Η Ευρώπη , η Ελλάδα και το αμοιβαίο καθήκον, του Villepin

Villepin: Το καθήκον μας απέναντι στην Ευρώπη

<< Η πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία της μεγαλύτερης τιμωρίας που έχει επιβληθεί ποτέ σε χώρα σε περίοδο ειρήνης>> γράφει ο πρώην Πρωθυπουργός DominiquedeVillepin. Στο Ελληνικό δημοψήφισμα της Κυριακής βλέπει μια γκωλλικού τύπου κίνηση και καταγγέλλει την διγλωσσία της (Γαλλικής) κυβέρνησης που <<μας έκανε ακατάλληλους>>.

Η Ευρώπη νόμισε ότι θα μπορούσε να σβήσει την ιστορία της. Αλλά σήμερα, με την Ελληνική κρίση, η ιστορία την αρπάζει από τα μούτρα.

Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει την Ελληνική κρίση σκεπτόμενος ότι κατά βάθος η Ελλάδα είναι μια μικρή Γερμανία, αλλά μια Γερμανία κακοδιαχειρισμένη.

Η ιστορία της Ελλάδας δεν είναι η Αθηναική Δημοκρατία, οι τραγωδίες του Σοφοκλή και ο Παρθενώνας, όλο αυτό το φολκλόρ που επαναλαμβάνεται μονότονα στα δημοσιεύματα του τύπου σχετικά με την <<Ελληνική τραγωδία>>.

Κατά βάθος είναι η ιστορία μίας υποταγμένης για τρείς αιώνες Οθωμανικής αποικίας, που από τον 19^ο αιώνα μέχρι και την επομένη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν σχεδόν μία Βρετανική αποικία.  Και όπως συμβαίνει παντού, η αποικιοποίηση δημιουργεί την κατάρρευση της άρχουσας τάξης, που αποκομμένη από τον λαό θεωρείται ξενόφερτη. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κλίμα μόνιμου διχασμού, από τον εμφύλιο πόλεμο του 1945 - 46 μέχρι το καθεστώς των Συνταγματαρχών.Οπως συμβαίνει παντού, η αποικιοποίηση δημιουργεί μια βαθειά αδυναμία, μια μη νομιμοποίηση του Κράτους, διότι το Κράτος είναι πάντοτε ο κατακτητής. Το τελικό αποτέλεσμα είναι φυσικά μία χώρα χωρίς κτηματολόγιο, που δεν πληρώνει φόρους, με έναν υπερτροφικό Στρατό και μια Εκκλησία που είναι η μόνη σύνδεση με την ιστορική ταυτότητα. Είναι μία Ιρλανδία που δεν απελευθερώθηκε μόνη της.

Η ιστορία της  Ελλάδας είναι η ιστορία μιας χώρας των Βαλκανίων, όχι πολύ διαφορετικής από τους Αλβανούς, Βούλγαρους και "Μακεδόνες" γείτονές της, με μία οικονομία ανίκανη να απαλλαγεί από τα κατάλοιπα του φεουδαρχισμού, που κυβερνάται από κάστες, εφοπλιστές, μεγάλους οικονομικούς παράγοντες και πολιτικούς αξιωματούχους. Κάστες που δεν αλλάζουν, όποιο και να είναι το πολιτικό καθεστώς και που διατηρούν τα προνόμιά τους. Προσποιούμαστε ότι η Ελληνική βιομηχανία είναι ανταγωνιστική, αλλά αντιπροσωπεύει το 10 % του Ελληνικού ΑΕΠ όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Γερμανία είναι 30 %.

Επομένως η Ελλάδα είναι μία χώρα που πάντα εξαρτάται από τα εμβάσματα από το εξωτερικό, από τους τουρίστες, από τους μετανάστες των δεκαετιών του 50 και του 60, από τα Ευρωπαικά δομικά κεφάλαια της δεκαετίας του 80, από το χρέος των δεκαετιών του 90 και του 2000. Τελικά, τίποτα δεν άλλαξε. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το ισοζύγιο πληρωμών. Πρέπει να εφεύρει (δημιουργήσει) μια οικονομία. Αυτό παίρνει χρόνο.

Η πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας, είναι η ιστορία της μεγαλύτερης τιμωρίας μιας χώρας σε περίοδο ειρήνης. Δεν υπάρχει άλλο παράδειγμα ανεπτυγμένης χώρας που να υφίσταται, χωρίς πόλεμο, μία μείωση 25 % ΑΕΠ της από το 2009. Μια ανεργία 60 % στους νέους, δηλαδή μια γενιά θυσιασμένη. Μπορούμε να φανταστούμε την οργή που εγκαθίσταται για χρόνια σε αυτή την χώρα, καλλιεργώντας το αίσθημα του θύματος της Ιστορίας; Το ηθικό δίδαγμα της Ελληνικής Ιστορίας σίγουρα είναι: <<Ανάλογα με το εάν είστε ισχυρός ή εξαθλιωμένος, η ετυμηγορία θα σας καταστήσει άσπιλους ή μιαρούς>>. Οι μεγάλες χώρες δεν πληρώνουν τα χρέη τους όταν είναι συντριπτικά (μη βιώσιμα). Οι Γερμανοί πρώτοι δεν πλήρωσαν ούτε το 1919 ούτε το 1945, εφόσον τα χρέη παραγράφηκαν το 1953. Και η Γαλλία δεν σταμάτησε να απομειώνει τα χρέη της κόβοντας χρήμα την εποχή του φράγκου. Δεν είμαστε οι πλέον κατάλληλοι να δίνουμε μαθήματα στην Ελλάδα, ακόμη και στην πρόσφατη ιστορία μας.

Τελικά, η Ελλάδα είναι μια χώρα πιο κοντά στις χώρες της Μέσης Ανατολής παρά σε εκείνες της Βόρειας Ευρώπης, που πασχίζεινα ξεπεράσει το παρελθόν της και να ελευθερωθεί από την εξάρτησή της από τα ξένα κεφάλαια. Είναι μια χώρα που τιμωρούμε γιατί δεν βρίσκεται στο ύψος των ονείρων μας. Πρόκειται για την εκδίκηση του Λόρδου Βύρωνα, των Φιλελλήνων και των ωραίων ρομαντικών ψυχών. Εξάλλου, πρόκειται για την απογοήτευση της φτηνής Ανατολικής λαγνείας μας, που μας καθιστά ανίκανους να δούμε τις Αραβικές χώρες όπως είναι και μας ωθεί σε έναν ατέρμονα κύκλο στρατιωτικών επεμβάσεων.

Το λάθος της Ευρώπης είναι που νομίζει ότι αλλάζουν οι λαοί με Ευρωπαική καθοδήγηση. Εμείς οι Γάλλοι έπρεπε να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η αντιμετώπιση των δαιμόνων μας.

Εναπόκειται στους Ελληνες να πάρουν την μοίρα τους στα χέρια τους και στους Ευρωπαίους να τους βοηθήσουν.

Διότι δεν αλλάζει κανείς γείτονες ούτε μια ήπειρος μπορεί να μετακομίσει. Διότι μια δυνατή Ελλάδα είναι σημαντική για τον Μεσογειακό ρόλο της Ευρώπης. Μια Ελλάδα εθνικιστική και εξευτελισμένη είναι η εγγύηση εντάσεων με την Τουρκία, η οποία είναι ήδη σε κατάσταση αμφιβολίας. Είναι επίσης η διαιώνιση της Κυπριακής κρίσης και ο λόγος ενός κύματος λαθρομετανάστευσης όλο και πιο δύσκολου να ελεγχθεί. Διότι η τιμωρία των Ελλήνων είναι το σύνθημα ποδηγέτησης ολόκληρης της Ευρώπης. Και ποιός θα αποφασίσει πως πρέπει να είναι ένας καλός Ευρωπαίος;

Μήπως <<σώσαμε>> μια αχάριστη Ελλάδα <<ανελκύοντάς>> την από το 2010; Τρεις φορές όχι.

Πρώτα από όλα αντικαταστήσαμε ιδιωτικά χρέη με δημόσια για να προστατεύσουμε τις τράπεζές μας, κυρίως τις Γαλλικές και τις Γερμανικές που κυρίως είναι εκτεθειμένες στο Ελληνικό χρέος. Και είχαμε δίκιο να το κάνουμε, για να αποφύγουμε μια καινούργια οικονομική κρίση. Στην συνέχεια επιβάλλαμε μεταρρυθμίσεις που έσπασαν την Ελληνική οικονομία σε σημείο που την κατέστησαν ανίκανη να μπορεί να πληρώσει τα 317 δισ. συσσωρευμένων χρεών.

Ενα παράδειγμα: ζητάμε με έντονο τρόπο το τέλος των πρόωρων συντάξεων, που σίγουρα είναι δίκαιο, αλλά αυτό δεν έχει κανένα νόημα σε μια χώρα με 26 % ανεργία. Το μόνο αποτέλεσμα της μεταρρύθμισης θα ήταν στείλει στην ανεργία αυτούς που πήραν πρόωρα σύνταξη, επομένως να μειώσει τις συντάξεις τους.

Τέλος, αρνηθήκαμε να την σώσουμε πλήρως (την Ελλάδα) για να διατηρήσουμε την πίεση, γιατί δεν είχαμε καμία εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις τους. Αποτέλεσμα: μια κρίση που θα μπορούσε να έχει λυθεί το 2010 σχεδόν χωρίς κόστος, τώρα θα κοστίσει μόνο στην Γαλλία το ένα τρίτο των 42 δισ. που έμμεσα ή άμεσα της χρωστάει η Ελλάδα.

Οπότε τι κάνουμε; Τελειώνουμε με την ηθική και κάνουμε, επιτέλους, πολιτική στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Το κλειδί στην Ελλάδα είναι οι επενδύσεις. Υπάρχουν προτάσεις στο τραπέζι. Γιατί να μην συνδυαστεί η αποπληρωμή των δανείων με επενδύσεις στην Ελλάδα μέσω ευρωπαικών και Ελληνικών αναπτυξιακών τραπεζών; Κάθε αποπληρωμένο ευρώ μέσα στα επόμενα πέντε έτη θα ξαναεπενδυόταν στην Ελλάδα. Θα δημιουργούσαμε έτσι έναν συνεχή ενάρετο κύκλο οικονομικής επανεκκίνησης χωρίς μια δεκάρα των ευρωπαίων φορολογουμένων, εφόσον τα ποσά τελικά θα αποπληρωνόντουσαν.

Είναι σημαντικό να υπενθυμισθεί ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι στην ΕΕ και στο ευρώ. Το κόστος μιας εξόδου από το ευρώ θα ήταν τρομακτικό για την Ελλάδα που εισάγει ότι καταναλώνει. Θα ήταν επίσης κακό για την ζώνη του ευρώ που θα επέστρεφε τριάντα χρόνια πίσω, θα ήταν ούτε αρκετά ευέλικτη ούτε αρκετά άκαμπτη και θα έμπαινε σε μια κατάσταση ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων μέσω του ανταγωνιστικού αποπληθωρισμού. Είναι καιρός να έχουμε μια οικονομική διακυβέρνηση της ζώνης του ευρώ με δικό της προυπολογισμό και μια ειδική κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση, με σκοπό την βαθμιαία φορολογική και κοινωνική ομογενοποίηση.

Είναι επίσης επείγον, το ΔΝΤ να βγει από την διαχείριση της Ελληνικής κρίσης για να εξευρωπαιστεί η διαχείριση της κρίσης.

Είναι απαραίτητο η Ελλάδα να ξαναπάρει την τύχη της στα χέρια της και για αυτό, το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής ήταν ένα καλό νέο και κατά κάποιο τρόπο μια Γκωλλική κίνηση. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα είναι περισσότερο ένα σημείο αφετηρίας της Ελληνικής δημοκρατίας παρά ένα τέλος της Ελληνικής κρίσης.

Είναι επίσης σημαντικό να υπάρξει κάποια εμπιστοσύνη μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, που δεν είναι πια ικανές να συνομιλήσουν ήρεμα. Αυτό θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της Γαλλίας, αλλά η κυβέρνησή μας δεν σταμάτησε την διγλωσσία που μας έκανε ακατάλληλους για μεσολαβητές, μέσα από ένα τελείως αναποτελεσματικό παιχνίδι της μορφής <<κακός μπάτσος, καλός μπάτσος>>. Η σημερινή ευρωπαικήδιάσκεψη κορυφής πρέπει να καταλήξει σε δυνατές αποφάσεις και πράξεις, για παράδειγμα μια κοινή επίσκεψη του FrancoisHollandeκαι της AngelaMerkel στην Αθήνα.

Εγγυούμαστε ότι ο στρατηγός DeGaulle θα είχε πάει και ότι, στο τέλος της ομιλίας του στην πλατεία Συντάγματος θα είχε σηκώσει τα χέρια προς τον ουρανό αναφωνώντας<<Ζήτω η Ελλάδα>>.

Dominique de Villepin

Πρώην Πρωθυπουργός