Δημοσκοπούμε? Ψηφίζουμε?

 Σωτήρες; ή … εμάς;

Μπορεί κάποιος εχέφρων έλληνας πολίτης (υπάρχει, σίγουρα ναι) σήμερα να περιμένει λύσεις επιβίωσης, ας μη μιλάμε για  «ανάπτυξη» (άγνωστη λέξη για τους κυβερνώντες ), από αυτούς που χρόνια τώρα μας παραμύθιαζαν με την «ισχυρή» Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, των  « Εξοπλιστικών του Αιώνα», των μεγάλων ιδεών, της  «θωρακισμένης οικονομίας», της αταλάντευτης «Δημοκρατίας», του υγιούς ΕΣΥ και κοινωνικού Κράτους, της «εθνικής» υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής και της «ηγετικής» στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια θέσης; Μπορούμε να εμπιστευθούμε την επιβίωση και (γιατί όχι) την παλινόρθωση της ζωής μας σε αυτούς που πολιτεύθηκαν  καπηλευόμενοι την εξουσία (που αφελώς τους εμπιστεύθηκε αυτός ο εύπιστος, καταπροδομένος και καταταλαιπωρημένος λαός),  λυμαινόμενοι το δημόσιο ταμείο οι ίδιοι και  μοιράζοντες  τους πόρους και τους κόπους του τόπου  σε χρυσοκάνθαρους «φίλους» και κουμπάρους, άρπαγες «συμμάχους» και «ακρίδες», σε μεγάλα «σχέδια και (ανύπαρκτα ή προσχηματικά) έργα  ανάπτυξης»  και  ποικιλώνυμες  κρατικοδίαιτες, άεργες και ψευδεπίγραφες  ΜΚΟ ;  Χρειαζόμαστε αυτούς  (τα εξαπτέρυγα και τους γόνους τους) που απόλυτα μικροσυμφεροντολογικά, ή μικροκομματικά ή συμπλεγματικά και προδοτικά ιδιοτελώς, έδιδαν «γή και ύδωρ» (που ούτε τους ανήκαν, ούτε τα πόνεσαν ποτέ), τις σάρκες του τόπου, σε ημεδαπά και αλλοδαπά (κυρίως) κέντρα και συμφέροντα (κάθε άλλο παρά φιλικών και ελληνωφελών προθέσεων και δράσεων);  Ενώ, ταυτόχρονα διέφθειραν συστηματικά την ψυχή και σκέψη μας (με τη προβολή ξένων  προτύπων, καλλιέργεια του καταναλωτισμού, διάχυση εντέλει αντιπαραγωγικών και καταστροφικών της πρωτογενούς παραγωγής μας επιδοτήσεων, δίχως εκπαίδευση, αρχές  και έλεγχο της διάθεσης των «επιδοτουμένων», με την υπαξίωση των παραδόσεων, γλώσσας, παιδείας  και ηθικών – κοινωνικών αρχών της ελληνικής κοινωνίας). Ενώ, παράλληλα, υπονόμευαν κάθε δυναμική και δυνατότητα του καθημερινού έλληνα σε κάθε πεδίο και δραστηριότητά του!

 Όχι, δεν θέλουμε και άλλους  ΣΩΤΗΡΕΣ!

Αλλά, τι ΘΕΛΟΥΜΕ;  Τι  ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ;

ΕΜΑΣ!

Εμείς μπορούμε να αναμορφώσουμε την κατάσταση, μπορούμε να αναθεωρήσουμε την ζωή μας, να αναδιαρθρώσουμε τις σχέσεις μας, να ανατάξουμε την κοινωνία μας, να ανασχηματίσουμε την δομή και λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, της οικονομίας και της πολιτικής ζωής μας. Αρκεί να προχωρήσουμε προς …τα πίσω!

Να θυμηθούμε πως ανταπεξέλθαμε σε μύριες όσες καταστροφές και απαξιώσεις του έθνους, της πολιτείας, της κοινωνίας, των ατόμων αυτού του τόπου.

Βασισθήκαμε στην ατομικότητα μέσα από την κατά τόπους (χωριά και γειτονιές) συλλογικότητα. Αξιοποιήσαμε τον ατομικισμό για να αναδείξουμε την παραγωγική δυναμική του έλληνα στην πατρίδα του, αλλά και στην εσπερία. Συστρατεύθηκαν η ευφυία της φυλής με την (αποδεδειγμένη και με τα στατιστικά της ΕΕ, αναιρούντα τους δολερούς και φθονερούς φραγγοαλαμάνους) εργατικότητα και την διαχρονική λιτότητα και πρακτικότητα των λαϊκών ανθρώπων, που ήταν και είναι η ραχοκοκαλιά και πραγματική δύναμη αυτού του τόπου  (που πάντα οι  πολιτικοί ήθελαν να προσεγγίσουν, για τούτο και η –ανέκαθεν- παρενέργεια που εκφράσθηκε με το πελατειακό κράτος). Οργανωθήκαμε γύρω από την οικογένεια, την κοινότητα, την παραδοσιακή τέχνη και ενίοτε την ανταλλακτική οικονομική ζωή, την κατ’ αρχήν εσωστρεφή εμπορική και βιοτεχνική δραστηριότητα, με βάση  τον οικογενειακό κλήρο, το οικογενειακό ποίμνιο, την τοπική δασοπονία - υλοτομία, αλιεία, λατόμηση και οικοδόμηση. Αξιοποιήσαμε την γεωμορφία και τον φυσικό πλούτο του τόπου μας (για τούτο και τον αγαπήσαμε και τόσοι πολλοί έχυσαν τόσο πολύ αίμα για να τον κρατήσουν).   

Από τέτοια βάση αρχίζαμε κάθε φορά και φθάναμε όλο και μακρύτερα, όλο και πιο εξωτερικευμένα, όσο και αν το πληρώναμε πάντα, αφού οι πολλοί μικροί του κόσμου δεν ανέχονταν τους λίγους μεγάλους μεταξύ τους και οι έλληνες –ατυχώς- ήμασταν πάντα λίγοι, αλλά  και μεγάλοι (και αυτό το λέγω μετά λόγου και ιστορίας γνώσεως).

Από αυτήν τη βάση και αντίληψη ας ξαναρχίσουμε! Ξεχνώντας  δυτικόφερνες, ξενομανείς, καταναλωτικές και αφελληνικές μιμήσεις και πρότυπα που οι ξενόδουλοι υποτακτικοί μας έφεραν και μανιασμένα, οργανωμένα, χυδαία και χρυσοπληρωμένα πρόβαλαν με κάθε τρόπο.

Ας εκμεταλλευθούμε την  αλαζονεία των ανδρείκελων, την σιγουριά των μικρόνοων  και μικρόψυχων «μεγάλων» αιμορρουφήχτρων  «φίλων»,  ραντιέρηδων της διεθνούς οικονομίας και κατ’ επέκταση της ανθρωπότητας, ανθρωπόμορφων εγωπαθών κυμβάλων και αποβλήτων της ανθρωπιάς και της Ζωής. Ας τους αφήσουμε να πιστεύσουν ότι μας ταπείνωσαν, αφαίμαξαν, ποδηγέτησαν (!) και ταυτόχρονα ας κάνουμε «κόλαση» τον «παράδεισο» που νόμισαν ότι κέρδισαν (=άρπαξαν), χάριν στα άνοα υποχείριά τους και τα ανθελληνικά μιάσματα!  Ας γεμίσουμε αγκάθια τον κήπο που επιθύμησαν!

 Ας οργανώσουμε την αντίδρασή μας, όχι σαν Λεωνίδες αυτήν την φορά (αφού υπεραφθονούν οι καλοταϊσμένοι από τους «βάρβαρους» αυτούς Εφιάλτες, στην πολιτική, τέχνη, διανόηση, εκπαίδευση, διοίκηση, δημοσιογραφία κ.α),   αλλά σαν Γκάντι!

Οχι αίμα, αλλά έμπρακτη άρνηση σε όλα χρειαζόμαστε. Λύση είναι η αντίδραση με κάθε «νομιμοφανές» μέσο που το σύστημα των παγκόσμιων δυναστών και υποτακτικών τους  προσφέρει, ανατροπή βλέψεων και κερδοσκοπικών σχεδίων με την άρνηση συμμετοχής μας  στο υπόδουλο και εξαθλιωμένο προσωπικό, τους σύγχρονους είλωτες, που χρειάζονται και  προσδοκούν, ή και στο καλάθι των εθιστικών παροχών τους.

Ας γυρίσουμε την πλάτη στη «βολή» και την  αντικοινωνική πολυτέλεια που δανεικά ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, επιστρέφοντας στην ελληνική παραδοσιακή αντίληψη ζωής και οργάνωσης (που προπεριγράφεται). Ας ξαναστήσουμε τις τοπικές, οικοτεχνικές, βιοτεχνικές δραστηριότητες. Ας ξαναζωντανέψουμε τις τοπικές δομές κοινωνικής οργάνωσης και παραγωγής, τη δημοτική και διαδημοτική δραστηριοποίηση, τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, τις συλλογικές πρακτικές ατομικής ενεργοποίησης. Ας εκμεταλλευθούμε την τεχνολογία και όσους την αντιλαμβάνονται σε συλλογική μεν οργάνωση, για ατομική χρήση δε. Ας αναπτύξουμε πρωτοβουλίες για να ζήσουμε ως κοινωνικοί άνθρωποι και όχι ως εξαρτήματα ενός απρόσωπου, ανθρωποβόρου πλουτοκρατικού μηχανισμού, απρόσιτου στις κοινωνίες και τον έλεγχό τους.

Και κυρίως ας συλλειτουργήσουμε, στηρίζοντας όσους δεν έχουν ή δεν μπορούν στην πρώτη αυτή περίοδο ανάδρασης. Ο καθείς ας συμβάλλει σε αυτήν ιστάμενος όπου και όπως μπορεί και όπου οι ρίζες και δεξιότητές του επιτρέπουν και οδηγούν, έτσι ώστε να συμπήξουμε ένα σφικτοδεμένο μεν,  εκτεταμένο σε αντικείμενο και κατά τόπο δε σύστημα από καθημερινούς συμπολίτες μας, που θα λειτουργεί  για τον καθένα μας, όσο και για την ολότητα των συντοπιτών και συνανθρώπων μας, έχοντες κατά νουν ότι ο «δυνατός» του σήμερα μπορεί να είναι ο «αδύναμος» της αύριον.

 Ανάταση της πατρίδας μας δεν μπορεί να υπάρξει δίχως  την ανθρωπιά, την οργάνωση, την σύνεση, την αυτοκριτική και κριτική, την συλλειτουργία και τον απογαλακτισμό μας και από την ξενοκρατία (σε πρόσωπα, αντιλήψεις και τρόπους) και τους ντόπιους σωτήρες.

Τάδε έφην