Let it Rain από τον ζωγράφο Jeff Rowland

Ομιλια σε τεκτονικη εορταστικη εκδηλωση και δημοσιευση κοινης διακηρυξης του βασικου δικαιωματος καθε τεκτονα στην επισκεψιμοτητα καθε κανονικης Στοας.

Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2017

Φίλες και φίλοι και αδδ:. μου, καλησπέρα.

Η σημερινή νύχτα είναι η μεγαλύτερη του έτους και διαρκεί 14 ώρες και 29 λεπτά. Πρόκειται για την χρονική στιγμή που ονομάζουμε χειμερινό ηλιοστάσιο.

Ο εορτασμός της αλληλοδιαδοχής των φάσεων του ηλίου όπως αντιστοιχούν στις εποχές του έτους είναι ένα φαινόμενο σχεδόν συγγενές με την εμφάνιση του ανθρώπινου πολιτισμού, το οποίο εορτάζεται από τα πανάρχαια χρόνια, από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να αντιλαμβάνεται και να μελετά το σύμπαν και τον εαυτό του.

Από τις απαρχές σχεδόν των οργανωμένων κοινωνιών, η συγκεκριμένη ημέρα κατείχε ιδιαίτερη θέση στο σύνολο των περιοδικών δρωμένων, αφού σχετιζόταν άμεσα με την γεωργία, αλλά και με αστρονομικές παρατηρήσεις.

Κυρίως, η ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου συνοδευόταν πάντοτε από μικρές ή μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, κυριολεκτικά σε κάθε σημείο του πλανήτη, και σε αρκετά από αυτά ο συμβολισμός τιμούσε τη «γέννηση» ή την «ανάσταση» του ηλιακού θεού.

Στην αρχαία Ελλάδα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο εόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος».

Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη.

Ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες ως θεός, μιας και για εκείνους ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους, του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές, από τη σπορά έως τη βλάστηση και από την ανθοφορία έως τη συγκομιδή. Τον απεικόνιζαν πάνω σε ένα πύρινο άρμα να ξεκινά κάθε πρωί, να διατρέχει τον ουρανό και να σκορπίζει το φως στη Γη. Τον ταύτιζαν επίσης με τον Φοίβο Απόλλωνα, τον θεό του φωτός.

Συνέδεαν την κίνηση του Ήλιου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο και καθώς το φως του Ήλιου αυξανόταν, μεγάλωνε βαθμιαία μέχρι την εαρινή ισημερία, όταν η ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα.

Η αρχαιότερη απόδειξη όμως της σημασίας του χειμερινού ηλιοστασίου για τους αρχαίους λαούς είναι το μεγαλιθικό μνημείο του Newgrange στην Ιρλανδία, το οποίο είναι ένα κυκλικό πέτρινο κτήριο που αποτελεί ένα εξαιρετικό επίτευγμα από τεχνική άποψη.

Είναι κατασκευασμένο κατά την νεολιθική περίοδο περίπου το 3200 π.Χ. και είναι χτισμένο έτσι ώστε ο κεντρικός του θάλαμος να φωτίζεται από τον ήλιο μόνο μία ημέρα τον χρόνο, ακριβώς κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Οι Σουμέριοι και οι Μεσοποτάμιοι γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο ως την ημέρα της μάχης του θεού Μαρντούκ με τις δυνάμεις του Χάους.

Καθώς κατά την παράδοση απαιτείτο η θανάτωση του βασιλιά τους ώστε να «μεταφερθεί» στο πλευρό του Μαρντούκ και τον βοηθήσει. Ανακήρυτταν βασιλιά τους για την περίοδο του δωδεκαήμερου κάποιον τυχαίο και αφού του πρόσφεραν βασιλικές τιμές, τον θυσίαζαν τη δωδέκατη μέρα τελετουργικά.

Οι Βαβυλώνιοι και οι Πέρσες τελούσαν την ίδια περίοδο παρόμοιους εορτασμούς, στους οποίους οι άρχοντες και οι δούλοι αντάλλασσαν τίτλους.

Στον Βουδισμό, το χειμερινό ηλιοστάσιο γιορτάζεται και ως «Ημέρα των Παιδιών», με σκοπό να έρθει ζεστασιά, φως και χαρά την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου.

Στην παγανιστική Σκανδιναβία, ο ίδιος εορτασμός ονομαζόταν “Yule”. Η λέξη σημαίνει κούτσουρο που καίγεται. Κατά τον σκανδιναβικό εορτασμό έκαιγαν τεράστια κούτσουρα και οι άνθρωποι έπιναν νερόμελο γύρω από την εορταστική πυρά, ακούγοντας ποιητές και τροβαδούρους να διηγούνται αρχαίους μύθους.

Πίστευαν ότι αυτές οι εορταστικές πυρές έδιναν δύναμη στον Ήλιο για να λάμψει δυνατότερα.

Οι Κέλτες Δρυίδες θεωρούσαν το γκι ιερό. Το έκοβαν με χρυσό δρεπάνι και το μοίραζαν στους ανθρώπους ως ίαμα. Το φιλί κάτω από τη βελανιδιά και το γκι ισοδυναμούσαν με δέσμευση, υπόσχεση και εγγύηση φιλίας. Το γκι μοιραζόταν στις οικογένειες, που το κρεμούσαν πάνω από τις πόρτες ως σύμβολο καλοτυχίας.

Επίσης, η μέρα αυτή θεωρείται γενέθλια μέρα για τον Μίθρα, ο οποίος είχε γεννηθεί από παρθένο και μέσα σε σπηλιά, καθώς και για τον Όσιρη, τον Δία και τον Ηρακλή.

Όλες αυτές οι μυθολογίες και οι παραδόσεις κατάγονται από τον έναν αρχέτυπο μυητικό μύθο του ηλιακού ήρωα, τέκνου της Χήρας μάνας, Φύσης, μυητικό μύθο που γέννησε όλα τα αρχαία μυστήρια και είναι γνωστός σε κάθε Διδάσκαλο Τέκτονα.

Φίλες και φίλοι και αδδ:. μου,

Υπάρχει ένα εσωτερικό νήμα που μας συνδέει ως ανθρώπινο γένος, στην προσπάθεια μας να ολοκληρωθούμε.

Όλοι εμείς ως άνθρωποι είμαστε όντα ατελή, αλλά και το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, διατρέχεται από αυτήν την ατέλεια, παρουσιάζοντας χαοτικά χαρακτηριστικά και πολλαπλές αλληλεπιδράσεις.

Ζώντας αυτήν την ατέλεια, αυτό το έλλειμμα, ΔΙΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ; ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ;ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ;

Μια animamundi, μια καθολική ενότητα, ένα τέλειον, μια πρώτη ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ αρχή.

Αυτός ο έρωτας για το υψηλό, το αγαθό και το ωραίο μάς εξανθρωπίζει και μας παρέχει τον ηθικό τρόπο μέσα στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε.

Όλα τα στοιχεία, είτε μέσα μας, είτε στο εξωτερικό μας περιβάλλον, υπονοούν μια ριζική σχέση με αυτό το υπαρκτό ή φαντασιακό Άλλο.

Αυτή η πρωταρχική παρουσία μάς παρακινεί στον δρόμο της πνευματικής μας εξέλιξης.

Καταστρώνουμε πορείες προς αυτό, μα όσο το πλησιάζουμε απομακρύνεται αφήνοντας ένα κενό.

Εκείνο το κενό ανάμεσα στο δυνάμει και το είναι.

Το κενό πάντα πληρούται στη φύση.

Η φύση μάς το υπενθυμίζει με τους φυσικούς νόμους, αλλά και μέσα μας η ψυχή μας βιώνει το μέγα δράμα, πιστοποιώντας με κάθε ευκαιρία την αρχαία πληγή.

Έτσι επώδυνα ζούμε το μέγα χάσμα που επιζητά την πλήρωσή του.

Βασανιστικά, ενίοτε όπως ο Σίσυφος.

Όλοι γνωρίζουμε, με έναν μυστηριώδη τρόπο, με ένα είδος εσωτέρας μνημοσύνης, ότι κάποτε ήμασταν κοινωνοί του ΟΛΟΥ του ΠΑΝΤΟΣ, πλήρεις και ευτυχισμένοι.

Αυτή η διάσταση μας κάνει δυστυχισμένους, ανήσυχους, αλλά και δημιουργικούς, μας παρακινεί ενίοτε ώς τα όρια του ηρωισμού, ή και πέρα απ’ αυτά.

Μας τρώει σαν σαράκι, το ιερό σαράκι, και η ψυχή ανήσυχη τρέπεται αβυσσαλέα να καλύψει το κενό.

Παρατηρούμε ότι και στη φύση συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και έτσι ανακαλύπτουμε την έννοια της αναλογίας του μέσα με τον έξω κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε μορφές και σχέσεις που επαναλαμβάνονται, δημιουργούμε την επιστήμη των αριθμών και των μετρήσεων… Και όλα αυτά προκειμένου να βρούμε τα κομμάτια μας.

Αυτή η συγγενής παθογένεια μας οδηγεί στο να αντισταθούμε στη ματαίωση του υψηλού ΣΚΟΠΟΥ, να αντισταθούμε στη σισύφεια νομοτέλεια και να δημιουργήσουμε το φωτεινό μέλλον μας.

Αυτό το απόλυτα δικό μας και παράλληλα το απόλυτα ξένο(αφού είναι γνωστό – άγνωστο), ένα ζητούμενο που ίσως το είχαμε και σίγουρα θα το ξαναβρούμε, δεν μπορούμε να το ορίσουμε φυσικά.

Ότι πραγματικά μπορούμε να ορίσουμε αυτόματα περνά στην σφαίρα της εμπειρίας και απομακρύνεται… Και κάθε φορά επιστρέφει ως το απόλυτα ξένο που το ατενίζουμε με νοσταλγία.

Ανυπόστατο και φωτεινό να μας καλεί κοντά του.

Βέβαια κάνουμε προσπάθειες, συγκροτούμε πολιτισμό, υψηλές ηθικές έννοιες, υψηλές πολιτικές και φιλοσοφικές θεωρίες, τέχνη… Αλλά η πορεία προς το ΦΩΣ είναι η πορεία προς την ουτοπία, η αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου.

Όλα αυτά όμως που παράγονται απ’ τις ενέργειές μας, είναι υποστάσεις-υποκατάστατα-χονδροειδείς αντανακλάσεις του ΕΝΟΣ και ΠΑΝΤΟΣ, αυτού του ΙΕΡΟΥ ΑΛΛΟΥ.

Το ΕΝ και ΠΑΝ δεν μπορεί να οριστεί με έναν φυσικό τρόπο γιατί η υπαρκτική πραγματικότητα της φυσικής τάξης εξ ορισμού είναι ατελής, η γλώσσα μας είναι ανήμπορη να υπερασπιστεί και να περιγράψει το αδιανόητο.

Έτσι αρχίζουμε να αναζητούμε άλλες περιοχές πέραν των ρητών ορίων, δηλαδή τα άρρητα και εξ αυτών τα απόρρητα…

Κάπως έτσι δημιουργείται ο χώρος του ΙΕΡΟΥ που για να κοινωνηθεί χρησιμοποιεί σύμβολα και μύθους και διαμέσου των παραδόσεων περνά μέσα στην ιστορία σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής.

Έχοντας αυτά στο μυαλό μας, παρατηρούμε την αρχική προσπάθεια να κατανοήσει ο άνθρωπος το αρχικό δίπολο ζωή-θάνατος, είναι και μη είναι.

Αρχικά στρέφεται στη φύση, γιατί εκεί καθρεπτίζεται μια ενότητα, μια συνέχεια μυστηριακή…

Ο σπόρος πεθαίνοντας, θάβεται στη Γη, στη μάνα Γη, τώρα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο .Ο θάνατός του όμως εμπεριέχει τη ΖΩΗ ενώ σαπίζει.

Την άνοιξη εγείρεται και πάλι σε νέα ζωή και ανθίζει, η ελπίδα είναι και πάλι εδώ, ζωντανή κατά την εαρινή ισημερία εκεί κατά το Πάσχα.

Καρπίζει στις αρχές του καλοκαιριού, εκεί κοντά του Αϊ-Γιαννιού που γιορτάζουμε και τον προστάτη του τάγματός μας.

Και τέλος το φθινόπωρο, κατά την φθινοπωρινή ισημερία, θερίζεται.

Κάπως έτσι η ανθρωπότητα δια των συμβόλων και των μύθων μεταφέρει από γενιά σε γενιά την σοφία και τη γνώση, για να συνεχιστεί ο αγώνας της μέσω του πολιτισμού και της παράδοσης, μέχρι το τέλος.

Αν υπάρχει τέλος.

Εισαγωγή για την Διακήρυξη της 21ης/12/2017

Φίλες και φίλοι και αδδ:. μου, σήμερα κατά τον εορτασμό του χειμερινού ηλιοστασίου θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε ένα παράθυρο φωτός στο χάος της ελληνικής τεκτονικής πραγματικότητας.

Ως Έλληνες τέκτονες έχουμε βαθιά ριζωμένη στην ψυχή μας την παράδοση της αρχαιοελληνικής Τραγωδίας, ενός από τα υψηλότερα επιτεύγματα του παγκοσμίου Πνεύματος.

Στην Τραγωδία δεν υπάρχουν «καλοί καουμπόηδες» και «κακοί Ινδιάνοι».

Στην Τραγωδία δεν υπάρχει η μάχη του Καλού και του Κακού, γιατί τότε δεν θα ήταν Τραγωδία αλλά Ρομάντζο.

Στα έργα των αρχαίων Τραγικών παλεύουν δυο «καλά» ,δυο «σωστές» απόψεις, και αυτό αναδεικνύει την τραγικότητά τους.

Π.χ. στην "Αντιγόνη" του Σοφόκλη και ο Κρέων έχει δίκιο υποστηρίζοντας τους νόμους, δηλαδή, ότι η Πολιτεία πρέπει να τιμωρεί τους προδότες, και φυσικά η Αντιγόνη έχει δίκιο υποστηρίζοντας την ιερά παράδοση που απαιτεί την ταφή όλων των νεκρών.

Η τραγωδία ξεκινά όταν τα δυο «καλά», οι δυο «δίκαιες» απόψεις ΑΛΛΗΛΟΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ γιατί η κάθε μία έχει ΑΠΟΛΥΤΟΠΟΙΗΣΕΙ τον εαυτό της, θεωρώντας ότι ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΗ είναι η σωστή κι όλες οι άλλες λανθασμένες κι άδικες.

Αυτή η υπερβολή γεννά την έριδα, η υπέρβαση των ορίων γεννά την ύβρη, συνέπεια της οποίας είναι η ΝΕΜΕΣΙΣ και ως εκ τούτου η καταστροφή.

Δεδομένου ότι πάντα οι δυο δίκαιες και σωστές απόψεις αλληλοσυγκρουόμενες καταστρέφονται, ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε την κατάσταση.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει συνολικά στο ελληνικό τεκτονικό τοπίο είναι ένας ζοφερός κύκλος που προκαλεί με βέβαιο τρόπο την καταστροφή.

ΕΡΙΔΑ - ΥΒΡΙΝ – ΝΕΜΕΣΙΝ.

Όλοι εναντίων όλων. Από όσο μπορώ να γνωρίζω πρόκειται για μοτίβο που σε διαφορετική κάθε φορά κλίμακα αναπαράγεται ανά την οικουμένη.

Έτσι σήμερα ξεκινάμε να ανοίξουμε έναν φεγγίτη στον σκοτεινό αυτό κύκλο συνεορτάζοντας το χειμερινό ηλιοστάσιο, η Μ.Σ. του Α.Α.Σ.Τ μαζί με την Γ.Μ.Α.Τ.Ε.

Καλώ τον Μ.Δ. της Μ.Σ του Α.Α.Σ.Τ. και τον Μ.Δ. της Γ.Μ.Α.Τ.Ε ,να υπογράψουν, ΕΔΩ, παρουσία όλων μας, σύμφωνο φιλίας και αλληλοεπισκεψιμότητας, ως πρώτο βήμα για την ανατροπή της έριδας που δημιουργεί τον ζόφο στο ελληνικό τεκτονικό τοπίο, ώστε να αρνηθούμε την ύβρη και εξακολουθητικά την νέμεση, χαράσσοντας έναν φωτεινό δρόμο για τον ελληνικό τεκτονισμό.

Αποδεχόμενοι το βάρος της ιστορικής μας ευθύνης.

Αδελφοί, όρθιοι να διαλαλήσουμε όλοι μαζί καθώς θα προσέρχονται οι Μ.Δ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΙΣΟΤΗΣ- ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ.

ΚΑΡΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ & ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Με ευχές για εορτές, Χριστούγεννα και νέο έτος, με υγεία, χαρά και ευδαιμονία, σε ειρήνη και αγάπη.

Μαζί θα γυρίσουμε την Ελλάδα, θα μιλήσουμε, θα πείσουμε, θα νικήσουμε!

Ενδιαφέρουσα για σκέψεις ομιλία μιας παλαιοπολιτικού

Ομιλία Ντόρας Μπακογιάννη στο 11ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας (ακολουθεί ΒΙΝΤΕΟ) 

Κύριε Πρόεδρε, Νεοδημοκράτισσες, Νεοδημοκράτες σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ για αυτή την υποδοχή. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαίρομαι που σας βλέπω. Πόσο χαίρομαι που είμαστε πάλι όλοι εδώ. Όλοι εδώ, στο 11ο Προγραμματικό Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.

Φίλοι παλιοί, φίλοι καινούργιοι, στελέχη από ολόκληρη την Ελλάδα, πρώην Πρόεδροι, βουλευτές, ΔΑΠίτες, ΔΑΚίτες, ΟΝΝΕΔίτες, στελέχη της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης, εδώ πραγματικά σήμερα χτυπάει η καρδιά, η ψυχή της μεγάλης φιλελεύθερης δημοκρατικής παράταξής  μας.

Φίλες και φίλοι, βρισκόμαστε πραγματικά σε μια γιορτή Δημοκρατίας, γιατί Δημοκρατία σημαίνει ευθύνη και εμείς σε αυτό το Συνέδριο θα πάρουμε αποφάσεις. Θα πάρουμε αποφάσεις και θα αναλάβουμε δεσμεύσεις για το Πρόγραμμα που θα παρουσιάσουμε στον ελληνικό λαό στις επόμενες εκλογές, οι οποίες δεν θα αργήσουν.

Ένα Πρόγραμμα ρεαλιστικό, ένα Πρόγραμμα τολμηρό, που όταν υλοποιηθεί θα έχουμε την Ελλάδα που μας αξίζει. Θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να ευχαριστήσω τον Χάρη Γεωργιάδη για την ομιλία του. Να τον ευχαριστήσω και για άλλον ένα λόγο, εκτός από αυτούς που ανέφερε ο Πρόεδρος του Κόμματος. Γιατί αγαπητέ Χάρη, μας έδωσες το καλύτερο επιχείρημα και σε όλα αυτά τα στελέχη εδώ. Την απάντηση σε όλους αυτούς που μας λένε, «μα δεν γίνεται αλλιώς. Και εσείς τα ίδια θα κάνετε». Ε λοιπόν, όχι! Εμείς δεν θα κάνουμε τα ίδια και γι’ αυτό αποφασίζουμε σήμερα. Θα το κάνουμε όπως η Κύπρος. Θα το κάνουμε όπως η Πορτογαλία, θα το κάνουμε όπως όλοι οι άλλοι που πίστευαν σε αυτό το οποίο έκαναν, διότι εδώ μπροστά μας, είναι το παράδειγμα της επιτυχίας. Εδώ μπροστά μας, είναι ο δρόμος, τον οποίο και εμείς πρέπει να διανύσουμε.
 
Πρέπει να σας πω, επειδή εδώ μέσα είναι πολλοί παλιοί και καλοί φίλοι, που έχουμε δώσει διάφορους αγώνες, είτε εκλογικούς, είτε βουλευτικούς, είτε αυτοδιοικητικούς. Εγώ νιώθω, ότι οι περισσότεροι από εμάς σήμερα εδώ, έχουν κι ένα συναίσθημα δικαίωσης. Ένα συναίσθημα δικαίωσης, γιατί όταν εμείς πρώτοι μιλήσαμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται ιδιωτικοποιήσεις ήμασταν μόνοι μας και είχαμε απέναντι όλον τον λαϊκισμό. Όταν εμείς πρώτοι είπαμε για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια ήμασταν μόνοι μας και είχε βγει η Δ.Α.Π. μπροστά. Η Δ.Α.Π. τότε, επί Κωστή Χατζηδάκη. Και μας κοιτάζανε περίεργα, όταν εμείς πρώτοι είπαμε ότι πρέπει να υπάρχει δημοσιονομική πειθαρχία, μας είπαν ανάλγητους. Όταν εμείς πρώτοι είπαμε ότι το Ασφαλιστικό θέλει αντιμετώπιση, μας είπαν επίσης ανάλγητους.

Δείτε ΕΔΩ την ομιλία. 

 
Αλλά σήμερα φίλες και φίλοι, το λένε όλοι. Σήμερα πλέον αντιλαμβάνεται ολόκληρη η κοινωνία, ότι αυτά που Νέα Δημοκρατία έλεγε, πίστευε, αυτά για τα οποία η Νέα Δημοκρατία αγωνιζόταν, ήταν τα σωστά. Ήταν αυτά που αν είχαν γίνει δεν θα είχε φτάσει η Ελλάδα στην κατάσταση την οποία βρίσκεται σήμερα. Και δυστυχώς σήμερα, η Κυβέρνηση της «υπερήφανης διαπραγμάτευσης», μας χρέωσε 100 δισεκατομμύρια στον ελληνικό λαό. Κατάφερε να κάνει τη νέα γενιά, τη γενιά των 360 ευρώ. Έκανε την Ελλάδα, και ίσως αυτό εμένα με πονάει ακόμα περισσότερο, απλό θεατή των διεθνών εξελίξεων.
 
Αλλά κυρίως, φίλες και φίλοι, η Κυβέρνηση αυτή έχασε το στοίχημα της ανάπτυξης. Και έχασε το στοίχημα της ανάπτυξης για τρεις κατά τη γνώμη μου, πιο απλά θα τα πω εγώ κύριοι καθηγητές, θα με συγχωρέσετε, λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς μια Κυβέρνηση η οποία δεν πιστεύει στις επενδύσεις. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς μια Κυβέρνηση που φέρνει 11 φορολογικές αλλαγές για τις επιχειρήσεις.  Δεν μπορείς να εμπιστευτείς μια Κυβέρνηση η οποία θεωρεί ότι το κράτος μπορεί να είναι συνέταιρος στην επιχείρηση κατά 60%. Αυτό σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη ανάμεσα στον επιχειρηματία και την Κυβέρνηση σήμερα δεν υπάρχει. 
 
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι υπάρχει απόλυτη ιδεοληψία δυστυχώς ακόμα και σήμερα. Το ζούμε στις μεγάλες επενδύσεις οι οποίες καρκινοβατούν, το ζούμε στο Ελληνικό, το ζούμε σε όλες αυτές τις επενδύσεις οι οποίες θα έπρεπε, είχαν ξεκινήσει επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, και θα έπρεπε σήμερα ουσιαστικά να είχαν αρχίσει να υπάρχουν και δυστυχώς χάρη στην απίστευτη ιδεοληψία της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχουν ουσιαστικά σταματήσει. Το ζούμε όμως και σε κάτι άλλο: Στην άρνηση να αποδεχθούν ότι η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από πολλές, μεσαίες επιχειρήσεις. Την ονομαζόμενη μεσαία επιχειρηματικότητα την έχουν αφήσει εντελώς στην  άκρη. Κανένας δεν δουλεύει προς την κατεύθυνση στήριξης αυτής της επιχειρηματικότητας που είναι αυτή η οποία δημιουργεί θέσεις εργασίας.
 
Γιατί φίλες και φίλοι τι λέμε τώρα, τι είναι τελικά ανάπτυξη; Ανάπτυξη είναι παραγωγή πλούτου, χωρίς νέα παραγωγή πλούτου πώς θα μπορέσουμε πραγματικά να δημιουργήσουμε αυτό το δείκτη κοινωνικής αλληλεγγύης την οποία έχουν ανάγκη οι ασθενέστεροι σε αυτή τη χώρα; Άρα πρέπει να παράξουμε πλούτο. Για να τον παράξουμε πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα εργαλεία τα οποία έχουμε. Και ποια είναι τα εργαλεία αυτά; Είναι αναμφισβήτητα η φορολογία ως αναπτυξιακό κίνητρο, η μείωση της φορολογίας και συγκεκριμένα φορολογικά κίνητρα. Είναι αναμφισβήτητα η μείωση της γραφειοκρατίας, ήμουν νια και γέρασα, θα πρέπει να κάνουμε τομές. Οι μεγάλες επενδύσεις θα πρέπει να πάνε με τον τρόπο που πήγαμε τα ολυμπιακά έργα στη Βουλή των Ελλήνων να ψηφιστούν και να τελειώνουν. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν μπορούμε να κλωθογυρίζουμε 2,5 χρόνια γύρω από τα ίδια θέματα.
 
Τι άλλο σημαίνει; Σημαίνει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τους πόρους που έχουμε. Οι πόροι οι ευρωπαϊκοί σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα της μιζέριας, στην Ελλάδα των 360 ευρώ δεν χρησιμοποιούνται. Δεν χρησιμοποιούνται οι πόροι του ΕΣΠΑ σωστά.  Δεν έχει υπάρξει μια επένδυση από το πακέτο Γιούνκερ. Υπάρχουν πόροι για το μεταναστευτικό και μας κουνάνε το δάχτυλο και μας λένε ότι έχετε ένα δισεκατομμύριο που κάθεται.  Αυτοί οι κύριοι πρέπει να λογοδοτήσουν σήμερα, να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό για αυτό το οποίο έχουν κάνει.
 
Το χειρότερο όμως φίλες και φίλοι σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι μόνο το οικονομικό πρόβλημα.  Το χειρότερο είναι ότι στην Ελλάδα - και το είπε πριν ο συνάδελφος - έχουμε μια βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης. Ο λαός ο δικός μας σήμερα νιώθει ταπεινωμένος, νιώθει οργισμένος, νιώθει όμως κυρίως καχυποψία απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Άκουσα τον κ. Ράμφο πριν ο οποίος έλεγε ότι πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας.  Ναι, πρέπει να την  κάνουμε.  Και πρέπει να την κάνουμε θαρραλέα και την κάνουμε. Και εμείς στη Νέα Δημοκρατία την έχουμε κάνει και ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι οποτεδήποτε παρασυρθήκαμε από τις σειρήνες του λαϊκισμού το πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά. Οποτεδήποτε πήγαμε με θάρρος, με δύναμη και με αξιοπιστία στο λαό, ο λαός μας επιβράβευσε διότι ο λαός ξέρει. Ξέρει πάρα πολύ καλά πότε του λες την αλήθεια. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που νομίζω ότι κερδίζει σήμερα καθημερινά η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το πραγματικό μήνυμα της αξιοπιστίας.
 
Φίλες και φίλοι, μας αποκάλεσαν ανάλγητους, καπηλεύτηκαν την έννοια της κοινωνικής ευαισθησίας και σήμερα δεν μπορούν να κρύψουν τη γύμνια τους. Έκοψαν προνοιακά επιδόματα, έκοψαν επιδόματα ανεργίας. Πάνω από όλα όμως στέρησαν την ελπίδα από τη νέα γενιά. Διάβαζα προχθές ότι τα παιδιά που έχουν φύγει από την Ελλάδα, όλα αυτά τα παιδιά που δουλεύουν σήμερα στο εξωτερικό, που τα μεγαλώσαμε, που τα σπουδάσαμε, που δώσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε για να μάθουν γράμματα και να φύγουν, αυτά τα παιδιά στερούν από την Ελλάδα 12 δισεκατομμύρια. 12 δισεκατομμύρια ευρώ. Οφείλουμε να βρούμε τρόπους να τους ξαναφέρουμε πίσω. Οφείλουμε να τους δείξουμε ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχει ελπίδα, υπάρχει αύριο, υπάρχει η Νέα Δημοκρατία.
 
Δεν νομίζω πως κανείς σε αυτή την αίθουσα δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της πρόκλησης που έχει η Νέα Δημοκρατία για να βγάλει τη χώρα από την κρίση, να ξανασηκώσει την Ελλάδα ψηλά, να δούμε ξανά την Ελλάδα όρθια και περήφανη μέσα στην Ευρώπη. Και επιτέλους θέλουμε μία Ελλάδα που δεν θα σκύβει το κεφάλι, μία Ελλάδα που θα έχει το θάρρος να υπερασπιστεί τις θέσεις και τις αρχές της. Και πάνω από όλα εμείς, το κόμμα που έκανε την εθνική συμφιλίωση, θέλουμε μία Ελλάδα ενωμένη και όχι διχασμένη, κύριε Τσίπρα.
 
Φίλες και φίλοι, σας παρουσιάσαμε όλες μας τις προτάσεις για την ανάπτυξη, για την καινοτομία, τις συζητήσαμε αναλυτικά, για το πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να λειτουργήσει η οικονομία αύριο, τι αποτελέσματα περιμένουμε από τη μείωση της φορολογίας. Και αυτές είναι δεσμεύσεις τις οποίες η Νέα Δημοκρατία έχει αναλάβει. Όπως έχουμε αναλάβει τη δέσμευση και εμείς, μετά την Κύπρο, να κάνουμε την Ελλάδα ένα πραγματικά σύγχρονο εκπαιδευτικό κέντρο που θα εισάγει φοιτητές και δεν θα εξάγει όπως γίνεται και σήμερα. Μία Ελλάδα που θα στηριχθεί και στη δική της Περιφέρεια, διότι πρέπει να τονίσουμε ότι η περιφερειακή ανάπτυξη είναι βασικό συστατικό στοιχείο από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη. Μία Περιφέρεια που αναπτύσσεται είναι μία Περιφέρεια που κρατάει τον κόσμο της εκεί, είναι μία Περιφέρεια που δίνει δύναμη. Φίλες και φίλοι, οι βουλευτές της Περιφέρειας, οι αυτοδιοικητικοί, οι άνθρωποι οι οποίοι κάθε μέρα ακούν τα προβλήματα των πολιτών ξέρουν πόσο μεγάλη είναι η δίψα σήμερα των πολιτών για το συγκεκριμένο, για τη δέσμευση, για το εφικτό, για το ρεαλιστικό. Ξέρει ο κόσμος ότι αυτά που του λέει η Νέα Δημοκρατία μπορεί να είναι λίγα, αλλά σήμερα αυτά που του λέει είναι αυτά που μετά βεβαιότητος μπορούν να γίνουν αύριο.
 
Η Νέα Δημοκρατία είναι ο εκφραστής των νέων κοινωνικών, οικονομικών και εθνικών προσδοκιών, είναι η δύναμη που μπορεί να μεταφράσει σε πολιτική τις επιθυμίες και τις ανάγκες των πολιτών. Στους επόμενους λίγους μήνες αλλάζουμε εποχή. Θα ζήσουν οι Έλληνες μία μεγάλη πολιτική αλλαγή. Θα επιλέξουν μια νέα διακυβέρνηση και το μόνο που έχει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να λέει είναι να ασκεί μία διχαστική πολιτική έντασης, ένα κακέκτυπο περασμένων δεκαετιών, με πόλωση, με συκοφαντία, με λάσπη. Αλλά δεν μας ξέρουν καλά φίλες και φίλοι. Εμείς θα σταθούμε όρθιοι, δεν μας πιάνει αυτού του είδους η πολιτική. Αυτές οι μικροπολιτικές τακτικές που ακολουθούν για να κρατήσουν τις καρέκλες τους, δεν είναι αρκετές για να σταματήσουν το μεγάλο ποτάμι της Νέας Δημοκρατίας. Και γι’ αυτό σήμερα σας παρουσιάστηκε ένα πρόγραμμα για το σύγχρονο κράτος. Ένα κράτος αποτελεσματικό και δίκαιο. Ένα κράτος που θα εμπιστεύεται τους Έλληνες, που θα απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Ένα κράτος αρωγός του πολίτη και όχι συνέταιρός του.
 
Εδώ φίλες και φίλοι, επιτρέψτε μου μια προσωπική αναφορά. Έγινε πολλή συζήτηση για τη συνέντευξη  του Προέδρου στην «Καθημερινή» πριν από 15 μέρες. Κατανοώ και σέβομαι το σκεπτικό της απόφασης και τον συμβολισμό της. Έχω δώσει μάχες για την πατρίδα και την παράταξη εδώ και χρόνια. Έχω τιμηθεί από το λαό και την παράταξη σε καίριες θέσεις, από την Ολυμπιακή Αθήνα του 2004, μέχρι το Βουκουρέστι του 2008 και αισθάνομαι περήφανη, γιατί κράτησα πάντα ψηλά την ελληνική σημαία. Έχω αποδείξει στη διαδρομή μου, ότι ποτέ δεν φοβήθηκα να πολεμήσω για τις αρχές, τις θέσεις και τα πιστεύω μου.  Ακόμα και όταν κάποιοι έλεγαν ότι έμεινα μόνη αλλά δεν είχα μείνει μόνη.
 
Σήμερα αισθάνομαι πιο δυνατή γιατί η ανιδιοτέλεια, η αλήθεια, η καθαρότητα είναι σπουδαία πολιτικά εφόδια. Είμαι κόρη του μεγαλύτερου Έλληνα κοινοβουλευτικού. Μεγάλωσα με την αντίληψη ότι η υψηλότερη τιμή και διάκριση είναι ο τίτλος του βουλευτή. Μεγάλωσα με την ιδέα ότι για να υπερασπιστείς τα πιστεύω σου δεν σου χρειάζεται κανένα άλλο αξίωμα. Και σας υπόσχομαι ένα πράγμα: Θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις για να νικήσει η Νέα Δημοκρατία.  Μαζί με εσάς θα γυρίσουμε την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, θα πείσουμε, θα μιλήσουμε, θα νικήσουμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της πανστρατιάς.
 
Φίλες και φίλοι, ελάτε όλοι μαζί να κάνουμε πράξη τη ρήση του Κένεντι «μην ρωτάς τι έκανε η πατρίδα σου για εσένα. Σκέψου τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου». Σε αυτόν τον αγώνα θα βγούμε νικητές. Θα κάνουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη Πρωθυπουργό, τον καλύτερο Πρωθυπουργό που η Ελλάδα μπορεί να έχει. Γιατί πιστεύει αυτά που λέει. Να είστε καλά, σας ευχαριστώ από το βάθος της καρδιάς μου.

Γιατί το να συμπεριφερόμαστε στους σκύλους σα να είναι παιδιά, κατά βάθος είναι κακό

Ερευνητές υποστηρίζουν πως έχουν πλέον αποδείξεις ότι οι σκύλοι διαθέτουν πολύ καλύτερες κοινωνικές δεξιότητες συγκριτικά με τους ιδιοκτήτες τους πως με το να τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι μικρά παιδιά, κατά βάθος τους υποτιμούμε.

Σύμφωνα με έρευνα του University College London, οι σκύλοι έχουν πολύ υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης με αποτέλεσμα η τάση μας να αντιμετωπίζουμε αυτούς και άλλα κατοικίδια ζώα σαν να είναι μικρά παιδιά, σημαίνει πως κατά βάθος τους υποτιμούμε λίγο. Αντιθέτως οι σκύλοι πάντα αντιμετωπίζουν ισότιμα τους ιδιοκτήτες τους, τους οποίους αντιλαμβάνονται σαν το «alpha male» στην ιεράρχηση της αγέλης. 

Η Sophie Scott, καθηγήτρια νευροεπιστήμης στο University College London, εξηγεί την ασυμμετρία μεταξύ του πόσο καλύτερα καταλαβαίνουν οι σκύλοι τι νιώθουμε και πώς αντιδρούμε εμείς, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την έρευνα με τις αγκαλιές. 

«Υπήρξε φέτος μια έρευνα που απέδειξε πως στους σκύλους δεν αρέσουν οι αγκαλιές. Βλέπεις φωτογραφίες σκύλων να τους αγκαλιάζει κόσμος και μπορείς να καταλάβεις πως εκείνη τη στιγμή το ζώο δείχνει εμφανή σημάδια δυσαρέσκειας», σχολιάζει η Sophie Scott. «Στους σκύλους αρέσει πάρα πολύ να είναι με τους ιδιοκτήτες τους, θέλουν να είναι μαζί τους, αλλά δεν θέλουν να τους κρατούν. Αυτό τους προκαλεί στρες και άγχος. Ως ζώα είναι λογικό να θέλουν να κινούνται ελεύθερα.

Δυστυχώς όμως η αντίδραση σχεδόν όλων σε αυτό το συμπέρασμα ήταν, "Καλά εντάξει, εμένα ο σκύλος μου δεν είναι έτσι"», συνεχίζει η ίδια. «Αυτό ακριβώς είναι ένα τέλειο παράδειγμα της συγκεκριμένη ασυμμετρίας. Οι σκύλοι είναι πολύ καλοί στο να μας "διαβάζουν" αλλά εμείς απαίσιοι στο να κάνουμε το ίδιο», καταλήγει. 

Πηγή

Καταγγελίες για διαφθορά με ένα κλικ

Για να γνωρίζει ο κάθε πολίτης ότι μπορεί να προστατεύει την νομιμότητα. Στο χέρι του είναι, κυριολεκτικά:

Και στην Γενική Γραμματεία Καταπολέμησης της Διαφθοράς στην διεύθυνση www.gsac.gov.gr

και εναλλακτικά στην διεύθυνση Πειραιώς 207 & Αλκίφρονος 92 ΤΚ 11853 Αθήνα Τηλέφωνο: +30 - 213 13 10 400

Για λεπτομέρειες: http://www.cnn.gr/news/ellada/story/100336/kataggelies-gia-diafthora-me-ena-klik

Πρόστιμο 30.000 ευρώ σε 75χρονο που κακοποίησε σκύλο

Η φυλάκιση θα ήταν λίγη στο απάνθρωπο και άστοργο αυτό δίποδο.

Το πρόστιμο είναι κάτι μόνον εάν ταυτόχρονα τιμωρηθεί με στέρηση κάθε δικαιώματος κοινωνικού, ατομικού και πολιτικού, ακόμη και αποκλεισμού από την κοινότητα, με ταυτόχρονη υποχρέωση να φροντίζει προσωπικά και οικονομικά δέκα αδέσποτα υπό έλεγχο. 

https://www.newsbeast.gr/environment/arthro/3072615/prostimo-30-000-evro-se-75chrono-pou-kakopiise-skilo

Χωρίς λόγια

Δεκεμβριανά: Σπάνια βίντεο - ντοκουμέντα από τις οδομαχίες στην Αθήνα

Η διαδήλωση που πνίγηκε στο αίμα, οι οδομαχίες και το βρετανικό τανκ που εισβάλει στα γραφεία του ΕΑΜ. Τρια μοναδικά βίντεο του British Pathe για τα Δεκεμβριανά (σκληρές εικόνες)
Δείτε εδώ

Αυτοί που θα κυβερνήσουν αύριο, εάν όχι από τώρα

Υπόθεση κοκαΐνης στο Κολωνάκι: Στο «σκαμνί» ηθοποιοί, παρουσιαστές και πλούσιοι γόνοι

Συνολικά 27 άτομα, οι περισσότεροι celebrities, κατηγορούνται για το κύκλωμα ναρκωτικών στο sushi bar «Li Li Shu» της Δεινοκράτους - Η δράση τους και οι κωδικοποιημένοι διάλογοι - «Σετ φούστα - μπλούζα», «ατομάκι», «πράσινο ελληνικό» ζητούσαν οι διάσημοι πελάτες

Το κλητήριο θέσπισμα, δηλαδή το κατηγορητήριο με την πολύκροτη υπόθεση της κοκαΐνης στο sushi bar του Κολωνακίου, αποκαλύπτει το protothema.gr. 

Διαβάστε εδώ

Αρχή σοφίας ή των ονομάτων επίσκεψης

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Αθήνα, 2.10.2016

Εισαγωγή

Στον γενικότερο εκφυλισμό καθιερωμένων οραμάτων, αρχών, αξιών και την πρωτόγνωρη παρακμιακή πορεία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας, κυρίως κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, κυρίως στον πολιτιστικό τομέα, δεν είναι δυνατόν και οι έννοιες, εκφρασμένες με λεκτικά σύμβολα, δηλαδή μέσω της γλώσσας, να μην υφίστανται την φθορά, την διαφθορά, την αλλοίωση και αλλοτρίωση. Φθείρεται η κοινωνία, φθείρονται τα πάντα. Άρα και η γλώσσα που εκφράζει τις έννοιες, με τις οποίες επικοινωνούμε. Κακοποιείται κι αυτή ως έκφραση ενός γενικότερου εκφυλιστικού φαινομένου, που ως «επάρατη νόσος» ενέσκηψε στην ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας, πραγματικά και όχι φαντασιακά, υπαρξιακά προβλήματα του ελληνικού έθνους.

Όντως δεν υπήρξε άλλη εποχή, όπου και οι έννοιες, ως πολιτιστικό φαινόμενο, να έχουν υποστεί τέτοια διαστρέβλωση, ως αποτέλεσμα, όπως τονίσαμε, της πρωτοφανούς και πρωτόγνωρης παρακμιακής πορείας της χώρας σε όλα τα επίπεδα: Ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Η πολιτισμική καθίζηση, εκτός των άλλων, έχει τις επιπτώσεις της σαφώς και στην γλώσσα. Ο καθένας ισχυρίζεται αυθαίρετα ό, τι θέλει, χωρίς να υπάρχει οριοθέτηση ή έλεγχος για την αλήθεια των πραγμάτων. Μιλούμε την ίδια γλώσσα, αλλα καταλαβαίνουμε διαφορετικά πράγματα. Βασικά δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Ο γενικότερος διχασμός εμφιλοχώρησε και στην γλώσσα και στις έννοιες που εκφράζει.

H γλώσσα, ως γνωστόν, ως προφορικός ή γραπτός κώδικας επικοινωνίας, αποτελεί σαφώς μια αντικειμενική κατηγορία, στην οποία αντικατοπτρίζεται η κοινωνική πραγματικότητα και η ατομική ή συλλογική νοοτροπία που χαρακτηρίζει τους χρήστες της. Γι’ αυτό τα «πάθη» της γλώσσας αντικατοπτρίζουν στο επίπεδο του πολιτισμού και τα πάθη ενός λαού. Η παρασιτική νοοτροπία του Έλληνα, που αποτελεί την καθ’ αυτό αιτία των δεινών, αφορά και την γλώσσα , η οποία την εκφράζει.

Πολύ σωστά λοιπόν τόνιζε ο Αθηναίος φιλόσοφος Αντισθένης ότι το πρώτιστο καθήκον είναι ο ακριβής προσδιορισμός των εννοιών. Αυτό σημαίνει η ρήση του: «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Τονίζουμε μετ’ εμφάσεως ότι η αυθαιρεσία, η ασυδοσία, η απαξίωση των πάντων δεν είναι φαινόμενο μόνο της πολιτικής, αλλά και της γλώσσας.

Στο πλαίσιο αυτό απέστειλα την ανάλυση: Οι ηγετικές προσωπικότητες και οι «μάζες». Στην κατωτέρω ανάλυση προσπαθώ να οριοθετήσω την ουσία της δημοκρατίας.

Η δημοκρατία ως στρατηγικός στόχος και ως μέθοδος προσέγγισης του στρατηγικού στόχου

Το αίτημα ενός πραγματικού εκδημοκρατισμού, όχι ως απλής διαδικασίας, αλλά ως θεμελιώδους καθεστωτικού μετασχηματισμού, καθίσταται σήμερα περισσότερο επιτακτικό από ποτέ.

                                                                                                 Κορνήλιος Καστοριάδης

 Μόνο σ’ ένα κράτος στο οποίο λειτουργεί η δημοκρατία υπάρχει η δυνατότητα να βρεθούν λύσεις, που να υπηρετούν τις προσδοκίες ενός λαού, για κοινωνική ευημερία και προκοπή. Αλλά ποια δημοκρατία και με ποια χαρακτηριστικά;

Με την ίδια κριτική σκέψη αναρωτιέται ο Νίκος Πουλαντζάς, θέτοντας το πρόβλημα στον πυρήνα του: «Πώς να εννοήσουμε έναν ριζικό μετασχηματισμό του κράτους συναρθρώνοντας τη διεύρυνση και των ελευθεριών (που ήταν επίσης μια κατάκτηση των λαϊκών μαζών) με την ανάπτυξη μορφών άμεσης δημοκρατίας στη βάση και την εξάπλωση των αυτοδιαχειριστικών εστιών; Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα ενός δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό κι ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού».[1] Ο Νίκος Πουλαντζάς μιλάει για «δημοκρατικό σοσιαλισμό». Όμως ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας είναι η βάση κάθε προοδευτικής κατεύθυνσης.

Στο σημείο αυτό υπάρχει μεγάλη – για να μην πούμε – απόλυτη σύγχυση. Γιατί για χρόνια ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός του κόμματος νέου τύπου του Λένιν εθεωρείτο το άκρον άωτον της δημοκρατικότητας και αποτελεσματικότητας. Και αυτό όχι μόνο στα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά στην πράξη και στα αστικά και σοσιαλδημοκρατικά, όσο παράξενο και παράδοξο κι αν φαίνεται αυτό.

Όλα στο σχήμα αυτό ήταν διαμορφωμένα κατά  τέτοιον τρόπο και επέλεγαν τα κόμματα αυτά ένα τέτοιο οργανωτικό σχήμα, που τα επέτρεπε να χειραγωγούν το λαό και μάλιστα ορισμένες φορές, λόγω προπαγάνδας, (ιδεολογικής ηγεμονίας, όπως λέει ο Γκράμσι), όχι με κατασταλτικά μέτρα, αλλά με τη δική του συναίνεση (λόγω πλύσης εγκεφάλου) και μάλιστα ενεργητική συναίνεση, όπως λέει ο ίδιος.

Στα συγκεντρωτικά και πυραμιδικά οργανωτικά σχήματα, όπως λειτουργούν και σήμερα ακόμη στην Ελλάδα τουλάχιστον, όπου ένας αρχηγός, μια ηγετική ομάδα ή κομματική κάστα αποτελούν το κέντρο αποφάσεων και πρωτοβουλιών, το συνεκτικό στοιχείο της πολιτικής οργάνωσης είναι η κομματική πειθαρχία που αργά ή γρήγορα εξελίσσεται σε “αναγνώριση, θαυμασμό, πίστη και υποταγή” στη “φωτισμένη ηγεσία”, η οποία μάλιστα, αν αντλεί την νομιμοποίησή της από ένα δημοκρατικό ή έστω δημοκρατικοφανές συνέδριο κατά βάση, δικαιολογείται και θεσμοθετείται με την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Μπορεί βέβαια να υπάρξει και η αντίστροφη πορεία, που δεν αναγνωρίζει αυτή την αυταρχική πραγματικότητα. Οπότε δημιουργούνται και οι αναγκαίες σε τελευταία ανάλυση συγκρούσεις και διασπάσεις.

Η αναγωγή κατ’ αυτόν τον τρόπο του κόμματος, ως του αλάνθαστου υποκειμένου των ιστορικών εξελίξεων, δεν ήταν μακριά.

Με βάση αυτό το πυραμιδικό οργανωτικό σχήμα δημιουργήθηκαν συνειδητά ή ασυνείδητα -δύο επίπεδα κομματικής οργάνωσης: Οι εντολείς και οι εντελλόμενοι, οι καθοδηγητές και οι καθοδηγούμενοι, οι εξουσιαστές και οι εξουσιαζόμενοι, οι «πεφωτισμένοι» και οι «αγροίκοι». Αυτοί δηλαδή που αποκαλούνταν « μάζες», ένα είδος άμορφης ύλης, στη χειρότερη περίπτωση  «όχλος», που κατά παράδοξο τρόπο, εκείνοι που τον περιφρονούσαν στην πράξη, τον εκθείαζαν στη θεωρία, ως ιστορικό υποκείμενο της επαναστατικής αλλαγής, για να το χειραγωγούν και εκμεταλλεύονται.

Γνωρίζουμε από την εμπειρία μας τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς τις καταστροφικές του συνέπειες. Και οι συνέπειες αυτές υπήρξαν σ’ όλα τα επίπεδα. Κυρίως όμως στη δημιουργία μιας μονολιθικής και δογματικής αντίληψης των πραγμάτων, που έβαλε και βάζει φραγμούς σε κάθε δημιουργική πρωτοβουλία και ανάπτυξη, σε κάθε δημιουργικό και ανεξάρτητο πνεύμα, σε κάθε δυνατότητα δημιουργικής ανασυγκρότησης, σε κάθε απελευθερωτική διαδικασία. Σ’ ένα τέτοιο οργανωτικό σχήμα οι εξ επαγγέλματος πολιτική φροντίζουν με κάθε τρόπο να μην ωριμάζει ο λαός, γιατί τότε μπορεί να τους αμφισβητήσει και να μείνουν τελικά οι περισσότεροι άνεργοι ως ανεπάγγελτοι.

Τα φαινόμενα αυτά τα βιώσαμε και τα βιώνουμε στην Ελλάδα με την δεξιά εθνικοφροσύνη και τον αριστερό δογματισμό. Βασικά για την Ελλάδα, αν περιοριστούμε σ’ αυτήν, όλα τα κόμματα: αριστερά, κεντρώα, δεξιά ήταν και είναι αρχηγικά και τις περισσότερες φορές προσωποπαγή.

Απέναντι σ’ αυτό το αποδεδειγμένα από την ιστορική πραγματικότητα αποτυχημένο, αν το κρίνουμε από τα αποτελέσματά του, (δηλαδή την καθήλωση του λαού στα πλαίσια υποταγής, καταπίεσης και τελικά εκμετάλλευσης), αυταρχικό και βασικά ηγεμονικό οργανωτικό σχήμα, που λέγεται δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και τις διάφορες παραλλαγές του (έστω κι αν δεν ομολογείται), αντιπαρατίθεται ένα αποκεντρωμένο, που τις βασικές οργανωτικές αρχές του εντοπίζουμε σε μεγάλο βαθμό στα ακόλουθα:

Η πρώτη προϋπόθεση που πρέπει να έχει ένας τέτοιος στόχος είναι να κατοχυρώνει, με τη μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση, την εξουσία και τον έλεγχο της βάσης, που μόνο ένα σύστημα δημοκρατικού αποκεντρωτισμού είναι σε θέση να πετύχει και έχει ως θεμέλιο την  α υ τ ο ο ρ γ ά ν ω σ η. Αν είναι κάποιος να μας σώσει, είμαστε εμείς οι ίδιοι και κανείς άλλος! Αυτό σημαίνει αυτοοργάνωση.

Πώς λειτουργεί όμως η αρχή του Δ η μ ο κ ρ α τ ι κ ο ύ   Α π ο κ ε ν τ ρ ω τ ι σ μ ο ύ; Θεωρητικά είναι απλό:  Κυρίαρχο όργανο είναι η οργάνωση βάσης, η οποία εκλέγει την τοπική ή κλαδική επιτροπή, η οποία με τη σειρά της εκλέγει τους αντιπροσώπους της στην περιφερειακή οργάνωση, ορίζοντας έτσι τα μέλη της περιφερειακής συνέλευσης, νομού επαρχίας και πόλης. Στη συνέχεια οι περιφερειακές οργανώσεις εκλέγουν τους εκπροσώπους τους στην κεντρική επιτροπή. Το σημαντικό είναι ότι η διαδικασία αυτή είναι διαρκής και ανοιχτή. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η οργάνωση βάσης, και με τη σειρά της η περιφερειακή, δικαιούται ανά πάσα στιγμή  να εκλέξει άλλους εκπροσώπους στη θέση τους. Στο σημείο αυτό δεν υπάρχει φραγμός.

Στην ουσία πρόκειται για μια δημοκρατική διαδικασία σε διαρκή εξέλιξη, που συνδυάζει στοιχεία αντιπροσωπευτικής και άμεσης δημοκρατίας, όπως τονίζει ο Νίκος Πουλαντζάς: «Αλλά όταν αναφερόμαστε σήμερα σε έναν δημοκρατικό δρόμο προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, η στρατηγική μας οφείλει όχι μόνο να μετασχηματίσει ριζικά, αλλά και να διατηρήσει μορφές αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και ελευθεριών, που για καιρό αποκαλούσαμε “τυπικές ελευθερίες”, αλλά που δεν είναι απλώς “τυπικές”. Αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία πρέπει την ίδια στιγμή να συνδυαστεί με τη δημιουργία μιας άμεσης δημοκρατίας στη βάση».[2]

Στον δημοκρατικό αποκεντρωτισμό υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες. Σε περίπτωση που τα διάφορα όργανα στην δημοκρατικά δομημένη ιεραρχία κρίνουν ότι κάποια εκλεγμένα μέλη τους δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους υπάρχει η δυνατότητα αντικατάστασής τους με απόφαση της οργάνωσης της κάθε οργανωτικής βαθμίδας. Η εναλλαγή στα αξιώματα της οργάνωσης δεν καθορίζεται μόνο από ένα συνέδριο που λαμβάνει χώρα σε ένα συγκεκριμένο χρόνο.

Η ηγεσία είναι απαραίτητη, όμως η ανάδειξή της πρέπει να έχει τις ανωτέρω προϋποθέσεις. Αλλιώς πέρα από προθέσεις, που μπορεί να είναι αγαθές, μεταβάλλεται από ηγεσία σε ανεξέλεγκτη δεσποτεία και ηγεμονία. Πολλοί αναζητούν απεγνωσμένα σωτήρες. Τέτοιοι σωτήρες, όπως γνωρίζουμε, κατέστρεψαν την Ελλάδα. Η ηγεσία πρέπει να αναδειχτεί φυσιολογικά από τη βάση, η οποία θα αναδείξει αξιοκρατικά την ηγεσία που της ανήκει και της ταιριάζει.

Το oοργανωτικό αυτό σχήμα έχει ορισμένα πλεονεκτήματα απέναντι στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Προϋποθέτει βέβαια μια ξεκάθαρη ιδεολογία και ένα σύστημα αξιών και αρχών, που αποτελούν τη βάση της δημοκρατικής συσπείρωσης και λειτουργίας. Ένα είδος δεσμευτικής διακήρυξης, όπως π.χ. ήταν η 3η του Σεπτέμβρη του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει ο δημοκρατικός αποκεντρωτισμός δημιουργικά, δηλαδή να αποτελέσει ένα ομοιογενές και συνεκτικό σύνολο, που μπορεί να δράσει αποτελεσματικά. Ένα διακηρυκτικό κείμενο αρχών, στο οποίο να δεσμεύονται στο σύνολό τους τα μέλη ενός πολιτικού φορέα είναι κανόνας απαράβατος. Ένα κείμενο αρχών που θα περιλαμβάνει τα θέματα εθνικής κυριαρχίας, εδαφικής ακεραιότητας, λαϊκής κυριαρχίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα κείμενο αρχών όπου ο πολίτης θα κρίνει, θα ελέγχει και θα αποφασίζει, σύμφωνα και με αυτά που διακήρυξε ο Αριστοτέλης και αποτελούν την πεμπτουσία του Δημοκρατικού Αποκεντρωτισμού. Μιλάμε βέβαια για ιδανικές καταστάσεις, στις οποίες ωστόσο πρέπει να προσανατολιζόμαστε και προσεγγίζουμε.

Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά, προσδιορίζοντας την έννοια του πολίτη διατείνεται ότι: «Πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής».^[3] Ο πολίτης δηλαδή ορίζεται όχι από κάποια άλλη ιδιότητά του, αλλά από την συμμετοχή του στη διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης κριτικής άποψης και πρότασης, με βάση μια ανοιχτή δημοκρατική συζήτηση και προ πάντων στη συμμετοχή του στις αποφάσεις, δηλαδή στην εξουσία.

Χωρίς αυτή τη συμμετοχή στη διαμόρφωση και την συμμετοχή στην εξουσία, λόγω και έργω, δεν υπάρχει η έννοια του χειραφετημένου πολίτη, αλλά ούτε του χειραφετημένου λαού ή του εργάτη, αν θέλουμε να κάνουμε αναγωγή και στην εργατική τάξη. Τα σοβιέτ (συμβούλια εργατών, αγροτών), με αυτή την έννοια, ήταν ένα υπόδειγμα  μιας ιδανικής διαδικασίας απελευθέρωσης, φυσικά μακρόχρονης και επίπονης και πιθανώς με παλινδρομήσεις. Εντάσσονται συνάμα μέσα στο πνεύμα που εκφράζει ο Αριστοτέλης, ως αυτονομημένα και αυτοπροσδιοριζόμενα άτομα, που διαχειρίζονται τις τύχες τους με δική τους αυτενέργεια και αρχή, προερχόμενη εκ των ένδον και όχι εξωγενώς.

Αυτό φυσικά δεν αποκλείει την επήρεια έξωθεν, ως μετάδοση γνώσης. Ο πολίτης όμως είναι εκείνος που αποφασίζει και ουδείς άλλος αντ’ αυτού για τη χρήση της γνώσης αυτής. Γιατί συνήθως εκείνοι που κατέχουν τη γνώση έχουν την τάση και να επιβάλουν τη θέλησή τους, δηλαδή να κυριαρχούν.

Η δέσμευση συνεπώς σε διακηρυγμένες ιδεολογικές και οργανωτικές αρχές, αποδεκτές από όλους, είναι το εκ των ουκ άνευ προαπαιτούμενο. Η δημοκρατική λειτουργία δεσμεύει σε οράματα, αρχές και αξίες και όχι σε πρόσωπα ή ομάδες προσώπων ή και αρχηγούς και πραγματώνεται με έναν ορισμένο τρόπο, για την αποφυγή οποιασδήποτε κομματικής γραφειοκρατίας η επικράτησης ολιγαρχικών και αυταρχικών σχημάτων ή αυταρχικών ιερατείων, όπως συμβαίνει συνήθως.

Η καινοτομία της ανάδειξης των μελών των περιφερειακών και κεντρικών συνελεύσεων και επιτροπών από τις οργανώσεις βάσης», έχει πολλαπλά θετικά αποτελέσματα και εξασφαλίζει το «κρίσεως και αρχής» του Αριστοτέλη.

Πρώτο, βάση και κορυφή συμπίπτουν. Τα μέλη όλων των οργάνων σε όλες τις βαθμίδες είναι μέλη οργανώσεων βάσης. Χωρίς αυτή την ιδιότητα, χωρίς συμμετοχή στις διαδικασίες διαλόγου και αποφάσεων και χωρίς απ’ ευθείας εκλογή από τη βάση και τις περιφερειακές οργανώσεις δε μπορεί κανείς να γίνει μέλος οργάνου σε οποιοδήποτε επίπεδο και να αναδειχτεί στα κλιμάκια της ιεραρχίας και αυτής της ηγεσίας.

Δεύτερον αυτή η μορφή της οργάνωσης έχει το πλεονέκτημα να αμβλύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στη βάση και την ηγεσία και να δημιουργείται ανάχωμα σε οποιαδήποτε προσπάθεια της ηγεσίας να ποδηγετεί τη βάση. Επιπλέον περιορίζεται η γραφειοκρατία, η αυθαιρεσία και η έλλειψη πληροφόρησης. Τέλος εξασφαλίζεται η αξιοκρατία. Ο φορέας έχει την ηγεσία που του προσήκει, λόγω επιπέδου ωριμότητας.

Με απλά λόγια: Η βάση έχει την ηγεσία που τις αξίζει. Το γνωστό του Ισοκράτη: «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν».

Ένα σημαντικό πλεονέκτημα ακόμη έχει σχέση με την κάθετη και οριζόντια διασύνδεση και πληροφόρηση. Στοιχείο σημαντικό για μια δημοκρατικά συγκροτημένη οργάνωση. Η υποκριτική άποψη ότι η οριζόντια διασύνδεση κι επικοινωνία δημιουργεί παράκεντρα εξουσίας δεν έχει καμία σχέση με μια συλλογική διαδικασία. Αντιθέτως. Η ελεγχόμενη πληροφόρηση προδίδει υστεροβουλία, γιατί στοχεύει στην χειραγώγηση.

Η αλληλοενημέρωση προς όλες τις κατευθύνσεις και η συνεργασία όλων των οργανώσεων μεταξύ τους και με την ηγεσία σε ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά θέματα αποτελεί στοιχείο διαλόγου και δημιουργικής δράσης των οργανώσεων σε όλα τα επίπεδα.

Αναπτύσσεται κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα οργανωτικό σχήμα δικτύων, που μπορεί ευρέως να αξιοποιήσει την πληροφορική και το διαδίκτυο (ιντερνέτ).

Η πλατιά και ή δυνατόν πλήρης πληροφόρηση και αλληλοενημέρωση αποτελεί  προϋπόθεση και πρώτη προτεραιότητα, η οποία σπάει τα αντιδημοκρατικά στεγανά. Αυτή πρέπει να αναπτύσσεται στα συλλογικά όργανα, κάθετα και οριζόντια, όπου η αντιπαράθεση ιδεών και αντιλήψεων θα είναι κοινή ανάμεσα στους διανοούμενους και τους εργάτες (σε όλες τις κοινωνικές τάξεις) και η αποφάσεις θα παίρνονται από κοινού. Η μοντέρνα τεχνολογία μπορεί να έλθει αρωγός. Η ηγεσία παράλληλα θα αναδεικνύεται αξιοκρατικά και με συλλογικές διαδικασίες, δηλαδή γνήσια δημοκρατικά.

Μια τέτοιας μορφής οργάνωση, που εξασφαλίζει στα μέλη της τη δυνατότητα να μετέχουν άμεσα ή έμμεσα στο διάλογο και στις αποφάσεις του πολιτικού φορέα, να ασκούν έλεγχο και να αναπτύσσουν πρωτοβουλίες, ξεπερνά τα ασφυκτικά όρια του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, όπου η ανάδειξη στελεχών προς την ηγεσία καθορίζεται στην πράξη από τα πάνω. Επιπλέον η προώθηση μελών της οργάνωσης προς τα ανώτερα κλιμάκια προϋποθέτει την εύνοια και την έγκριση του λεγόμενου καθοδηγητικού οργάνου.

Τέτοια φαινόμενα είναι κατά βάση αδύνατο ή εν πάση περιπτώσει δύσκολο να αναπτυχθούν στα πλαίσια του δημοκρατικού αποκεντρωτισμού, όπου η ηγεσία εγγυημένα προέρχεται και ελέγχεται από τη βάση του πολιτικού φορέα και με τις δημοκρατικές ασφαλιστικές δικλείδες δύσκολα γραφειοκρατείται και αυτονομείται.
Τέλος πρέπει να τονιστεί ότι ένας πολιτικός φορέας πρέπει να ενεργεί παιδευτικά στη διαμόρφωση μιας κοινωνικής συνείδησης των μελών της και της κοινωνίας γενικότερα, που να ανταποκρίνεται στα οράματα και στις αρχές και αξίες ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού. Η διαδικασία αυτή είναι πολύ δύσκολη, γιατί στόχο έχει να αλλάξει την μικροαστική και αστική συνείδηση σε απελευθερωτική. Γι’ αυτό ισχύει σε τελευταία ανάλυση αυτό που είχε πει κάποτε ο Σάκης Καράγιωργας για τη λειτουργία των κομμάτων που επικαλούνται την κοινωνική απελευθέρωση, παίρνοντας ως αφορμή τα εκφυλιστικά φαινόμενα του ΠΑΣΟΚ:«Το σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να αποτελέσει τον ισχυρότερο μηχανισμό πολιτικής διαπαιδαγώγησης των ανθρώπων στην ιδέα της κοινωνικής δημοκρατίας. Λόγω της σημασίας που έχει η εγχάραξη της ιδέας αυτής για τη λειτουργία της κοινωνικής δημοκρατίας, το σοσιαλιστικό κόμμα θα πρέπει να είναι περισσότερο όργανο ιδεολογικής και πολιτικής διαπαιδαγώγησης και λιγότερο όργανο πολιτικής εξουσίας».[4]

[1] Νίκος Πουλαντζάς, Κείμενα, Μαρξισμός, Δίκαιο, Κράτος, ό.π., σ. 479.  Γνωστό είναι και το απόφθεγμά του: «Ένα είναι βέβαιο: ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει». ό.π., σ. 491.

[2] Νίκος Πουλαντζάς, Κείμενα, Μαρξισμός, Δίκαιο, Κράτος, ό.π., σ. 511.

[3] Βλ. Αριστοτέλους Πολιτικά, Γ΄, 125α. Και περεταίρω: Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου,Αρχαία και σύγχρονη Δημοκρατία, εκδ. «Πελασγός», Αθήνα 2007, σ. 73.

[4] Κείμενα Σάκη Καράγιωργα, 3^ος τόμος, σελ. 275. Βασικά ο Σάκης Καράγιωργας θέλησε να δείξει ποιος θα έπρεπε να είναι συγκεκριμένα ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ, που κάθε άλλο παρά ανταποκρίθηκε σ’ αυτά τα καθήκοντα, όπως τα περιγράφει ο ίδιος, τονίζοντας επιπλέον ότι «το σοσιαλιστικό κόμμα θα πρέπει να είναι δημοκρατικά οργανωμένο», τη στιγμή που εξελίχτηκε σε αρχηγικό.

Βλ. και: Δαμιανός Βασιλειάδης, Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός ή Αποκεντρωτισμός, Αυταρχική Συγκεντρωτική ή Δημοκρατική Αποκεντροτική Εξουσία, εκδ. «Γόρδιος», Αθήνα 2014.

Πηγή