Σεϊτάν – Ασκέρ». Και μέσα στην καταχνιά του πρωινού φάνηκαν οι Τσέτες του Μπεχλιβάν. Κάλπαζαν ουρλιάζοντας – θύμιζαν τις ορδές του Αττίλα. Ορμούσαν κατά των προσφύγων και τους σπάθιζαν, κάρφωναν στα ξίφη τους ματωμένα κεφάλια και τα εξεσφενδόνιζαν στον αέρα. Δεν τους αρκούσε το ξερρίζωμα του Ελληνισμού, ήθελαν τον αφανισμό του.

Ο Πλαστήρας είδε τους Τσέτες. Ήταν συντριπτική αριθμητικά η υπεροχή, ήταν ψυχωμένοι από την ανέλπιστα μεγάλη νίκη τους, είχαν ξαποστάσει στη Σμύρνη. Η σωφροσύνη θα του επέβαλλε, ίσως, να υποχωρήσει αλλά τότε ούτε ένας από τους πρόσφυγες δεν θα διασωζόταν, οι Τσέτες θα έφθαναν στην αποβάθρα του Τσεσμέ πριν από τον Στρατό μας. Κι αποφάσισε να δώσει μια ακόμη μάχη.

Οι άνδρες του 5/42, με γρήγορες κινήσεις, σχημάτισαν ένα μεγάλο πέταλο κι «ελούφαξαν», έμειναν ακίνητοι, περιμένοντας τους Τούρκους να πέσουν στις κάνες των όπλων τους. Είχαν διαταγή να μη πυροβολήσουν, αν ο Πλαστήρας δεν έδινε το σύνθημα, πυροβολώντας – πρώτος. Πειθαρχικοί, εμπειροπόλεμοι, έβλεπαν τους Τούρκους να πλησιάζουν κι έμεναν ακίνητοι. Πολλοί άκουγαν τις αναπνοές τους, αισθάνθηκαν τη μυρωδιά των αλόγων τους. Κι όμως δεν πυροβόλησαν. Λίγο ακόμη κι οι Τσέτες θα είχαν πέσει στον κλοιό τους.

Αλλ” ένας λοχίας έτρεμε από τη λύσσα του. Είχε δει τους Τσέτες να σφάζουν γυναικόπαιδα και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί – έσφιγγε το όπλο του, δάγκωνε τα χείλη του για να μη φωνάξει και προδοθεί. Κι έξαφνα ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Σχεδόν αμέσως ένας καταιγισμός πυρός σάρωσε τους Τούρκους. Οι θάμνοι άναψαν, τα πολυβόλα κελάηδησαν ανατριχιαστικά. Η κοιλάδα αντήχησε στο βογγητό των πληγωμένων.

Οι Τούρκοι ξαφνιάστηκαν πήδησαν από τ” άλογα κι έτρεξαν να καλυφθούν – θέλησαν να πιάσουν μετερίζια και να πολεμήσουν. Δεν γνώριζαν ακόμη ότι είχαν απέναντι τους το «Σεϊτάν Ασκέρ». Αλλά, μετά τον πρώτον αιφνιδιασμό, οι Τσολιάδες δεν κρατήθηκαν – δεν μπορούσε να τους συγκρατήσει κανείς· ούτε ο Πλαστήρας. Οι λόγχες σύρθηκαν και πάλι από τις θήκες τους. Και για μια ακόμη φορά – την τελευταία -όπως τότε σε μια εποχή που φαινότανε τόσο μακρινή, ακούστηκε η λεβέντικη κραυγή: «Αέρα…».

Έφυγαν οι Τσέτες, έφυγαν τρομοκρατημένοι, πανικόβλητοι πήδησαν στ” άλογα τους κι άλλοι έφυγαν τρέχοντας. Επέστρεψαν ασθμαίνοντας στη Σμύρνη για να ρίξουν καινούργιο λάδι στο καντήλι του θρύλου, που θα καίει αιώνια. Είναι θρύλος, που αφηγείται η αναμνηστική στήλη, εκείνη, που υπάρχει μέχρι σήμερα στο Ζέγκουϊ – τον Σταυρό.

– Αχ, μωρέ… Αν δεν βιαζότανε εκείνος ο λοχίας, θα τους είχα φάει όλους τούς Τσέτες… »

ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ! Όλα τα Ελληνικά Χαρτονομίσματα!

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι

Παρακαλώ μη διαφύγει της προσοχής σας το χαρτονόμισμα των 100 δις δραχμών του 1944!!!!

Συλλογή Ελληνικών Χαρτονομισμάτων