Απορία Γερμανίδας γιατρού …

Ξένη Δημοσίευση…

Υπάρχουν κάποιες πληροφορίες σχετικά με ότι χθες, στο νοσοκομείο είχαμε μια συνάντηση σχετικά με το πώς η κατάσταση εδώ και στα άλλα νοσοκομεία του Μονάχου είναι βιώσιμη. Οι κλινικές δεν μπορούν να χειριστούν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, οπότε άρχισαν να στέλνουν σχεδόν όλα τα περιστατικά στα νοσοκομεία. Πολλοί μουσουλμάνοι αρνούνται τη θεραπεία από γυναικείο προσωπικό και, εμείς, οι γυναίκες, αρνούμαστε να πάμε μεταξύ αυτών που συμπεριφέρονται σαν ζώα, ιδιαίτερα από την Αφρική. Οι σχέσεις μεταξύ του προσωπικού και των μεταναστών πάνε από το κακό στο χειρότερο. Εδώ και καιρό, οι μετανάστες στα νοσοκομεία πρέπει να συνοδεύονται από την αστυνομία. Πολλοί μετανάστες έχουν AIDS, σύφιλη, φυματίωση και πολλές άλλες ασθένειες που εμείς, στην Ευρώπη, δεν ξέρω πώς να τους αντιμετωπίσουμε. Αν τους δοθεί μια συνταγή για να πάνε να πάρουν τα φάρμακα στο φαρμακείο, μαθαίνουν ότι πρέπει να πληρώσουν σε μετρητά. Αυτό οδηγεί από μέρους τους σε απίστευτα ξεσπάσματα, ειδικά όταν πρόκειται για φάρμακα για παιδιά. Εγκαταλείπουν τα παιδιά στο προσωπικό των φαρμακείων λέγοντας: "Να τους θεραπεύσει εδώ μόνοι σας!" Αποτέλεσμα των αντιδράσεων των μεταναστών είναι η αστυνομία να φυλάει εκτός από κλινικές και νοσοκομεία, ακόμη και τα μεγάλα φαρμακεία.

Πραγματικά αναρωτηθήκαμε δημόσια: Πού είναι όλοι εκείνοι που καλωσόριζαν τους μετανάστες μπροστά από τηλεοπτικές κάμερες, με πλακάτ σε σιδηροδρομικούς σταθμούς;! Τώρα τα σύνορα έχουν κλείσει, αλλά ένα εκατομμύριο από αυτούς είναι ήδη εδώ και σίγουρα δεν θα μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτούς. Μέχρι τώρα, ο αριθμός των ανέργων στη Γερμανία ήταν 2,2 εκατομμύρια. Τώρα θα είναι τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι ανίκανοι για εργασία – απασχόληση. Ελάχιστοι από αυτούς έχουν κάποια εκπαίδευση. Και ακόμη χειρότερα οι γυναίκες τους δεν δουλεύουν σχεδόν καθόλου. Εκτιμώ ότι μια στις δέκα είναι έγκυος. Εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς έχουν φέρει μαζί τους βρέφη και μικρά παιδιά κάτω των έξι ετών, πολλά από αυτά είναι αδυνατισμένα και παραμελημένα. Αν αυτό συνεχιστεί και η Γερμανία γερμανικά ανοίγει εκ νέου τα σύνορά της, θα γυρίσω πίσω σπίτι στην Τσεχική Δημοκρατία. Κανείς δεν μπορεί να με κρατήσει εδώ με αυτή την κατάσταση που επικρατεί, ούτε καν με το διπλάσιο του μισθού. Πήγα στη Γερμανία, όχι στην Αφρική ή τη Μέση Ανατολή.

Ακόμα και ο καθηγητής ο οποίος είναι επικεφαλής τμήματος, μας είπε πόσο θλιβερό είναι να βλέπει τη γυναίκα του συνεργείου καθαρισμού, η οποία για 800 € καθαρίζει κάθε μέρα επί χρόνια, και στη συνέχεια συναντά τους νέους μετανάστες άνδρες στους διαδρόμους που απλά περιμένουν με το χέρι τους τεντωμένο, θέλουν τα πάντα να τα έχουν δωρεάν, και όταν δεν το πάρουν προκαλούν φασαρία. Πραγματικά δεν χρειάζομαι κάτι τέτοιο! Αλλά φοβάμαι ότι αν επιστρέψω, ότι σε κάποιο βαθμό θα είναι το ίδιο στην Τσεχική Δημοκρατία. Αν οι Γερμανοί, δεν μπορούν να το χειριστούν αυτό, τότε στη Τσεχία θα υπήρχε το απόλυτο χάος. Κανείς που δεν έχει έρθει σε επαφή μαζί τους δεν έχει ιδέα τι είδους ζώα είναι, ιδιαίτερα αυτοί από την Αφρική, και πώς οι μουσουλμάνοι ενεργούν.

Προς το παρόν, το τοπικό προσωπικό του νοσοκομείου δεν έχει κολλήσει ασθένειες που έφεραν οι μετανάστες εδώ, αλλά, με τόσες πολλές εκατοντάδες ασθενών κάθε μέρα - αυτό είναι μόνο θέμα χρόνου.

Σε ένα νοσοκομείο κοντά στο Ρήνο, μετανάστες επιτέθηκαν στο προσωπικό με μαχαίρια, που είχε αναλάβει την ιατρική φροντίδα ενός μωρού 8 μηνών στα πρόθυρα του θανάτου, που το είχαν περιφέρει στη μισή Ευρώπη για τρεις μήνες. Το παιδί πέθανε μέσα σε δύο ημέρες, παρά το γεγονός ότι έλαβε κορυφαία φροντίδα σε μια από τις καλύτερες παιδιατρικές κλινικές στη Γερμανία. Ο γιατρός έπρεπε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και οι δύο νοσοκόμες βρίσκονταν στη ΜΕΘ. Κανείς δεν έχει τιμωρηθεί.

Ο τοπικός τύπος απαγορεύεται να γράψει για αυτό, έτσι ώστε γνωρίζουμε γι' αυτό μόνο μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Τι θα είχε συμβεί σε ένα Γερμανό πολίτη, αν είχε μαχαιρώσει έναν γιατρό και τις νοσοκόμες με μαχαίρι; Ή αν είχε σύφιλη και είχε πετάξει τα μολυσμένα ούρα στο πρόσωπο μιας νοσοκόμας με τον κίνδυνο να νοσήσει και η ίδια; Το λιγότερο είναι ότι θα είχε πάει κατ' ευθείαν στη φυλακή και αργότερα στο δικαστήριο. Με αυτούς τους ανθρώπους - μέχρι στιγμής, δεν έχει γίνει τίποτα.

Και γι’ αυτό ζητώ, που είναι όλες εκείνες που καλωσόριζαν και υποδεχόντουσαν τους μετανάστες στους σταθμούς του τραίνου; Ξένοιαστοι στο σπίτι τους, απολαμβάνοντας μη-κέρδη τους και ανυπομονούμε να περισσότερα τρένα και την επόμενη παρτίδα των μετρητών από το να ενεργεί σαν greeters στους σταθμούς.

Αν ήταν στο χέρι μου θα ήθελα να τους φέρω όλους αυτούς πρώτα εδώ στη πτέρυγα έκτακτης ανάγκης του νοσοκομείου μας, ως συνοδούς. Στη συνέχεια, σε ένα κτίριο με τους μετανάστες ώστε να μπορούν να τους φροντίσουν εκεί οι ίδιοι, χωρίς ένοπλη αστυνομία, χωρίς αστυνομικά σκυλιά που είναι σήμερα σε κάθε νοσοκομείο εδώ στη Βαυαρία, και χωρίς ιατρική βοήθεια. Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να υπάρξει άραγε και στην Αμερική;