Αναζητώντας την Αλήθεια…

Δύο είναι οι κύριες προσεγγίσεις στην ετυμολογική καταβολή της λέξεως «Αλήθεια».
Η πρώτη με το «Α» (στερητικό) και τη λέξη «λήθω» (λανθάνω) όπου το νόημα είναι «μη λάθος».
Στην δεύτερη, έχουμε το ρήμα «Αλ» (αλάομαι – αδιάκοπος περιπλάνησης του πνεύματος) και «ήθος» όπου το νόημα παραπέμπει στην αδιάκοπη αναζήτηση του «ήθους».
«Ζεύγοντας» τις δύο αυτές ετυμολογικές προσεγγίσεις μπορούμε να συμπεράνουμε πως η αλήθεια είναι έννοια δυναμική και όχι στατική.

Η «δυναμική» οφείλεται στον τρόπο και στον λόγο που εμείς θα την προσεγγίσουμε, γεγονός που οφείλεται στον υποκειμενισμό μας.
Τα κριτήρια της αληθείας στην Ελληνική Φιλοσοφία είναι τα πάθη, οι προλήψεις, οι αισθήσεις και οι φανταστικές επιβουλές της διανοίας.
 

Όμως, η Αλήθεια είναι μία και μοναδική! Είναι αγνή, καθαρή και για να μπορέσεις να την αγγίξεις πρέπει κι εσύ να είσαι καθαρός. Το άσπιλο «ήθος» το «αγαθό» είναι το κύριο ζητούμενο.

Η «αλήθεια» ως λέξη αν αναγραμματιστεί μας δίνει μία πολύ ενδιαφέρουσα λέξη «αειθαλής», δηλαδή, αιώνια (τέτοιο δέντρο είναι και η «Δάφνη» τυχαίο;).
Η ερμηνεία και ο αποσυμβολισμός του φυτού μπορεί να επιχειρηθεί ιχνηλατώντας την οντολογία και το νόημα των λέξεων, καθώς και τις παραδόσεις που συνδέονται με αυτό.
Το όνομα «Δάφνη», πρωτοελληνικό, θα μπορούσε να ετυμολογηθεί ως «Δα» (Δη-Γη στα δωρικά) κι «φνης» (ξαφνική – αίφνης). Αυτή που προέκυψε αίφνης [ξαφνικά] εκ της Γης, από την ύλη.
Ήταν κόρη της Γαίας και του Πηνειού, της ύλης και του ρευστού.
Τριγυρνούσε στην παρθένα φύση, επιθυμώντας η ίδια να μείνει αιώνια, αγνή, αυτούσια, θέλοντας να μοιάσει της Αρτέμιδος.
Αυτήν ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα ο Απόλλωνας.

Με μία πρώτη προσέγγιση θα υποθέταμε ότι το «ένδοξο» της αποδοχής στον κοινωνικό βίο, καθώς έχουμε ως παράσταση την απόδοση τιμών, είναι αυτή των βραβείων και των  επάθλων με στεφάνια από αυτό το δέντρο που λατρεύτηκε στο παρελθόν, είτε ως είχε, είτε συμβολίζοντας το «θείο» και τις εκφάνσεις του, όσο υπήρχε ο ‘άνθρωπος’.