Χρειάζονται σχόλια ; Τι δεν καταλαβαίνουμε ;

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ

Από τον ΑΛΕΞ ΠΡΙΦΤΗ

Eίναι πολύ επώδυνη η αυτοκριτική αυτή την εποχή. Όμως, αν θέλουμε να δούμε σύντομα μια άσπρη μέρα, πρέπει πρώτα να αναζητήσουμε και να εξετάσουμε «τις πταίει» που οδηγηθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε.

Πρέπει να ξανακοιτάξουμε το παρελθόν που οδήγησε στη χρεοκοπία το Ελληνικό Δημόσιο, στην εξαθλίωση περισσότερες από 1.500.000 οικογένειες, αλλά και στον πλήρη διασυρμό της χώρας, με όλες τις συνέπειες στην οικονομία αλλά και στην εξωτερική πολιτική.

Τέτοιο διασυρμό, που η λέξη Έλληνας είχε καταντήσει συνώνυμη της αναξιοπιστίας, της τεμπελιάς και της αρπαχτής.

Ποιος όμως είχε δώσει σε όλους αυτούς τους κυρίους το δικαίωμα να μας διασύρουν και να μας περιθωριοποιούν ως λαό και ως χώρα; Η απάντηση είναι προφανής: η πολιτική και κομματική ελίτ, που δεκαετίες τώρα ενθάρρυνε τη διαφθορά και τη διαπλοκή ή απέτυχε από φόβο ή αδυναμία να αντιμετωπίσει την αρπαγή και την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος από πολλές χιλιάδες γνωστούς αγνώστους.

Όλα αυτά όμως οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αιτία και αφορμή ήταν η απόλυτη ανυπαρξία κοινωνικής συνείδησης σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Ήταν οι συνέπειες της πλήρους χρεοκοπίας του τρόπου οργάνωσης και σκέψης του ελληνικού λαού, που διαμόρφωσαν και την κοινωνική συμπεριφορά μας μετά τη Μεταπολίτευση. Το αποτέλεσμα ήταν κάποιες κοινωνικές συμπεριφορές, που άλλοτε ήταν στίγματα γίνουν «παράσημα» και διαβατήριο γι« την «επιτυχία» και την ένταξη στα υψηλά κλιμάκια της... High society

Επομένως, δεν υφίσταται η κοινωνία μόνο τις συνέπειες της χρεοκοπίας των δημόσιων οικονομικών, αλλά και τη χρεοκοπία της κοινωνικής συνείδησης, που ανέδειξε τον λαϊκισμό σε ιδεολογία.

Μία μορφή λαϊκισμού που πρόσφερε ικανοποίηση ακόμη και στα πιο τρελά όνειρα και τα «βίτσια» του καθενός, αλλά με δανεικά. Όλα αυτά βέβαια καλλιέργησαν έναν χυδαίο ατομισμό που άνοιγε πόρτες για διορισμό στο Δημόσιο, συναλλαγές για δημόσια έργα και κρατικές προμήθειες ,χαριστικές επιδοτήσεις και παράνομες συντάξεις σε βάρος εκείνων πού δεν είχαν πρόσβαση στην εξουσία, είτε γιατί δεν έγλειφαν είτε γιατί δεν ανέχονταν «λαδώματα» και «μίζες». 

Αυτό το μοντέλο των κρατικοδίαιτων απολαύσεων με οικονομικά μέσα που δεν είχαμε, γιατί δεν δουλέψαμε για να τα αποκτήσουμε, αλλά τα δανειζόμασταν για να τα βγάλουμε πέρα γιγαντώθηκε υπέρμετρα και από τη νοοτροπία μιας «προοδευτικής θεολογίας», που διάβρωσε την κοινωνία με υπερβατικές αλήθειες. Γι' αυτό και η λαϊκή οργή σήμερα, μετά τα επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα, βρίσκει αποκούμπι σε όσους φανερά ή συγκαλυμμένα υπόσχονται, αλλά αποφεύγουν σκόπιμα να εξηγήσουν τον τρόπο παλινόρθωσης του κράτους της διαφθοράς που καταρρέει. Γνωρίζουν, βέβαια, ότι απευθύνονται σε μάζες που ή αδυνατούν να σκέφτονται ή έχουν αποφασίσει να μη σκέφτονται. Γι' αυτό και κάθε μέρα επικαιροποιοΰν το ίδιο παραμύθι, επειδή το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι «τα κουκιά».

Πρόσφατη απόδειξη, η συμπεριφορά τους στη Βουλή κατά τη συζήτηση του Μνημονίου 3 και του Προϋπολογισμού, όπου κάποιοι πολιτικοί σχηματισμοί (ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή) προσπάθησαν να ανταγωνιστούν σε εξαλλοσύνη το οργισμένο πλήθος που διαδήλωνε στην πλατεία Συντάγματος. Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να αγνοηθεί η ευπρέπεια, αλλά οι λαϊκιστικές εκφράσεις, η συνθηματολογία, η οξύτητα και οι προσωπικές επιθέσεις κατά αντιπάλων να μετατρέψουν τον πολιτικό λόγο σε θρυαλλίδα για έκρηξη της κοινωνικής βάσης.

Μέσα όμως σε αυτό το κλίμα της απόγνωσης ευνόητο είναι η κοινωνία να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση από την ταύτιση των ακραίων πολιτικών σχηματισμών που ανταγωνίζονται στην εξαλλοσύνη.

Όμως δεν σημαίνει ότι οι πολίτες, που τώρα τους στηρίζουν και δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα τους στηρίζουν, έγιναν όλοι και επαναστάτες. Ούτε είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ό,τι τους έχει απομείνει ή ακόμη και τα όνειρα τους για όσα τους υπόσχονται και όσα εννοούν, αλλά δεν τολμούν να πουν: την επιστροφή στο παρελθόν που δεν θα έχει μέλλον!

Αυτό το παρελθόν που υπηρέτησαν και απόλαυσαν όλοι οι νεοπροσύλητοι στους νεόπηκτους πολιτικούς σχηματισμούς, που υποστηρίζουν ότι πρέπει να τους εμπιστευτούμε το μέλλον μας, όταν ακόμη και οι ίδιοι δηλώνουν ανέτοιμοι ή αδύναμοι να το διαχειριστούν. Όλα αυτά όμως που λένε, αλλά δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι θυμίζουν άλλες εποχές. Τότε. που η Ελλάδα μπορούσε να δανείζεται για να καταναλώνει και να απολαμβάνει, χωρίς να παράγει, αλλά έστελνε τον λογαριασμό στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Τότε που είχαμε εξασφαλίσει την ευημερία του αέρα! 

Tώρα, όμως, έφτασε η ώρα της κρίσεως. Η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει την κρίση που μαστίζει ολόκληρη την κοινωνία. Αλλά η λύση δεν είναι τα λόγια τα παχιά που ικανοποιούν επιθυμίες ή φαντασιώσεις. Ούτε οι μεγαλύτερες πληγές της ελληνικής κοινωνίας είναι από την εκτόξευση της ανεργίας σε ύψη δυσθεώρητα και τη συρρίκνωση των εισοδημάτων, που απειλούν με γενίκευση του λιμού που βιώνουν σήμερα δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.

Το σημαντικότερο είναι η εξαφάνιση της ανθρωπιάς μας. Η επιμονή στην άρνηση μας στη νομιμότητα. Ο παραλογισμός που μας εμποδίζει να δούμε την πραγματικότητα και η αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων από τον κύκλο αυτών που θέλουμε να μισήσουμε. Όλα αυτά σημαίνουν ότι μόνο η υπεράσπιση της λογικής για το γενικό συμφέρον απομένει για να αντιμετωπίσου-με τα τυφλά ένστικτα μας που ζητούν αίμα στην αρένα.